Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη
Με τη συμπλήρωση 10 ετών από το πραξικόπημα, που μετέτρεψε το ΟΧΙ του τότε δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, επανήλθε στο προσκήνιο ο σχετικός προβληματισμός εκείνων των ημερών, καθώς και η ανάγκη διερεύνησής του.
Το τι συνέβη εκείνο το βράδυ του δημοψηφίσματος έχει αποτυπωθεί σε πολυάριθμα Video, που στο σύνολό τους διατυπώνουν, με εκπληκτικά (θα έλεγα) άνετο τρόπο, την αγωνιώδη απόφαση «να βρούμε τρόπο να κάνουμε το ΟΧΙ, ΝΑΙ». Σε κανένα, ωστόσο, απ’ αυτά δεν αναλύεται ο κίνδυνος που θα δικαιολογούσε την κατάλυση του Συντάγματος. Προφανώς, θεωρείται, για ορισμένους, όχι όμως και για το 61% του ελληνικού λαού, δεδομένος.
Συγκεκριμένα, ορισμένοι αξιωματούχοι της εποχής έκριναν ότι το ΟΧΙ δεν ήταν της αρεσκείας τους, ήταν επικίνδυνο και συνεπώς έπρεπε, με κάθε τρόπο, να γίνει ΝΑΙ. Στη συνέχεια, και με βάση το περιεχόμενο των σχετικών Video, οι αξιωματούχοι που επιστρατεύτηκαν για «να σώσουν τη χώρα», έσπευσαν να επικοινωνήσουν με ομολόγους τους της ΕΕ, ζητώντας οδηγίες, για το πως θα αψηφήσουν την σαφέστατα εκφρασθείσα θέληση του 61% του ελληνικού λαού, που ήθελε ΟΧΙ.
Εξυπακούεται, ότι στο σύντομο αυτό σημείωμα, δεν έχει θέση η όποιας μορφής προσπάθεια διερεύνησης του πόσο επικίνδυνο ήταν ή δεν ήταν το ΟΧΙ για την Ελλάδα, το πόσο και το πως μας απειλούσαν οι εταίροι μας, προφανώς με grexit, το πόσο τα σχέδια/συμφέροντα ορισμένων πολιτικών ήταν αντίθετα με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κ.ο.κ. Να σημειώσω, απλώς, εν προκειμένω, ότι σε τηλεφωνική συνομιλία του κ. Τσίπρα με την κυρία Μέρκελ, και σε ερώτησή της τι θα γίνει με το δημοψήφισμα, ο κ Τσίπρας απάντησε ότι θα είναι σίγουρα ΌΧΙ (από τα απομνημονεύματα «Ελευθερία»).
Περιττό να υπενθυμίσω ότι, σε δημοκρατικές χώρες, οι κυβερνήσεις τους, με εκλογές ή με δημοψήφισμα, απευθύνονται στην κρίση του λαού, προκειμένου αυτός να αποφανθεί για όλα τα θέματα που αφορούν την τύχη και την επιβίωση της πατρίδας του. Ουδεμία δημοκρατική διαδικασία, εξ όσων γνωρίζω, προβλέπει τη φίμωσή του ή τη διαστρέβλωση της βούλησής του, με οποιαδήποτε δικαιολογία.
Πως να σταθεί, συνεπώς, στα πόδια της η κατακαημένη Ελλάδα, που τη μια, καταφθάνουν περιχαρείς οι σύμμαχοι μας στην ΕΕ, παρέα με το ΔΝΤ, και δηλώνουν ότι «μας έσωσαν», ενώ η καταστροφή μας είναι πλέον ή ξεκάθαρη και πλέον ή ορατή μέσα από το σύνολο των επίσημων στατιστικών δεδομένων; Και από την άλλη, και πάλι οι δικοί μας αρμόδιοι, ρωτούν το λαό με δημοψήφισμα προς ποια κατεύθυνση επιθυμεί να πορευτεί. Αλλά, όταν η απάντηση δεν είναι η αναμενόμενη επιθυμητή, ο λαός κλωτσιέται στη γωνία, βοηθούντων φυσικά και των συμμάχων, ενώ επιστρατεύονται λύσεις, διαμετρικά αντίθετες από αυτές που ψήφισε ο λαός.
Για το φιάσκο του δημοψηφίσματος του 2015 δεν υπάρχει δικαιολογία, σε θέση να γίνει αποδεκτή από δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα και μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης του 21ου αιώνα. Είναι και ο λόγος, για τον οποίο, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 10 ετών από το δημοψήφισμα, γράφονται και λέγονται πολλά. Χωρίς, ωστόσο, όλα αυτά τα πολλά, φλύαρα και εκτός θέματος, να είναι σε θέση να διαφωτίσουν στο ελάχιστο για το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το δραματικό βράδυ του δημοψηφίσματος.
Φοβούμαι, ότι δεν θα υπάρξει ούτε στο μέλλον διαφωτιστική ανάλυση για το πως, ακριβώς, το ΟΧΙ μεταλλάχθηκε σε ΝΑΙ. Και τούτο, διότι μια ανάλογη προσπάθεια θα νομιμοποιούσε την, κατά περίπτωση, κατάργηση του Συντάγματος, εγκρίνοντας το ελεύθερο στις «δημοκρατικές κυβερνήσεις», να καταργούν το αποτέλεσμα εκλογών ή δημοψηφισμάτων, οσάκις κρίνουν ότι αυτό είναι ανεπιθύμητο και επικίνδυνο, χωρίς και να εξηγούν το περιεχόμενο της εκάστοτε επικινδυνότητας.
Κολυμπάμε σε άκρως επικίνδυνα νερά, που απειλούν να καταβροχθίσουν τη δημοκρατία. Πρόκειται, ασφαλώς, για την προϊούσα παρακμή της Δύσης, με την οποία έχω ασχοληθεί ευρέως σε αναλύσεις μου, και η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει διαβρώσει περισσότερο την Ελλάδα, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
