Απέναντι στη διπλή απειλή από Τσίπρα και Σαμαρά.
Του Λευτέρη Θ. Χαραλαμπόπουλου
Οι αποκαλύψεις του in για το πώς γύρω από την Ομάδα Αλήθειας είχε στηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός «πολιτικού χρήματος», ουσιαστικά ένα ιδιότυπο «μαύρο ταμείο» που επέτρεπε στη Νέα Δημοκρατία να καλύπτει ένα μέρος της μισθοδοσίας του στελεχιακού δυναμικού της μέσω μιας ιδιωτικής εταιρείας, έρχονται να υπογραμμίσουν τους σύνθετους τρόπους με τους οποίους αναπτύσσονται πλέον οι πρακτικές που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «διαπλοκή».
Γιατί το ζήτημα δεν είναι απλώς ότι η Ομάδα Αλήθειας είναι ένα τμήμα του κομματικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι στελέχη της Ομάδας Αλήθειας υπήρξαν για σημαντικά χρονικά διαστήματα μισθοδοτούμενοι υπάλληλοι της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ακριβώς το πώς στήθηκε ένας μηχανισμός για να καλύπτεται το κόστος τέτοιων πρακτικών μέσω ιδιωτικής χρηματοδότησης, συμπεριλαμβανομένης και μιας στρατιάς από τρολ σε «διατεταγμένη υπηρεσία».
Γιατί δεν είναι μόνο οι διαδρομές της χρηματοδότησης που πρέπει να μας απασχολήσουν. Είναι και το είδος της ενημέρωσης και της «επικοινωνίας» με την οποία συνδέθηκε η Ομάδας Αλήθειας: η τοξική προπαγάνδα, η «δολοφονία χαρακτήρων», η διαστρέβλωση των θέσεων της αντιπολίτευσης.
Αντί να αποστασιοποιηθεί για να μην ταυτιστεί μαζί της και να αποφύγει τα ερωτήματα για τα «μαύρα ταμεία» και τις διαδρομές του «πολιτικού χρήματος», κάνει το ακριβώς αντίθετο.
Έρχεται και μας λέει ότι η Ομάδα Αλήθειας είναι η αιχμή του δόρατος της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο επικοινωνιακός βραχίονάς της, είναι ο τρόπος με τον οποίο παρεμβαίνει.
Ουσιαστικά, μας λέει ότι η Ομάδα Αλήθειας είναι η Νέα Δημοκρατία, είναι η αυθεντική Νέα Δημοκρατία.
Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε, άλλωστε, ότι οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας θα παρελάσουν από εκδήλωση που οργανώνει η Ομάδα Αλήθειας.
Γιατί, όμως, το κάνει αυτό η Νέα Δημοκρατία;
Γιατί αναδιπλώνεται στη χειρότερη εκδοχή κομματικής προπαγάνδας, αυτή που απευθύνεται στην κομματική βάση, ακόμη και εάν αποξενώνει άλλα τμήματα του εκλογικού σώματος;
Γιατί πολύ απλά η Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή φοβάται.
Μέχρι τώρα, η Νέα Δημοκρατία είχε μπει σε μια λογική ότι είναι παντοδύναμη.
Ήξερε ότι δεν θα μπορέσει να πάρει στις εκλογές ένα ποσοστό αυτοδυναμίας, αλλά εκτιμούσε ότι θα είχε μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση.
Να το πω απλά: το να πάρεις 30% όταν το επόμενο κόμμα παίρνει το πολύ 15%, σου δίνει μια αίσθηση ισχύος.
Μόνο που το τελευταίο διάστημα όλα αυτά άλλαξαν. Η Νέα Δημοκρατία, για πρώτη φορά, βλέπει απειλές στον πολιτικό ορίζοντα.
Από τη μια βλέπει στις δημοσκοπήσεις και μόνο την… ιδέα για ένα νέο κόμμα υπό τον Αλέξη Τσίπρα, να έχει ποσοστά που ήδη δίνουν δεύτερη θέση και μάλιστα με όρους υπολογίσιμου αντίπαλου και προφανώς μια προοπτική ανασύνθεσης της δημοκρατικής παράταξης.
Από την άλλη, βλέπει για πρώτη φορά ενεργό το ενδεχόμενο να έχει μια επιπλέον διαρροή εάν ο Αντώνης Σαμαράς αποφασίσει να αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε μια συσπείρωση όσων θέλουν μια πιο κλασική σκληρή δεξιά γραμμή – χωρίς όμως τα… παρατράγουδα της τωρινής ακροδεξιάς.
Την ίδια ώρα το ρήγμα παραμένει βαθύ με την κοινωνία που πλέον εμφανίζεται να αναζητά εναλλακτική και να είναι διατεθειμένη να επενδύσει σε αυτή.
Είναι ο φόβος πια και όχι η αλαζονεία που οδηγεί τη Νέα Δημοκρατία να ταυτίζεται με την Ομάδα Αλήθειας και τη δική της εκδοχή «ενημέρωσης».
Όμως, ο φόβος δεν είναι ποτέ ο καλύτερος σύμβουλος, ενώ συχνά εκθέτει ανεπανόρθωτα αποκαλύπτοντας τι είναι κανείς διατεθειμένος να κάνει προκειμένου να μείνει γαντζωμένος στην καρέκλα της εξουσίας…
