Του Χρήστου Ράπτη

Δεν ξέρω αν ο Παπακωνσταντίνου είναι τόσο ένοχος όσο θέλουν να τον εμφανίσουν τα κόμματα που τον παρέπεμψαν για απιστία, με προφανή σκοπιμότητα να εξιλεωθούν στην κοινή γνώμη για την παραδοσιακή ατιμωρησία των πολιτικών. Ακούω, όμως, από αξιόπιστους δικαστές, ότι το βαρύτερο αδίκημα που μπορούν να του καταλογίσουν είναι το πλημμέλημα. Και αυτό γιατί τα χρήματα που βρέθηκαν να έχουν στη λίστα Λαγκάρντ οι ξαδέρφες του, ήταν δηλωμένα και φορολογημένα και άρα δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί ο δόλος. Ετσι μου λένε και δεν έχω λόγους να το αμφισβητώ. 

Για να μην υπάρχουν μάλιστα και παρεξηγήσεις, σπεύδω να δηλώσω ότι δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον Παπακωνσταντίνου ο οποίος την εποχή της παντοδυναμίας του υπήρξε και αλαζών και επιπόλαιος και ανεπαρκής ως υπουργός Οικονομικών. Κυρίως υπήρξε ανεπαρκής, όπως όλοι οι μαθητευόμενοι μάγοι του ΓΑΠ που δεν είχαν το πολιτικό εκτόπισμα (όχι ότι είχαν και οι άλλοι, οι δήθεν πιο έμπειροι) να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και να εξηγήσουν στον Γιώργη τα ανεξήγητα για το φτωχό μυαλό του. Και τώρα μάλιστα που ήρθε στο φως η έκθεση του ΔΝΤ για το πρώτο Μνημόνιο, όλοι καταλαβαίνουμε ότι η κυβέρνηση εκείνη δεν είχε ιδέα ούτε τι έκανε, ούτε τι ακριβώς υπέγραφε, ούτε φυσικά ήταν σε θέση να διαπραγματευτεί το παραμικρό.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι επειδή ο Παπακωνσταντίνου ήταν ανεπαρκής και αλαζονικός θα πρέπει να τον παραπέμψουμε για απιστία, ώστε να πάρουν συγχωροχάρτι οι άλλοι. Ο Βενιζέλος δηλαδή που σήμερα δηλώνει σοκαρισμένος για τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ επί Γιώργου, δεν πήρε μυρωδιά είκοσι χρόνια υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ότι γινόταν πάρτι στο κόμμα του; Εδώ ήξεραν και τα αγέννητα για τις μίζες του Ακη και των υπολοίπων και ο Βενιζέλος δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα; Αν δεν με ξεγελά μάλιστα η μνήμη μου δεν θυμάμαι τον Βενιζέλο στα 20 τόσα χρόνια που κυκλοφορούσε σαν κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ να έχει διατυπώσει κάποια γνώμη που να αμφισβητεί αυτά που γίνονταν.

Στην πραγματικότητα ο Παπακωνσταντίνου «πληρώνει» την ανθρωποφαγία του κομματικού και πολιτικού συστήματος το οποίο παραδοσιακά για να αποφύγει την ουσιαστική κάθαρση φορτώνει τις συλλογικές αμαρτίες του σε εκείνους που βγαίνουν από την προστασία του συστήματος εξουσίας για να μπορέσει κάνει την επανεκκίνηση και να επαναλάβει τα ίδια. Βαθιά ανήθικο και ανθρωποφαγικό το πολιτικό σύστημα απαιτεί σαν προϋπόθεση για να σε «υιοθετήσει» να αποδεχθείς τους όρους και τους κανόνες του, που συχνά θυμίζουν αυτούς της μαφίας. Οσο πιο σκληρός και αδίστακτος είναι κανείς, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχει να ενσωματωθεί στο σύστημα εξουσίας. Και μολονότι όλοι αυθαιρετούν, όποιος συλληφθεί ή τον βρουν μπόσικο παραδίδεται στα σκυλιά.

 

Θυμάμαι, όταν ο Παπανδρέου πέταξε από τις λίστες τον Σημίτη το 2009, διασύροντας τον, ο Παπακωνσταντίνου ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ διάβασε την πολιτική νεκρολογία του Σημίτη, δηλαδή την «καταδίκη» του ευεργέτη του, χωρίς κανένα πρόβλημα. Τώρα ήρθε η ώρα του, να παραδοθεί στα σκυλιά, για να εξαγνιστούν οι υπόλοιποι. Αυτούς τους κανόνες αποδέχονται οι πολιτικοί, αυτήν τη μεταχείριση έχουν…