ΕΛΙΑΜΕΠ-ΕΡΕΥΝΑ: Αποκαλυπτικό Αφιέρωμα

Ta παρακάτω είναι μια σειρά από κείμενα που δημοσιεύτηκαν από την Φιλονόη, με σχόλια και ερωτήματα.  

Γράφει η Φιλονόη

Τὸ παρακάτω ἄρθρο τὸ ἔλαβα μόλις καὶ χαμογέλασα…

Ὁ Χριστοφόρος ξεκίνησε καὶ γράφει γιὰ ἕνα θέμα ποὺ πολλοὶ «γνωρίζουν» ἀλλὰ λίγοι «ὁμιλοῦν»….

Τὸ σημαντικότερον εἶναι τὰ στοιχεῖα ποὺ παρουσιάζει καὶ τεκμηριώνουντὸ ἄρθρο του.

Σᾶς παρακαλῶ πολὺ νὰ τὸ μελετήσετε καὶ νὰ τὸ κρατήσετε. Εἶναι πάρα πολύ σοβαρές οἱ πληροφορίες ποὺ καταγράφονται! Σοβαρὲς γιὰ τὴν ἀτομική μας ἐλευθερία ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴν χώρα μας!

Ἐὰν ἔςτω καὶ λίγο νοιάζεστε, διαβᾶστε!

Πῶς συνδέονται αὐτὰ;

Μία προσεκτική ἀνάγνωσις θὰ σᾶς τὸ ἀποκαλύψῃ!!

Φιλονόη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ Τ(Σ)ΑΤΣΟΠΟΥΛΟ, ΒΕΡΕΜΗ ΚΟΥΤΣΙΚΟΥ,ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΨΕΥΤΟΚΑΘΗΓΗΤΑΔΕΣ….ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΤΟΥ ΣΚΑΙ (ΕΛΙΑΜΕΠ 1)

ΠΡΟΟΙΜΙΟ-ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΕΛΙΑΜΕΠ

Η προσβλητική για το σύνολο του Ελληνικού Γένους απόπειρα σπίλωσης της Επανάστασης του 1821, στην οποία ανοιχτά πια επιδίδεται ο Θάνος Βερέμης, βασικό στέλεχος του «Ελληνικού» Ιδρύματος Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), δεν είναι γεγονός τυχαίο. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα: Αποτελεί κορύφωση προσπάθειας που έχει αρχίσει από το πρώτο κιόλας μισό της δεκαετίας του 1980, σκοπός της οποίας είναι η ηθική και ψυχολογική, καταρχήν, καθώς και υλική και εδαφική στη συνέχεια συρρίκνωση του Ελληνικού Έθνους.

Ακριβώς αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί το ΕΛΙΑΜΕΠ και αυτό ακριβώς προσπαθούνε να κάνουνε όλοι όσοι έχουνε –οποιαδήποτε- σχέση με δαύτο. Να γιατί στα άρθρα που σε συνέχειες θα δημοσιευτούνε εδώ, στο δικό μας μπλογκ, θα παρουσιαστεί η ιστορία του εν λόγω «Ιδρύματος» καθώς και η πορεία στον ελληνικό χώρο όλων εκείνων που κατά καιρούς είτε το στελεχώσανε ή «εργάστηκαν» για αυτό. Σκοπός μας;

Ένας και μοναδικός: Η πλήρης κατανόηση από όσο το δυνατόν ευρύτερο κομμάτι του Ελληνικού Λαού όχι μόνο όσων γίνονται σε βάρος της χώρας μας μα και της αλήθειας στο σύνολό της. Και η αλήθεια είναι απλούστατη – και τρομακτική: Στα πλαίσια της πραγματικότητας που πάει να στήσει το ΕΛΙΑΜΕΠ, τα μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή οι σοβαροί δημόσιοι υπάλληλοι, οι τίμιοι έμποροι, οι εύποροι αγρότες και οι ευυπόληπτοι εργάτες, οι στρατιωτικοί που παίρνουνε στα σοβαρά το επάγγελμά τους, οι μελετηροί επιστήμονες και, ακόμα, οι ευσυνείδητοι φοιτητές, δεν έχουνε θέση.

Πρέπει να εξοντωθούν!

Και η επιλογή, όμως, από την άλλη πλευρά, όλων εκείνων που αποτελούνε την κοινωνική ραχοκοκαλιά της Ελλάδας επίσης είναι τρομακτικώς απλή: Εάν αυτό –για οποιονδήποτε λόγο- δεν το καταλάβουνε οι «ενδιαφερόμενοι», η ημερομηνία λήξεως της ύπαρξής τους θα πλησιάζει ολοένα και περισσότερο.

Δια ταύτα… το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να σταματήσουνε οι αφελείς –ή δήθεν αφελείς- ερωτήσεις του τύπου: «Μα, κύριε Βερέμη, δεν ξέρετε…;» και «Μα, κύριε Βερέμη, δεν καταλαβαίνετε…;» Μια χαρά και ξέρει και καταλαβαίνει ο «κύριος» Βερέμης και όλοι οι άλλοι που συναποτελούν τη συμμορία του. Και ξέρουνε και καταλαβαίνουνε, αλλά κάνουνε ό,τι τους λένε τα αφεντικά τους. Και προκειμένου να μην τους πάρουνε την καραβάνα από την οποία σιτίζονται, δεν πρόκειται να πειστούν οσαδήποτε λογικά επιχειρήματα τους αντιτάξουνε οι «οργισμένοι τηλεθεατές».

Διαβάστε λοιπόν, αγαπητοί συνέλληνες, τα άρθρα που θα δημοσιεύσουμε σε συνέχειες και ετοιμαστείτε για αντίδραση οργανωμένη και αποτελεσματική. Να είστε βέβαιοι πως η τέτοιου είδους αντίδραση αποτελεί το μόνο επιχείρημα που εν ριπή οφθαλμού θα πείσει και τον «κύριο» Βερέμη και όλους τους άλλους του ΕΛΙΑΜΕΠ.

ΕΛΙΑΜΕΠ…..ΜΕΡΟΣ 1

ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑΤΑ ΤΟΥ: Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Η ιστορία μας αρχίζει το 1936, οπότε τοποθετήθηκε πρόξενος των Η.Π.Α. στη Θεσσαλονίκη ο James Hugh Keeley (1895-1990). Με το που πήγε εκεί ο εν λόγω«διπλωμάτης» ξεσπάσανε στη «συμπρωτεύουσα» οι γνωστές ταραχές του Μαΐου του 1936, που ξεκινήσανε ως εργατικές διεκδικήσεις αλλά ραγδαίως μεταβλήθηκαν σε διατύπωση αιτήματος αυτονόμησης της πόλης αυτής, που, ως γνωστόν, είχε τότε μεγάλο ιουδαϊκό πληθυσμό. Ο Ιωάννης Μεταξάς έπιασε στο φτερό το βαθύτερο υπονοούμενο των γεγονότων και δραστικώς κατέστειλε τις διαδηλώσεις, με αποτέλεσμα να εξουδετερωθεί και η στάση μονάδων του Στρατού που τότε σταθμεύανε στη Θεσσαλονίκη και οι οποίες, επειδή δεν καταλαβαίνανε τι πήγαινε να γίνει, είχαν «συναδελφωθεί» με τους διαδηλωτές . Τα γεγονότα αυτά όμως υπήρξαν η βασική αιτία επιβολής του καθεστώτος της 4^ης Αυγούστου, διότι και ο Ιωάννης Μεταξάς αλλά και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ είχανε καταλάβει ότι -με αμερικανική υποστήριξη- διατυπωνόταν επιβουλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας.

Ο James Hugh Keeley, πάντως, έμεινε στη Θεσσαλονίκη μέχρι την έκρηξη του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου το 1939, οπότε γύρισε στην Αμερική. Με δυσκολία έκρυβε τη μνησικακία του κατά του Μεταξά και, γενικώς, των Ελλήνων που δεν είχαν αφήσει να πραγματοποιηθεί το «ωραίο» όραμά του για αυτονόμηση/ανεξαρτοποίηση της «νύμφης του Θερμαϊκού». Ξαναγύρισε στην Ελλάδα, στην Αθήνα τώρα, λίγο μετά την κατά το 1945 συνθηκολόγηση της Γερμανίας και έκανε ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος για να δώσει μορφή αγριότητας στον μεταξύ των Ελλήνων Εμφύλιο Πόλεμο που ήδη είχε ξεσπάσει. Το 1947, έχοντας επιτελέσει επιτυχώς αυτήν ειδικά την αποστολή του, γύρισε στην Αμερική, υπηρέτησε ως πρεσβευτής σε άλλα, «ευαίσθητα» πόστα και μετά επιδόθηκε στην καλλιέργεια των -μεγάλων- «πνευματικών και πολιτιστικών» ενδιαφερόντων του. Όμως η «πικρία» του για την αποτυχία του «μεγάλου κόλπου» το 1936 στη Θεσσαλονίκη δεν τον άφησε εφ’ όρου ζωής – και με αυτή διαπότισε τους τρεις γιους του, δύο από τους οποίους έμελλαν να έχουν καθοριστική επίδραση στα σύγχρονα γεγονότα της Πατρίδας μας.

Η πιο σκοτεινή μορφή από τους τρεις είναι ο Edmund Keeley, συγγραφεύς και τα σχετικά, που ζει -δήθεν- απομονωμένος σε μια ειδυλλιακή γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών και εφ’όρου ζωής ασχολείται με την Ελλάδα. Ξέρει καλά τα Νέα Ελληνικά, έχει παντρευτεί Ελληνίδα και ορθώς κατάλαβε ότι το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ήτανε ό,τι είναι ο Στρατός στην Τουρκία: θεματοφύλακας της διατήρησης της Έθνικής Ιδέας. Έτσι συνέλαβε το σχέδιο να διαλύσει το Ελληνικό Πανεπιστημιακό σύστημα και ειδικώς το Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Φιλοσοφική Σχολή του οποίου, χάρη σε μορφές όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, είχε, από το πρώτο μισό ήδη του 19^ου αιώνα, αναδειχθεί σε πεδίο σφυρηλάτησης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Συνεργός του σε αυτό το ‘σχέδιο’ υπήρξε ο Θεόδωρος Κουλουμπής (σκέτος Θοδωρής κατά τους φίλους του), που σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόσωπο που όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερο αλλά και κατακλύζεται από εκδηλώσεις τιμής και σεβασμού προς το πρόσωπό του. (Όχι παίζουμε!)

