Του Στέφανου Νικήτα
Το να μιλάμε για την πολιτική σχέση Μακρόν – Μελόνι είναι λίγο σαν να προσπαθούμε να συνδυάσουμε φράουλες με… καυτερές πιπεριές. Όχι ότι δεν μπορεί να συμβεί, αλλά το αποτέλεσμα μάλλον δεν θα μας αφήσει με ευχάριστη γεύση. Όταν ο Εμανουέλ Μακρόν συνάντησε την Τζόρτζια Μελόνι για πρώτη φορά, το πιθανότερο είναι ότι είχε την αίσθηση πως εισήλθε σε ένα εστιατόριο με τοπικές παραδοσιακές συνταγές… και κατέληξε να παραγγείλει «αγιολί με δύο κουταλιές σκόρδο» για να το συνοδεύσει. Γιατί, αλήθεια, η μεταξύ τους χημεία θυμίζει πολύ περισσότερο διαρκή ανταλλαγή… αστείων πολιτικών δηλώσεων παρά οποιαδήποτε μορφή πολιτικής συμφωνίας.
Ας ανατρέξουμε λίγο στην ιστορία: Η Μελόνι εκλέγεται το 2022 και η γαλλική κυβέρνηση, αντί να στείλει μια κάρτα συγχαρητηρίων, στέλνει συγκεκαλυμμένες προειδοποιήσεις για «σεβασμό στις κοινές ευρωπαϊκές αξίες». Ε, λογικό, γιατί το να είσαι ηγέτης μιας ακροδεξιάς παράταξης δεν είναι ακριβώς το καλύτερο διαβατήριο για να σε καλέσουν στη Γαλλία για κρασί γλυκό. Στην καλύτερη περίπτωση, έρχεσαι με δικό σου φαγητό – στην χειρότερη, είσαι ο καλεσμένος που τρώει σε άλλη αίθουσα και μετά φεύγει σιωπηλά.
Ο Μακρόν, βέβαια, είναι ο απόλυτος υπέρμαχος της «Ευρώπης των αξιών» — όχι ότι ξέρει ακριβώς ποια είναι αυτές οι αξίες όταν προσπαθεί να τις εξηγήσει σε κάποιον που προτιμά τις εθνικές ιδιαιτερότητες. Η Μελόνι, από την άλλη, με τη φανερή αδυναμία για τα εθνικά συμφέροντα και την προσωπική της ευρωπαϊκή γραμμή, θα μπορούσε να εκδώσει βίζα στον Τραμπ, χωρίς να τη ρωτήσει κανένας. Κι αν ρωτήσει, απλώς θα πει ότι… «ήταν μέρος της ανασυγκρότησης των σχέσεων Ιταλίας-ΗΠΑ» και ότι η Ε.Ε. μπορεί να περιμένει να πάρει τη σειρά της, μετά το καφέ.
Ας δούμε όμως και τη μεγάλη εικόνα: Στην Αμερική, ο Τραμπ φαίνεται να έχει κάνει την Μελόνι το νέο του αγαπημένο πολιτικό «παιχνίδι», κατηγορώντας τους Ευρωπαίους για «αναξιοπιστία», ενώ την ίδια ώρα αποθεώνει την Ιταλίδα πρωθυπουργό για τις «σπουδαίες επιδόσεις» της. Σας ακούγεται λίγο σαν την εκλογή «βασιλιάς της Ευρώπης» μέσω Twitter; Μην ανησυχείτε, ο Τραμπ πάντα ήξερε πώς να δημιουργεί σάλο σε κάθε γωνιά της πολιτικής.
Και όταν η Μελόνι επισκέπτεται τον Λευκό Οίκο, η Ιταλία το γιορτάζει σαν να είναι η ημέρα της εθνικής ανεξαρτησίας — με την ελπίδα ότι ο Ντόναλντ, το «γερό αγόρι» της Ουάσιγκτον, θα την αναδείξει στην «αυτοκράτειρα της Ευρώπης». Προς το παρόν, εκείνη προσπαθεί να διατηρήσει το προφίλ της σαν «εγγυήτρια της δυτικής ενότητας», ενώ, χωρίς να το ξέρει, ξεκινά ήδη την εκστρατεία για την επανεκλογή της. Ευρωπαϊκή ενότητα και Μακρόν; Μα, αυτός είναι απλώς ένα μικρό εμπόδιο στο δρόμο της για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού θρόνου, με μια μικρή καθυστέρηση!
Αλλά, σε αυτή την πολιτική μάχη, έρχεται το μεγάλο ερώτημα: ποιος θα έχει το τελευταίο λόγο στην Ευρώπη; Ο Μακρόν με τις μεγάλες ευρωπαϊκές του επιδιώξεις, ή η Μελόνι με τα ακροδεξιά της «παραδοσιακά γερά θεμέλια» και την ευλογία του Τραμπ; Η απάντηση, μάλλον, θα κριθεί σε έναν αγώνα ταχύτητας και ισχύος, γεμάτο μυστικά μηνύματα και πολιτικά παζάρια — όμως το πιο σημαντικό είναι ότι εμείς οι Ευρωπαίοι απλά κοιτάμε, καταναλώνοντας όλα αυτά τα πολιτικά σίριαλ σαν φιλμ του Χόλιγουντ: «Γαλλία vs Ιταλία – Ο Μεγάλος Πολιτικός Πόλεμος».
Με λίγα λόγια, και κάνοντας ένα μικρό spoiler: Στο τέλος, πιθανότατα ο Μακρόν θα παραμείνει ο εκ των επικεφαλής του «ενωμένου» ευρωπαϊκού στρατοπέδου, ενώ η Μελόνι θα καταλήξει με το ρόλο του διασώστη της Αμερικής στην Ευρώπη. Και ποιος ξέρει; Αν η Ευρώπη συνεχίσει να μπερδεύει τις αξίες της και να τρώει το πολιτικό της δείπνο με αναστεναγμούς, ίσως τελικά η Μελόνι αναδειχθεί η ηγέτης, με τις «παραδοσιακές» αξίες της να κυριαρχούν στην ευρωπαϊκή κουζίνα.
Και να θυμάστε: Όλα αυτά, φυσικά, είναι μία ατελείωτη παράσταση!
