Του Δρ. Κωνσταντίνου Παΐδα, Καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Οι πρόσφατες επίσημες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Τ. Ερντογάν αναφορικά με τους σχεδιασμούς και την ισχυρή βούληση του τουρκικού στρατιωτικού-πολιτικού κατεστημένου για την «επίλυση» του Κυπριακού προβλήματος καθιστούν σαφές και στον πλέον ανυποψίαστο Ευρωπαίο πολίτη ότι η Τουρκία συνιστά το άκρως επιθετικό «καρκινικό κύτταρο», το οποίο, εάν και εφόσον καταφέρει να διεισδύσει στο σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα το εκφυλίσει σε ελάχιστο χρόνο και εντέλει θα το αφανίσει.
Έχοντας αναπτύξει τη νοσηρή νοοτροπία ότι μπορεί να επιβάλλει στους πάντες και επί παντός θέματος τετελεσμένα, τα οποία προωθούν τους παράλογους και παράνομους αναθεωρητικούς του σχεδιασμούς, ο Τούρκος πρόεδρος επιχειρεί να επιτύχει έναν διττό στόχο αναφορικά με το Κυπριακό πρόβλημα: αφενός να ακυρώσει στην πράξη την εξαιρετικής σημασίας απόφαση των τεσσάρων τουρκογενών κρατών της Κεντρικής Ασίας (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν και Κιργιστάν) να αναγνωρίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία (ενώ μάλιστα η Άγκυρα θεωρούσε ως δεδομένη την από στιγμή σε στιγμή αναγνώριση εκ μέρους των κρατών αυτών του ψευδο-κράτους του κατεχόμενου βορείου τμήματος της μαρτυρικής Κύπρου), και αφετέρου να εκμεταλλευτεί στο έπακρο ορισμένες απαράδεκτες διασπαστικές τάσεις που παρατηρούνται στους κόλπους της Ε.Ε.
Οι διασπαστικές αυτές τάσεις εντός της Ε.Ε. εκδηλώνονται λόγω του ότι ορισμένα κράτη-μέλη της (επί του προκειμένου κυρίως η Ιταλία) προωθούν απροκάλυπτα τα ιδιοτελή τους συμφέροντα εις βάρος του κοινού συμφέροντος της Ε.Ε και παραβλέποντας προκλητικά τις αρχές και τις αξίες, οι οποίες αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της Ε.Ε. Ταυτοχρόνως, ο Τ. Ερντογάν επιχειρεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τόσο την κατ’ επανάληψη εκπεφρασμένη συμπάθεια προς το πρόσωπό του εκ μέρους του του Αμερικανού προέδρου Ντ. Τραμπ, όσο και την ενδεχόμενη αποδοχή εκ μέρους της άτολμης ηγεσίας της Ε.Ε. των νέων συνόρων που φαίνεται ότι θα χαραχθούν μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, προσδοκώντας ότι προσεχώς (και) κατά τον τρόπο αυτόν θα «ανοίξει ο δρόμος» για την αναγνώριση και του κατοχικού ψευδο-κράτους στη μαρτυρική Κύπρο.
Στο πνεύμα αυτό ο Τ. Ερντογάν ανακοίνωσε ότι θα επισκεφτεί επισήμως το Σάββατο 3 Μαΐου τα κατεχόμενα, για να εγκαινιάσει μία σειρά από δημόσια κτήρια, με τα οποία θα επιχειρηθεί η τραγελαφική «περιένδυση» του κατοχικού ψευδο-κράτους με μανδύα κανονικού κράτους και, επομένως, η επιβολή στη Διεθνή Κοινότητα της «λύσης» του Κυπριακού προβλήματος που επιθυμεί η Τουρκία (δηλ. η νομιμοποίηση της εισβολής και η οριστική διχοτόμηση της Κύπρου).
Με αυτά τα δεδομένα προκύπτουν αναπόφευκτα ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα:
- Έπαψε να αποτελεί θεμελιώδη στόχο της Ε.Ε. η προστασία της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών-μελών της;
- Αποτελεί ή όχι για την Ε.Ε. προϋπόθεση sine qua non, όχι μόνο για την ένταξη μιας χώρας στους κόλπους της αλλά και για τη σύναψη πολιτικών και οικονομικών σχέσεων μαζί της, ο απόλυτος σεβασμός εκ μέρους της χώρας αυτής της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων όλων των κρατών-μελών της Ε.Ε.;
- Εξακολουθεί η Ε.Ε. να αναγνωρίζει την ισχύ (ασφαλώς και την ηθική βάση) των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, με βάση τα οποία η Τουρκία εισέβαλε παρανόμως στην Κύπρο το 1974, κατέλαβε με τις στρατιωτικές της δυνάμεις το 1/3 περίπου της νήσου και έως σήμερα κατέχει παρανόμως το 37% της νήσου;
- Υπάρχει Έλληνας πολιτικός, ο οποίος θα συναινέσει στην πρόοδο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε. δεδομένων των επισήμως εκπεφρασμένων τουρκικών αναθεωρητικών στόχων και των προκλητικότατων τουρκικών ενεργειών εις βάρος του Ελληνισμού;
- Υπάρχει Έλληνας πολιτικός, ο οποίος θα επιτρέψει την άμεση ή έμμεση εμπλοκή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Άμυνα και στο πρόγραμμα «ReArm Europe» υπό οιοδήποτε πρόσχημα (όπως π.χ. οι πιθανές «εντονότατες πιέσεις» εκ μέρους του διευθυντηρίου των Βρυξελλών);
- Παραμένει η Ε.Ε. πιστή στις ιδρυτικές της αξίες, με βάση τις οποίες ο σεβασμός του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -έννοιες άγνωστες στο εσωτερικό της Τουρκίας- αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξη ή ακόμα και για την ανάπτυξη προνομιακών σχέσεων μιας χώρας με την Ε.Ε.;
- Είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή εκ μέρους της Ελλάδος από διπλωματικής απόψεως η αγορά δύο φρεγατών από την Ιταλία (αντί π.χ. από τη Γαλλία ή από τις ΗΠΑ ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα) δεδομένης της στενότατης συνεργασίας που αναπτύσσει η Ιταλία με την Τουρκία αδιαφορώντας όχι μόνο για την ποιότητα της Δημοκρατίας εντός της Τουρκίας αλλά και για την ακραία αναθεωρητική της πολιτική εναντίον δύο κρατών-μελών της Ε.Ε. (Ελλάδος και Κυπριακής Δημοκρατίας);
Οι στόχοι της Τουρκίας είναι πλέον τόσο ευδιάκριτοι, ώστε ουδείς δύναται να υποκρίνεται ότι δεν τους αντιλαμβάνεται. Όσο η Ε.Ε. αρνείται να αποδεχθεί ότι αυτή η Τουρκία δεν έχει καμία απολύτως θέση στους κόλπους της, τόσο κινδυνεύει όχι μόνον να απωλέσει τη φυσιογνωμία της αλλά και να αυτοδιαλυθεί. Η αναθεωρητική Τουρκία αποτελεί ένα ισχυρότατο και άκρως επιθετικό καρκινικό κύτταρο, το οποίο σε ελάχιστο χρόνο θα εκφυλίσει και εντέλει θα καταστρέψει την Ε.Ε, εάν κατορθώσει να εισέλθει στους κόλπους της.