Ο άλλος γιος που προσπάθησε να πάρει πίσω «το αίμα του πατέρα του» για την υπόθεση της Θεσσαλονίκης το 1936, είναι ο Robert Keeley. Αυτός ακολούθησε τη σταδιοδρομία του πατέρα του και μπήκε στο Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α., δηλαδή το State Department. Αντίθετα με τον αδελφό του Edmund κινήθηκε ανοιχτά και νωρίς έπιασε φιλίες με -ποιον άλλον;- τον Ανδρέα Παπανδρέου, γιο της Σοφίας Μινέϊκο, που αλώνιζε στην Αμερική ως τροτσκιστής, φιλελεύθερος και όλα τα σχετικά ήδη πριν από τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. ΟRobert Keeley ήρθε ως Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα το 1985, όταν δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ολοκληρώσει τη διάλυση του Κράτους του 1821 και, κατά συνέπεια, δεν είχε φόβο να υποστεί τις συνέπειες τής κατά των ελληνικών συμφερόντων δράσης τής οικογένειάς του γενικώς. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πρώτη σοβαρή εκδήλωση προς τιμήν του οργανώθηκε από τον Θ. Κουλουμπή -πού αλλού;- στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, κατά το 1987. Πασιχαρής ο Keeleyπου μπορούσε πια να πάει στη Θεσσαλονίκη χωρίς να κινδυνεύει, πασιχαρής και ο Κουλουμπής που τον είχε φέρει στη Θεσσαλονίκη εν δόξη και τιμή, πασιχαρείς και οι «Έλληνες» πανεπιστημιακοί καθηγητές που κάθησαν τότε στο ίδιο τραπέζι με αυτά τα δύο εκλεκτά υποκείμενα. Οι σχετικές φωτογραφίες που ακόμη κυκλοφορούν είναι ιδιαιτέρως εύγλωττες.

Το θέμα μας πάντως από εδώ και πέρα είναι ο Θ. Κουλουμπής.

* * *

Ο Θοδωρής Κουλουμπής είναι επίσης σκοτεινό πρόσωπο. Το μόνο που παραμένει με βεβαιότητα γνωστό για αυτόν είναι πως το παίζει «ομογενής εξ Αμερικής» που «συνεχώς ενδιαφέρεται για την Ελλάδα». Ποιος ήταν ο πατέρας του; Άγνωστο. Ο ίδιος άφηνε παλιά (τώρα κανείς δεν τολμάει να τον ρωτήσει) υπαινιγμούς πως ο ίδιος δεν τον γνώρισε, γιατί ο καημένος είχε χαθει στη… μάχη της Κρήτης. Πώς, πού, πότε – ουδείς ξέρει. Η μητέρα του φαίνεται πως ήτανε δασκάλα Ελληνικής Γλώσσας σε «σχολεία της Ομογένειας στην Αμερική». Ο Θοδωρής πάντως σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις (ιουδαϊκό εφεύρημα, που εκ προοιμίουαποκλείει οποιαδήποτε σοβαρή, συστηματική μάθηση) σε κρατικό, άρα φτηνό και λαϊκό πανεπιστήμιο των Η.Π.Α., αλλά ξαφνικά -και αιφνιδιαστικά- βρέθηκε καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο American University, στην Ουάσιγκτον, πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δεν είναι εύκολο να γίνει κανείς καθηγητής σε πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. Στις Η.Π.Α. υπάρχουνε πέντε χιλιάδες (5.000) πανεπιστήμια, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι επιπέδου πολύ κατώτερου από εκείνο ελληνικού Γυμνάσιου της δεκαετίας του 1970. Μόνο 10-15 πανεπιστήμια, όλα τους ιδιωτικά, είναι καλά – και βέβαια σημασία έχουνε και όσα βρίσκονται στην Ουάσιγκτον, εφόσον θεωρείται πως επηρεάζουνε άμεσα τη διαμόρφωση της αμερικανικής πολιτικής σε τομείς κρίσιμους, όπως π.χ. η εξωτερική πολιτική. Ποιος λοιπόν έβαλε τον Θοδωρή στο American; Αποδείξεις δεν υπάρχουνε, αλλά δεδομένου ότι ο Κουλουμπής εκφράζει στην Ελλάδα την επίσημη γραμμή του State Department, οπωσδήποτε πρέπει να προωθήθηκε από την οικογένεια Keeley και, πιθανόν, από τον ίδιο τον Kissinger. Εάν όμως σε αυτά επικρατεί κάποια ασάφεια, σαφέστατο είναι ποιος τον έφερε στην Ελλάδα. Τον φέρανε εδώ οι Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ακαδημαϊκός σήμερα, και Ευάγγελος Κωφός, εμπειρογνώμων με βαθμό πρέσβη του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, με υποκίνηση -ποιανού άλλου;- του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ναι, ξέρετε, αυτού, του επίτιμου Προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας».

* * *

Η κρίσιμη συνάντηση έγινε το 1982 στην Ουάσιγκτον. Οι Σβολόπουλος και Κωφός βρισκόντουσαν στη Νέα Υόρκη, ως εισηγητές σε πανεπιστημιακού επιπέδου επιστημονικό συνέδριο. Ξαφνικά, μια μέρα εξαφανίστηκαν -αφήνοντας σύξυλους όλους τους άλλους- και πήγανε στο -πολυτελέστατο- σπίτι του Κουλουμπή στην Ουάσιγκτον. Εκεί γίνανε οι τελικές συνεννοήσεις. Ο Σβολόπουλος, ήδη καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, θα έφερνε εκεί τον Κουλουμπή, ο οποίος Κουλουμπής θα εφάρμοζε πειραματικώς το σύστημα διάλυσης της παραδοσιακής δομής του ελληνικού πανεπιστημιακού συστήματος. Ο Κωφός, πάλι, θα επέβλεπε την όλη προσπάθεια και θα απέκρουε τυχόν επικρίσεις άνωθεν. Αυτό και έγινε. Αλλά τώρα πρέπει να γίνει αναφορά σε αυτά τα δύο πρόσωπα που έτσι δραματικά μπαίνουνε στην ιστορία μας, τον Σβολόπουλο και τον Κωφό.

Ο Κ. Σβολόπουλος είναι γιος του Δημητρίου Σβολόπουλου και της Αλεξάνδρας (Σάσας) Σκαλιέρη. Ο Δημήτριος Σβολόπουλος ήταν δημοσιογράφος, υποστηρικτής και προσωπικός φίλος του Ιωάννη Μεταξά. (Αναφέρεται στο Ημερολόγιό του.) Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο έγινε διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) και είχε διακριθεί για το κραυγαλέο -και όχι σπανίως προσοδοφόρο- αντικομμουνιστικό του μένος. Είχε, ακόμα, γράψει και ένα βιβλίο για τον Παναγή Τσαλδάρη, που, μέχρι σήμερα διατηρεί κάποια αξία. Το κυριότερο πρόβλημά του ήταν η γυναίκα του.

Η Σάσα Σκαλιέρη, σύζυγος του Δημητρίου Σβολόπουλου και μητέρα του Κωνσταντίνου Σβολόπουλου, είναι από οικογένεια απώτερης ιταλικής καταγωγής. Το αρχικό τους όνομα ήταν Scaligeri που εξελληνίστηκε σε «Σκαλιέρης». Αυτά δεν έχουνε ιδιαίτερη σημασία, βέβαια. Αυτό που έχει όμως σημασία τεράστια είναι ότι ο Κλεάνθης Σκαλιέρης, πατέρας της, τραπεζίτης στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος παρουσίαζε τον εαυτό του ως «ελληνικής καταγωγής Οθωμανό», ήτανε υψηλόβαθμο στέλεχος του Γαλλικού τύπου Τεκτονισμού και κατάφερε να μυήσει στον Γαλλικό Τεκτονισμό τον σουλτάνο Μουράτ Ε΄. Σκοπός του ήτανε μέσω του Τεκτονισμού να διαβρώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να δημιουργήσει τον Νεοθωμανισμό. Ο σουλτάνος Μουράτ Ε΄ αποδείχτηκε τελικά βλαμμένος («ανισόρροπος» κατά την επιστημονική ορολογία) και το σχέδιο τού «ελληνικής καταγωγής Οθωμανού» τραπεζίτη απέτυχε. Ο Μουράτ Ε΄ παραμερίστηκε, στον θρόνο ανέβηκε ο περίφημος Αβδούλ Χαμίτ και ο Σκαλιέρης το έσκασε στην Αθήνα, όπου του δώσανε μια θέση στους Σιδηροδρόμους Αθηνών-Πειραιώς-Πελοποννήσου – και η ιστορία του τελειώνει εδώ.

Και πάλι σημασία έχει όμως το γεγονός ότι η κόρη του, Σάσα Σκαλιέρη, ήρθε πολύ γρήγορα σε σύγκρουση με τον σύζυγό της, Δημήτριο Σβολόπουλο, και πήρε διαζύγιο. Χάρη στις τεκτονικές διασυνδέσεις της οικογένειάς της όμως, μπόρεσε να κρατήσει τον παιδί τους, τον Κωνσταντίνο Σβολόπουλο, πάνω στο οποίο βεβαίως επέσυρε την προστασία της Γαλλικής Στοάς. Ο Κωνσταντίνος Σβολόπουλος σπούδασε στη Γαλλία κυρίως και μετά ήρθε και υπέβαλε διδακτορικήδιατριβή στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία απορρίφθηκε αμέσως. Τελικά, προφανώς μετά από γαλλοτεκτονικές πιέσεις, έγινε διδάκτορας Ιστορίας και μετά, χάρη στην υποστήριξη των Γάλλων Τεκτόνων οι οποίοι του εξασφάλισαν την προστασία δύο πολιτικών, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Γεωργίου Ράλλη, μπόρεσε, μετά από πολλές αποτυχίες, να γίνει καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και, το σπουδαιότερο, Διευθυντής του Ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου (Ι.Μ.Χ.Α). Όλοι πρέπει να γνωρίζουνε ότι το Ίδρυμα, υπό την «επίβλεψη» του Υπουργείου Εξωτερικών, το Ίδρυμα αυτό συντονίζει την ελληνική πολιτική στα βαλκανικά θέματα.)

Ο Ευάγγελος Κωφός, είναι όχι σλαβομακεδονικής αλλά βουλγαρικής καταγωγής. Η οικογένειά του είχε μεγάλη περιουσία κυρίως στην Έδεσσα και δέχτηκε να εξελληνιστεί μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Ο ίδιος σπούδασε…. Δημοσιογραφία στο Langley των Η.Π.Α., το γνωστό κέντρο της C.I.A., και μετά, δήθεν άγνωστο πώς, βρέθηκε «εμπειρογνώμων» στο ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών. Βαλκανικά θέματα δεν ήξερε ούτε και τον πολυενδιέφεραν. Απλώς κρατούσε τη γραμμή που τού υπαγορευόταν από τις Η.Π.Α. (Σήμερα είναι συνταξιούχος, αλλά δίνει διαλέξεις, γράφει στηνΚαθημερινή κ.λπ.) Η Δόμνα Δοντά, διευθύντρια παλιότερα του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών, είχε αρμοδίως προσκομίσει αποδείξεις για τον ρόλο του και προσπάθησε να τον απομονώσει – αλλά ματαίως. Κατά την κρίσιμη περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 1980, ο Ευάγγελος Κωφός «επόπτευε», για λογαριασμό του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, το Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου.

