Τον τελευταίο καιρό, μετά τα κυβερνητικά μέτρα – πόσο μακρινά ήδη –, τις υποσχέσεις και τις παροχές του μέλλοντος, φύσηξε αεράκι ενθάρρυνσης στην κυβερνητική παράταξη και μια δειλή αισιοδοξία ανάκαμψης κέρδισε τα στελέχη της. Οι δημοσκοπικοί αριθμοί ήρθαν δειλά και αυτοί να μιλήσουν για μια στοιχειώδη ανακοπή της φθοράς, που έμοιαζε να εμπεδώνεται ως πραγματικότητα και ως εικόνα. Η αντιπολίτευση, στη γνωστή ζώνη αποδοχής, δεν απειλούσε αυτή την προσδοκία μιας νέας αρχής και επανεκκίνησης, κατά την κυβερνητική ρητορική.

Εύκολα σκηνοθετούνται οι εντυπωσιασμοί, ακόμη πιο εύκολα τα γεγονότα έρχονται να τους σκορπίσουν. Και μαζί με τη δειλή και πρόσκαιρη αισιοδοξία που την παρέσυραν εύκολα οι μέρες, η στασιμότητα που στο υπόβαθρο αποτελεί το αδιατάρακτο δεδομένο ως επιλογή και ως ριζωμένη πραγματικότητα, προβάλλει στο προσκήνιο και υπενθυμίζει σε όλους τη διαχειριστική φύση αυτού του κυβερνητικού σχήματος. Η κυβέρνηση αγγίζει σε λίγο τον έβδομο χρόνο. Και αν κανείς επιχειρήσει μια εποπτική ματιά της μεγάλης αυτής διαδρομής, θα διαπιστώσει μια βραδεία υποχώρηση, ακόμη και οπισθοδρόμηση στα κρίσιμα μέτωπα, από εκείνα της καθημερινής λειτουργίας ως εκείνα της ουσιαστικής κοινωνικής μας συνύπαρξης και υπόστασης.

Δεν θα μπορούσε κανείς να παραβλέψει την επιδείνωση της βίας. Η ανομία κέρδισε και κερδίζει σχεδόν άκοπα, και τα φαινόμενα βίας πολλαπλασιάζονται στους τόπους του καθημερινού βίου. Από τη βία στους δρόμους ως την ιδιαίτερα ανησυχητική για την επέκτασή της βία στους ανηλίκους, από την έμπρακτη πεποίθηση πλέον για την αδυναμία του Νόμου και τις αντίστοιχες συμπεριφορές έμπρακτης άρνησής του. Η ανομία είναι ατμόσφαιρα που αναπνέουμε και μέσα της προσαρμοζόμαστε ανάλογα με τον υπαρξιακό οδηγό εκάστου. Η αδιαφορία για το μέτωπο αυτό από κυβερνητικής πλευράς θα παραμείνει ένα χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου.

Η δίψα για Δικαιοσύνη, το αίτημα για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στο ζωτικό αυτό μέτωπο, είναι πλέον παντού, το ακούς στις καθημερινές συζητήσεις, οι άνθρωποι περιμένουν μια ανταπόκριση, μια συνειδητή και όχι προσχηματική προσπάθεια και επιλογή να επουλωθεί αυτό το τραύμα, να ανακτηθεί η πίστη στη θεμελιώδη αυτή λειτουργία. Αυτό που δημόσια καμιά φορά συζητάμε και με μεγάλη έμφαση διαπιστώνουμε την ανάγκη θεραπείας του, αν έχει εμποτίσει το κοινωνικό σώμα και έχει ήδη εγκατασταθεί στη συνείδηση των ανθρώπων ως σταθερό δεδομένο, πολύ δύσκολα θα εκριζωθεί. Αν μάλιστα η πολιτική πράξη επιβεβαιώνει αυτή την πεποίθηση με ποικίλες αφορμές, αυτό γίνεται λαϊκό στερεότυπο και ανοιχτή λεωφόρος για τους εκφραστές του ανορθολογισμού και της ισοπεδωτικής άρνησης.

Η δειλή αισιοδοξία των κυβερνητικών δεν μπορεί να αντέξει απέναντι στη βεβαιότητα της στασιμότητας που κάθε μέρα που ξημερώνει έρχεται να μας θυμίσει τον κυρίαρχο αδρανή εαυτό της. Ολο αυτό που ήδη προηγήθηκε, ως ύφος, ως πνεύμα και ως πράξη διακυβέρνησης έχει συναντηθεί με τα όριά του. Στη γραμμή αυτή μια υπόγεια αναζήτηση, αγωνία και αναταραχή, που περιμένει την επόμενη κάλπη να εκφραστεί, είναι ήδη προετοιμασμένη. Τα γεγονότα των ημερών τροφοδοτούν τον αποπροσανατολισμό, τη σύγχυση και την αβεβαιότητα. Αδύναμη η κυβέρνηση να απαντήσει πολιτικά σε αυτή τη συνθήκη, για μια ακόμη φορά, όταν έρθει η ώρα, η κάλπη θα γίνει ο καταλυτικός πολιτικός οργανωτής της δύσκολης επόμενης φάσης.

πηγή