Του Παναγιώτη Παύλου
Ο Στηβ, Σταύρος, Λάλας είναι η επιβεβαίωση της Ομηρικής αλήθειας του Ελληνισμού. Η ζωή του επαληθεύει τα Ομηρικά Έπη, με μόνη διαφορά τη μεγαλύτερη, έναντι του Οδυσσέα, διάρκεια των δικών του βασάνων. Επί πολλά χρόνια ως ανώτατος αξιωματούχος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών πολεμάει από διάφορα μετερίζια με γνώμονα τη φιλοπατρία του, την έγνοια και τον καημό του για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Όταν τον ρώτησα, στη συνέντευξή μας για τη Δημοκρατία (18-19 Μαΐου 2025) γιατί ως πράκτορας της CIA διοχέτευε πληροφορίες υπέρ της Ελλάδος -που ωστόσο δεν έβλαπταν την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ- στο ελληνικό σύστημα ισχύος, η απάντησή του ήταν ξεκάθαρη:
«Διότι είδα τι γινόταν στην Τουρκία με τους ομογενείς Έλληνες. Ο κόσμος να φοβάται να μιλήσει. Οι εκκλησίες με σύρματα περικυκλωμένες, θαρρείς πως ήταν εμπόλεμη ζώνη… Μετά, στην Κύπρο έγιναν τόσα αίσχη. Σφάξανε, σκοτώσανε κόσμο, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες αγνοούμενοι, γυναίκες και παιδιά. Είδα πράγματα που δεν μου άρεσαν. Και λέω αυτό δεν είναι σωστό. Γι᾽ αυτό και έκανα αυτό που έκανα!».
Σταθείτε κι αφουγκραστείτε για μια στιγμή το φαινόμενο αυτό: ένας Αμερικανός πολίτης με μικρασιατική ανδρεία και τσαγανό, κινείται ως δορυφόρος στα πόστα της υπηρεσίας του, κι αντί να κοιτάζει το ατομικό ιδιοτελές συμφέρον και την καριέρα του που θα του επέφερε σήμερα μια ιλιγγιώδη ετήσια σύνταξη ύψους εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων κι άλλες αμέτρητες διευκολύνσεις και προνόμια στις ΗΠΑ, έβαλλε κάθε μέρα την καριέρα και τη ζωή του σε ρίσκο για ένα και μόνο λόγο: την αγάπη του για την Ελλάδα. Το διανοείσθε;
Μου μηνύει ένας αναγνώστης της συνέντευξης: «και πού ξέρεις εσύ ότι είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας ήρωας;». Η απάντηση βρίσκεται σε αυτά που δεν γράφονται. Να το πω αλλιώς, εδώ ισχύουν τα λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννου: «και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε και αληθής εστίν η μαρτυρία αυτού».
Μετά τη 15ετή και πλέον Ιλιάδα του, ξεκινά για τον Στηβ Λάλας η Οδύσσεια, με τρόπο βγαλμένο από ελληνική τραγωδία: προδίδεται μέσα στη (νέα) πατρίδα των (Μικρασιατών) γονέων και των παππούδων του από υπαλλήλους στη γη που αγάπησε και υπηρέτησε με αυτοθυσία. Ο ίδιος όμως, κατά τρόπο θαυμαστό, δεν κρατά κακία σε κανένα: ούτε στους υπαλλήλους των ελληνικών υπηρεσιών που τον πρόδωσαν είτε από βλακεία είτε με δόλο, ούτε καν στη μακαρίτισσα τη Βιργινία Τσουδερού, Υφυπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας τότε, και την ασύλληπτη ανοησία της.
Επιστρέφει τέτοιες ημέρες, αρχές Μαΐου του 1993, στις ΗΠΑ, δήθεν για μια εκπαίδευση, και ξεκινά ο Γολγοθάς του για 14 χρόνια, μολονότι πολλοί εχθροί του τον ήθελαν να σαπίσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή, εκεί που οι ντόπιοι το αποκαλούν «Αλκατράζ του Βορρά». Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Λέω μόνον αυτό: τα δεινά που πέρασε ο Στηβ Λάλας κατανοούνται κι ερμηνεύονται μόνον ως αναλογία του Σταυρού του Χριστού και των δοκιμασιών του Ιώβ. Στις 25 Νοεμβρίου 2007, χάρη σε ενέργειες και του ιδίου του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όπως μας εξιστορεί ο ίδιος ο κ. Λάλας στη συνέντευξη, επιστρέφει ελεύθερος στην Ελλάδα.