Όσον αφορά τον Κωφό, πρέπει να επισημανθεί και κάτι άλλο. Αυτά, τα ιδιαιτέρως σκοτεινά πρόσωπα, αλλάζουνε το όνομά τους και παίρνουνε ονόματα δεύτερης σειράςπροσωπικοτήτων της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Η οικογένεια του Κωφού π.χ. είχε άλλο όνομα πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους. Μετά το άλλαξανε, είτε ο Ευάγγελος ή ο πατέρας του, παίρνοντας το όνομα Υδραίου πλοιάρχου (σχεδόν ξεχασμένου σήμερα) που είχε επιτυχώς δράσει περί τα τέλη της Επανάστασης του 1821. Μπορεί δηλαδή έτσι να παρουσιαστεί, στον Ελληνικό Λαό, ως γόνος παλιάς οικογένειας, ενώ, αν έβαζε μεγάλο όνομα, Κολοκοτρώνης π.χ., εύκολα θα μπορούσε να αποκαλυφθεί η απάτη. Τέτοιος είναι και άλλο μπουμπούκι της συμμορίας του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο Ιωάννης Κολιόπουλος, που δρά αποκλειστικώς στη Θεσσαλονίκη και καθορίζει την εκεί πολιτική του Ελληνικού Κράτους. Το όνομά του δεν ήταν αυτό. Το άλλαξε σε «Κολιόπουλος» παίρνοντας όνομα πελοποννησιακής οικογένειας, γνωστής μόνο σε όσους ασχολούνται με την Ιστορία της Επανάστασης του 1821.

Τώρα πια έχει στηθεί το σκηνικό και του δικού μας δράματος. Το τι έγινε όμως στη συνέχεια θα το πούμε στο επόμενο άρθρο μας.

Ο φίλος σας

Χριστοφόρος

Ἀναδημοσιεύω τὸ δεύτερον μέρος τοῦ ἄρθρου (ἀπό Χριστοφόρο) ἀναφορικῶς μὲ τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ!

Ἔπεται μακρὰ συνέχεια, διότι τὰ ἐμπλεκόμενα «πρόσωπα» εἶναι πάρα πολλά καὶ βαθύτατα χωμένα μέσα στὰ «κόλπα»!

Κρατοῦν κλειδιὰ καὶ σφραγίζουν πόρτες (ἤ τὶς ἀνοίγουν) ἀναλόγως μὲ τὸ ἐὰν ἐξυπηρετοῦνται συμφέροντα τοῦ «ἱδρύματος» ἤ ὄχι.

Κι ἐρωτῶ:

Τὶ εἶναι τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ ποὺ τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἔχῃ τέτοιαν δύναμι;

Τὶ εἶναι ὁ Σόρος ποὺ τόσο καίγεται γιὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς δικῆς μας παιδείας;

Τὶ θέλει ὁ κάθε τυχάρπαστος καὶ ἀνακατεύεται σὲ ἐθνικά ζητήματα;

Ποιοί εἶναι αὐτοί ποὺ ἔχουν άποκτήσει δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου ἐπί τῆς πνευματικῆς μας ὑγείας;

Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ μεθοδεύουν τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια μὲ τόσο καλὰ στοχευμένες κινήσεις τὴν ἀποδόμησι κάθε κρίκου ποὺ κρατᾶ σὲ συνοχὴ τὴν πολιτεία;

Ποιοὶ εἴμαστε ἐμεὶς ποὺ τὰ βλέπουμε καὶ δὲν ἀντιδροῦμε;

Φιλονόη.

ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ,ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ,ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ,ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΕΡΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ….ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΑΓΟΡΕΥΘΗΚΑΝ ΣΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΑΔΕΣ…..

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΠΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ….

Ο ΤΙΤΛΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ…ΠΕΡΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΩΝ ΤΟΥ…..ΕΟΥΣ TO ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ:

Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ Μέρος Β΄

Ευρισκόμεθα, όπως βεβαίως θα θυμούνται οι προσεκτικοί αναγνώστες μας, στο έτος 1983. Δύο χρόνια έχουνε κιόλας περάσει αφότου το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε, χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του θείου), στην εξουσία και μπόρεσε έτσι να αλλάξει τα φώτα της Ελλάδας. Ο Ελληνικός Λαός όμως πανηγυρίζει: Επιτέλους η Δημοκρατία –έστω και εξ Αμερικής- επέστρεψε στη χώρα όπου γεννήθηκε! Και μιας και η Δημοκρατία γυρίζει στη γενέτειρά της, κατεβαίνει και στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, επίσης εξ Αμερικής, ο Θ. Κουλουμπής και όλη του η οικογένεια.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ αποτελείται από τη σύζυγό του, Ζωή (Ζώγια), εξίσου σκοτεινή φυσιογνωμία με αυτόν αλλά στο πιο φοβισμένο, σλαβομακεδονικής καταγωγής, τη μάλλον χοντρούλα και σαφώς ασκημούλα κόρη του και τον γιο του, ασήμαντο πρόσωπο, που κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι θα γινόταν στέλεχος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας επί Κ. Καραμανλή (του ανιψιού).

Η χρονική συγκυρία είναι προσεκτικώς επιλεγμένη. Και τούτο, διότι το 1982, δηλαδή λίγους μόνο μήνες μετά την αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ξεχαρβαλώθηκε πλήρως το ελληνικό πανεπιστημιακό σύστημα – που, όπως είπαμε- ήτανε, όσον αφορά τη διατήρηση της Ελληνικής Εθνικής συνείδησης, ό,τι ακόμα είναι ο Στρατός στην Τουρκία. Εδώ πρέπει να παρουσιάσουμε το πρόσωπο που αστραπιαίως επιτέλεσε το έργο αυτό. Πρόκειται, αγαπητοί συνέλληνες, για τον Βαγγέλη Τουρκοτζόγλου (ή Τούρκογλου), γόνο ατόμων από την Καππαδοκία, του οποίου οι πρόγονοι ανήκαν σε εκείνες τις απίθανες μικρασιατικές φυλές τις οποίες οι δικοί μας, Βυζαντινοί πρόγονοι προτιμούσαν, ευκαιρίας δοθείσης, να τις εξοντώνουνε, επειδή ήταν τελείως ανεπίδεκτες μαθήσεως. Τελοσπάντων, μερικοί προφανώς τη σκαπουλάρανε, το παίξανε Χριστιανοί (Ελληνοορθόδοξοι) κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923 και έτσι η οικογένεια Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο μπαμπάς του Βαγγέλη κατάφερε να γίνει δικηγόρος στη συμπρωτεύουσα, αλλά έκανε διάφορα….., έμπλεξε με την Δικαιοσύνη με καθόλου κολακευτικά αποτελέσματα και του αφαιρέσανε την άδεια του δικηγορείν. Ο γιος του έμαθε καλώς το μάθημά του.

Μπήκε στη Νομική Θεσσαλονίκης, κατάφερε να γοητεύσει την κόρη του Μπακατσέλου και να ανέλθει κοινωνικώς. Ποίος ο Μπακατσέλος; Μεγαλέμπορος ειδών υγιεινής στη συμπρωτεύουσα και –το κυριότερο- χρηματοδότης του Μητσοτάκη. Έτσι, χάρη στον δεσμό του με την δίδα Μπακατσέλου, ο Βαγγέλης Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου απέκτησε πολιτικές φιλοδοξίες. Άλλαξε λοιπόν το όνομά του από Τουρκοέτσι σε Βενιζέλος, διατυμπάνιζε πως η οικογένειά του καταγόταν από την… Εύβοια και ρίχτηκε να σταδιοδρομήσει στο ΠΑΣΟΚ.

Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, βρέθηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ο Δημήτριος Τσάτσος… ξέρετε το «παχύδερμο της δημοκρατίας» που λένε. Σε αυτόν κόλλησε χάρη στην Μπακατσέλου ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος, πήρε και «ειδικότητα» στο «Συνταγματικό Δίκαιο» και πήγε στη Γαλλία για μεταπτυχιακές σπουδές. Εκεί δεν τα πήγε τόσο καλά όσο στη Θεσσαλονίκη, εργαζότανε με διάφορους τρόπους σε ένα σούπερμάρκετ αλλά τον είχανε στο μάτι…δεν ξέρουμε το γιατί….. τελοσπάντων το «παιδί» δεν μπόρεσε να κάνει διδακτορικό στη Γαλλία, όπως επιθυμούσε. Γύρισε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη όπου με Μπακατσέλους, Τσάτσους, Μητσοτάκηδες κ.τ.λ. αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής και έγινε μετά και βοηθός καθηγητή. Βέβαια, το διδακτορικό του ελάχιστοι το ξέρουν και ακόμα λιγότεροι το έχουν δει. Τι τον νοιάζει όμως; Άμα έχεις τον Μητσοτάκη πίσω σου…

Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος λοιπόν, ευλογώντας και τα δικά του γένια, έκανε τον νόμο-πλαίσιο 1268/82 που διέλυσε την Ανώτατη Παιδεία στην Ελλάδα.

Έως τότε, στα ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούσε μια παραλλαγή του γερμανικού συστήματος. Οι εισαγωγικές εξετάσεις (διαγωνισμοί στην ουσία) ήταν πολύ σκληρές. Περνούσε περίπου ένας στους δέκα. Αυτός που περνούσε όμως είχε τελείως δωρεάν παιδεία, πολύ καλή εκπαίδευση και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Βάση της εκπαίδευσης ήτανε το πτυχίο, που το έπαιρνε κανείς μετά από τέσσερα χρόνια εντατικών σπουδών. Με το πτυχίο γινόταν κανείς καθηγητής σε Γυμνάσιο (εφόσον τελείωνε τη Φιλοσοφική, τη Φυσικομαθηματική ή τη Θεολογική Σχολή), γιατρός (από την Ιατρική) ή δικαστής/δικηγόρος/συμβολαιογράφος (από τη Νομική). Ελάχιστοι προχωρούσαν για διδακτορικό, που ήταν βέβαια ακόμα πιο δύσκολο από το πτυχίο.

Μετά το διδακτορικό υπήρχε η υφηγεσία, που την έκαναν όσοι ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καρριέρα. Όταν κανείς γινόταν υφηγητής, είχε το δικαίωμα να διδάσκει μάθημα της ειδικότητάς του στη Σχολή που τον είχε κάνει υφηγητή – χωρίς να αμείβεται όμως. Εάν η Σχολή έκρινε ότι το μάθημα είχε ενδιαφέρον, του έδινε εντολή διδασκαλίας, οπότε γινόταν εντεταλμένος υφηγητής. Τέλος, εάν και όποτε προκηρυσσόταν έδρα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για καθηγητής. Το σύστημα διοικητικώς ήταν βασισμένο στην πανεπιστημιακή έδρα – και φυσικά αυτό άφηνε τόπο για πολλές αυθαιρεσίες. Κάθε άλλο παρά τέλειο ήταν.

 

Είχε όμως κάτι πολύ βασικό: Ήταν τόσο πολλά τα στάδια, οι κρισάρες όπως λέγανε οι παλαιότεροι, που έπρεπε να περάσει κανείς, ώστε να γίνει καθηγητής, που ήταν απίθανο να παραμείνει αγράμματος.Αυτό ακριβώς χτύπησε ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος. Με τον νόμο 1268/82 όλοι γίνανε καθηγητές εφόσον είχαν «διδακτορικό». Από εκεί και πέρα, για την προαγωγή από «καθηγητική» βαθμίδα σε άλλη «καθηγητική» βαθμίδα, αρκούσε η συγγραφή «μονογραφίας» (όρος ασαφής που δεν σημαίνει τίποτα), ουσιαστικώς άρθρου, και η σύμφωνη γνώμη της «Γενικής Συνέλευσης». Έτσι, εάν τα είχε καλά κανείς γενικώς με τις «δημοκρατικές δυνάμεις», που φυσικά κυριαρχούσαν στις «Γενικές Συνελεύσεις», μπορούσε να βρεθεί από βοηθός καθηγητής με δύο-τρία αρθράκια. Όπερ και εγένετο.

