Του Τάσου Χατζηαναστασίου, Δρ Ιστορίας των Βαλκανίων
Πριν από κάποια χρόνια, σε μία μελέτη μου για τη χάραξη στρατηγικής στο Κυπριακό μετά την εισβολή, είχα χρησιμοποιήσει τον ψυχολογικό όρο: “σύμπλεγμα της ήττας” προκειμένου να ερμηνεύσω τη στάση της ελλαδικής και κυπριακής ηγεσίας έναντι της τουρκικής ωμότητας.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις και μικρές αναλαμπές, με το ίδιο φοβικό σύνδρομο αντιμετωπίζονται και σήμερα οι νεοοθωμανικοί σχεδιασμοί σε βάρος της χώρας μας. Και δεν είναι μόνο η ανησυχία που προκαλείται από τις αναιμικές αντιδράσεις της κυβέρνησης σε κάθε φανερά επιθετική πρωτοβουλία της Τουρκίας (βλ. τώρα τους θαλάσσιους χάρτες με το μισό Αιγαίο “τουρκικό”), είναι που δεν υπάρχει κάποιο ισχυρό πειστικό αντίβαρο τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από την κοινωνία.
Το έχουμε τελικά πάρει απόφαση ότι θα μεταβληθούμε σε τουρκικό προτεκτοράτο με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ελληνική κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και εν τέλει για την εθνική μας επιβίωση; Είναι κι αυτή μια στάσις, νιώθεται που θα έλεγε κι ο Καβάφης. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ακόμη κι αν υιοθετήσουμε τη λογική του Χατζηαβάτη, η Τουρκία δεν πρόκειται να μας αφήσει στην παρούσα αμεριμνησία σ’ έναν φλεγόμενο κόσμο και μία γειτονιά όπου το “δίκιο” του καθενός ερμηνεύεται κι επιβάλλεται με την ισχύ των όπλων.
Αν λοιπόν, διαβάζουμε σωστά την πραγματικότητα, η μόνη επιλογή αντί της υποταγής και της βαρβαρότητας που συνεπάγεται αυτή, είναι της απόφασης για διαρκή, ασυμβίβαστη και σθεναρή αντίσταση. Σε όλα τα επίπεδα.
