Του Δημήτρη Πατέλη
Η αγγλική εκδοχή του κειμένου αποτέλεσε την βάση της εισήγησης στην Συνδιάσκεψη της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας που διεξήχθη στην Ολλανδία 23-25 Ιουνίου, παράλληλα με διαδηλώσεις κατά της Συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ June 2025 | Colloquium Amsterdam , Session 1 “The Dangers of NATO
Περιεχόμενα
Εισαγωγή
Η θέση και ο ρόλος του ΝΑΤΟ στον Γ’ΠΠ
Νέο στρατηγικό δόγμα των ΗΠΑ
Στρατιωτικοποίηση οικονομίας και κοινωνίας και στην ΕΕ
Περί «ολοκληρωτισμού» θεσμοί και προπαγάνδα στην ΕΕ
Οι «ίσες αποστάσεις μεταξύ δύο ολοκληρωτισμών» ως προκάλυμμα του αντικομμουνισμού
Γιατί επαναφέρουν στο προσκήνιο τον αντικομμουνισμό;
Τι είναι ο «ολοκληρωτισμός» και από που προέκυψε;
Μεθοδολογική και ιδεολογικοπολιτική κριτική του «ολοκληρωτισμού»
Περί ολοκληρωτισμού ιδεολογήματα και «αριστερά»
Υπάρχει ίχνος ορθολογικού πυρήνα;
Ορισμένα συμπεράσματα
Βιβλιογραφία
Εισαγωγή
Η ανθρωπότητα κλυδωνίζεται στα θανατηφόρα κύματα του κλιμακούμενου Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου (Γ’ΠΠ) σε μια σειρά θεάτρων επιχειρήσεων και μετώπων.
Η ανισομέρεια και οι ανεπίλυτες αντιφάσεις του παγκόσμιου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, οι ριζικές και ραγδαίες αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων που επέφερε η εξασθένιση της ισχύος του ιμπεριαλισμού, έναντι της ραγδαίας ενδυνάμωσης των αντιπάλων του, οδήγησαν τον άξονα των παρασιτικών ιμπεριαλιστικών χωρών με επικεφαλής τις ΗΠΑ στην άσκηση όλο και πιο απροκάλυπτης επιθετικότητας.
Ο άξονας επιτίθεται κατά των δυνάμεων που εκ των πραγμάτων συσπειρώνουν την πλειονότητα των λαών, του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι δυνάμεις αυτές που μορφοποιούνται σταδιακά ως ο αντίπαλος του άξονα πόλος:
- Διαθέτουν την πλειονότητα της βασικής παραγωγικής και δημιουργικής δύναμης της ανθρωπότητας: της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
- Διαθέτουν πραγματική παραγωγή, η οποία διασφαλίζει μακράν τον κύριο όγκο της ποικιλομορφίας του υλικού και πνευματικού πλούτου της ανθρωπότητας και
- Αρνούνται πλέον να ενδώσουν αμαχητί στις αξιώσεις βίαιης οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής και πολεμικής υποταγής στον παρασιτικό φονικό άξονα, στην επιβολή μιας ηγεμονικής νεοαποικιοκρατικής «νέας τάξης πραγμάτων» βασισμένης στα αρπακτικά και φονικά συμφέροντα των πιο επιθετικών κύκλων της χρηματιστικής ολιγαρχίας που κωδικοποιούνται όλο και πιο κυνικά και αναγορεύονται σε «καθολικής ισχύος κανόνες», μιας «παγκόσμιας διακυβέρνησης», δηλαδή, μιας πλανητικής βάναυσης ιμπεριαλιστικής δικτατορίας.
Στο πλαίσιο της κλιμάκωσης του Γ’ΠΠ, όλες οι σχέσεις παραγωγής, οι διακρατικές σχέσεις, τα διακρατικά όργανα με πλανητικές αξιώσεις και οι ολοκληρώσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος αναδιαρθρώνονται για τις ανάγκες της σύρραξης.
Η θέση και ο ρόλος του ΝΑΤΟ στον Γ’ΠΠ
Κομβικό ρόλο σε αυτή τη σύρραξη διαδραματίζουν ιστορικά οι ιμπεριαλιστικές οικονομικές και πολιτικές ολοκληρώσεις τύπου Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και οι εναπομείναντες στρατιωτικοί συνασπισμοί, με κορυφαίο μεταξύ αυτών τον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization, ΝΑΤΟ).
Το ΝΑΤΟ είναι μια πολιτική και στρατιωτική συμμαχία, σκοπός της οποίας «είναι να εγγυηθεί την ελευθερία και την ασφάλεια των μελών του μέσω πολιτικών και στρατιωτικών μέσων.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΕΣΑ – Το ΝΑΤΟ προωθεί τις δημοκρατικές αξίες και επιτρέπει στα μέλη να διαβουλεύονται και να συνεργάζονται σε ζητήματα άμυνας και ασφάλειας για την επίλυση προβλημάτων, την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και, μακροπρόθεσμα, την πρόληψη συγκρούσεων.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΜΕΣΑ – Το ΝΑΤΟ δεσμεύεται για την ειρηνική επίλυση των διαφορών. Σε περίπτωση αποτυχίας των διπλωματικών προσπαθειών, έχει τη στρατιωτική ισχύ να αναλαμβάνει επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων. Οι επιχειρήσεις αυτές διεξάγονται στο πλαίσιο της ρήτρας συλλογικής άμυνας της ιδρυτικής συνθήκης του ΝΑΤΟ (άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον) ή με εντολή του ΟΗΕ, που δρα μόνος του ή σε συνεργασία με άλλες χώρες και διεθνείς οργανισμούς».
Ξεκίνησε με 12 ιδρυτικά μέλη του 1949. Σήμερα, μετά από αλλεπάλληλες διευρύνσεις -ιδιαίτερα μετά την επικράτηση αστικών αντεπαναστάσεων και κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ και στις ευρωπαϊκές χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού, και παρά τις ψευδείς διαβεβαιώσεις περί «μη διεύρυνσης προς Ανατολάς ούτε κατά μία ίντσα»- έφτασε να έχει 32 χώρες μέλη.
Βάσει της «αρχής της συλλογικής άμυνας» (άρθρο 5 της Συνθήκης της Ουάσιγκτον) «το ΝΑΤΟ δεσμεύεται επί της αρχής ότι μια επίθεση εναντίον ενός ή περισσοτέρων μελών του θεωρείται ως επίθεση εναντίον όλων». Επιπλέον, «Το Στρατηγικό Δόγμα καθορίζει τα βασικά καθήκοντα και τις αρχές της Συμμαχίας, τις αξίες της, το εξελισσόμενο περιβάλλον ασφάλειας και τους στρατηγικούς στόχους της Συμμαχίας για την επόμενη δεκαετία. Το επικαιροποιημένο Στρατηγικό Δόγμα του 2022 (29-30.6.2022, Μαδρίτη) επιβεβαιώνει το γεγονός ότι βασικός σκοπός του ΝΑΤΟ είναι να διασφαλίζει τη συλλογική άμυνα των μελών του, σε πλανητική κλίμακα, και σκιαγραφεί τρία βασικά καθήκοντα: την αποτροπή συγκρούσεων και την άμυνα, την πρόληψη και τη διαχείριση κρίσεων, και τη συνεργατική ασφάλεια».
Η πρώτη επικαιροποίηση του Στρατηγικού Δόγματος του ΝΑΤΟ μετά το 2010 επαναπροσδιορίζει «προκλήσεις και απειλές», θέτοντας κατευθυντήριες αρχές, σκοπούς, προτεραιότητες και στόχους. Η Ρωσία (ως ο οικονομικά αδύναμος κρίκος του άλλου πόλου, με μια άρχουσα τάξη ιστορικά επιρρεπή σε παζάρια για προνόμια κομπραδόρου-αποκλειστικού μεσάζοντα για την εκποίηση φυσικών πόρων και εργασιακής δύναμης έναντι του ιμπεριαλισμού), ορίζεται κατά προτεραιότητα ως «η πιο σημαντική και άμεση απειλή» για την ειρήνη και ασφάλεια των μελών του ΝΑΤΟ, ενώ η Λ. Δ. Κίνας κατονομάζεται για πρώτη φορά «στρατηγική πρόκληση». Κατά τους συντάκτες του εγγράφου, η Μόσχα επιδιώκει να «εδραιώσει σφαίρες επιρροής και άμεσου ελέγχου μέσω καταναγκασμού, υπονόμευσης, επιθετικότητας και προσάρτησης» χρησιμοποιώντας «συμβατικά μέσα, μέσα του κυβερνοχώρου και υβριδικά μέσα ενάντια στο ΝΑΤΟ και στους εταίρους (του ΝΑΤΟ)»
Η επικαιροποίηση προέκυψε ως «συντονισμένη απάντηση στη ρωσική εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου στην Ουκρανία», δηλαδή, μετά την έναρξη της αποκαλούμενης από τις αρχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης».