Τὸ τρίτον μέρος τοῦ «ἀφιερώματος» στό «ἄγνωστό μας» ΕΛΙΑΜΕΠ ἀπό τὸν Χριστοφόρο.

Σημαντικό: Πρέπει ὅλοι μας νὰ καταλάβουμε τὸ ὅτι τὰ σημερινά «χάλια» τῆς παιδείας (γιὰ τὴν ὁποίαν τόσο κόπτονται τόσοι καὶ τόσοι!!!) εἶναι κάτι ποὺ ὡς σχέδιο ἔχει ξεκινήσει ἀπό πολύ νωρίς.

Κουλουμπής, Βενιζέλος (Τούρκογλου ἢ Τουρκοτζόγλου), Παπανδρέου (Ἀνδρέας καὶ Γιῶργος), Μητσοτάκης, Σβολόπουλος, Κωφός κι ὅλες οἱ οὐρές τους, εἶναι μερικά ἀπό  τὰ πρόσωπα ποὺ ἔχουν ἀποδομήσει τόν ἕνα πυλώνα στόν ὁποῖον βασίζεται ἡ ἐθνική μας συνείδησις καὶ ταυτότης.

Σταθερά, μεθοδικά, συστηματικὰ, ἐργάζονται τὶς τελευταῖες δεκαετίες μὲ ἀπώτερον σκοπόν τὴν ΚΑΤΑΡΓΗΣΙ ἐθνικῆς συνειδήσεως καὶ τὴν ἀντικατάστασι αὐτῆς ἀπό «προοδευτικὲς» ἰδέες, οἱ ὁποῖες ὅμως, ὃποιον συναντήσουν ἐμπρός τους τὸν ….ἀφανίζουν ἐν τελῶς …προοδευτικά!!!

Εἶναι πάρα πολλά τὰ παραδείγματα συμπολιτῶν μας-ἐπιστημόνων (κι ὄχι μόνον) ποὺ ἀντέδρασαν στὸ ΕΛΙΑΜΕΠ (οὐσιαστικῶς ἀντέδρασαν στὴν κατοχική του στάσι) καὶ μετὰ …χάθηκαν ἀπό προσώπου γῆς.

Στὴν καλλιτέρα τῶν περιπτώσεων, ἐπιβιώνουν μέσα σὲ πλήρη ἀγωνία, διότι ἀκόμη καὶ τὸ δικαίωμα στὴν ἐπιβίωσι τούς τό ἔχουν ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙ!!

Κάποιοι ἄλλοι, ἔσκυψαν τὸ κεφάλι, σιώπησαν καὶ πλήρεις ἐνοχῶν, ἐξακολουθοῦν ἕναν δυστυχή βίο…

Τέλος, κάποιοι ποὺ κατάφεραν νὰ γλυτώσουν ἀπό τὰ δίχτυα τῶν «ὀργανωτῶν» ζοῦν καὶ δροῦν ἐκτός Ἑλλάδος! Φυσικόν ἐπακόλουθον νὰ ἀπολαμβάνουν τρίτες χῶρες τὸ ἔργο τους, τὸ μυαλό τους καὶ τὰ ἐπιστημονικά τους ἐπιτεύγματα!!!

Εἶναι σημαντικότατον νὰ γνωρίζουμε τὶς πηγὲς τῶν «κακῶν» μὲ τὰ ὁποῖα ἔχουν κάποιοι στήσει πλασματικές εἰκόνες «πραγματικότητος»!

Πῶς ἀποδομοὺνται κι ἀνατρέπονται ὅλα αὐτά;

Ἔχω πολλές φορές γράψει ὅτι «λαός ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορία του, εἶναι λαός χαμένος»..

Στὴν οὐσία δῆλα δή, ὀφείλουμε νὰ γνωρίσουμε μὲ κάθε λεπτομέρεια τὶς μεθοδεύσεις ποὺ ἔχουν στηθεῖ  εἰς βάρος μας, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουμε. Δὲν ἀφήνουμε καμμία λεπτομέρεια νὰ ἀγνοηθῇ ὡς μικρή ἤ ἀσήμαντη! Καμμία!! Γιατί αὐτὰ εἶναι τὰ δόντια τους!! Τὰ ἐργαλεῖα τους!! Καὶ μὲ αύτὰ, τὰ δικά τους ὅπλα μόνον, μποροῦμε νὰ «ἐργαστοῦμε» γιὰ τὴν ἀνατροπή τους!!

Φιλονόη.

ΒΟΜΒΑ! ΤΟΥΡΚΟΤΖΟΓΛΟΥ Ή ΤΟΥΡΚΟΓΟΥ Ή ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ – ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ – ΚΟΥΛΟΥΜΠΗΣ – ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΕΘΝΟΥΣ (ΕΛΙΑΜΕΠ 3)

Υπενθυμίζεται ότι όλα αυτά είχαν συντελεστεί όταν ο Θ. Κουλουμπής συν γυναικί και τέκνοις ξεμπαρκάρησε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Αυτός, βρίσκοντας το έδαφος προετοιμασμένο από τον Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλο, βάλθηκε να διαλύσει τις πανεπιστημιακές έδρες, να καταφέρει δηλαδή την ανεμπόδιστη εφαρμογή του νόμου-πλαίσιου 1268/82. Επειδή θα προσέκοπτε όμως στις αντιδράσεις των παλαιότερων καθηγητών, πολλοί από τους οποίους διατηρούσαν τη δύναμή τους, χρειαζόταν συμμάχους.

Αρχικώς πήγε να τον βοηθήσει ο Δημήτριος Ευρυγένης, καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ευρωβουλευτής της «Νέας Δημοκρατίας». Ο απροσδόκητος θάνατός του όμως, άφησε για λίγο τον Θ. Κουλουμπή αμήχανο, ωσότου μπήκε δυναμικά στη μάχη του εκσυγχρονισμού ο Κ. Σβολόπουλος, που, όπως θα θυμάστε, είχε μεθοδεύσει τη «μετάκλησή του» από τις ΗΠΑ. Χάρη στη λυσσώδη υποστήριξη του Σβολόπουλου, οι προσπάθειες του Κουλουμπή (φωτο αριστερά) εστέφθησαν υπό μεγίστης επιτυχίας. Οι παλιές έδρες Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου της Νομικής Σχολής κ.τ.λ. εξαλείφθηκαν τελείως. Μαζί τους και οι Σχολές που αντικαταστάθηκαν από «τμήματα». Ειδικά στο Τμήμα Νομικής και Οικονομικών Επιστημών, που αντικατέστησε την παλιά Νομική Σχολή, ιδρύθηκε ένας τερατώδης «τομέας Διεθνών Σπουδών», στον οποίο χωρούσαν οι πάντες και επιστημονικώς δεν σήμαινε τίποτα.

Όπως και πάλι θα θυμάστε, η πρώτη θεαματική, διεθνής εκδήλωση του τομέα Διεθνών Σπουδών, του τομέα Κουλουμπή δηλαδή, ήταν να οργανώσει διάλεξη του Robert Keeley, πρέσβυ των Η.Π.Α. στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 1987. Ο Κουλουμπής δεν ήταν αγνώμων: αναγνώριζε τον μέντορα και προστάτη του και τον τιμούσε. Έτσι, με την θριαμβική επιστροφή του Keeley στον τόπο όπου πήγε να κάνει το έγκλημα η οικογένειά του, τελείωσε η αποστολή του Κουλουμπή στη Θεσσαλονίκη.

Χάρη στον Σβολόπουλο και την προεργασία του Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλου, όλα είχανε πάει ομαλώς. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είχε τελείως ξεχαρβαλωθεί. (Όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, το ξεχαρβάλωμα των Δημοτικών και των Γυμνασίων το είχε επιτελέσει ο Λευτέρης Βερυβάκης, πρώτος «υπουργός» «Εθνικής» Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος –ΠΡΩΤΟΣ- άφησε να προβιβαστούν από τάξη σε τάξη όσους είχανε κοπεί στις εξετάσεις.) Είναι πια ώρα ο Κουλουμπής και οι συνεργάτες του να κατεβούνε στην Αθήνα. Άλλωστε ο Παπανδρέου το έχει παραξηλώσει στη διαφθορά και οι Αμερικανοί θέλουνε να τον βάλουνε για λίγο στο περιθώριο. Εμφανίζεται λοιπόν η προοπτική Μητσοτάκη.

Το 1989 γίνονται εκλογές, ο «Ελληνικός Λαός» καταψηφίζει το ΠΑΣΟΚ επειδή έτσι είχε αποφασιστεί στην Ουάσιγκτον, και ο Κουλουμπής με τον Σβολόπουλο κατεβαίνουν στο πανεπιστήμιο Αθηνών. (Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος δεν θέλει να κατεβεί, γιατί τον ενδιαφέρει η πολιτική. Θέλει να βγει βουλευτής Θεσσαλονίκης.

Τρελλός είναι να φύγει από τη Θεσσαλονίκη, όπου τον υποστηρίζει εμφανώς ο πεθερός του, ο Μπακατσέλος, και διακριτικώς ο Μητσοτάκης; Όχι βέβαια!) Εδώ χρειάζεται μία διευκρίνιση. Τον Κουλουμπή και τους συνεργάτες του δεν τους ενδιαφέρει το ΠΑΣΟΚ, επειδή και αυτοί ΠΑΣΟΚ είναι. Τους ενδιαφέρει η «Νέα Δημοκρατία», την οποία οι Έλληνες θεωρούν «δεξιό» κόμμα και η οποία –κακώς, κάκιστα- συγκεντρώνει το 35% του Ελληνικού Λαού, που συνεχίζει να αγαπάει την Πατρίδα του και δεν του γουστάρουνε οι εκσυγχρονισμοί και τα ρέστα. Αυτό το 35% θέλουνε να διαβρώσουνε, να σαπίσουν και να καταστρέψουνε οι αμερικανοκουλουμπαίοι και βερεμοτσατσόπουλοι. Τώρα, αν αυτό δεν το καταλαβαίνουνε οι οπαδοί της «Νέας Δημοκρατίας», κακό του κεφαλιού τους! Καλά να πάθουνε ό,τι παθαίνουνε!

Ο Κουλουμπής, πράγματι, μόλις πάτησε το ποδαράκι του στη Θεσσαλονίκη, διακήρυξε τους πολιτικούς του στόχους: α) Πρέπει όλα τα κόμματα, ακόμα και τα «ακροδεξιά», να έχουνε μία ιδεολογία, την εκσυγχρονιστική (δηλαδή του ΠΑΣΟΚ) και β) δεν μπορούν όλα «να περνάνε όλα από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, δηλαδή πρέπει να συρρικνωθεί το Ελληνικό Κράτος. Είναι σαφές ότι αυτά έχουνε πραγματοποιηθεί – και το πιο χαριτωμένο είναι ότι υπάρχουνε ακόμα «Έλληνες πολίτες» που αναρωτιούνται: «Μα πώς καταντήσαμε έτσι;» Τελοσπάντων!

