Του Ρούντι Ρινάλντι
Η πρόσφατη κλιμάκωση του πολέμου στη Μέση Ανατολή (επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν με πλήρη ανοχή των ΗΠΑ και της Δύσης) δεν είναι ακριβώς κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί συνέχεια ενός σχεδιασμού, και υλοποίησης επί του πεδίου, αλλαγής του χάρτη, των συνόρων,των συσχετισμών στην περιοχή αλλά και γενικότερα στον πλανήτη.
Και η Ελλάδα είναι πολύ, πάρα πολύ κοντά. Βρίσκεται ανάμεσα σε δύο θερμά επίκεντρα πολέμου (Ουκρανία – Μέση Ανατολή). Και αυτοπροσφέρεται ως κόμβος, ως σύμμαχος-κολαούζος σε ό,τι ζητηθεί από ΗΠΑ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ και Ισραήλ. Ταυτόχρονα είναι πρόθυμη να αποδεχθεί τη βαλκανοποίηση των Βαλκανίων και τις επεκτατικές απαιτήσεις της αναβαθμισμένης σε περιφερειακή μεγάλη δύναμη Τουρκίας.
Στην πράξη καταγράφεται έτσι μια εντυπωσιακή υποβάθμιση της Ελλάδας, και αυξάνονται αλματικά οι υπαρξιακοί κίνδυνοι σε πολλούς τομείς. Τα όσα γίνονται στη Λιβύη, στο Σινά,στο Κυπριακό, στο Αιγαίο είναι έντονα εκδηλωτικά σημάδια της υποβάθμισης. Μέσα σε αυτό το ταραγμένο γεωπολιτικά πλαίσιο σημειώνεται και μια έντονη διεργασία ανακύκλωσης του πολιτικού συστήματος, αφού τα «τέρμινα» της διακυβέρνησης Μητσοτάκη πλησιάζουν προς το τέλος τους.
Υπάρχουν εντούτοις πολλά ζητήματα που χρήζουν εξέτασης για να δούμε τι προσφέρει σαν «κάλυψη» το υπάρχον πολιτικό σύστημα, όπως και τι επαγγέλλονται όσοι θέλουν να εμφανιστούν ως σωτήρες από το σημερινό Μαξίμου και τον Μητσοτάκη. Στο τέλος θα εξετάσουμε ποια θα ήταν μια ουσιαστική στάση της Ελλάδας μέσα στις κρίσιμες συνθήκες.
Η κυβέρνηση του «ό,τι πείτε» και το άρμα Γεραπετρίτης
Η ΝΑΤΟφροσύνη και η αίσθηση ότι η καλύτερη επιλογή είναι η εχθρότητα προς τη Ρωσία και τα «ήρεμα νερά» με την Τουρκία, δεν μπορεί να κρύψει πως υπάρχουν συγκεκριμένες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις σε επίπεδο κυριαρχίας. Το να αναγγέλλονται δύο θαλάσσια πάρκα σε Ιόνιο και Κυκλάδες, τίποτα στα Δωδεκάνησα, κανένα καλώδιο να μην ποντίζεται πέρα από 6 μίλια, είναι γεγονότα που δείχνουν την πλήρη συμμόρφωση στις απαιτήσεις της Τουρκίας. Η μη απάντηση σε προκλήσεις όπως στην Κύπρο και τα κατεχόμενα, όπως και η αδράνεια και απόκρυψη στοιχείων για την Ιερά Μονή Σινά, δείχνουν ορισμένα πράγματα.
Αλλά και όταν πήραν είδηση την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, ο Γεραπετρίτης (που κοψομεσιάζεται σε υποκλίσεις) εξέφρασε με παρρησία την πραγματική άποψη της κυβέρνησης, των δύο οικογενειών και των οικονομικών ελίτ που εκπροσωπεί:
Δεν καταδίκασε την επίθεση, αντίθετα υπενθύμισε ότι είμαστε «στρατηγικός εταίρος του Ισραήλ», και επιπλέον χαρακτήρισε το Ιράν «παράγοντα αποσταθεροποίησης»! Κι έπειτα συνέστησε «αυτοσυγκράτηση», και ευχήθηκε να υπάρξει παρέμβαση από χώρες που «ασκούν ουσιαστική επιρροή να περιορίσουν τη ζημιά»… Σαν να μην καταλαβαίνει ότι εδώ πρόκειται για πόλεμο και όχι για «ζημιά που πρέπει να περιοριστεί».
Στη συνέχεια προχώρησε δε στην ακόλουθη ανεκδιήγητη δήλωση:
«Αισθάνομαι ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει μια τάση να υπερεκτιμούμε τα εθνικά συμφέροντα και να αγνοούμε τους ενδεχόμενους κινδύνους για την παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφαλείας». Δηλαδή ίσως να είναι η ώρα να κάνουμε κάθε τι που θα μας ζητήσουν «οι σύμμαχοι», ώστε Δύση-Ισραήλ να καθαρίσουν τους «αποσταθεροποιητικούς παράγοντες» όπως το Ιράν…
Την ίδια ώρα ο Μητσοτάκης ταξιδεύει από την έδρα του ΟΗΕ, όπου ανακοίνωσε πως θα φτιάξει δύο πάρκα στην Οδησσό, απευθείας προς Στοκχόλμη, όπου συνεδριάζει η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ (πάει για τρίτη φορά). Αλήθεια, ποια ανάγκη τον ωθεί στη Λέσχη αυτή;
Επαφές και ζυμώσεις, λένε οι κακές γλώσσες, για μια προσεχή θέση σε πόστα της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ.