Τότε το ΝΑΤΟ ανακοίνωσε αλλαγές στην στάση των δυνάμεών του, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης της δύναμης ταχείας αντίδρασης και μιας νέας ανάπτυξης αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) και εγκαταστάσεων – βάσεων στα σύνορα της Ρωσίας: οκταπλασιασμός του μεγέθους της δύναμης ταχείας αντίδρασης (από τους 40.000 σε 300.000 στρατιώτες), σημαντική επέκταση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη, μόνιμη έδρα στην Πολωνία για το 5ο Σώμα Στρατού των ΗΠΑ, αποστολή 5.000 επιπλέον στρατιωτικών στη Ρουμανία, αύξηση της εκ περιτροπής ανάπτυξης ΕΔ στις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία), 2 επιπλέον μοίρες μαχητικών αεροσκαφών F-35 στο Ηνωμένο Βασίλειο, εγκατάστση επιπλέον συστημάτων αεράμυνας σε βάσεις στην Ιταλία και στη Γερμανία αύξηση των αντιτορπιλικών στη Ρότα της Ισπανίας (από 3 σε 6).
Στο εν λόγω Δόγμα, γίνεται εκτενής αναφορά στην Κίνα, της οποίας «οι δεδηλωμένες φιλοδοξίες και οι καταναγκαστικές πολιτικές αμφισβητούν τα συμφέροντα, την ασφάλεια και τις αξίες του ΝΑΤΟ» τη στιγμή που «ο Ινδο-Ειρηνικός είναι σημαντικός για το ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι οι εξελίξεις σε αυτή την περιοχή μπορούν να επηρεάσουν άμεσα την ευρωατλαντική ασφάλεια»!
Το μόνο σαφές, είναι η ραγδαία επιβολή όρων πολεμικής οικονομίας, στρατιωτικοποίησης οικονομίας και κοινωνίας, αυταρχικού ελέγχου και αστυνομοκρατίας στις χώρες του ιμπεριαλιστικού πυρήνα του άξονα, αλλά και στους δορυφόρους – υποτακτικούς τους.
Νέο στρατηγικό δόγμα των ΗΠΑ
Ο Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός νέου εξαιρετικά φιλόδοξου και περίπλοκου συστήματος αντι-πυραυλικής άμυνας: «Golden Dome» – ή «Χρυσός Θόλος» – (με κόστος άνω των 175 δις. δολαρίων και χρονοδιάγραμμα πλήρους επιχειρησιακής ικανότητας έως το 2029). Πρόκειται για εγχείρημα ολοκληρωτικής κυριαρχίας στον τομέα της αεροδιαστημικής άμυνας, μια νεκρανάσταση της διαβόητης αποτυχημένης «Πρωτοβουλίας Στρατηγικής Άμυνας» του Ρόναλντ Ρίγκαν, γνωστής και ως «Star Wars».
Το σύστημα προβλέπεται να λειτουργεί με βάση την αρχή του πολυεπίπεδου σταδιακού εντοπισμού, παρακολούθησης και αναχαίτισης πυραύλων, με επίγεια υπερταχέα λέιζερ και υπερηχητικούς αναχαιτιστές ικανούς να πλήξουν βαλλιστικούς στόχους μέσα στα πρώτα 60–90 δευτερόλεπτα από την εκτόξευσή τους, πριν δηλαδή εκτοξεύσουν τις πολλαπλές ανεξάρτητες κεφαλές ατομικής στόχευσης (MIRV). Εάν επιτευχθεί αυτό, οι ΗΠΑ θα πετύχουν την καταστροφή του αντιπάλου από τα ίδια τα δικά του οπλικά συστήματα, τα οποία θα εκρήγνυνται πάνω από την επικράτειά του!
Ακολουθεί η αναχαίτιση με σμήνη μικροδορυφόρων (swarm satellites)χαμηλής τροχιάς (LEO), με αισθητήρες υπέρυθρης παρακολούθησης και ηλεκτροοπτικά συστήματα, ενεργά συστήματα καταστροφής μέσω εκρηκτικών φορτίων ή κατευθυνόμενων ηλεκτρομαγνητικών παλμών (EMP).
Στο τελευταίο στάδιο, κοντά στον στόχο, το σύστημα ενσωματώνει νέα γενιά αναβαθμισμένων Patriot PAC-4, βλήματα THAAD με δυνατότητα αντιμετώπισης υπερηχητικών glide vehicles, καθώς και μονάδες Iron Dome Block III για προστασία κρίσιμων περιοχών υποδομής.
Συνεκτικός ιστός ολοκλήρωσης του συστήματος προβλέπεται να είναι η πλατφόρμα Sentinel AI Command, ένα υπερυπολογιστικό σύστημα τεχνητής νοημοσύνης με δυνατότητα συγχώνευσης δεδομένων (sensor fusion) σε πραγματικό χρόνο, με δυνατότητα επεξεργασίας της απειλής και λήψης απόφασης για αναχαίτιση εντός 5–6 δευτερολέπτων από την αρχική ανίχνευση!
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη δυνατότητα αντιμετώπισης υπερηχητικών όπλων, τα οποία παρουσιάζουν μη προβλέψιμη τροχιά και κινήσεις υψηλής ταχύτητας πάνω από 5 Μαχ (6.000χλ/την ώρα). Η ενσωμάτωση αναχαιτιστών τύπου Glide Interceptor X – αποτέλεσμα συνεργασίας LockheedMartin και Northrop Grumman – επιτρέπει στο σύστημα να προσβάλει τέτοιους στόχους με ακρίβεια εντός 40 χιλιομέτρων, ακόμη και αν εκτελούν μανούβρες αποφυγής (evasive maneuvers).
Παραμένει αμφίβολο το εάν, κατά πόσο και πότε θα είναι εφικτό αυτό το σχέδιο, δεδομένης της διαπιστωμένης υστέρησης των ΗΠΑ σε τομείς όπου ο πόλος της αντίστασης έχει επιτύχει τεχνολογικές τομές σε οπλικά συστήματα ικανά για ασύμμετρα πλήγματα.
Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι οι ΗΠΑ απέτυχαν παταγωδώς να κατασκευάσουν -ακόμα και σε επιτυχές πειραματικό στάδιο- υπερ-υπερηχητικούς πυραύλους (που κινούνται με ταχύτητες μεταξύ 5 και 25 Mach με την βοήθεια κινητήρων scramjet).
Τουναντίον, τέτοιοι πύραυλοι έχουν κατασκευαστεί και τεθεί σε υπηρεσία από Ρωσία, Λ. Δ. Κίνας, Λ. Δ. Κορέας, Ιράν και Β. Υεμένη. Είναι λοιπόν εύλογο το ερώτημα: πως και πότε θα επιτύχουν οι ΗΠΑ αναχαίτιση όπλων τα οποία οι ίδιες δεν διαθέτουν;
Είναι και αυτό άλλη μια επιβεβαίωση της επίτευξης τεχνολογικής υπεροχής σε κάποιους στρατηγικής σημασίας τομείς, από χώρες διαφορετικές από αυτές που συγκροτούν τον πυρήνα του ιμπεριαλισμού.
Με αυτό το σχέδιο οι ΗΠΑ ωθούν την «στρατιωτικοποίηση του διαστήματος» κατά παράβαση των θεμελιωδών αρχών του Outer Space Treaty του 1967, εξωθώντας τους αντιπάλους τους από το στρατόπεδο των δυνάμεων του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού να προωθήσουν συμμετρικά και κυρίως ασύμμετρα μέτρα (π.χ. ανάπτυξη αντιδορυφορικών όπλων anti–satellite (ASAT) και νέας γενιάς αντιδορυφορικών/αντιπυραυλικών συστημάτων S-700.).
Έτσι προωθείται νέος φαύλος κύκλος ανταγωνισμού των εξοπλισμών και ενός πεδίου δράσης άκρως ευνοϊκού για κερδοσκοπία – διασπάθιση δημοσίου χρήματος από τους μονοπωλιακούς ομίλους του ιμπεριαλιστικού Στρατιωτικού Βιομηχανικού Συμπλέγματος.
Ωστόσο, το δόγμα αυτό, ακόμα και ως διακήρυξη, καθιστά «τεχνική κανονικότητα» την «προληπτική άμυνα» (μέσω επίθεσης) με δυνατότητα έγκαιρης εξουδετέρωσης εχθρικών πυραυλικών εγκαταστάσεων ή μονάδων εκτόξευσης, προτού προλάβουν να εκτοξεύσουν πυραύλους!
Αυτό αυξάνει εκθετικά τις πιθανότητες ενεργοποίησης διαφόρων εχθρικών ή/και απλώς μη συμβατών αυτοματοποιημένων συστημάτων ακαριαίου απαντητικού πλήγματος, δηλαδή, ολικού αφανισμού κάθε ίχνους ζωής στον πλανήτη! Επιπλέον, η υπαρξιακή απειλή για την ανθρωπότητα, δεν μετατίθεται μόνο σε τεράστιας καταστροφικής ισχύος τεχνολογικά μέσα διαφόρων τύπων, αλλά μετατίθεται σε ένα σκοτεινό σύστημα, τον πυρήνα του οποίου συνιστά ανεξέλεγκτη (λόγω στρατιωτικού απορρήτου) «τεχνητή νοημοσύνη»!
