Μια νέα πολιτική προσπάθεια γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια υπό την επωνυμία «ΝΙΚΗ», φιλοδοξώντας να εκφράσει τις εθνικές, θρησκευτικές και πατριωτικές ανησυχίες ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού λαού.
Όμως, σήμερα, όλο και περισσότερα σημάδια αποσύνθεσης γίνονται εμφανή. Στελέχη αποχωρούν το ένα μετά το άλλο, αφήνοντας πίσω τους μια σειρά σοβαρών καταγγελιών και ερωτημάτων.
Μια αναμενόμενη πορεία για όσους γνωρίζουν την πολιτική πραγματικότητα
Για όσους παρακολουθούν προσεκτικά την πολιτική σκηνή, η τροπή αυτή δεν προκαλεί εντύπωση. Η ΝΙΚΗ, από τα πρώτα της βήματα, έδειχνε περισσότερο ως ένα ευκαιριακό εγχείρημα συγκέντρωσης ψήφων παρά ως μια οργανωμένη πολιτική δύναμη με δομημένο στρατηγικό σχέδιο και στιβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο. Πίσω από τα συνθήματα περί πίστης, πατρίδας και παράδοσης, φαίνεται ότι κρύβονταν σοβαρές εσωτερικές αντιφάσεις και προσωπικές φιλοδοξίες που έμελλε να αναδειχθούν.
Η μαζική αποχώρηση στελεχών και οι σοβαρές καταγγελίες
Η επιστολή παραίτησης της Μαρίας Μποζίνη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σε αυτήν καταγράφονται λεπτομερώς οι λόγοι αποχώρησής της: από την κακή εσωτερική λειτουργία και τις προσωπικές έριδες, μέχρι τις αδιαφανείς σχέσεις με ισχυρούς επιχειρηματίες που δεν έχουν καμία ιδεολογική συγγένεια με τις αρχές του κόμματος.
Η πρώην στέλεχος κάνει λόγο για:
-
Εξαφάνιση του ελεύθερου διαλόγου και της δημοκρατικότητας εντός των οργάνων.
-
Συστηματική απαξίωση του έργου των παλαιών μελών και επιβολή “προστατευόμενων” προσώπων.
-
Υποτίμηση των στελεχών και διώξεις μέσω επιτροπών δεοντολογίας, γεγονός που δείχνει τάσεις συγκεντρωτισμού και αποκλεισμού κάθε διαφορετικής φωνής.
-
Προνομιακές σχέσεις με επιχειρηματικούς κύκλους, δημιουργώντας εύλογα ερωτήματα για τις πραγματικές προθέσεις και την ανεξαρτησία της ηγεσίας.
Η κατάσταση αυτή δεν περιορίζεται στην περίπτωση της Μποζίνη. Παρόμοιες αποχωρήσεις και καταγγελίες έχουν γίνει από τον Βουλευτή Επικρατείας κ. Αποστολάκη, τον κ. Ζώη Ζαρταλούδη, τον κ. Παναγιώτη Τερζή και άλλους, που καταδεικνύουν μια γενικευμένη κρίση αξιοπιστίας και λειτουργίας.
Ο ρόλος των “ασκητών” και η απογοήτευση της κοινωνίας
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και σε ένα άλλο φαινόμενο που σημάδεψε την πορεία της ΝΙΚΗΣ: τον ρόλο ορισμένων μοναχών του Αγίου Όρους που, ξεπερνώντας τα όρια του πνευματικού ρόλου τους, επιχείρησαν να δώσουν πολιτική γραμμή στον απλό λαό.
Η ανάμιξή τους, όχι απλώς ως προσωπικές γνώμες αλλά ως κατευθυνόμενη πολιτική καθοδήγηση, οδήγησε στην παραπλάνηση χιλιάδων πολιτών που εμπιστεύθηκαν την αυθεντία του ράσου. Η διαπίστωση ότι αυτή η πολιτική καθοδήγηση δεν είχε στέρεο υπόβαθρο αλλά υπηρετούσε συγκεκριμένες σκοπιμότητες, δημιούργησε ένα βαθύ ρήγμα στην εμπιστοσύνη μεταξύ λαού και Εκκλησίας. Για πρώτη φορά ύστερα από αιώνες, το ράσο αντιμετωπίζεται με δυσπιστία σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.
Η πολιτική φούσκα και τα αίτια της κατάρρευσης
Η ΝΙΚΗ επένδυσε στο συναίσθημα, στην απογοήτευση, στην ανάγκη για ελπίδα. Όμως δεν κατάφερε να μετατρέψει το αυθόρμητο αυτό κίνημα σε σοβαρή πολιτική οντότητα. Αντί να οικοδομήσει δομές συμμετοχής, διαλόγου και ενότητας, εστιάστηκε στη διαχείριση της εξουσίας και στον εσωτερικό έλεγχο, παραγνωρίζοντας τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της κοινωνίας.
Τα φαινόμενα νεποτισμού, αυταρχισμού και αδιαφάνειας δεν μπορούσαν να παραμείνουν για πολύ κρυφά. Το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο: η αποδόμηση.
Το τίμημα: Η απογοήτευση και η απώλεια εμπιστοσύνης
Ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα της ΝΙΚΗΣ δεν ήταν η ίδια η αποτυχία της, αλλά το ότι έσπειρε απογοήτευση σε έναν κόσμο που πίστεψε. Σε μια κοινωνία ήδη πληγωμένη από χρόνια πολιτικής προδοσίας και οικονομικής κρίσης, η ΝΙΚΗ φάνηκε για λίγο ως μια ελπίδα. Σήμερα, πολλοί αισθάνονται ότι έπεσαν θύματα μιας ακόμη εξαπάτησης.
Η απώλεια της εμπιστοσύνης είναι το πιο επικίνδυνο φαινόμενο που άφησε πίσω της:
-
Εμπιστοσύνη στην πολιτική αλλαγή.
-
Εμπιστοσύνη σε πρόσωπα που εμφανίζονταν ως “πατριώτες” ή “αγωνιστές”.
-
Εμπιστοσύνη ακόμα και σε ιερά σύμβολα όπως το ράσο.
Μια προειδοποίηση για το μέλλον
Η περίπτωση της ΝΙΚΗΣ πρέπει να λειτουργήσει ως μάθημα: Ο πατριωτισμός δεν μετριέται στα λόγια, ούτε στα μεγάλα συνθήματα. Χτίζεται με συνέπεια, διαφάνεια, σεβασμό στον πολίτη και ειλικρινή αγώνα για την πατρίδα, όχι για την προσωπική προβολή ή την εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από αληθινούς ηγέτες, όχι από ευκαιριακές “φούσκες”. Και ο λαός μας, που έχει πληρώσει ακριβά τα λάθη του παρελθόντος, δικαιούται να βλέπει πίσω από τις βιτρίνες και να ζητά αποδείξεις, όχι υποσχέσεις.