Με το που –δήθεν- «ρίχνει» ο Μητσοτάκης τον Παπανδρέου, οι Κουλουμπής και Σβολόπουλος κατεβαίνουνε στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος έμεινε στη Θεσσαλονίκη, για να γίνει υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Προτού φύγει όμως ο Κουλουμπής, έγινε –με τη βοήθεια του Σβολόπουλου- πρόεδρος του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ). (Ο Σβολόπουλος ήταν διευθυντής του από το 1982). Ο Κουλουμπής κάθησε για λίγο εκεί. Το θέμα ήταν να προωθήσει στο ΙΜΧΑ τον Βάσο Κόντη, ο οποίος από επίκουρος καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρέθηκε εν μια νυκτί σχεδόν καθηγητής πρωτοβάθμιος. Πώς τα κατάφερε; Χάρη στον Κουλουμπή! Γιατί τον βοήθησε ο Κουλουμπής;

Επειδή ο Κόντης ήταν… Αλβανός! Ναι, όπως το διαβάζετε! Είχε γεννηθεί στην Κορυτσά, μετανάστευσε στις ΗΠΑ, εκεί σπούδασε (κάτι ακαθόριστο), υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στον στρατό των ΗΠΑ – και μια ωραία πρωία βρέθηκε και αυτός στη Θεσσαλονίκη, χωρίς να ξέρει ούτε καν… ελληνικά. Πήρε δασκάλα όμως, έμαθε ελληνικά, θεωρήθηκε ειδικός επί των αλβανικών υποθέσεων, μπήκε στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, εκτινάχθηκε χάρη στον Κουλουμπή σε καθηγητική θέση και μετά, πάλι χάρη στον Κουλουμπή, έγινε Πρόεδρος του ΙΜΧΑ. Αμέ, όχι παίζουμε! Αλβανός στο ΙΜΧΑ! (Βέβαια το έπαιζε ομογενής, αλλά αυτή είναι η ουσία.) Και για να έρθουμε στο προκείμενο, έχοντας τακτοποιήσει έτσι την κατάσταση, ο Κουλουμπής κατεβαίνει στην Αθήνα, για να αναλάβει το ΕΛΙΑΜΕΠ.

….

Τέταρτο μέρος ἀπὸ τὸν Χριστοφόρο!

Σήμερα καταπιάνεται ἀρχικῶς  μέ τὸν πολύ κύριο Βερέμη!

Ναί, ναὶ  αὐτόν τὸν περίεργο ποὺ ἔχει κάνει τὴν ἱστορία τοῦ 1821 (χίλια ὀΚτακόσια εἴκοσι ἕνα-τό Κ κεφαλαῖο γιὰ νὰ μαθαίνουν κάτι ἀγράμματοι τατσόπουλοβερέμηδες ὅτι τό ὀΚτακόσια προέρχεται ἀπό τὸ ὀΚτώ κι ὄχι ἀπό τὸ ὀχτώ!!!!) Αὐτὸν ποὺ πασχίζει μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀποδομήσῃ τὸν Κολοκοτρώνη μέσα μας. Γιατί ὀ Γέρος στάθηκε ὁ μεγαλύτερός τους βραχνᾶς κι ἐφιάλτης!!! Καὶ στὸν τάφο του, τὴν «σημαία τους» τήν πατοῦσε!!!

Στήν συνέχεια παρουσιάζει τὰ βαληνάκεια ἔργα καὶ μεθοδεύσεις…

Κι ὄλα αὐτὰ ξεκίνησαν ἀπὸ ἕναν ἱδρυμα φτιαγμένο γιὰ …τὴν ἀσφάλεια τῆς χώρας…

Τὴν φωλιὰ τῶν φιδιῶν…

Φιλονόη.

ΒΕΡΕΜΗΣ – ΚΟΥΛΟΥΜΠΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΝΙΣΤΗΣ ΒΑΛΗΝΑΚΗΣ – ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΙΔΙΕΣ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΝΤΕΝΚΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ – ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΣΛΑΒΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ (ΕΛΙΑΜΕΠ 4)

ΕΛΙΑΜΕΠ

Μέρος 4

Οι πολυπληθείς αναγνώστες μας διαμαρτύρονται: Καλά, τ’ακούσαμε για τους Σβολοκουλουμπαίους και Τουρκομητσοτάκηδες! Για τον Βερέμη που τώρα αλωνίζει δεν θα μας πεις τίποτα;

Ε, κάντε λίγη υπομονή! Είκοσι χρόνια τώρα η Ελλάδα τρώει κατακέφαλα το ΕΛΙΑΜΕΠ και τριάντα ολόκληρα χρόνια το ΠΑΣΟΚ! Τώρα σας έπιασε; Φάγαμε τόν γάιδαρο, μένει η ουρά.

Για να σας κάνω το χατήρι όμως και να μη γίνομαι κακός, άντε να σας πω για τον Βερέμη, προτού ακόμα να φτάσουμε στα δικά του επεισόδια. Λοιπόν, όπως ήδη θα έχουν υποψιαστεί πολλοί από σας, το «Βερέμης» δεν είναι ελληνικό επίθετο. Προέρχεται, πράγματι, από την τουρκική λέξη verem, που σημαίνει «χτικιό», «φθίση». Βερέμης δηλαδή είναι ο «χτικιάρης». Οι εν λόγω χτικιάρηδες όμως, μόλις εγκαταστάθηκαν στην Ελεύθερη Ελλάδα βρήκανε στο πι και φι την υγειά τους και πνίγηκαν στα λεφτά. Θέλετε την απόδειξη; Μπήτε σε ένα ασανσέρ πολυκατοικίας στην Αθήνα «μας» και δείτε τον μεγαλοπρομηθευτή ανελκυστήρων. Ποιος είναι;

Μπράβο σας, το βρήκατε: ΒΕΡΕΜΗΣ! Ο γιος του Βερέμη των ασανσέρ λοιπόν, αυτός ντε, ο Θάνος, που πιάνει στο στόμα του τον Κολοκοτρώνη, επειδή δεν μπορούσε (πριν από τη διάλυση των πανεπιστημίων από τους Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου, Κουλουμπή και Σβολόπουλο) να μπει σε ελληνικό πανεπιστήμιο, πήγε με τα λεφτά του μπαμπά του… πού αλλού; Στην Αμερική. Και αφού τέλειωσε τις «σπουδές» του στην Αμερική, πήγε στην Αγγλία, κατάφερε να πλασαριστεί στην Οξφόρδη και μετά, αφού συμπλήρωσε την «εκπαίδευσή» του στο Λονδίνο, ήρθε στην Αθήνα και τακίμιασε με τον Γιάννη Κολιόπουλο (για τον οποίο στη συνέχεια). Ένα το πάθος του, ένας ο καημός του: το Τανζιμάτ (ναι, όπως το ακούτε), δηλαδή ο εξευρωπαϊσμός της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που άρχισε το 1856 και θα έκανε την Τουρκία σύγχρονο κράτος δικαίου, όπου όλοι θα ζούσανε ευτυχισμένοι κ.λπ. (Θυμηθείτε τι είχαμε γράψει για τον παπού του Σβολόπουλου και συνδυάστε τα).

Και τώρα, αφού τάπαμε για τον Βερέμη, ας ξαναπιάσουμε την ιστορία μας από εκεί που την είχαμε αφήσει.

* * *

Είμαστε στο 1989, στην Αθήνα! Ο Μητσοτάκης τρώει σίδερα: «Κάθαρση!», κραυγάζει. «Εδώ και τώρα!» Οι αφελείς τον πιστεύουνε και… περιμένουνε την… κάθαρση. Εντάξει! Καθώς όμως οι ανόητοι περιμένουνε να δούνε τον Αντρέα Παπανδρέου στη… φυλακή γίνονται τα εξής σημαντικά:

Α) Ο Κ. Σβολόπουλος κατοχυρώνει τη θέση του στα Αρχεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του θείου (θα εξηγήσουμε αργότερα τι σήμαινε αυτό) και πλασσάρεται ως «δεξιός» φοβερός και τρομερός, με ολόκληρη τη «Νέα Δημοκρατία» πίσω του να τον στηρίζει με αλαλαγμούς. Το αποτέλεσμα; Βγαίνει καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ανοίγει τον δρόμο για τον Αντώνη Λιάκο. Ναι, ναι, όπως το ακούτε! Διότι το σκεπτικό ήταν το εξής: Βγάλαμε τον Σβολόπουλο, άνθρωπο του Καραμανλή, δεξιό, δεξιότατο, γιο του συνεργάτη του Μεταξά, να μην εκλέξουμε κι έναν αριστερό; Ε, να τον εκλέξουμε! Κι έτσι βγήκε ο Λιάκος. (Και αυτή την ιστορία θα την αναλύσουμε στη συνέχεια).

Β) Ο Θ. Κουλουμπής αρπάζει το ΕΛΙΑΜΕΠ.

Εδώ χρειάζεται προσοχή! Το ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής) είχε ιδρυθεί από ανώτατους αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς, οι οποίοι είτε δεν καταλάβαιναν τι γίνεται ή ήτανε στο κόλπο. Προσωπικώς πιστεύω ότι ήτανε στο κόλπο και μια χαρά καταλάβαιναν τι γίνεται.

Και τούτο, διότι αντίθετα από ό,τι γενικώς πιστεύει ο –αφελής, μονίμως εξαπατημένος- λαός η φυσική τάση ειδικώς των στρατηγών είναι προς τα αριστερά. Και για να μην σας κουράζω με παραδείγματα της Πολιτικής Επιστήμης από την Ευρωπαϊκή Ιστορία, κοιτάξτε τι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα. Αντίθετα, οι ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί του Ναυτικού και συχνά και της Αεροπορίας κινούνται προς τα δεξιά. Αλλά και εδώ αποδείχτηκε πρωτοπόρος η Ελλάδα μας, εφόσον είναι μοναδικό παράδειγμα χώρας η ναυτική ηγεσία της οποίας αποδείχτηκε ακραιφνώς μαρξιστική και σοσιαλδημοκρατική.