Στρατιωτικοποίηση οικονομίας και κοινωνίας και στην ΕΕ
Αυτό που παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως «σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και ΗΒ-ΕΕ» ως προς την συνέχεια η μη του πολέμου, με την «νέα» διοίκηση των ΗΠΑ σε ρόλο «ειρηνοποιού», «μεσολαβητή» και Ποντίου Πιλάτου, είναι μάλλον μια εκστρατεία προπαγανδιστικής διαχείρισης αλλαγών θέσεων, ρόλων και δικαιοδοσιών/αρμοδιοτήτων, στον καταμερισμό «εργασίας» του Γ’ΠΠ.
Η Λευκή Βίβλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Άμυνα και η πρόταση ReArm Europe της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποσκοπεί στο να αποδεσμεύσουν τα 27 κράτη – μέλη επιπλέον των προβλεπόμενων από τους προϋπολογισμούς δαπάνες ύψους έως και 800 δισεκατομμυρίων ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια!
Στους τομείς προτεραιότητας που όρισαν οι μη αιρετοί και πρακτικά ανεξέλεγκτοι γραφειοκράτες της διακρατικής δικτατορίας της ΕΕ περιλαμβάνονται: η αεράμυνα και η πυραυλική άμυνα, τα συστήματα πυροβολικού, τα πυρομαχικά και οι πύραυλοι, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και τα συστήματα καταπολέμησης μη επανδρωμένων αεροσκαφών, η τεχνητή νοημοσύνη, η κβαντική τεχνολογία, ο κυβερνοπόλεμος ο ηλεκτρονικός πόλεμος και οι στρατηγικοί καταλύτες.
Το ιδεολογικό – προπαγανδιστικό πλαίσιο της στρατοκρατικής μετάλλαξης των κρατών μελών της ΕΕ-φυλακής λαών είναι αρκετά σαφές. Ενδεικτικά, στο άρθρο 24 του Ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 2ας Απριλίου 2025, μετά από ένα αφηρημένο ευχολόγιο περί «σεβασμού, της προστασίας και της πραγμάτωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο» ο «νομοθέτης» καλεί την ΕΕ και τα κράτη μέλη της «να συνεχίσουν να στηρίζουν το έργο του ΟΗΕ, τους οργανισμούς και τις ειδικές διαδικασίες του,[…] με σκοπό τη διασφάλιση της καταλληλότητάς του για τον επιδιωκόμενο σκοπό και την ανάσχεση της επιρροής των απολυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων·[…] επαναλαμβάνει την ανάγκη η ΕΕ και τα κράτη μέλη της να μιλούν με μία φωνή στον ΟΗΕ και σε άλλα πολυμερή φόρουμ,[…] ζητεί, για τον σκοπό αυτό, να σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά τη διασφάλιση έδρας της ΕΕ σε διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, επιπλέον των υφιστάμενων εδρών των κρατών μελών·[…]εκφράζει τη βαθιά του ανησυχία για τις αυξανόμενες επιθέσεις αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων κατά της βασιζόμενης σε κανόνες παγκόσμιας τάξης, μεταξύ άλλων μέσω απρόκλητης και αδικαιολόγητης επιθετικότητας και μέσω της υπονόμευσης της λειτουργίας των οργάνων του ΟΗΕ, και συγκεκριμένα της κατάχρησης του δικαιώματος άσκησης βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ· […]καλεί τα κράτη μέλη και τους ομόφρονες εταίρους να αναπτύξουν μια ισχυρή στρατηγική και να εντείνουν τις προσπάθειες προκειμένου να περιοριστεί αυτή η τάση και να αποστέλλεται ένα ενιαίο και ισχυρό μήνυμα υποστήριξης στους εν λόγω οργανισμούς όταν δέχονται επιθέσεις ή απειλούνται· […]».
Είναι προφανής η στρατηγική συσπείρωση της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ στους πολεμικούς, πολιτικούς, διπλωματικούς και ιδεολογικούς σκοπούς του επιτιθέμενου άξονα, με διεκδίκηση ενισχυμένης παρουσίας της γραφειοκρατίας της ΕΕ, αντιδραστική μεταρρύθμιση του ΟΗΕ κ.λπ. Φτάνουν να θεωρούν πολεμικές ενέργειες του εχθρού κάθε αντίσταση στην δικτατορία που πασχίζουν να επιβάλλουν και στον ΟΗΕ, αντίσταση την οποία αποκαλούν «απρόκλητη και αδικαιολόγητη επιθετικότητα μέσω της υπονόμευσης της λειτουργίας των οργάνων του ΟΗΕ, και συγκεκριμένα της κατάχρησης του δικαιώματος άσκησης βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ»!
Τόσο στα όργανα της ΕΕ όσο και στον ΟΗΕ επιδιώκεται η επιβολή διακρατικής δικτατορίας των ιμπεριαλιστικών χωρών και των μονοπωλίων, της χρηματιστικής ολιγαρχίας. «Μεγάλο εμπόδιο» για την επιβολή αυτής της δικτατορίας θεωρείται από τα όργανα της ΕΕ η ύπαρξη θεσμικά καθιερωμένων κληροδοτημάτων στη σύνθεση των οργάνων του ΟΗΕ, και ιδιαίτερα των Μονίμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπου ενοχλεί την ολιγαρχία η παρουσία της Ρωσίας και της Κίνας! Θέλουν λοιπόν να επανορθώσουν κάθε «δυσλειτουργία και αναποτελεσματικότητα», όπως είναι το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto)!
Η πλήρης ευθυγράμμιση των συνιστωσών του επιτιθέμενου άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ γίνεται έκδηλη με την χρήση της κωδικοποιημένης ορολογίας των ΗΠΑ σε αυτό το ψήφισμα, και σε άλλα επίσημα κείμενα. Απαλείφεται ακόμα και η τυπική αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο, που υποκαθίσταται από την «βασιζόμενη σε κανόνες παγκόσμια τάξη»!
Όταν στη θέση του όποιου Διεθνούς Δικαίου τίθενται ωμά τα ιδιοτελή ληστρικά συμφέροντα της χρηματιστικής ολιγαρχίας του ιμπεριαλισμού, κωδικοποιημένα με την αξίωση της επιβολής και αποδοχής τους σαν να είναι τάχα μου οι καθολικά αποδεκτοί «κανόνες της παγκόσμιας τάξης», ο επιτιθέμενος άξονας θέτει εν αμφιβόλω τα όποια θεσμικά κατάλοιπα – κληροδοτήματα του Β’ΠΠ, διακηρύσσοντας ότι αυτός είναι που θα επιβάλλει δια της βίας-ισχύος τους δικούς του κανόνες, μέσω ολικής πολεμικής αναμέτρησης.
Η όποια Ισχύς του Δικαίου υποκαθίσταται από την αιμοσταγή αξίωση κατίσχυσης του Δικαίου του Ισχυρού με κάθε μέσο: μέσω εκβιασμών και γενοκτονιών, αλλά και με την απειλή ολικού αφανισμού της ανθρωπότητας.
Η ρατσιστική νεοαποικιοκρατική επιθετικότητα του ιμπεριαλιστικού άξονα δεν μπορεί να συγκαλυφθεί πίσω από τα ρητορικά σχήματα και τις αφορμές που επικαλείται προπαγανδιστικά.
Μετά τις «επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 στις ΗΠΑ», όταν οι ιθύνοντες του ιμπεριαλισμού αποκαλούσαν τον Γ’ΠΠ «Πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», είχαν επινοήσει τα προπαγανδιστικά ιδεολογήματα των «προληπτικών ανθρωπιστικών επεμβάσεων-πολέμων για την επιβολή της ελεύθερης αγοράς και της δημοκρατίας».
Η ρητορική και τα εναλλασσόμενα ιδεολογήματα των επιτιθέμενων (πόλεμος «κατά της τρομοκρατίας», «πόλεμος πολιτισμών-θρησκειών», πόλεμος «για την επιβολή της δημοκρατίας», κ.ο.κ.) συσκοτίζουν την κατάσταση και επιτείνουν τη σύγχυση ακόμα και στις συνιστώσες της εναπομείνασας αριστεράς.
Σήμερα δικαιολογούν την κλιμάκωση της επιθετικότητας του άξονα στον Γ’ΠΠ με το φόβητρο των δήθεν «αυξανόμενων επιθέσεων αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων κατά της βασιζόμενης σε κανόνες παγκόσμιας τάξης»!
Περί «ολοκληρωτισμού» θεσμοί και προπαγάνδα στην ΕΕ
Τα πρώτα χρόνια μετά το «τέλος του κομμουνισμού» (δηλ. μετά την επικράτηση της παλινόρθωσης της κεφαλαιοκρατίας στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού στην Ευρώπη), στη ρητορική των φορέων της αστικής τάξης, και ιδιαίτερα της πλανηταρχεύουσας υπερδύναμης, οι «απειλές και οι προκλήσεις» φαίνονταν να προέρχονται πλέον από μια ιδιότυπη μορφή «ολοκληρωτισμού»: την τρομοκρατία.
