Του Μάνου Δασκαλάκη
Η Δύση μιλά για ανθρωπιστική κρίση. Άλλος ένας ευφημισμός που κρύβει τη συνενοχή. Δεν είναι κρίση όταν πεινάνε μαζικά τα παιδιά, είναι έγκλημα. Όταν μωρά πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχει γάλα, δεν είναι παράπλευρη απώλεια. Είναι σκόπιμη πράξη. Κι όμως, ακόμα κι αυτό το ονομάζουμε πολιτικό πρόβλημα ή πολεμική τακτική, και βεβαίως για τους αναλυτές του καναπέ γεωστρατηγική ανάγκη. Πόσες λέξεις ακόμα μπορούμε να βρούμε για να καλύψουμε τη βαρβαρότητα;
Οι εικόνες από τη Γάζα δεν είναι πια σοκαριστικές. Όχι επειδή δεν είναι φρικιαστικές, αλλά επειδή συνηθίσαμε. Η παιδική σκελετωμένη σιλουέτα δε μας σοκάρει όσο μια κακή επίδοση στο Χρηματιστήριο. Οι φωτογραφίες των απελπισμένων γονιών, που κρατούν τα νεκρά βρέφη τους στα χέρια, περνούν στα ψιλά, σαν να πρόκειται για κάποιο ατύχημα, για ένα φυσικό φαινόμενο. Μα δεν είναι φυσικό. Είναι οργανωμένο, επιβεβαιωμένο, εγκεκριμένο από κυβερνήσεις, επικυρωμένο από σιωπές.
Τι είναι τελικά πιο ανησυχητικό; Η πείνα στη Γάζα ή το γεγονός ότι ο υπόλοιπος κόσμος συνεχίζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Ποιος θα λογοδοτήσει όταν η Ιστορία κοιτάξει πίσω και ρωτήσει πού ήσουν όταν πέθαιναν παιδιά από πείνα σε απευθείας μετάδοση; Κανείς. Γιατί τότε θα λέμε δεν ξέραμε ή το πιο προκλητικό “είχαμε κι εμείς τα προβλήματά μας”. Όχι, δεν είναι περίπλοκο. Πείνα είναι. Παιδιά είναι. Έγκλημα είναι. Η σιωπή μας, η ισορροπημένη στάση μας, τα «ναι μεν αλλά» μας είναι η νομιμοποίηση αυτής της φρίκης. Η Γάζα δεν είναι μια γεωγραφική λεπτομέρεια. Είναι το μέτρο του ανθρώπινου πολιτισμού μας. Κι αυτή τη στιγμή το μέτρο δείχνει μηδέν.
Όσοι υποστηρίζουν ότι είναι μια δύσκολη κατάσταση και από τις δύο πλευρές, ας δείξουν πού ακριβώς πέθαναν από πείνα παιδιά στο Τελ Αβίβ. Όσοι μιλούν για δικαίωμα στην αυτοάμυνα, ας εξηγήσουν πώς ένα νεκρό βρέφος απειλεί ένα κράτος με πυρηνικά όπλα. Η υποκρισία έχει ξεπεράσει τα όρια. Κι εμείς οι θεατές της χειροκροτούμε με την αδιαφορία μας. Το 2025, στον πλανήτη της τεχνητής νοημοσύνης, των διαπλανητικών αποστολών και της ψηφιακής επανάστασης, παιδιά πεθαίνουν από πείνα. Επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν τους αξίζει να ζήσουν. Κι εμείς το δεχτήκαμε. Επειδή δε μας αγγίζει. Επειδή δεν είναι τα δικά μας παιδιά. Ακόμα.