* * *

Όπως και να είναι, οι –επίσης- φοβεροί και τρομεροί στρατηγοί που είχανε φτιάξει το ΕΛΙΑΜΕΠ το παραδίδουνε στον Κουλουμπή. Και μόλις μπαίνει ο Κουλουμπής στο ΕΛΙΑΜΕΠ αναδεικνύεται ο τζούνιορ της παρέας, ο Γιάννης Βαληνάκης (ναι, ναι, ξέρετε, ο κολλητός του Κωστάκη Καραμανλή και της Νατάσας, επίσης καθηγητής στο Πολιτικό τμήμα του πανεπιστημίου Αθηνών, υφυπουργός Εξωτερικών επί «Νέας Δημοκρατίας» – φωτο). Η μητέρα του Βαληνάκη ήταν εκπαιδευτικός, γυμνασιάρχης, από εκείνους που θέλανε να κατασπαράξουνε ζωντανούς δεκάδες κομμουνιστές επί ΕΡΕ (1956-1963), λιγότερους επί στρατιωτικού καθεστώτος (1967-1974) και από τις 4.00 το απόγευμα της 24ης Ιουλίου 1974 βρεθήκανε ακραιφνείς δημοκράτες. Ο Γιάννης Βαληνάκης λοιπόν είχε το προσόν ότι είχε σπουδάσει στη Γαλλία και όχι στην Αμερική. Επιπλέον, λόγω της μητέρας του, πολλοί τον ξέρανε και λέγανε: «Ε, τη μάνα του την ξέραμε! Το ίδιο θάναι κι αυτός!» Προωθείται λοιπόν ο Βαληνάκης, κατεβαίνει από το πανεπιστήμιο Θράκης όπου ήτανε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κάνει δυο κινήσεις, οι οποίες έδειξαν καθαρά πού πήγαινε το πράγμα.

Μερικοί φωνάξανε. Δε βαριέσαι! Ποιος τους άκουγε!

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος έστειλε, στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 γράμμα στον ίδιο τον Βαληνάκη (με κοινοποίηση στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών) με την οποία τον αποκαλούσε φίδι, εφιάλτη, προδότη και του συνιστούσε να πάει να κρεμαστεί, όπως ο Ιούδας.

Και πάλι δε βαριέσαι! Κανείς δεν άκουσε τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο και ο Βαληνάκης δεν αυτοκτόνησε όπως ο Ιούδας. Έκανε τον χαζό και αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο, γιατί σε λίγα μόνο χρόνια έγινε υφυπουργός Εξωτερικών.

Κορόϊδο ήτανε;

Ο φίλος σας

Χριστοφόρος

 

 

Τώρα φθάσαμε στὸ καλλίτερο!!! Μπαμπινιώτης!!! Ὁ «ἀγαπημένος» πολλῶν καὶ ἰδίως ἐμοῦ!!!

Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ποὺ λέγεται μάλλιστα καὶ «γλωσσολόγος» εἶναι ὁ κύριος (ἐπισήμως) ὑπεύθυνος τοῦ ἐνταφιασμοῦ τῆς γλώσσης μας!!! Αὐτὸς, ποὺ ὅταν κάποτε οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ Κοπανός, διεπίστωσαν πώς ἡ ὀνομασία τῆς περιοχῆς τους ἐπί Ἀλεξάνδρου τοῦ Μεγάλου ἦταν Μίεζα, στὴν ὁποίαν ἐδίδαξε ὁ ἐπίσης μεγάλος διδάσκαλος Ἀριστοτέλης, αἰτήθησαν στὴν ἁρμόδια ἐπιτροπὴ   νὰ ἀλλάξουν τὸ ὄνομα τοῦ χωριοῦ τους!! Τὶ ἀπεφάνθη ὁ πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς, πολύς κύριος Μπαμπινιώτης; «τὸ ὄνομα Μίεζα δὲν εἶναι ἑλληνικό!!» Ὢωωωω, ναὶ!! Αὐτό εἶπε!!! Ὁ καθηγητής!!!

Αὐτὸς ποὺ τὸ αὐγὸ τό ἔκανε ἀβγό, τὸ αὐτί ἀφτί, τό χρῶμα χρόμα, τήν βρώμα, βρόμα καὶ γενικῶς, ἄλλαξε τὰ φῶτα σὲ κάθε ἑλληνικὴ λέξι πρὸ κειμένου νὰ πάρῃ τὸ χρῆσμα ἀπό τὰ ἀφεντικά του!!! Δὲν τὸ ἔλαβε ὅμως!!! Κι αὐτό τό πληρώνουμε ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας!!  Βέβαια τώρα τελευταῖα κάποιες λέξεις ξαναποκτοῦν τὴν ἱστορική τους ὀρθογραφία… Ἀνακαλεῖ βλέπετε!  Πόσες γενεές κατέστρεψε στὸ μεταξύ;

Θὰ πρέπῃ φυσικὰ νὰ διαβάσετε τὴν πορεία του καὶ νὰ καταλάβετε ποῦ παίζει!!

Μπαμπινιώτης λοιπόν σήμερα ἀπό τὸν Χριστοφόρο!! (Μεταξύ μας, πολύ λίγα γράφει!!! Βιβλία ἔπρεπε νὰ γεμίσῃ!)

Φιλονόη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ:Αφανείς και παραγκωνισμένοι του ΕΛΙΑΜΕΠ – ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΑΡΕΣΤΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ (Μέρος 5ον)

Μη νομίζετε, αγαπητοί συνέλληνες, ότι όποιος μπαίνει στο ΕΛΙΑΜΕΠ ή, έστω, συνεργάζεται με αυτό βλέπει να εκπληρώνονται όλοι του οι πόθοι. Όχι, όχι! Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουνε ό,τι μπορούνε για να διαλύσουνε την Ελλάδα και να εξοντώσουνε τους Έλληνες, είτε μέσα στο ΕΛΙΑΜΕΠ είτε δίπλα σε αυτό ή, έστω, παράλληλα και σε συνεννόηση με αυτό… και όμως μένουνε αφανείς και παραγκωνισμένοι. Ναι, ο Σβολόπουλος έγινε ακαδημαϊκός, ο Κουλουμπής είναι ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών με τιμές και δόξες, ο Βερέμης αλωνίζει και μασάει τον αγλέορα, αλλά υπάρχουνε και άλλοι που μείνανε παραπονεμένοι οι καημένοι. Για αυτούς θα μιλήσουμε τώρα. Και για να μη σας κρατάω σε απορία εναγώνια, σας λέω αμέσως για ποιους πρόκειται: Για τους δυο Γιώργηδες που συμπεθεριάσανε κιόλας, τον Μπαμπινιώτη και τον Κορρέ.Τον πρώτο οπωσδήποτε τον έχετε ακούσει. Είναι πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, εκείνης δηλαδή που διαχειρίζεται στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα Αρσάκεια Σχολεία. Κράτος εν Κράτει, αγαπητοί μου. Και αρχηγός αυτού του Κράτους εν Κράτει ποιος άλλος; Ο Μπαμπινιώτης!

Ασαφής και η καταγωγή του Μπαμπινιώτη! Άλλοι λένε πως κατάγεται από την Μπαμπούνα της Μακεδονίας, άλλοι από ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, άλλοι άλλα. Τα μόνα σίγουρα για αυτόν είναι δύο: α) Έγινε επικουρικός καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών επί στρατιωτικού καθεστώτος και β) Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 ουδείς τον ενόχλησε. Αντιθέτως μάλιστα! Εκτινάχθηκε στην κορυφή της πανεπιστημιακής ιεραρχίας, τακτικός καθηγητής στην ίδια Σχολή, Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και υποψήφιος υπουργός μετά. Στο διοικητικό συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ μπήκε το 2000, αλλά υπουργός Παιδείας δεν έγινε ο καημένος! Κρίμα! Η Ελληνική Παιδεία θα είχε διαλυθεί πολύ αποτελεσματικότερα και γρηγορότερα από όσο τώρα! Καλλίτερα όμως να δούμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (ξέρετε ντέ! Ο δικτάτορας, ο φασίστας που κατέλυσε το δημοκρατικό μας πολίτευμα και όλα τα σχετικά) ήθελε να σπάσει το πανεπιστημιακό κατεστημένο. Έτσι ΟΡΘΟΤΑΤΑ μηχανεύτηκε δύο κόλπα: Αφενός υποχρέωσε τους πανεπιστημιακούς καθηγητές να συνταξιοδοτούνται στα 67 τους χρόνια, διότι μέχρι τότε αφήνανε την έδρα τους μόνο, όταν μπαίνανε μέσα σε φέρετρο, και, αφετέρου, έβαλε δικούς του ανθρώπους, πιστούς δηλαδή στο καθεστώς της 21^ης Απριλίου, ως «επικουρικούς» (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι επίκουρους) καθηγητές. Οι επικουρικοί καθηγητές ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΝ με απόφαση του υπουργού Παιδείας, δηλαδή δεν εκλέγονταν, άρα δεν είχανε εξάρτηση από το κατεστημένο των καθηγητών. Τέτοιος ήτανε και ο Μπαμπινιώτης μας! Διορισμένος από τον αρμόδιο υπουργό του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Τα υπόλοιπα τα είπαμε. Ούτε τρίχα του δεν πειράχτηκε από τα μέσα του 1974 και μετά. Το γιατί θα φανεί στη συνέχεια.

Τρεις στόχους έβαλε ο Μπαμπινιώτης μας, για να φανεί αρεστός στα αφεντικά του: 1. Να αποδείξει ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι… φοινικικό, δηλαδή σημιτικό, άρα εβραϊκό. 2. Να ανοίξει τον δρόμο για τον εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη και 3. Να διαλύσει τελείως τη Μέση Παιδεία των Ελλήνων. Να δούμε λοιπόν τι κατάφερε.

Όσον αφορά την εβραιοποίηση του ελληνικού αλφαβήτου ΔΕΝ τα κατάφερε, κυρίως λόγω της τεκμηριωμένης αντίδρασης του Κωνσταντίνου Πλεύρη. (Αυτά είναι γνωστά, να μην τα ξαναλέμε.) Δεν κατάφερε επίσης να επιταχύνει τον εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη μας. Και τούτο, γιατί, ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε βάλει στα σχολικά βιβλία της δεκαετίας του 1980, τα οποία είχανε γράψει –τι άλλο;- άνθρωποι της Εκκλησίας, όπως οι φιλόλογοι Σ. Κόνδης και Β. Σκουλάτος (που ακόμα κυκλοφορούν ανενόχλητοι), «τουρκική» αντί για τον σωστό «μουσουλμανική» μειονότητα, ο Μπαμπινιώτης, το 1989, υποχρεώθηκε να βγάλει τον όρο «τουρκική» και να ξαναβάλει τον σωστό «μουσουλμανική». Ρεζιλεύτηκε δηλαδή ο άνθρωπος, παρά το γεγονός ότι είχε αμέριστη την εν προκειμένω υποστήριξη του τότε υπουργού Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου και της τότε κολλητής του Ήρας Βαλσαμάκη (που στη συνέχεια έγινε δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων). Και για να μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες: Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (ναι, αυτού που κραύγαζε «η Ελλάδα στους Έλληνες» κ.λ.π. και τον πιστεύανε οι ανόητοι) είχε παρουσιάσει στα σχολικά εγχειρίδια τη μουσουλμανική μειονότητα ως τουρκική. Εάν αυτό το κρατούσε και η Νέα Δημοκρατία που ήρθε στα πράγματα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, τότε το παιγνίδι θα είχε κερδηθεί για αυτούς που επιδιώκουνε τη διάλυση της Ελλάδας. Να τι προσπάθησε το 1989-1990 ο Μπαμπινιώτης μας – αλλά δεν τα κατάφερε. Και δεν τα κατάφερε, διότι αντέδρασαν τότε δύο πανεπιστημιακοί, ο Στέφανος Παπαδόπουλος, καθηγητής και προπρύτανης του πανεπιστημίου Ιωαννίνων (δεν ζει πια) και ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος, επίκουρος (όχι επικουρικός) καθηγητής, τότε, του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Δεύτερη αποτυχία του Μπαμπινιώτη! Και ο καημένος έκανε ό,τι μπορούσε. Ήθελε να δείξει σε όλους πόσο ευσεβής και συντηρητικός είναι, ώστε, μόλις φαινότανε πως έλεγε ακριβώς τα ίδια με τους πασόκους, να πιστεύουνε όλοι ότι, για να τα λέει και ένας συντηρητικός, νεοδημοκράτης, χουντικός, σωστά θα είναι. Τι να πηγαίνει, λοιπόν, κάθε Κυριακή στην εκκλησία! Τι να βάζει τα παπαγαλάκια, με τα οποία τον είχε προσωπικώς εφοδιάσει ο –μακαρίτης πια- Χρήστος Λαμπράκης να φωνάζουνε : «Μα είναι πολύ συντηρητικός!» Τι να κυκλοφορεί ντάλα μεσημέρι, άνοιξη και καλοκαίρι, με μαύρη κουστουμιά και γραβάτα, για να δείξει ότι δεν είχε σχέση με τους ξεβράκωτους του ΠΑΣΟΚ! Και τι δεν έκανε ο άνθρωπος! Εις μάτην! Σε ένα μόνο πέτυχε: στη διάλυση της Μέσης Παιδείας.