Με την όχι και τόσο ένδοξη έκβαση της πρώτης φάσης του εν εξελίξει Γ’ΠΠ, και τις επιπτώσεις της πρωτοφανούς παγκόσμιας δομικής κρίσης της κεφαλαιοκρατίας, οι εμφάσεις αλλάζουν. Εξ αφορμής της 70ης επετείου από την υπογραφή του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μόλοτοφ, όπως και με το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό «μνημόνιο» τον Ιούλιο του 2006, επιχειρείται μια νεκρανάσταση της αντιδραστικής ψυχροπολεμικής παραχάραξης της ιστορίας, ώστε να σπιλωθεί περισσότερο ο κομμουνισμός, ως δήθεν ταυτόσημος με το ναζισμό.
2.4.2009, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο ανακηρύσσει την 23η Αυγούστου ως πανευρωπαϊκή Μέρα Μνήμης «για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων». Γιατί τρέμουν τόσο ακόμα και την ιστορική μνήμη περί του κατά τα λοιπά “ανύπαρκτου” πρώιμου σοσιαλισμού (βλ. Patelis, 2008);
Οι «ίσες αποστάσεις μεταξύ δύο ολοκληρωτισμών» ως προκάλυμμα του αντικομμουνισμού
Στην ΕΕ «κάθε χρόνο, στις 23 Αυγούστου, τιμούμε τη μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων όλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Τη μέρα αυτή, το 1939, η υπογραφή του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης άνοιξε ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή ιστορία. Ήταν μια εποχή κατά την οποία οι πολίτες δεν ήταν ελεύθεροι να λαμβάνουν αποφάσεις ούτε είχαν λόγο στις πολιτικές επιλογές. Ήταν μια Ευρώπη στην οποία η ελευθερία και η δημοκρατία δεν αποτελούσαν παρά ένα όνειρο. Δεκάδες εκατομμύρια θύματα απελάθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ευρώπη. Λόγω αυτής της βαναυσότητας, της έλλειψης ελευθερίας και της περιφρόνησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων, σε ορισμένα τμήματα της Ευρώπης πολλές γενιές δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να απολαύσουν την ελευθερία και τη δημοκρατία. Φέτος συμπληρώνονται επίσης 30 χρόνια από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1989, όταν οι πολίτες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης εξεγέρθηκαν και έσπασαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα, επιταχύνοντας την πτώση του.
Οι γενναίες πράξεις των πολιτών αποκατέστησαν την ελευθερία και τη δημοκρατία σε όλη την Ευρώπη. Συνέβαλαν στην υπέρβαση των διαιρέσεων και στην ενοποίηση της Ευρώπης. Επομένως, πρόκειται για μια συλλογική ευρωπαϊκή κληρονομιά, την οποία όλοι οφείλουμε να διαφυλάξουμε, να καλλιεργήσουμε και να υπερασπιστούμε. Έχουν παρέλθει πλέον 80 χρόνια από το 1939 και η γενιά που βίωσε τη μάστιγα του ολοκληρωτισμού σχεδόν δεν είναι πλέον μαζί μας· η ζωντανή ιστορία γίνεται σιγά σιγά γραπτή ιστορία. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να διατηρήσουμε αυτές τις μνήμες ζωντανές για να εμπνέουν τις νέες γενιές και να τις καθοδηγούν στην προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Είναι αυτό που μας κάνει αυτό που είμαστε. Στεκόμαστε με αποφασιστικότητα απέναντι σε κάθε είδους ολοκληρωτικό και αυταρχικό καθεστώς. Η Ελεύθερη Ευρώπη δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά αποτελεί επιλογή, κάθε μέρα».
Από τις διατυπώσεις αυτές είναι σαφές ότι ο φασισμός δεν κατονομάζεται καν! Γίνεται μια άθλια λαθροχειρία, μια βάναυση αναθεώρηση της ιστορίας, σε ένα ανορθολογικό αφήγημα, όπου το «σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης» παρουσιάζεται ως δήθεν εκείνη η μοιραία σύμπραξη των δύο ολοκληρωτικών αυταρχικών καθεστώτων που προκάλεσε τον Β’ΠΠ και υποδούλωσε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ, μέχρι την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος που απελευθέρωσε τους δύστυχους λαούς από τον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό του σοσιαλισμού – κομμουνισμού! Εδώ ακόμα και η συντριβή του αντι-κομιντέρν άξονα με καθοριστικό και αποφασιστικό τον ρόλο της ΕΣΣΔ πρακτικά ακυρώνεται και παρουσιάζεται ως ήττα του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας, της ίδιας της Ελεύθερης Ευρώπης. Πρόκειται για απροκάλυπτη εκ των πραγμάτων ρεβανσιστικής κοπής θλίψη των ιδεολογικών οργάνων της ΕΕ για την αντιφασιστική νίκη!
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε Ψήφισμά του «Για την παραπληροφόρηση της Ρωσίας και την ιστορική παραποίηση για να δικαιολογήσει τον επιθετικό της πόλεμο κατά της Ουκρανίας» 23.1.2025 «εκφράζει την υποστήριξή του για την ανέγερση πανευρωπαϊκού μνημείου στις Βρυξέλλες για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20ού αιώνα˙ εκφράζει τη λύπη του για τη συνεχιζόμενη χρήση συμβόλων των ολοκληρωτικών καθεστώτων σε δημόσιους χώρους και απαιτεί την απαγόρευση σε ολόκληρη την ΕΕ της χρήσης τόσο των ναζιστικών όσο και των σοβιετικών κομμουνιστικών συμβόλων, καθώς και των συμβόλων της συνεχιζόμενης επιθετικότητας της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας».
Η Βουλή της Τσεχίας, 30.5.2025, ενέκρινε τροποποίηση του ποινικού κώδικα, η οποία καθιστά την «προώθηση του κομμουνισμού» τιμωρητέα με ποινή φυλάκισης έως και πέντε ετών. Βάσει αυτής εξισώνεται η «εξύμνηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας» και χρήση κομμουνιστικών συμβόλων με την προώθηση του ναζισμού.
Στα επίσημα κείμενα της ΕΕ, στη βάση των περί «ολοκληρωτισμού» δογμάτων, προωθείται συστηματικά ένας χυδαίος ιστορικός αναθεωρητισμός που σταδιακά υιοθετείται από τα κράτη-μέλη και σε θεσμικό-νομικό επίπεδο. Κοινός τόπος είναι η σταδιακή σύνδεση του προαιώνιου αντισοβιετισμού – αντικομμουνισμού με την ρατσιστική ρωσοφοβία, κινεζοφοβία κ.ο.κ.
Μέσω του χονδροειδούς αφηγήματος περί «ολοκληρωτισμού» δρομολογείται σαφώς μια χονδροειδής αντισοβιετική και αντικομμουνιστική εκστρατεία, υπό το πρόσχημα των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ των «δύο ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και ιδεολογιών». Αυτές οι «ίσες αποστάσεις» είναι το προσωπείο, ο φερετζές του χονδροειδούς αντικομμουνισμού, μιας και οι συντάκτες των επισήμων κειμένων μεροληπτούν, είναι καταφανώς ευνοϊκώς διακείμενοι προς τον φασισμό – ναζισμό, ενώ, τουναντίον, είναι λάβροι κατά του σοσιαλισμού.
Εξυπακούεται, ότι με βάση αυτό το αφήγημα, κάθε εναντίωση στα κελεύσματα της ΕΕ-ιμπεριαλιστικής φυλακής λαών και του πολεμικού της βραχίονα, του ΝΑΤΟ, κάθε αντιιμπεριαλιστική κίνηση, χαρακτηρίζεται πάραυτα «αυταρχική και ολοκληρωτική» για να πατάσσεται στη συνέχεια μέσω ολόκληρης δέσμης «αντιτρομοκρατικών νόμων» και διατάξεων περί «ρητορικής μίσους»!
Γιατί επαναφέρουν στο προσκήνιο τον αντικομμουνισμό;
Η βαθμιαία επαναφορά στο προσκήνιο του αντικομμουνισμού, ως βασικού κορμού της αστικής ιδεολογίας και προπαγάνδας έχει πολλαπλή σημασία.
Πρωτίστως, είναι δηλωτική του γεγονότος ότι εκ των πραγμάτων, βασανιστικά αλλά σταθερά, επανέρχεται στην ημερήσια διάταξη ο αντιιμπεριαλισμός, η προοπτική της επανάστασης και του κομμουνισμού ως βασικό χαρακτηριστικό της εποχής. Αυτό το διαισθάνονται προπαντός εκείνοι για τους οποίους αυτή η προοπτική είναι υπαρξιακά θανάσιμη: οι φορείς της παγκόσμιας και κατά τόπους αστικής τάξης. Εξαπολύουν λοιπόν εδώ και δεκαετίες λυσσαλέα «προληπτικά» ιδεολογικά και θεσμικά πλήγματα εναντίον της επερχόμενης επαναστατικής απειλής.
