Του Μανώλη Κοττάκη
Διαβάσαμε με προσοχή την ανακοίνωση που εξέδωσε το γραφείο Τύπου της Ν.Δ. πριν από μερικές μέρες με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 27 ετών από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ως έναν βαθμό νιώθουμε ικανοποίηση γιατί είχαμε σημειώσει την παράλειψη του κόμματος στην έκδοση της ανακοίνωσης του πρωθυπουργού για την 21η Απριλίου.
Δεν πρόκειται για λατρεία προς το πρόσωπο, αλλά για θέση αρχής. Οι πράξεις του και η φιλοσοφία ζωής του είναι που μας εμπνέουν, όχι το επώνυμό του. Το οποίο σε τελική ανάλυση, βεβαίως, είναι το επώνυμο ενός ανώνυμου Έλληνος που κατέστη εθνική προσωπικότητα του δημοσίου βίου.
Η Ν.Δ., όπως συνηθίζει, εξέδωσε μια ανακοίνωση στα μέτρα της σημερινής ηγεσίας για να υποστηρίξει ότι ο Εθνάρχης «κατέστησε την Ελλάδα ισότιμο συνομιλητή του Δυτικού Κόσμου, οδηγώντας τη σταθερά στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Και για να θυμίσει ότι «αποστρεφόταν τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία και ήταν το πρότυπο του ορθού πολιτικού λόγου».
Σωστά είναι όλα αυτά κατά βάσιν, αλλά οι «νεαροί» στην παράταξη συντάκτες της ανακοίνωσης, μάλλον αγέννητοι όταν μεσουράνησε ο Καραμανλής, ξέχασαν να αναφέρουν την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του με τη Ρωσία και την Κίνα. Λησμόνησαν ότι συγκρούστηκε με τη Δύση μετά τον «Αττίλα» και έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Επειδή η Δύση ήταν στη λάθος πλευρά της Ιστορίας.
Και βεβαίως προσπέρασαν το γεγονός ότι ο ορθός λόγος δεν σημαίνει να είμαστε πολιτικώς αναίσθητοι. Το δάκρυ του Καραμανλή για τη Μακεδονία δεν ήταν ορθός λόγος. Ήταν γνήσιος πατριωτικός λόγος. Ιστορία. Πολιτική απογυμνωμένη από το συναίσθημα, βασιζόμενη μόνο στη λογική, είναι τεχνοκρατία, εθνομηδενισμός και ελιτισμός, δεν είναι πολιτική.
Δεν έχουμε βεβαίως την απαίτηση στο πλαίσιο μιας σύντομης ανακοίνωσης να προχωρήσει κανείς σε απολογισμό για να αποδείξει πως εφαρμόζει σήμερα την παρακαταθήκη του στην εφαρμοσμένη πολιτική. Ωστόσο, μια απλή αντιπαραβολή του κειμένου της ιδρυτικής διακήρυξης του κόμματος και του πρώτου φιλελεύθερου Συντάγματος με την τρέχουσα πολιτική της κυβέρνησης δείχνει πόσο «εφαρμόζονται» οι αρχές του.
Η Ν.Δ. είναι καταρχάς ένα φιλελεύθερο κόμμα που παραδοσιακά προστατεύει την αξία της ιδιοκτησίας. Ωστόσο τα δείγματα γραφής της δεν πείθουν πως εργάζεται σήμερα πλήρως προς αυτή την κατεύθυνση. Παλαιότερα κατηγορούσαμε τους κομμουνιστές ότι θα πάρουν τα σπίτια του κόσμου αν επικρατήσουν, αλλά στις μέρες μας αποδεικνύεται ότι θίγουν βάναυσα τις ιδιοκτησίες οι αστικές δυνάμεις του τόπου.
Έχω ακούσει αυτές τις ημέρες από δέκα διαφορετικούς ανθρώπους που ψηφίζουν και με τα δυο τους χέρια τη Ν.Δ. τη φράση: «Τι ανοησία είναι αυτή με τα οικόπεδα στην περιφέρεια;» Είναι πράγματι ακατανόητο. Απλοί άνθρωποι έμαθαν ότι τα οικόπεδά τους έγιναν χωράφια μέσα σε μια βραδιά και ότι έχασαν το 95% της αξίας τους. Και όλοι ρωτούν γιατί.
Ο αρμόδιος υπουργός Σταύρος Παπασταύρου, κληθείς να εξηγήσει την απόφαση στην ΕΡΤ, έδειχνε αμήχανος και ο λόγος του ήταν γεμάτος «εεεεεεεε», «μας δεσμεύουν οι αποφάσεις του ΣτΕ», «θα κάνω ό,τι μπορώ».
Απλοί άνθρωποι που έχουν 2,5 εκατομμύρια κόκκινα δάνεια οφειλόμενα στην κρίση ζουν κάθε μέρα με το άγχος του πλειστηριασμού της ιδιοκτησίας τους και πληροφορούνται ότι η Ν.Δ. ψηφίζει ρυθμίσεις φιλικές προς τα funds και τους servicers. Και όταν δεν το πράττει εκείνη, αφήνει τις Ολομέλειες των Ανωτάτων Δικαστηρίων να κάνουν τη δύσκολη δουλειά.
Απλοί άνθρωποι με εθνικές ευαισθησίες μαθαίνουν ότι τα ακίνητα συμπολιτών τους γίνονται στόχος επιθετικής εξαγοράς αλλοδαπών κεφαλαίων, κυρίως τουρκικών, στις ακριτικές περιοχές και διερωτώνται: Πώς προστατεύεται η ιδιοκτησία που συνδέεται ευθέως με θέματα εθνικής ασφαλείας; Και τι σχέση έχουν, άραγε, όλα αυτά με όσα γράφει η ιδρυτική διακήρυξη Καραμανλή που αποτέλεσε και τη βάση για το φιλελεύθερο Σύνταγμα του 1975;
Πάσα απάντησις δεκτή. Αλλά ακόμη και αν ανακληθούν οι αποφάσεις, μακάρι, η γεύση παραμένει πικρή γιατί χάνεται η εμπιστοσύνη. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις από αυτούς τους «φιλελεύθερους».