Εδώ χρειάζεται σύντομη εξήγηση. Ήδη εξηγήσαμε ότι τη διάλυση της Στοιχειώδους και Μέσης Παιδείας την άρχισε ο Λευτέρης Βερυβάκης από το 1982, με το που ήρθε στα πράγματα το ΠΑΣΟΚ και αυτός ο φοβερός και τρομερός αγωνιστής της Δημοκρατίας έγινε υπουργός «Εθνικής Παιδείας». Υπήρξε δηλαδή ο πρόδρομος της Διαμαντοπούλου-Bilderberg. Η Μέση Παιδεία όμως (όπως και η Στοιχειώδης) χωρίζεται σε δημόσια και ιδιωτική. Η δημόσια δεν ήταν πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ: τράβηξε ένα-δυο νομοθετήματα και τη διέλυσε. Με την ιδιωτική επίσης δεν υπήρχε (για το ΠΑΣΟΚ) μεγάλο πρόβλημα. Και τούτο, επειδή τα ιδιωτικά σχολεία, είτε, εφόσον ανήκουνε σε άτομα, οπότε αποτελούν επιχειρήσεις, συμμορφώνονται λίγο-πολύ με τα δημόσια, ή, εάν είναι ξένα (όπως τα Αμερικανικά Κολλέγια π.χ.), δεδομένου ότι έχουνε πλάτες στο εξωτερικό, γράφουνε στα παλιά τους τα παπούτσια την ελληνική νομοθεσία και κάνουνε ό,τι θέλουνε. Άρα ούτε αυτά μπορούσαν να είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα, πράγματι, για το ΠΑΣΟΚ ήτανε άλλο: Τα ιδιωτικά σχολεία που έχουνε αναγνωριστεί ως ισότιμα με τα δημόσια. Τέτοια είναι πολύ λίγα στην Ελλάδα – και τα κυριότερα είναι τα Αρσάκεια, δηλαδή τα σχολεία της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.

Το πιάσατε, αγαπητοί μου, το βαθύτερο νόημα των γεγονότων; Να γιατί έγινε Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας περί τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Μπαμπινιώτης, ευθύς μόλις πέθανε ο προηγούμενος Πρόεδρος, ο Στυλιανός Κορρές, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, υφυπουργός Παιδείας του Μαρκεζίνη το 1973 – και πατέρας του Γιωργάκη Κορρέ που λέγαμε στην αρχή. Τα Αρσάκεια ήταν το πρόβλημα, γιατί είχανε γίνει –και ακόμα στέκονται- με τα χρήματα που έδωσε τον 19^ο αιώνα ο Απόστολος Αρσάκης, ομογενής από τη Ρουμανία. Ο Αρσάκης όμως είχε δώσει τα λεφτά του, για να κάνει σχολεία για κοπέλλες – μακριά από τις ανοησίες του φιλελευθερισμού και μαρξισμού που είχανε διαλύσει τη Ρουμανία. Επειδή δηλαδή ο Αρσάκης είχε δει στη Ρουμανία ότι, λόγω της επικράτησης του φιλελευθερισμού, μαρξισμού κ.λ.π., οι γυναίκες είτε τρελλαίνονται είτε διαφθείρονται, θέλησε να κάνει στην –τότε- συντηρητική Ελλάδα σχολεία, ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ, από τα οποία οι γυναίκες θα έβγαιναν καλές μητέρες ή, το πολύ, καλές δασκάλες – και μέχρι έκεί. Τα Αρσάκεια λοιπόν ήταν σχολεία μόνο για κοπέλλες και, από τη διαθήκη του Αρσάκη, απαγορευόταν να γίνουν μικτά. Ε, αυτό το κατάργησε ο Μπαμπινιώτης, έβαλε αγόρια –και μάλιστα γνωστών, glamorous οικογενειών- στα Αρσάκεια και άλλαξε τελείως, προς το χειρότερο, τον χαρακτήρα τους. Κανείς δεν του τράβηξε μήνυση, κανείς δεν τον ενόχλησε, ο Σημίτης τον συνέχαιρε δημοσίως κ.λ.π., κ.λ.π. Οπότε ο Μπαμπινιώτης, όπως είπαμε, μπήκε επισήμως στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ και ετοιμάστηκε να γίνει υπουργός Παιδείας ή τουλάχιστον ακαδημαϊκός σαν τον Σβολόπουλο.

Αλλά εδώ ξανά του χάλασε η σούπα. Αυτά όμως θα τα πούμε στο επόμενο άρθρο μας.

Ο φίλος σας

Χριστοφόρος

Μπαμπινιώτης, κόρες καὶ συμπέθεροι! 

Καλῶς τὸν Χριστοφόρο! Ἡμέρες ἀρκετές τὸν περιμέναμε! Εἴχαμε μείνει σὲ κάτι Μπαμπινιώτηδες, ἐὰν θυμᾶστε καλῶς φυσικά….

Τώρα λοιπόν πιάνει τὰ παιδιά του, τὰ συμπεθεριά του καὶ τοὺς …Λιάκους… Ἔχουν σχέσι; Ἀ πὰ πά…. Σχέσι μόνον; Ἐξ αἵματος δέσιμο ὀρθότερα… Καὶ πολλά ἄλλα….

Φιλονόη.

Σημείωσις πολὺ σημαντική

Ὁ Στυλιανὸς Κορρές, πατὴρ τῶν Γεωργίου καὶ Δημητρίου, εἶχε δύο ἐγγονούς, μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Στυλιανὸς Κορρές, υἱὸς Γεωργίου κι ὁ ἄλλος ὁ Στυλιανὸς Κορρές, υἱὸς Δημητρίου.
Ὁ γαμβρὸς Μπαμπινιώτου, δῆλα δὴ ὁ σύζυγος τῆς Φλωρίτας, εἶναι ὁ Στυλιανὸς Κορρές, υἱὸς Δημητρίου.

Ἀπὸ τὴν Καθημερινή, (δημοσίευσις 13/8/2006), διαβάζουμε τὰ κάτωθι:

«….Ενα ανεμόδαρτο σούρουπο στο Ψυχικό…

Στον ναό της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, στο Αρσάκειο Ψυχικού, όπου εκκλησιαζόταν από μαθήτρια δημοτικού, η φιλόλογος καθηγήτρια Λυκείου του Αρσακείου Φλωρίτα Γ. Μπαμπινιώτη παντρεύτηκε τον αγαπημένο της Στέλιο Δ. Κορρέ, δικηγόρο, ένα ανεμόδαρτο σούρουπο με συγγενείς και φίλους, υπουργούς και καθηγητές να παραστέκουν στις χαρές τους, γράφει η Ελένη Μπίστικα που ήταν εκεί. Με τις ευχές της στήλης στο ταιριαστιό ζευγάρι, περισσότερα και φωτογραφίες στο περιοδικό «Κ» της Κυριακής.»

Συνεπῶς, ἐκ παραδρομῆς ἀναγράφεται στὸ παρακάτω κείμενον ὁ Στυλιανὸς Κορρὲς ὡς υἱὸς Γεωργίου, ἄν καὶ εἶναι ἀνεψιός. Μικρὸ τὸ κακό! 
Ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὴν παρανόησι.
Τὰ ὑπόλοιπα ποὺ ἀναγράφονται στὸ κείμενον παραμένουν ὡς ἔχουν.

Ἡ σημείωσις γίνεται διότι ὁ κύριος Στυλιανὸς Κορρὲς μᾶς ἔστειλε τὸ κάτωθι μήνυμα:

Αγαπητέ Κύριε/Κυρία,

http://filonohpontou.wordpress.com/2011/03/09/99-3/  (http://filonoi.gr/99-3-6/)

Πρώτη δημοσίευσις τοῦ παρακάτω στὶς 9 Μαρτίου 2011.

Ὁ Χριστοφόρος γράφει, ἢ ὀρθότερα, ἀποκαλύπτει:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΥΙΔ & BILDERBERG – ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΠΟΥ ΕΘΑΨΑΝ (ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΙΟΛΙΑ) & Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΟΡΡΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ (ΕΛΙΑΜΕΠ 6)

GR David, George A. Chairman, Coca-Cola H.B.C. S.A.(Attendee since 1996, Globalist)

Ε Λ Ι Α Μ Ε Π

Μέρος 6^ον

 

Παραγκωνισμένοι και αφανείς
Είχαμε μείνει, αγαπητοί αναγνώστες, στη σούπα του Μπαμπινιώτη που του χάλασε του καημένου. Ναι, ναι, κατάφερε να διαλύσει τα Αρσάκεια, αλλά δεν κατόρθωσε ούτε το ελληνικό αλφάβητο να το παρουσιάσει ως εβραϊκό ούτε να επιταχύνει τον εκτουρκισμό της Δυτικής Θράκης. Παρ’όλα αυτά μπήκε, γλωσσολόγος άνθρωπος, στο διοικητικό συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ και περίμενε την ανταμοιβή των κόπων του. Είχε επιλέξει ορθώς τη χρονική στιγμή, το timing που λέμε και στ΄αγγλικά, διότι τότε περίπου, στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έμπαινε στο διοικητικό συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ και το μπουμπούκι της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ποιος; Ο Γεώργιος Δαυίδ ή, επί το λαϊκότερον George David.