Επιπλέον, είναι δηλωτική της βαθιάς κρίσης του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, κοινωνική και πολιτική, αλλά και ιδεολογική, συνειδησιακή. Είναι σαφής ομολογία του γεγονότος ότι οι αμαχητί νικητές του Ψυχρού Πολέμου, οι φορείς του κεφαλαίου, αδυνατούν να προτείνουν ένα θετικό ελκτικό κοινωνικό ιδεώδες, μια θετική προοπτική για την ανθρωπότητα, ιδιαίτερα για τη νεολαία.
Κατά παράβαση των νόμων ακόμα και αυτού του ζωικού βασιλείου, οι ταγοί του συστήματος, απόντος υπολογίσιμου αντιπάλου δέους, θεσμοθετούν συστηματικά, διαβεβαιώνοντάς μας κυνικά ότι η επόμενη γενιά, τα παιδιά μας, θα ζήσουν σε εργασιακές, κοινωνικές κ.ο.κ. συνθήκες ανασφάλειας και διακινδύνευσης («ελαστασφάλεια»!) σαφώς χειρότερες από αυτές της προηγούμενης, παρουσιάζοντας την νεοφιλελεύθερη στρατηγική τους ως μονόδρομο προόδου!
Κατέρρευσε η αγοραία αντιδραστική ουτοπία του καπιταλιστικού «τέλους της ιστορίας» και μαζί της πληθώρα παραπληρωμάτων της, «μεταμοντέρνων»-αριστερούτσικων ανορθολογικών φληναφημάτων (τύπου «αυτοκρατορίας» των M.Hardt & A.Negri).
Αδυνατεί να προτείνει θετική προοπτική και η δοκιμαζόμενη από υπαρξιακή κρίση αστική κοινωνική επιστήμη και φιλοσοφία.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η αστική ιδεολογία και προπαγάνδα σύρεται στον ετεροπροσδιορισμό έναντι του εφιαλτικού για τους φορείς της μέλλοντος που απεύχεται, έναντι της προοπτικής του κομμουνισμού, αλλά και έναντι της όποιας ιστορικής εμπειρίας του επαναστατικού κινήματος: εφ’ όσον αδυνατεί να προτείνει θετικό ιδεώδες, πασχίζει τουλάχιστον να διαμορφώσει αρνητικά αντικομμουνιστικές διαθέσεις και ανορθολογικά στερεότυπα στην «κοινή γνώμη».
Σήμερα, σε καθεστώς παγκόσμιων αξιώσεων δικτατορίας των Διεθνικών Μονοπωλιακών Ομίλων και των οργάνων τους, με τον Γ’ΠΠ να κλιμακώνεται, με ορατό από την αστική τάξη τον κίνδυνο όχι παθητικής νοσταλγίας απολεσθέντων κεκτημένων του πρώιμου σοσιαλισμού, αλλά μαχητικής επαναθεμελίωσης της επανάστασης και του κομμουνισμού σε άλλο επίπεδο, βάσει αυτών των «θεωριών» επιχειρείται να εδραιωθεί και θεσμικά ο αντικομμουνισμός, με αντίστοιχη παγίωση της προκατάληψης περί κομμουνισμού ως δήθεν «εγκληματικής κοσμοθεώρησης» (στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Ευρωκοινοβούλιο και αλλού).
Βασικό όχημα αυτής της εκστρατείας είναι τα περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα.
Τι είναι ο «ολοκληρωτισμός» και από που προέκυψε;
Ο Μαρξ διέκρινε αυστηρά την πραγματική επιστημονική έρευνα από την εκάστοτε απολογητική των «ιδεολογικών συστατικών στοιχείων της κυρίαρχης τάξης», από τις εκάστοτε επιστημονικοφανείς επενδύσεις των αγοραίων αστικών συμφερόντων και της αντίστοιχης ιδεολογίας. Η τελευταία μεταβάλλεται ιστορικά σε συνάρτηση με τις κοινωνικές αλλαγές και με τη μεταβολή της υφής, της θέσης και του ρόλου της αστικής τάξης.
Ο κλασικός φιλελευθερισμός της ανερχόμενης αστικής τάξης, μετά την εδραίωση της εξουσίας της τελευταίας, εκφυλίζεται σε τελετουργικού χαρακτήρα φορμαλιστικές διακηρύξεις, σε ανατροφοδοτούμενη σχέση με ποικίλες εκδοχές συντηρητισμού και αντίδρασης, μέχρι την πρακτική ταύτιση νεοφιλελευθερισμού-νεοσυντηρητισμού από τη δεκαετία 1980-1990, σε συνδυασμό με τον αντικομμουνισμό και την παντελή παραίτηση ακόμα και από τον αστικό ανθρωπισμό.
Μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις της θεωρίας του μαρξισμού, είναι η αξίωση εξέτασης των ιδεών όχι ως αυθυπόστατων οντοτήτων εκτός τόπου και χρόνου («αιωνίων αξιών» κ.ο.κ.), αλλά εντός των συγκεκριμένων ιστορικών όρων και ορίων γένεσης, διαμόρφωσης, διάδοσης, πρόσληψης, πρακτικής λειτουργικότητας και υπέρβασής τους. Η αρχή αυτή ισχύει ιδιαίτερα, όταν οι φορείς των ιδεών προβάλλουν αξιώσεις αντικειμενικότητας και επιστημονικότητας. Πληρούν άραγε αυτή την αρχή οι περί «ολοκληρωτισμού» απόψεις;
Ο όρος «ολοκληρωτισμός» παραπέμπει σε ορισμένη μορφή διοίκησης και σε κάποιες αντιλήψεις, οι οποίες επιχειρούν την περιγραφή και εξήγηση ειδικού τύπου πολιτικού συστήματος (κράτους) και πολιτικού καθεστώτος. Θετική πολιτική σημασία προσέδωσαν στον όρο οι Ιταλοί και Γερμανοί θεωρητικοί του φασισμού (Giovanni Gentile, Ernst Jünger , Carl Schmitt κ.ά.) με τις ιδέες της «ολοκληρωτικής επιστράτευσης», του «ολοκληρωτικού κράτους» ως ενσάρκωσης του ηθικού πνεύματος του λαού, της «ολοκληρωτικής θέλησης για εξουσία», της διάχυσης της ατομικότητας στις πολιτικές δομές του κράτους της «ολοκληρωτικής δικτατορίας», αλλά και του «ολοκληρωτικού πολέμου»…
Από τα μέσα της δεκαετίας 1930-40, εκπρόσωποι της Σχολής της Φρανκφούρτης (Theodor Adorno, Erich Fromm, Herbert Marcuse, κ.ά.) ασκούν κριτική στο φασισμό και μορφοποιούν μια κριτική αντίληψη περί ολοκληρωτισμού, που αποσκοπεί στην αποκάλυψη των πηγών, του μηχανισμού και των βασικών γνωρισμάτων του φασισμού. Ο ολοκληρωτισμός γίνεται κεντρικό θέμα και ενός λογοτεχνικού είδους: της αντιουτοπίας.
Ο A. Huxley στο δυστοπικό του Brave New World (1932) περιγράφει το ολοκληρωτικό καθεστώς ως μια κλειστή ορθολογική-τεχνοκρατική απάνθρωπη κοινωνία, που μετατρέπει τον άνθρωπο σε βίδα ενός μηχανισμού, βάσει της ψυχοφυσιολογικής μηχανικής και της καταστροφής της ηθικής, της αγάπης, της θρησκείας, της αυθεντικής τέχνης και της επιστήμης.
Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, πληρωμένοι διανοούμενοι, αλλά και πολλοί «εθελοντές» («θεωρητικοί», δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι, καλλιτέχνες, κατά προτίμηση αριστερών διαθέσεων ή καταβολών , αλλά πάντα αντισοβιετικοί και «αντισταλινικοί»: Isaiah Berlin, Hannah Arendt, Arthur Koestler, Zbigniew Brzezinski, Raymond Aron, George Orwell, κ.ά.) τροποποιούν τις περί ολοκληρωτισμού αντιλήψεις βάσει των νέων ιδεολογικών αναγκών, μεταθέτοντας τις εμφάσεις στον κομμουνισμό και στο «κομμουνιστικό σύστημα» του «σιδηρού παραπετάσματος».
Τα πονήματα αυτά και οι μεταφράσεις τους σε πολλές γλώσσες, συντονίζονται συστηματικά και αμείβονται αφειδώς από την C.I.A. (βλ. σχετικά: Όψεις της επεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ, Petras James κ.ά.). Η φρίκη του ναζισμού και του πολέμου έπρεπε να εξισωθεί με το “σταλινισμό-κομμουνισμό”, ώστε να τρωθεί το κύρος της ΕΣΣΔ, ως της δύναμης με τη μέγιστη συμβολή στην αντιφασιστική νίκη και να χειραγωγηθούν οι αναπτερωμένες από την αντίσταση και τη νίκη φιλοκομμουνιστικές διαθέσεις λαϊκών στρωμάτων.
Στο έργο του πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού F. Hayek, The Road to Serfdom (1944), κάθε εναντίωση στην αχαλίνωτη ελευθερία των δυνάμεων της αγοράς αναγορεύεται σε “δρόμο προς τον εξανδραποδισμό”. Η γένεση του ολοκληρωτισμού εδώ συνδέεται με τα αντιφιλελεύθερα και σοσιαλιστικά πολιτικά ρεύματα του δευτέρου ημίσεος του 19ου αι., που απορρίπτουν την απόλυτη αξία της ατομικότητας και βλέπουν τον άνθρωπο ως στιγμή της κίνησης προς ένα συλλογικό σκοπό.
