Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
H εIδησις γιά ἐπανάληψη τῶν κρίσεων ἀξιωματικῶν στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις ἐντός πολύ λίγου χρόνου προεκάλεσε ἀναταραχή, κυρίως στά μέσα ἐνημερώσεως.
Τό ἐρώτημα τί συμβαίνει στόν Στρατό ἄρχισε νά τίθεται μετ’ ἐπιτάσεως καί νά συνοδεύεται ἀπό ἐκτιμήσεις περί ἐπικειμένης ἐντάσεως πού ἀπαιτοῦσε ἄμεση προετοιμασία τοῦ στρατεύματος. Στήν πραγματικότητα, ἄν διαφαινόταν στόν ὁρίζοντα μιά προοπτική ἀμέσου ἐμπλοκῆς μέ τήν γείτονα, τό τελευταῖο πρᾶγμα πού θά προβλημάτιζε τό Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἀμύνης θά ἦταν νά προχωρήσει σέ ἀνακατατάξεις πού θά σήμαιναν ἀλλαγές διοικήσεων καί θά δημιουργοῦσαν, προσωρινά ἔστω, ὑποβάθμιση τῆς ἑτοιμότητος τῶν σχηματισμῶν καί μονάδων. Ἀπεναντίας, ἐπειδή ἡ γενικώτερη κατάστασις προδιαγράφεται ὁμαλή, ἐκρίθη ὅτι εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμή γιά τίς ριζικές ἀλλαγές πού χρειάζονται.
Ἡ εἰκόνα τῶν ὑποστελεχωμένων καί διάσπαρτων στρατοπέδων ἀνά τήν ἐπικράτεια δέν ὑπηρετεῖ τίς πραγματικές ἀνάγκες τῆς ἀμύνης τῆς χώρας καθώς ἔχει ὁδηγήσει σέ κατακερματισμό τῆς ἐθνικῆς στρατιωτικῆς μας ἰσχύος. Τήν ἴδια στιγμή ὑπῆρχε μιά ἀνορθολογική κατανομή προσωπικοῦ, πού ἔχει ὁδηγήσει σέ ἀδικίες, ἐνῶ δέν ἐπέτρεπε νά ἐπιβραβεύεται ἡ ἀξία τοῦ κάθε ἀξιωματικοῦ, πού ἔβλεπε νά παραμένει καθηλωμένος σέ μικρούς βαθμούς καθώς στήν ἀνώτερη καί τήν ἀνωτάτη βαθμίδα ἡ ἐπετηρίδα εἶχε ὑπερκορεσθεῖ. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε ὅτι μέχρι χθές ὁ ἀριθμός τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Συνταγματαρχῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ἦταν τριπλάσιος καί πλέον τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ὀργανικῶν θέσεων γιά τόν βαθμό (οἱ ὁποῖες ἦσαν ἤδη πολλές).
Οἱ δραστικές μειώσεις ἐκρίθησαν ἐπιβεβλημένες. Ἔτσι, κατ’ ἐφαρμογήν τήν νέας δομῆς δυνάμεων, μέ τίς τελευταῖες κρίσεις μειώθηκε κατά 36 ὁ ἀριθμός τῶν Ταξιάρχων Στρατοῦ Ξηρᾶς, κατά 5 ὁ ἀριθμός τῶν Ἀρχιπλοιάρχων Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, κατά 7 ὁ ἀριθμός τῶν Ταξιάρχων Πολεμικῆς Ἀεροπορίας, κατά 369 ὁ ἀριθμός τῶν Συνταγματαρχῶν, κατά 191 ὁ ἀριθμός τῶν Πλοιάρχων Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ καί κατά 185 ὁ ἀριθμός τῶν Σμηνάρχων.
Ἀντιλαμβάνεται κανείς ὅτι, μέ τήν διατήρηση τῶν παλαιῶν ἀριθμῶν, οἱ νέοι ἀξιωματικοί ἔβλεπαν κλειστό τόν δρόμο γιά τήν δική τους προαγωγή καί καλλιεργεῖτο μιά κουλτούρα ἀδικίας καί ἥσσονος προσπαθείας.