Πρέπει κι αυτός να φροντίσει το μέλλον του… Έκανε μια απόπειρα να ερμηνεύσει ότι υπάρχει πλειοψηφία με 149 ψήφους αφού έμειναν κενές (έξω από κάθε διαδικασία) 3 θέσεις βουλευτών που δεν αναπληρώνονται· αμέσως ήρθαν κατραπακιές από φιλοκαραμανλικούς πολιτικούς (Παυλόπουλος,Κακλαμάνης κ.ά.). Άλλωστε την επόμενη εβδομάδα θα έχουμε τις διαδικασίες της προανακριτικής και ψηφοφορίες σε 14 κάλπες (που πιθανόν να κρύβουν εκπλήξεις).
Ένας περιφερειακός πόλεμος θα αλλάξει όμως πολλά δεδομένα, και θα δημιουργήσει εξελίξεις και άλλη ατμόσφαιρα, όπου πολλοί θα τρέξουν να προσαρμοστούν ή να επωφεληθούν. Σκεφθείτε τι χρήση θα κάνει για αυτά ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Μπορεί να αλλάξει και συνολικά η ατζέντα.
Τι θα πουν (και κυρίως τι θα κάνουν) Σαμαράς και Καραμανλής
Οι διεργασίες στα πλευρά της Ν.Δ. κορυφώνονται γύρω από το πρόσωπο του κ. Σαμαρά. Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο, λέγεται ότι η διακήρυξη είναι έτοιμη, και υπάρχει κάποιος προβληματισμός για το πότε θα γίνει η κίνηση δημόσια. Αφήνεται να διαρρέει ότι και πολλοί από τους ολιγάρχες βλέπουν με καλό μάτι μια κίνηση απομάκρυνσης του Μητσοτάκη με όρους που να τους ευνοούν. Ορισμένοι μάλιστα καταφέρονται ιδιαίτερα κατά του Γεραπετρίτη και του περιβάλλοντός του (ΤΕΡΝΑ κ.λπ.). Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει κοινή εμφάνιση των Σαμαρά και Καραμανλή σε παρουσίαση του νέου βιβλίου του Σταύρου Λυγερού για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είναι προφανές ότι η εμφάνιση αυτή σχετίζεται με όλες τις διεργασίες γύρω από την κίνηση Σαμαρά.
Πρέπει ωστόσο να επισημάνουμε ότι αυτό που τόνισε ο Γεραπετρίτης, πως «υπάρχει μια τάση να υπερεκτιμούμε τα εθνικά θέματα», μοιάζει και ως σπόντα προς την κριτική που Σαμαρά (ανοικτά) και από Καραμανλή (πιο προσεκτικά). Να δούμε τι θα πουν και οι δύο για τις πρόσφατες εξελίξεις. Θα θίξουν έστω το ΝΑΤΟϊκό και φιλοϊσραηινό πλαίσιο, ή θα παραμείνουν σε γενικολογίες για υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία και για λάθος χειρισμούς στο Ουκρανικό;
Εδώ πρόκειται για ένα θέμα ουσίας. Ναι, την Τουρκία τη στηρίζουν όλοι οι «μεγάλοι», ατλαντιστές και ευρωπαϊκές δυνάμεις. Όπως όμως στηρίζουν και το Ισραήλ, όπως και τον επανεξοπλισμό ΝΑΤΟ και Ευρώπης.
Άρα οι δύο μάλλον θα πουν για την αποτυχία στη Λιβύη, για την υπόθεση του Σινά, για τις πιθανές ήττες σε Αιγαίο και για τη «συνεκμετάλλευση». Δεν θα θίξουν όμως καθόλου τις ΝΑΤΟϊκές δομές και υποχρεώσεις, ούτε θα θέσουν ζήτημα επαναπροσανατολισμού εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα απέναντι στο Ισραήλ. Έτσι ο κ.Σαμαράς καλείται να παίξει έναν ρόλο στο «γκρέμισμα» του Μητσοτάκη και μόνον, χωρίς άλλες παρακαταθήκες ή άλλο προσανατολισμό. Φυσιολογικό βέβαια, αλλά πολλοί έχουν καταπιεί την καραμέλα περί «μοναδικής λύσης» απέναντι στον Μητσοτάκη.
Αυτό που δεν μπορεί να παρακαμφθεί είναι πως το γεγονός του πολέμου και της αναδιανομής στην περιοχή που βρισκόμαστε απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα.
Γιατί; Βασικά τμήματα των ελίτ (εφοπλιστές και ολιγάρχες κάθε είδους) είναι ήδη μπλεγμένοι σε deals ή ενδιαφέρονται για συμφωνίες μέσα στο Δυτικό πλαίσιο.
Ξέρουν ότι τώρα είναι πλέον η ώρα όχι της «πράσινης μετάβασης», αλλά της στρατιωτικής πολεμικής οικονομίας. Σπεύδουν να δηλώσουν πρόθυμοι να πάρουν μερίδια από τα εξοπλιστικά προγράμματα, να διαθέσουν τους στόλους τους στις διάφορες ανάγκες των νέων εφοδιαστικών και εμπορικών αλυσίδων, ή ακόμα και στη μεταφορά πληθυσμών από τη μία περιοχή στην άλλη. Δεν περιμένουν πότε το πολιτικό σύστημα θα προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.
