Παγκόσμιο χάος – Η Βασιλεία ΙΙΙ και το ευρώ – Το διακύβευμα με τα αποθέματα χρυσού βρίσκεται πλέον πέρα από τη Γερμανία!
Η έκβαση της υπόθεσης θα μπορούσε να αναδιαμορφώσει την παγκόσμια εμπιστοσύνη των οικονομικών παραγόντων στην νομισματική τάξη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!
Η Γερμανία αμφισβητεί ακόμη μια φορά την ασφάλεια των τεράστιων αποθεμάτων χρυσού της που είναι αποθηκευμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες, απαιτώντας διαφάνεια και επαναπατρισμό τους εν μέσω κλιμακούμενων γεωπολιτικών τριβών.
Με το απόθεμα του πολυτιμού μετάλλου αξίας άνω των 115 δισεκατομμυρίων δολαρίων να διατηρείται στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης – οι ανησυχίες για την αξιοπιστία των ΗΠΑ εντείνονται ύστερα από χρόνια πολιτικής αβεβαιότητας ενώ η συζήτηση για το ποιος κατέχει τα αποθέματα χρυσού και ποιος τον ελέγχει έχει αναζωπυρωθεί.
Γερμανοί πολιτικοί, οικονομολόγοι και αξιωματούχοι της κεντρικής τράπεζας εκφράζουν το ερώτημα για το αν οι αποθήκες της Federal Reserve διαθέτουν ό,τι οφείλεται στο Βερολίνο, καθώς οι παραδοσιακές ιστορικές εντάσεις συνδυάζονται με τους σύγχρονους νομισματικούς κινδύνους.
Το διακύβευμα εκτείνεται πλέον πέρα από τη Γερμανία: το αποτέλεσμα θα μπορούσε να αναδιαμορφώσει την παγκόσμια εμπιστοσύνη στην νομισματική τάξη που έχει διαμορφωθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
O χρυσός της Γερμανίας – Εξέλιξη
Ιστορικό πλαίσιο: Από τη μεταπολεμική απόκρυψη στο σύγχρονο άγχος
Τα αποθέματα χρυσού της Γερμανίας -τώρα τα δεύτερα μεγαλύτερα στον κόσμο- είναι βαθιά συνδεδεμένα με το ταραχώδες παρελθόν της.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι συμμαχικές δυνάμεις κατέσχεσαν σχεδόν όλο τον χρυσό, αφήνοντας τα ταμεία της χώρας σχεδόν άδεια.
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα έδωσε τη δυνατότητα στη Γερμανία να ξαναχτίσει τα αποθέματά της, συχνά αποθηκεύοντας ράβδους χρυσού στο εξωτερικό, όπως στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι, για να προφυλαχθεί από πιθανές συγκρούσεις.
Η λογική εν μέσω Ψυχρού Πολέμου της «διαφοροποίησης της ασφάλειας» μέσω συμμαχιών με δυτικούς συμμάχους ήταν η βάση αυτής της στρατηγική.
Ωστόσο, η δυσπιστία άρχισε να σιγοβράζει το 2013 όταν η Γερμανία ανακάλυψε ότι οι απαιτήσεις επαναπατρισμού αντιμετώπιζαν μεγάλες καθυστερήσεις.
Αφού ζήτησε το μισό του χρυσού πίσω μέχρι το 2020, το Βερολίνο περίμενε χρόνια – μόνο για να λάβει ράβδους που έπρεπε να λιώσουν εκ νέου λόγω ακατάλληλης μορφοποίησης.
Αυτή η μακροσκελής διαδικασία, που περιγράφεται λεπτομερώς στα εσωτερικά έγγραφα της Bundesbank, τροφοδότησε την υποψία ότι οι ΗΠΑ είχαν δυσκολίες να εντοπίσουν ή να επαληθεύσουν τον αποθηκευμένο χρυσό.
Τρέχουσες απαιτήσεις: Οι πολιτικές εντάσεις τροφοδοτούν το αίτημα για έλεγχο των αποθεμάτων
Γρήγορα προς τα εμπρός στο 2025, και η ανησυχία της Γερμανίας έχει φτάσει σε σημείο βρασμού.
Ανώτερα στελέχη του κόμματος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) όπως ο Armin Laschet πιέζουν για το auditing των 1.236 μετρικών τόνων γερμανικού χρυσού που εξακολουθεί να βρίσκεται υπό φύλαξη στις ΗΠΑ, αξίας 115 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο απερχόμενος βουλευτής Marco Wanderwitz, ηγετική φωνή στο εν λόγω θέμα από το 2012, υποστηρίζει ότι οι Γερμανοί αξιωματούχοι «πρέπει να διεκδικήσουν εκ νέου τα περιουσιακά τους στοιχεία σε μια εποχή απρόβλεπτων δασμολογικών πολέμων και de facto νομισματικού απόλυτου ελέγχου εκ μέρους των ΗΠΑ».
Ο επείγων χαρακτήρας πηγάζει από τη μετατόπιση των γεωπολιτικών συμμαχιών
Οι πρόσφατες μειώσεις των αμερικανικών στρατευμάτων στην Ευρώπη και η δασμολογική πολιτική του Προέδρου Donald Trump έχουν εντείνει τους φόβους ότι ο πλούτος της Γερμανίας θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κινδύνους εθνικοποίησης ή μείωσης της αξίας του λόγω πληθωρισμού.