Η μαθήτρια των Karl Jaspers και Martin Heidegger Hannah Arendt, θεωρεί εκ των ων ουκ άνευ όρο της ελευθερίας του ανθρώπου τον συνδεδεμένο με την ιδιωτική ιδιοκτησία “ιδιωτικό χώρο”, με την όποια στέρηση του οποίου συνδέει τον ολοκληρωτισμό. Από το 1951 (The Origins of Totalitarianism) ταυτίζει «ναζιστικό και σταλινικό σύστημα», ως δύο εκδοχές «ενός και του αυτού πολιτικού μοντέλου», συστατικά στοιχεία του οποίου είναι η «ιδεολογία», εννοούμενη ως απόλυτο κλειδί για την αντίληψη της ιστορίας (ρατσιστική είτε ταξική), η «τρομοκρατία» (η αληθινή «ουσία της ολοκληρωτικής εξουσίας», που δεν πλήττει μόνο τους αντιφρονούντες, αλλά και «αθώους») και το «μοναδικό κόμμα» (μονοκομματικό σύστημα).
Για να το επιτύχει αυτό, δεν διστάζει να βιάσει τα γεγονότα, προσάπτοντας στην ΕΣΣΔ διαθέσεις «παγκόσμιας κυριαρχίας», αγνοώντας την πολυεθνική ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της επανάστασης, τον αποκλεισμό, τη διαρκή απειλή εκ μέρους των συνασπισμών των ισχυρότερων χωρών του κεφαλαίου, τα 27 εκατομμύρια θύματά της κατά το Β’ΠΠ, το κυνήγι των εξοπλισμών, το κατ’ αρχάς μονοπώλιο των ΗΠΑ στο ατομικό όπλο, κ.ο.κ. Επιπλέον, για να «τεκμηριώσει» την αυθαιρεσία του σχήματος, επιστρατεύει μια κραυγαλέα για κάθε γνώστη της ιστορίας των ιδεών ανοησία: προβάλλει το μπολσεβικισμό (το συνεπέστερο διεθνιστικό ρεύμα της εποχής του) ως δήθεν «συνέχεια του πανσλαβισμού»!
Προς επίρρωση των εμφάσεων, μετά το θάνατο του Στάλιν (οπότε εξέπεσε και η επίκληση της «σταλινικής τρομοκρατία» ως βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της «θεωρίας»), άλλοι «ανεξάρτητοι διανοητές» (Friedrich, & Brzezinski, 1956) σπεύδουν να προσθέσουν στα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού και τη «συγκεντροποιημένη διοίκηση της οικονομίας».
Ο K.Popper (The Open Society and Its Enemies) αναδεικνύει ως πηγές του ολοκληρωτισμού (της «κλειστής κοινωνίας») τις φιλοσοφικές ιδέες των Πλάτωνα, Χέγκελ και Μαρξ…
Κοινό δόγμα των περί ολοκληρωτισμού ιδεολογημάτων είναι η παραδοχή της ικανότητας των μηχανισμών της αγοράς για αυτορρύθμιση, κάθε παραβίαση των οποίων οδηγεί αναπόφευκτα σε αυταρχικές ιδεολογίες και πρακτικές, στην κίνηση της κοινωνίας προς τον ολοκληρωτισμό!… Έτσι, αχαλίνωτη δράση της «ελεύθερης αγοράς», δηλαδή του κεφαλαίου και φιλελεύθερη αστική δημοκρατία των μητροπόλεων του ιμπεριαλισμού, αναγορεύονται σε αναντίρρητο υπόδειγμα ιδεώδους κοινωνίας και οικονομίας, κάθε παρέκκλιση από το οποίο είναι εξ ορισμού αυταρχικού και ολοκληρωτικού χαρακτήρα! Σε αυτή την εκδοχή χυδαίας απολογητικής του ιμπεριαλισμού, η εξιδανίκευση του τελευταίου αναγορεύεται σε ιερή αγελάδα…
Στην αστική φιλοσοφία, η μετεξέλιξη του θετικισμού από την αναλυτική της παράστασης στην αναλυτική της γλώσσας (που ανάγει τα πάντα σε «γλωσσικά παίγνια»), η πορεία του μεταθετικισμού προς τον ανορθολογισμό, μαζί με την έκπτωση του δομισμού στο μεταδομισμό, άνοιξαν το δρόμο στη «μεταμοντέρνα» αποδόμηση και στην διάλυση των πάντων στην «διακειμενικότητα», υπό το πρίσμα της οποίας εξοβελίζεται πλέον και το ίδιο το «αντικειμενικό γεγονός».
Οι θιασώτες του «μεταμοντέρνου» δεν απορρίπτουν απλώς τον ορθολογισμό και την ολότητα της πραγμάτευσης, αλλά στο πνεύμα των περί ολοκληρωτισμού ιδεολογημάτων, σπεύδουν να ενοχοποιήσουν τον ίδιο τον ορθολογισμό και κάθε «μεγάλη αφήγηση» για τις «φρικαλεότητες του ολοκληρωτισμού». Οι απόψεις αυτές δεν έχουν αφήσει ανεπηρέαστους κύκλους της αριστερής διανόησης (ακόμα και από τη «ριζοσπαστική αριστερά»).
Μεθοδολογική και ιδεολογικοπολιτική κριτική του «ολοκληρωτισμού»
Στην επιστήμη και ιδιαίτερα στην κοινωνική θεωρία, κάθε αφαίρεση-γενίκευση, για να συνιστά αναβαθμό της περί του αντικειμένου γνώσης και εφαλτήριο για την περαιτέρω διεύρυνση και εμβάθυνσή της, οφείλει να είναι συγκεκριμένη-ιστορική, να λειτουργεί εντός συστήματος διαλεκτικών εννοιών και κατηγοριών και να παραπέμπει τελικά στο όλο, ως ενότητα πολλαπλών προσδιορισμών, χωρίς να αγκυλώνεται αποσπασματικά στην εξωτερική ομοιότητα θεμελιωδώς διαφορετικών ως προς το περιεχόμενο και την ιστορική σημασία τους κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών φαινομένων (π.χ. σε εξωτερική φαινομενολογία ιδιότυπων γνωρισμάτων-συμπτωμάτων κάποιας εκδοχής της διοίκησης εκτός τόπου και χρόνου), χωρίς να εγκλωβίζει σε στατικά σχήματα τη δυναμική της ιστορικής προοπτικής.
Φερ’ ειπείν, στην ιατρική, η δυσχέρεια δίποδης βάδισης μπορεί να χαρακτηρίζει εξ’ ίσου εντελώς διαφορετικές φάσεις και καταστάσεις: τη βρεφική ηλικία και το βαθύ γήρας, τον ίλιγγο και τη μέθη.
Τουναντίον, το όλο σχήμα των περί ολοκληρωτισμού ιδεολογημάτων, στερείται κάθε αξίωσης επιστημονικότητας και μεθοδολογικής θεμελίωσης των εννοιών. Η θεμελιώδης ψευδοέννοια του «ολοκληρωτισμού», εδώ απλώς τίθεται άνευ ιστορικών και δομικών όρων και ορίων.
Η συγκεντρωτική εξουσία, κ.ο.κ. μπορεί να χαρακτηρίζει εξ’ ίσου εντελώς διαφορετικά φαινόμενα: την πόλη-κράτος της αρχαίας Σπάρτης, των Συρακουσών, τη μοναρχία του ύστερου μεσαίωνα, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μια αντεπανάσταση, είτε μια επανάσταση.
Μέσω της εύληπτης αναφοράς σε μια σειρά υπεραπλουστευμένων μανιχαϊκών διπόλων, παραπέμπει σε ισχυρές προσλαμβάνουσες παραστάσεις-στερεότυπα και εξαρτημένα αντανακλαστικά του αγοραίου κοινού νου και της καθημερινής συνείδησης της κεφαλαιοκρατίας, ώστε να εμπεδωθεί το εξής στερεότυπο:
Ναζισμός = «Σταλινισμός» = Σοσιαλισμός = Κομμουνισμός = Έγκλημα…
Στη γλώσσα της αστικής πολιτικής προπαγάνδας, δεν υπάρχουν έννοιες-αναβαθμοί της γνώσης, αλλά τριών τύπων σύμβολα-εργαλεία προπαγανδιστικής χειραγώγησης: ταξινομικά, περιγραφικά και ιδανικά. Ιδιαίτερα τα τελευταία, εδράζονται στη μονομερή υπερβολή της επιθυμητής άποψης, μέσω ενός συνονθυλεύματος πληθώρας ανομοιογενών φαινομένων, ώστε να εδραιωθεί το πασιφανές, το προφανές και το αυταπόδεικτο των υποβαλλόμενων ιδεολογημάτων (βλ. σχετικά και Λιμνάτη, 1998).