Όπου αρχίζει το τρίτο «ομηρικό έπος», αυτό που δεν απήγγειλε ο Όμηρος. Το μαρτύριο δηλαδή του Μικρασιάτη ήρωα σύγχρονου «Οδυσσέα», αφότου επέστρεψε στην Ιθάκη του, τη μητέρα Ελλάδα, όπως την αποκαλεί χαρακτηριστικά. Η οποία όμως έκτοτε, κι επί 18 σχεδόν χρόνια πλέον, του συμπεριφέρεται όχι ως μάνα στοργική αλλά ως κακή μητριά. Τον είχε προϊδεάσει βέβαια, ήδη από τα χρόνια της φυλακής, καθώς κανείς θεσμικός, ή αξιωματούχος, καμία ελληνική κρατική υπηρεσία, δεν φρόντισε να θέσει τη σύζυγό του και τα μικρά, αλλά κι αγέννητα τότε, παιδιά του, υπό την προστασία και κηδεμονία του ελληνικού κράτους.
Αν, βέβαια, ο Στηβ Λάλας ήταν ένας αμερικανικής καταγωγής Έλληνας πολίτης που είχε την ίδια μοίρα, επιστρέφοντας στις ΗΠΑ θα τον υποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες και τιμές ήρωα, και θα του προσέφεραν γη και ύδωρ. Όπως συνέβη πρόσφατα με τον Marc Fogel που έφερε από την Ρωσία ο Πρόεδρος Τραμπ. Όπως συνέβη και με τον Αμερικανό κατάσκοπο Jonathan Pollard που του επεφύλαξε υποδοχή ήρωα στο Ισραήλ ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου το 2020, και τον αποκατέστησε ζηλευτά. Στην περίπτωση όμως του Λάλας, η Ελλάδα του γύρισε την πλάτη με περιφρόνηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που απλώς επέτειναν τον πόνο των πληγών.
Αναρωτιέμαι: Γιατί το ελληνικό κράτος δεν τίμησε ποτέ ουσιαστικά αυτόν τον άνθρωπο; Δεν τον συνέδραμε με το να στηρίξει αφειδώς τον ίδιο και την οικογένειά του; Δεν μιλώ για ένα τσίγκινο επίχρυσο μετάλλιο ή μια αναμνηστική πλακέτα. Μιλώ για την πλήρη στήριξη της συζύγου του και των μικρών παιδιών του, που τους άφησε στο έλεος του Θεού επί δεκαετίες. Γιατί το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και ο Υπουργός δεν τον εισήγαγε στις τάξεις των επί τιμή αξιωματικών του; Γιατί ο Υπουργός Εσωτερικών είναι άφαντος; Η Εκκλησία της Ελλάδος γιατί είναι εξαφανισμένη; Τί κάνει η Ακαδημία Αθηνών; Η Περιφέρεια; Η Μητρόπολη; Πότε κάποιο Υπουργείο, ή κρατικός οργανισμός, ή η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, ή το Βιομηχανικό Επιμελητήριο, τον κάλεσαν να αξιοποιήσουν την τεράστια γνώση και κατάρτισή του δίνοντάς του θέση έστω χαμηλόβαθμου υπαλλήλου; Γιατί μέχρι σήμερα τόση αδιαφορία και αναισθησία; Πού είναι η ευαισθησία της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολιτισμένης πρόνοιας;
Φυσικά, ένας περήφανος λεβέντης άρχοντας Μικρασιάτης Έλληνας, δεν θα παραπονεθεί για τον Σταυρό που κουβαλάει. Εξάλλου, τα λέει όλα το ίδιο του το όνομα. Σταύρος. Ο Χριστός βλέπει και στηρίζει τους ανθρώπους Του με τον δικό Του τρόπο. Αυτό είναι βέβαιο.
Αλλά όταν σου λάχει να γνωρίσεις το μεγαλείο του Στηβ Λάλας από κοντά, δεν μπορείς να σιωπήσεις. Σε αναγκάζει η οργή και το αίσθημα ντροπής που νιώθεις εξ ονόματος όλων των ευαίσθητων Ελλήνων για την εγκληματική στάση του «ελληνικού» κράτους που μισεί και θέλει να σκοτώνει τα πιο ανιδιοτελή από τα παιδιά του.
Ας γίνουν επιτέλους οι «αναρμόδιοι» για μια φορά αρμόδιοι!