Ἔβλεπαν νά μήν ἀναγνωρίζονται οὐσιαστικά οἱ προσπάθειές τους. Ἤξεραν ὅτι τό πολύ-πολύ πού μποροῦσαν νά περιμένουν ἦταν ὁ καλός λόγος τοῦ διοικητοῦ τους. Καί μέχρι ἐκεῖ. Ἁπλῶς τό σύστημα δέν εἶχε τήν παραμικρή δυνατότητα νά τούς ἐπιβραβεύσει καί τοῦτο μοιραῖα ἔχει ἐξαλείψει τήν εὐγενή ἅμιλλα μεταξύ τῶν ἀξιωματικῶν καί δημιουργοῦσε αἴσθηση γενικῆς ἀπογοητεύσεως.
Ἐκεῖ ἐντοπίζονται καί κάποιες ἀπό τίς αἰτίες τῶν μαζικῶν παραιτήσεων νέων ἀξιωματικῶν.
Ἕνα ἄλλο ἐρώτημα πού ἐτέθη εἶναι «γιατί τώρα;». Γιατί τέτοια βιασύνη, ὅταν οἱ τακτικές κρίσεις ἦσαν προγραμματισμένες γιά τό πρῶτο δεκαήμερο τοῦ Μαρτίου. Ὅσοι γνωρίζουν τόν Στρατό γνωρίζουν καί τήν ἀπάντηση. Ἀφοῦ ἔγιναν οἱ ἔκτακτες κρίσεις τῆς ἀνωτάτης βαθμίδος καί ἦταν πλέον κοινό μυστικό ὅτι ἦταν εἰλημμένη ἀπόφασις οἱ τακτικές κρίσεις νά εἶναι ἐξ ἴσου δραστικές. Φυσική συνέπεια ἦταν νά ἐπικρατήσει στά ἐπιτελεῖα ἕνα κλῖμα ἀδρανείας, καθώς οἱ πλεῖστοι τῶν ἀξιωματικῶν περιέπεσαν σέ στάση ἀναμονῆς. Ἡ κατάστασις αὐτή δέν θά μποροῦσε νά συνεχισθεῖ. Γιά τόν λόγο αὐτό ἐλήφθη ἡ ἀπόφασις τό σύνολο τῶν κρίσεων νά προχωρήσει ταχύτερα, ὥστε ἡ περίοδος τῆς ἀδρανείας νά ἐλαχιστοποιηθεῖ. Ἕνα πρόσθετο ζήτημα, πού ὁδηγεῖ στήν ἀπόφαση καί κατά τά ἑπόμενα ἔτη οἱ τακτικές κρίσεις νά γίνονται Ἰανουάριο ἤ Φεβρουάριο, εἶναι ὅτι θά διευκολύνει τό σύνολον τοῦ στρατιωτικοῦ προσωπικοῦ νά ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ καί οἱ διαδικασίες μεταθέσεων καί τοποθετήσεων πρίν τό καλοκαίρι, ὥστε νά γνωρίζει ὁ κάθε ἕνας ἐγκαίρως τήν θέση του καί νά μπορεῖ νά προετοιμασθεῖ γιά τήν ἀντιμετώπιση οἰκογενειακῶν ζητημάτων ὅπως τά σχολεῖα τῶν παιδιῶν του.
Τέλος, μέ τίς μειώσεις θέσεων, τό Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἀμύνης εὐελπιστεῖ ὅτι θά γίνει ἐξοικονόμησις πόρων πού θά δημιουργήσει περιθώρια γιά ἔκτακτες (πλήν ἄκρως ἀπαραίτητες) παροχές γιά τό προσωπικό.
Ἐν κατακλεῖδι, ἡ ἀναδιάρθρωσις πού ἔχει ἀρχίσει στό πλαίσιο τῆς νέας δομῆς δυνάμεων ὁδηγεῖ σέ εὐέλικτα στρατιωτικά σχήματα, μέ ἄρτιο ἐξοπλισμό καί μέ μεγαλύτερη ἰσχύ πυρός. Εὐέλικτα στρατιωτικά σχήματα μέ ὑδροκέφαλα ἐπιτελεῖα δέν γίνονται. Οἱ τομές πρέπει νά εἶναι ριζικές.