Ο πρωτογονισμός των «επιχειρημάτων» είναι ευθέως ανάλογος της μαζικότητας της προπαγανδιστικής τους απεύθυνσης, σε συνδυασμό με την παγίωση αντεστραμμένων μορφών της συνείδησης μέσω της αναβίωσης και ενίσχυσης μυθολογικής υφής αρχαϊκών (ενίοτε προ-λεκτικών και προ-λογικών) δομών και απεικασμάτων της συνείδησης και του ασυνειδήτου.
Δεν απασχολεί τους προπαγανδιστές το εάν θα πείσουν ορθολογικά, αλλά το εάν θα ενεργοποιήσουν το θυμικό σε επίπεδο εξαρτημένων αντανακλαστικών, ώστε να διαμορφώσουν την επιθυμητή στάση ζωής. Η κυριολεκτική στοχευμένη πλύση εγκεφάλων και η επανάληψη σχετικών ποικιλόμορφων μηνυμάτων και υπαινιγμών, με κάθε αφορμή και χωρίς αφορμή από τα ΜΜΕ, μετατρέπει βαθμηδόν το ιδεολόγημα σε μαζικό στερεότυπο αναφοράς.
Μεταφυσικές και ανιστορικές διχοτομίες-αφοριστικά μανιχαϊκά δίπολα, παρουσιάζονται κατά τρόπον ώστε ο ένας πόλος, ο «θετικός», να ταυτίζεται συνειρμικά με την εξιδανικευμένη φιλελεύθερη εικόνα «πλουραλιστικών» μοντέλων του καπιταλισμού και ο άλλος, ο «αρνητικός», με τη «φρίκη» του «ολοκληρωτισμού-κομμουνισμού: ελευθερία-ανελευθερία, ατομοκεντρισμός-κοινωνιοκεντρισμός, δημοκρατία-δικτατορία, εθελοντική συμμετοχή-χειραγώγηση και κομφορμισμός, αυθόρμητη πολυμορφία-πειθαναγκαστική ομοιομορφία, ανοικτή κοινωνία-κλειστή κοινωνία, διάχυση εξουσίας-συγκέντρωση εξουσίας, κοιτίδα της δημοκρατίας-«αυτοκρατορία του κακού» κ.ο.κ.
Έτσι, τα περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα, εύληπτα, με την επίφαση του προφανούς, του πασιφανούς και του αυταπόδεικτου, διαδίδονται και εδραιώνονται μαζί με το «γούστο» του καθεστωτικά επιθυμητού «μέσου συναινετικού ανθρώπου» της κεφαλαιοκρατίας, του «καθώς πρέπει» μικροαστικών διαθέσεων κομφορμιστή, του «μετρίως μέτριου και πάντα μετρημένου», ο οποίος αποστρέφεται «τα άκρα»: την «άκρα δεξιά» και την «άκρα αριστερά», βρίσκοντας ευέλικτο και βολικό καταφύγιο στις «ίσες αποστάσεις».
Η συναινετική παθητικοποίηση επιτυγχάνεται με την εδραίωση μιας σύγχυσης, που ταυτίζει την πρόοδο με την αντίδραση, την επανάσταση με την αντεπανάσταση, τον ορθολογισμό με τον ανορθολογισμό.
Περί ολοκληρωτισμού ιδεολογήματα και «αριστερά»
Και είναι τόση η ισχύς αυτού του στερεότυπου αναφοράς, που κύκλοι της ετεροπροσδιοριζόμενης αριστεράς δεν έχουν απλώς καταπιεί αμάσητη αυτή τη χειραγώγηση, αλλά υπερθεματίζουν, αναγορεύοντας το «σταλινισμό» (άλλη ιδεολογική-ανορθολογική ψευδοέννοια αστικής-ιδεαλιστικής και ανιστορικής κατά βάση θεώρησης εκφάνσεων του πρώιμου σοσιαλισμού) σε φαινόμενο «χειρότερο του ναζισμού», σε βαθμό που τυχόν μη αποκήρυξη μετά βδελυγμίας συλλήβδην του «σταλινισμού», δηλαδή πρακτικά όλων των εγχειρημάτων σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ου αι. και των παραφυάδων αυτών, να εκλαμβάνεται ως έγκλημα καθοσιώσεως και πειστήριο ταύτισης με τη μυστακοφόρο ενσάρκωση του Σατανά!…
Αξίζει να διερευνήσουμε το βαθμό (μάλλον ασυνείδητου, θετικού είτε αρνητικού) διαποτισμού από αυτά τα αστικά-ιδεαλιστικά ιδεολογήματα ορισμένων στάσεων έναντι των εγχειρημάτων του πρώιμου σοσιαλισμού και σχημάτων ερμηνείας της ήττας του.
Και εδώ τα μανιχαϊκά δίπολα κινούνται μεταξύ αγιοποίησης και δαιμονοποίησης. Βάσει π.χ. των «αντισταλινικών» είτε των «σταλινικών» δογμάτων, τα αίτια κάθε ήττας και αποτυχίας, κάθε νίκης και επιτυχίας, ανάγονται συλλήβδην σε πολιτικές-διοικητικές βουλητικές επιλογές ιθυνόντων με θετικό ή αρνητικό πρόσημο κατά περίπτωση: αδιαμφισβήτητη σοφία ή -τουναντίον- η δολιότητα/ανεπάρκεια του όποιου ιστορικού ηγέτη του επαναστατικού κινήματος και της επαναστατικής εξουσίας/γραφειοκρατίας, πάνσοφη διαχείριση ή κοντόφθαλμος σφετερισμός της εξουσίας-δικτατορία, υπόδειγμα σοσιαλιστικής δημοκρατίας ή «θερμιδωριανό πραξικόπημα», αφοσίωση ή προδοσίες, «σωστή» ή «λάθος γραμμή», πίστη σε ακλόνητες αρχές ή αναθεωρητισμός/οπορτουνισμός, αυταρχισμός, έλλειμμα δημοκρατίας, εργατικού ελέγχου, αμεσοδημοκρατίας, κ.ο.κ.
Τα δόγματα αυτά συνοδεύονται κατά κανόνα από ψυχολογική φόρτιση αντιστρόφως ανάλογη της επιστημονικότητάς τους και ως τέτοια, αξιοποιούνται δεόντως από την αστική προπαγάνδα. Δεν είναι τυχαίο σύμπτωμα και ο «αριστερός αντικομουνισμός» (βλ. την ανάλυση του Parenti, 1997, κεφ.3). Η δογματική εμμονή σε αυτά τα σχήματα, ανεξαρτήτως προθέσεων, ακυρώνει εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα θεωρητικής αντίληψης της υπό εξέτασης πραγματικότητας, εφ’ όσον λειτουργούν ως επιστημονικοφανή υποκατάστατα της τελευταίας.
Ο φορμαλιστικός-ανιστορικός χαρακτήρας της αφετηριακής αφαίρεσης και το αντιδραστικό ιδεολογικό φορτίο της ψευδοέννοιας του «ολοκληρωτισμού», εγείρουν ερωτήματα ως προς τη σκοπιμότητα χρήσης του όρου, ακόμα και ως επιθετικού προσδιορισμού σε εντελώς διαφορετικό εννοιολογικό πλαίσιο, π.χ. για την επισήμανση χαρακτηριστικών του σύγχρονου σταδίου της κεφαλαιοκρατίας ως «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» (πολλώ μάλλον δε, όταν στην ελληνική γίνεται σύγχυση μεταξύ των λατινογενών όρων: totalitarian από το totalitarianism και integrated από το integration).
Υπάρχει ίχνος ορθολογικού πυρήνα;
Ωστόσο, αν επιχειρήσουμε να αναζητήσουμε ορθολογικό πυρήνα στις περί «ολοκληρωτισμού» απόψεις, που απηχούν την ειλικρινή αγωνία ανθρώπων για το κοινωνικό γίγνεσθαι (πέρα από τις ιδεολογικές κατασκευές μίσθαρνων οργάνων ή αφελών «εθελοντών»), θα διακρίνουμε ένα σοβαρό, υπαρκτό θεωρητικό και πρακτικό πρόβλημα με μεθοδολογικές προεκτάσεις, που παραπέμπει στον πυρήνα της κομμουνιστικής προοπτικής: το πρόβλημα της θέσης και του ρόλου του ανθρώπου, του ατόμου στην κοινωνία ως όλο σε διάφορες ιστορικές εποχές, ως πρόβλημα χειραφέτησης και ελευθερίας.
Το πρόβλημα αυτό παραμένει στο απυρόβλητο όσο οι άνθρωποι αναπαράγουν ετεροπροσδιοριζόμενοι αλληλοαποκλειόμενες αγκυλώσεις, είτε ανάγοντάς το σε φετιχοποιημένες εξιδανικεύσεις της ανιστορικά αντιληπτής αστικής δημοκρατίας, είτε θεωρώντας το, δήθεν επαναστατικά, ως ανύπαρκτο «ψευδοπρόβλημα».