Όπως δήλωσε κατηγορηματικά ο Markus Ferber, βουλευτής του CDU: «Οι αξιωματούχοι πρέπει να μετρούν προσωπικά τις ράβδους χρυσού.
Η εμπιστοσύνη πρέπει να επαληθεύεται, όχι να προϋποτίθεται».
Αυτή η ώθηση ευθυγραμμίζεται με τον ευρύτερο ευρωπαϊκό σκεπτικισμό.
Η Ιταλία και η Ελβετία έχουν αποθηκεύσει επίσης χρυσό στη Νέα Υόρκη, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με το εάν τα κράτη είναι όλο και πιο επιφυλακτικά να βασίζονται στην κηδεμονία των ΗΠΑ.
Η σύνδεση της Βασιλείας ΙΙΙ και η παγκόσμια νομισματική αβεβαιότητα
Ενώ τα γερμανικά αιτήματα είναι κεντρικά, οι αναλυτές επιμένουν ότι υπάρχουν και ευρύτερα ζητήματα που κυοφορούν την ένταση.
Η πιο πιεστική προθεσμία έρχεται τον Ιούλιο του 2025, όταν τίθενται σε ισχύ οι επικαιροποιημένοι τραπεζικοί κανονισμοί της Βασιλείας ΙΙΙ, οι οποίοι απαιτούν αυστηρότερους κανόνες εξασφάλισης των κεφαλαίων για τις κεντρικές τράπεζες.
Η προσπάθεια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Γερμανίας να επαναπατρίσει χρυσό από το εξωτερικό – από τη Νότια Αφρική στις Κάτω Χώρες – μπορεί να αντανακλά τις προσπάθειες για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης.
Ορισμένοι ειδικοί, όπως ο Björn Brey της Νορβηγικής Σχολής Οικονομικών Επιστημών, υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός σκοπός του χρυσού στο σημερινό περιβάλλοβ είναι η νομισματική καινοτομία.
«Ο χρυσός θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για ένα ψηφιακό δολάριο ή για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους», είπε, σημειώνοντας τις πρόσφατες παρατηρήσεις του υπουργού Οικονομικών Scott Bessent σχετικά με τη δημιουργία εσόδων από αδρανή περιουσιακά στοιχεία.
Ωστόσο, οι Γερμανοί πολιτικοί απορρίπτουν τέτοιες θεωρίες, προτιμώντας συγκεκριμένες απαντήσεις από τα κερδοσκοπικά σχέδια.
Η απάντηση της Federal Reserve: Επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης αλλά λήψη προφυλάξεων
Η Fed της Νέας Υόρκης υπερασπίστηκε σταθερά την αξιοπιστία της.
Ο πρόεδρος της Bundesbank Joachim Nagel δήλωσε: «Η Fed της Νέας Υόρκης είναι ένας αξιόπιστος εταίρος, η ασφάλεια του χρυσού είναι αναμφισβήτητη».
Ωστόσο, οι επικριτές υποστηρίζουν ότι η εμπιστοσύνη από μόνη της δεν μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα πρόσβασης.
Η απόφαση της Νορβηγίας το 2003 να εκχωρήσει όλα τα αποθέματά της σε χρυσό – ο οικονομολόγος Michael Jäger της Ένωσης Φορολογουμένων το ανέφερε αυτό – υπογραμμίζει εναλλακτικές στρατηγικές εν μέσω νομισματικής αβεβαιότητας.
Η απάντηση των ΗΠΑ: Σύνεση και… περιφρόνηση
Ενώ δεν έχουν διεξαχθεί επίσημοι έλεγχοι από το 1953, η Fed έχει αρχίσει να επιτρέπει περιορισμένες επιθεωρήσεις.
Ωστόσο, η γερμανική Bundestag παραμένει ανικανοποίητη, με ορισμένα μέλη να επαναλαμβάνουν την προειδοποίηση του Wanderwitz: «Αν η εμπιστοσύνη απαιτεί αποδείξεις, τότε έχουν υπάρχουν οι λόγοι για να διεξαχθούν έλεγχοι».
Ένα πολυεθνικό σταυροδρόμι στη νομισματική πίστη
Η διαφορά του χρυσού της Γερμανίας δεν είναι πλέον διμερές ζήτημα.
Από τους προκατόχους επαναπατρισμού του Βερολίνου το 2013 μέχρι τον σιωπηλό απαίτηση της Ιταλίας για ελέγχους σήμερα, η συζήτηση υπογραμμίζει μια παγκόσμια δυσπιστία για τις χρηματοοικονομικές δομές που διαμοφώθηκαν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Καθώς οι ιστορικοί και οι οικονομολόγοι σταθμίζουν τις πιθανότητες ενός ελέγχου στο Fort Knox, τα κράτη αντιμετωπίζουν μια σκληρή επιλογή: να προσκολληθούν σε απαρχαιωμένες συμμαχίες ή να διεκδικήσουν εκ νέου τη δημοσιονομική κυριαρχία.
Με την ισχύ της Βασιλείας ΙΙΙ να πλησιάζει, τα γεωπολιτικά ρήγματα να διευρύνονται και τον γερμανικό χρυσό να παραμένει μη επαληθευμένος, ο κόσμος παρακολουθεί για να δει εάν ο χρυσός, λείψανο προηγούμενων αυτοκρατοριών, θα καθορίσει τα νομισματικά συστήματα του αύριο ή θα γίνει εγγύηση σε ένα διηπειρωτικό παιχνίδι εξουσίας.