«Το οργανικό όλο προϋποθέτει ότι οι πλευρές του είναι μεν εσωτερικά ενιαίες, είναι όμως ταυτόχρονα και σχετικά αυτοτελείς. Συνεπώς αναφορικά με την κοινωνία, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία, η οποία συνιστά οργανικό όλο, είναι εσωτερικά αλληλένδετος με την κοινωνία, με τους άλλους ανθρώπους και ταυτόχρονα είναι σχετικά αυτοτελής, ανεξάρτητος, διατηρεί την ελευθερία επιλογής στο πλαίσιο της σχετικής αυτοτέλειάς του. Ολοκληρωτισμός από μεθοδολογικής σκοπιάς είναι η άρνηση της σχετικής αυτοτέλειας του ανθρώπου σε σχέση προς την κοινωνία, η άρνηση της ελευθερίας επιλογής».
Ορισμένα συμπεράσματα
Ο Γ’ΠΠ είναι μια αναμέτρηση των δυνάμεων του επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα με τις δυνάμεις του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού.
Οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού προχωρούν σε αναπροσαρμογή και αναδιάρθρωση της θέσης και του ρόλου των κρατικών και διακρατικών συνιστωσών του άξονα, στη βάση εκείνων των τεχνικών, θεσμικών και οργανωτικών μέσων και των τρόπων που νομίζουν ότι θα τους διασφαλίσουν την νίκη στον Γ’ΠΠ και την επίτευξη της καθυπόταξης του πλανήτη στα ληστρικά συμφέροντά τους. Έτσι αναθεωρούν και αναδιαρθρώνουν την δομή και τις τεχνικές-οργανωτικές λειτουργίες του ΝΑΤΟ, τα στρατηγικά δόγματα και την αντίστοιχη ιδεολογία – προπαγάνδα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και στις χώρες μέλη και υποτακτικούς τους.
Κομβική θέση στον Γ’ΠΠ κατέχουν τα περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογικά δόγματα και νομοθετήματα, καθώς και η αντίστοιχη προπαγάνδα στην ΕΕ, όπου οι «ίσες αποστάσεις μεταξύ δύο ολοκληρωτισμών» επιλέγεται ως βολικό προκάλυμμα του αναγκαίου για τον ιμπεριαλισμό σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο αντικομμουνισμού. Εκδοχές του παραδοσιακού αντισοβιετισμού – αντικομμουνισμού συνδέονται με την ρατσιστική ρωσοφοβία, την κινεζοφοβία, αλλά και με την έχθρα προς κάθε λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό και αντινεοαποικιοκρατικό κίνημα.
Ανατρέξαμε στις ιστορικές πηγές και στις χρήσεις των περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογημάτων ασκώντας μεθοδολογική και ιδεολογικοπολιτική κριτική σε αυτά, και σε ορισμένες χρήσεις τους στην «αριστερά». Παρόμοια ιδεολογήματα που προβάλλονται ως «φιλοσοφίες» και «κοινωνικές θεωρίες» είναι θεμελιωδώς ανιστορικά, ανορθολογικά και αντιεπιστημονικά. Ως εκ τούτου, λειτουργούν αποκλειστικά ως απολογητικά εργαλεία του σάπιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, ως μέσα χειραγώγησης και εξαπάτησης του λαού
Είδαμε ότι εάν και όπου υπάρχει ίχνος ορθολογικού πυρήνα στις ανησυχίες απλών ανθρώπων που εκφράζονται μέσω εκδοχών της περί ολοκληρωτισμού προβληματικής, αυτές αφορούν την θέση και το ρόλο του ανθρώπου στο ιστορικό γίγνεσθαι, την προοπτική της ελευθερίας επιλογής και της χειραφέτησης από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Η θεσμική πλέον στα όργανα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ υποκρισία γίνεται όλο και πιο έκδηλη στον Γ’ΠΠ:
- Κλιμακώνουν την επιθετικότητα του ιμπεριαλιστικού άξονα με το πρόσχημα του «αγώνα κατά των αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων και ιδεολογιών», ανάγοντας μονοσήμαντα τον εχθρό στις δυνάμεις του πρώιμου σοσιαλισμού, του αντιιμπεριαλισμού και του παγκόσμιου προοδευτικού και κομμουνιστικού κινήματος.
- Την ίδια στιγμή, παρουσιάζουν ως «υπόδειγμα δημοκρατίας και προσήλωσης στις κοινές αξίες» τα εγκληματικά όργανά τους, δυνάμεις κρούσης του άξονα, που διαπράττουν γενοκτονίες: το σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ, το ναζιστικό καθεστώς-μαριονέτα της Ουκρανίας, τα καθεστώτα των «δημοκρατιών» της Βαλτικής (όπου ισχύει θεσμικά το απαρτχάιντ, η ιδιότητα του «μη πολίτη» για τον ρωσικό («ρωσόφωνο») πληθυσμό), τα καθεστώτα της Ταϊβάν και της Ν. Κορέας, κ.ο.κ.
Στην Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα (ΠΑΠ) θέτουμε τρεις βασικούς σκοπούς:
- Την νίκη των δυνάμεων του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού και την συντριβή των δυνάμεων του επιτιθέμενου άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σε όλα τα πεδία της αναμέτρησης, του ιδεολογικού συμπεριλαμβανομένου.
- Την θεωρητική αποκάλυψη της χειραγωγικής σκοπιμότητας των αστικών και οπορτουνιστικών/αναθεωρητικών ιδεολογικών κατασκευών/δογμάτων που αποπροσανατολίζουν και εμποδίζουν την συνειδητοποίηση της ανάγκης και των πρακτικών βημάτων συγκρότησης του συλλογικού υποκειμένου του νικηφόρου μετωπικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
- Την θεωρητική και πρακτική ενδυνάμωση και συσπείρωση σε διεθνιστική βάση όλων των αντίστοιχων των καθηκόντων της εποχής συνεπών κομμουνιστικών δυνάμεων, ώστε να διαδραματίσουν τον πρωτοπόρο ρόλο τους στον νικηφόρο μετωπικό αγώνα, με προοπτική την σοσιαλιστική επανάσταση και τον κομμουνισμό.
Τα περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογήματα, ως αντιδραστική μετεξέλιξη της παραδοσιακής αστικής φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής παράστασης για την χωροταξική διάταξη των πολιτικών δυνάμεων («άκρα δεξιά – κέντρο – άκρα αριστερά»),αποτέλεσαν την ιστορικά πρώτη επιθετική εκδοχή «ίσων αποστάσεων μεταξύ δύο ολοκληρωτισμών» ως βολικό προκάλυμμα του αναγκαίου σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο αντικομμουνισμού.
Τα ιδεολογήματα αυτά -παγιωμένα επί δεκαετίες ως προκατάληψη- προσέφεραν το αρχικό σχήμα/πρόσχημα μιας μαζικής χειραγώγησης, που παρουσιάζει την συμπόρευση με τις στρατηγικές επιλογές του ιμπεριαλισμού ως δήθεν «μετριοπαθή σώφρονα επιλογή ίσων αποστάσεων ανάμεσα σε δύο δεινά-άκρα».
Κάποιοι γραφειοκρατικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί εκφυλισμένων πάλαι ποτέ ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων, εντέλλονται σήμερα να επικεντρώσουν την μαζική χειραγώγηση σε αριστερών παραδόσεων και προσλαμβανουσών παραστάσεων κοινό. Έτσι, αναπαράγουν την μεταφυσική «μεθοδολογία» του παραπάνω δοκιμασμένου σχήματος/προσχήματος των «ίσων αποστάσεων» επεκτείνοντας την ως στερεοτυπική διάταξη του συνόλου των συνασπισμών χωρών (που για αυτούς είναι συλλήβδην «ιμπεριαλιστικές») στον Γ’ΠΠ. Ανίκανοι να πρωτοτυπήσουν, χρησιμοποιούν το ίδιο σχήμα για να εδραιώσουν το στερεότυπο των «ίσων αποστάσεων», μόνο που στη θέση των δογμάτων περί «ολοκληρωτισμού» βάζουν το άθλιο ανορθολογικό δόγμα περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας»! Σκοπός και «ειδική αποστολή» τους είναι να υπονομεύσουν την συσπείρωση των δυνάμεων του πόλου του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού. Άλλωστε, το καθεστώς του ιμπεριαλισμού δεν νοιάζεται για την ρητορική περί ενός «κομμουνισμού» – αφηρημένου και αόριστου, στο απώτερο απροσδιόριστο εσχατολογικό μέλλον… Αρκεί το ιδεολογικό περιτύλιγμα της «αριστερής» χειραγώγησης να υπονομεύει τον №1 εχθρό του άξονα στον Γ’ΠΠ: τις υπαρκτές και συγκεκριμένες δυνάμεις του σοσιαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού!
Η επίτευξη των σκοπών της ΠΑΠ απαιτεί βαθιά γνώση της ιστορίας, της «θεωρίας» και του αντιδραστικού χαρακτήρα των περί «ολοκληρωτισμού» ιδεολογημάτων και κάθε σχήματος/προσχήματος των «ίσων αποστάσεων». Απαιτεί συστηματικές προσπάθειες για την συντριβή τους στην επιστημονική και ιδεολογικοπολιτική αναμέτρηση με τους φορείς τους.