Διαισθάνομαι όμως, ω συνέλληνες, ότι πολλοί (εάν όχι όλοι) από σας θα μου πείτε: «Ποιος είναι αυτός;» Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται να δώσω σε αυτό ειδικώς το ερώτημά σας είναι: «Ε, εάν δεν ξέρετε, σεις οι ενημερωμένοι, που παρακολουθείτε κάθε τηλεοπτικό κανάλι και δεν αφήνετε Καθημερινή για Καθημερινή καιΒήμα για Βήμα, ώστε να είσαστε μέσα στα πράγματα, τότε καλά να πάθετε! Σας αξίζουνε δύο Κουλουμπαίοι(και όχι μόνο ένας) και τουλάχιστον δέκα πέντεΣβολοβερεμομπαμπινιώτηδες. Τι να σας πω, τι να σας πω; Και διερωτώμαι τι να σας πω, διότι, αγαπητοί μου, ο Γεώργιος Δαυίδ, μπορεί να μη τόχει ρίξει στο βεντετιλίκι σαν τον Μπαμπινιώτη (που δεν αφήνει αγιασμό για αγιασμό και δεξίωση για δεξίωση) αλλά δεν κρύβεται ο άνθρωπος! Το αντίθετο μάλιστα! Κυκλοφορεί εν χορδαίς και οργάνοις ο ερίφης με στίφη τετραγωνισμένων κουμπουροφόρων γύρω του, οι οποίοι προφυλάσσουνε την πολύτιμη ύπαρξή του. Δεν μπορεί λοιπόν να μην το ξέρετε! Λοιπόν, για να μην χρονοτριβούμε, επειδή σας βλέπω να με διαβάζετε με στόμα ανοιγμένο ένα μέτρο και κάτι, σας το λέω: Ο Γεώργιος Δαυίδ/George David είναι ο ιδιοκτήτης της Coca Cola Hellas καθώς και των 3Ε. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Το βασικό είναι, φίλτατοι, ότι το άτομον έχει παγκοσμίως αναγνωριστεί ως ο «πρόεδρος» τοῦ ελληνικού κλιμακίου της Λέσχης Bilderberg. Ναι, ναι, αυτής με τους Rockefeller, Rothschild και τα τσιράκια τους Kissinger, Soros και Σία, τη Λέσχη δηλαδή που πάει να πιει το αίμα της ανθρωπότητας και στην οποία υπερηφάνως συμμετέχει η Άννα Διαμαντοπούλου (ναι, η υπουργός που μας έχει Δια Βίου…) και στην οποία πολύ θέλει να μπει ο Αβραμόπουλος και διάφοροι άλλοι, οι οποίοι, παρά τις προσπάθειές τους, μείνανε στην απέξω έως τώρα.

Είδατε κίνηση ο Μπαμπινιώτης μας; Αντί να τρέχει στις Ολλανδίες και τις Σκανδιναβίες (που λέει ο λόγος δηλαδή) και να ξεροσταλιάζει στον προθάλαμο της Bilderberg, μπαίνοντος του Δαυίδ στο ΕΛΙΑΜΕΠ, μπήκε κι αυτός, καθότι (λογικά) σκέφτηκε: «Όλο και κάποιο παϊδάκι (δηλαδή υπουργείο, ακαδημαϊλίκι) θ’αρπάξω». Βέβαια, το βασικό τώρα δεν είναι ο Μπαμπινιώτης όσο η connection ΕΛΙΑΜΕΠ και Bilderberg. Άμα ο Δαυίδ, ο οποίος καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι για την υψηλή του θέση στην Bilderberg είναι στο ΕΛΙΑΜΕΠ, τι ψάχνουμε εμείς να βρούμε και να αποδείξουμε; Το τι κάνει το ΕΛΙΑΜΕΠ στην Ελλάδα; Ε με τον Δαυίδ τι θέλετε να κάνει; Να προωθεί τα συμφέροντα των Ελλήνων και ιδίως των μικρομεσαίων; Ε, αυτό δεν πιστεύω να το πιστεύει ούτε καν αναγνώστης των εφημερίδων Βήμα, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία και Τα Νέα.

Ας επανέλθουμε όμως στον Μπαμπινιώτη που έβρισκε χρόνο, από τους εσπερινούς και τις –ιερές- παννυχίδες στις οποίες προθύμως έτρεχε να παραστεί ανά τους ιερούς ναούς της Αττικοβοιωτίας (που λέγανε κι οι παλιότεροι), να παίρνει ενεργό μέρος στις συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΛΙΑΜΕΠ. Έπαιρνε λοιπόν μέρος ο γλωσσολόγος μας, έλεγε (πάντοτε ευπρεπής και σοβαρός) τη γνώμη του και περίμενε την ανταμοιβή του. Και ξαφνικά, σκάει το σκάνδαλο! Η κόρη του, η Φλωρίτα (ναι, όπως το διαβάζετε, θα σας εξηγήσω στη συνέχεια τι σημαίνουν οι Φλωρίτες κ.τ.λ.) ασκούσε σεξουαλική παρενόχληση σε μαθήτριά της στα Αρσάκεια. ΠΡΟΣΟΧΗ: Σε μαθήτριάτης, όχι μαθητή της.
Το πιάσατε το βαθύτερο νόημα των γεγονότων, αγαπητοί συνέλληνες; Πήρε τα Αρσάκεια ο Μπαμπινιώτης, για τα οποία είχε δώσει το αίμα της καρδιάς του ο έρμος ο Αρσάκης, και κυριολεκτικώς τους άλλαξε τα φώτα: Να κορίτσια και αγόρια μαζί (ενώ ο Αρσάκης ήθελε να βγάζει μητέρες και δασκάλες), να φανταχτερές οικογένειες του κατεστημένου με –δήθεν- χαρισματικά παιδιά, να τσούρμο οι Φιλιππινέζες να περιμένουνε τα ενλόγω χαρισματικά παιδιά των μεγαλογιατρών και μεγαλοδικηγόρων στα παγκάκια και τα παρκάκια έξω από τα Αρσάκεια Ψυχικού και Εκάλης, να παραστάσεις πρωτοποριακές, να εκδηλώσεις πολιτιστικές, να εξάλειψη του «εθνικιστικού φανατισμού» από τις «τρυφερές ψυχούλες των παιδιών» – και εντέλει να και το κερασάκι στην τούρτα του Μπαμπινιώτη: Η Φλωρίτα παρενοχλούσε μαθήτριά της! Αμέ! Να τι θα πει Αρσάκειο σήμερα, να τι θα πει Ελλάδα!

Το κοριτσάκι όμως ήτανε κορούλα μεγαλογιατρών. Και οι μεγαλογιατροί φέρανε το θέμα στη Δικαιοσύνη, που –φυσικά– το έθαψε. Οπότε οι μεγαλογιατροί πήγανε στον Τριανταφυλλόπουλο, αυτός άρχισε αποκαλύψεις, μετά πέσανε τηλεφωνήματα και «επαφές στενού τύπου» και σώπασε και ο Τριανταφυλλόπουλος! Αμέ! Ιδού γιατί σας το ξαναλέω, ώστε να σας εντυπωθεί για καλά: Να τι θα πει Ελλάδα!Το γεγονός έγινε το 2008 και, δεδομένου ότι το κάνανε γαργάρα τα ΜΜΕ (αποκαλυπτικά, επαναστατικά, αντιπολιτευτικά, ανατρεπτικά και όλα τα εις –ικά), το έβγαλε τελικά το «Τρωκτικό». Το τέλος του «Τρωκτικού» το ξέρετε. Και εγώ δεν έχω άλλο να σας πω – προς το παρόν.

*
Και τώρα, ω συνέλληνες, ερχόμεθα στον αφανή της παρέας, τον Γεώργιο Κορρέ. Θυμάστε τι σας είχα πει για τη μαμά του Βαληνάκη: Κατασπάραζε, επί 8ετίας της ΕΡΕ, πέντε έως έξι κομμουνιστές την ημέρα. Ε, ο Κορρές δεν αρκείται να τους κατασπαράζει, αλλά πήγαινε στις πανεπιστημιακές του παραδόσεις (τώρα, εάν δεν κάνω λάθος, έχει βγει στη σύνταξη) με τα αίματα των κομμουνιστών που είχε καταβροχθίσει για πρωινό να του στάζουνε από το σαγόνι.Φοβερός κομμουνιστοφάγος! Τι να σας πω! Μέχρι τώρα μιλάει μόνο καθαρεύουσα! Τι γινόμεθα, πού ευρισκόμεθα, ποι πορευόμεθα, πώς αισθανόμεθα και όλα τα σχετικά. Πω, πω, πω! Αμάν! Τι θηρίο είναι αυτό! Να φανταστείτε, αγαπητοί μου, ότι την πόρτα του γραφείου του στη Φιλοσοφική Σχολή την είχε θωρακίσει, είχε βγάλει δηλαδή την ξύλινη με το τζαμάκι και είχε βάλει ατσαλένια, σαν αυτές που βλέπετε στις κινηματογραφικές ταινίες με το μπούνκερ του Χίτλερ. Είχε μόνο ένα ματάκι. Χτύπαγε ο φοιτητής που ήθελε να μπει, κύτταγε η βοηθός του Κορρέ από το ματάκι, έκοβε φάτσα και αν η φάτσα ήταν εντάξει άρχιζε να ξεκλειδώνει τους σύρτες και παρασύρτες. Φοβερός ορυμαγδός! Αμέτρητα σιδερικά βροντούσανε κι αντηχούσαν! Λες κι έμπαινες στον Πύργο του Λονδίνου επί Ερρίκου του 8^ου !Και όταν ο –αφελής- επισκέπτης ρώταγε: «Μα γιατί τέτοιος σαματάς;» έτρωγε κατακέφαλα την απάντηση: «Η ΚΝΕ απειλεί τον καθηγητή μας!» Και επειδή «η ΚΝΕ απειλούσε τον καθηγητή μας», ο καθηγητής μας, δηλαδή ο Κορρές, έβγαινε από το μπούνκερ για να πάει στο σπουδαστήριο, πέντε μέτρα απόσταση μέσα στο κτίριο της Φιλοσοφικής, με δυο βοηθούς από μπροστά να κατοπτεύουνε τα πέριξ και τέσσερις παρατρεχάμενους από πίσω να προσέχουνε μήν τους ριχτούνε οι κομμουνιστές εκ των όπισθεν!

Αμέ! Να τι θα πει εθνικόφρων πανεπιστημιακός! Εκεί! Στο καθήκον! Βράχος! Μετερίζι Ελληνισμού το γραφείο του! Λοιπόν, για να επανέλθουμε στο ζητούμενο, ο ενλόγω Γεώργιος Κορρές είναι γιος του Στυλιανού Κορρέ, καθηγητή της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υφυπουργό Παιδείας στην τελική φάση του Γεωργίου Παπαδόπουλου (ξέρετε του δικτάτορα της 21^ης Απριλίου). Τώρα θα ρωτήσει –το βλέπω νάρχεται!- ο αφελής αναγνώστης: «Καλά, με την αποχουντοποίηση τι έπαθε ο Στυλιανός Κορρές;» Και εγώ του απαντάω: «Τίποτα! Απολύτως τίποτα! » Και όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα αλλά εδραιώθηκε ως Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, των Αρσακείων δηλαδή, και ακόμα προετοίμασε, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, τη διαδοχή του στο προεδριλίκι των Αρσακείων από τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη. Την πιάσατε την αλληλουχία των γεγονότων, που λέγανε και οι Αρχαίοι μας Πρόγονοι;

Ο Στυλιανός Κορρές είχε δυο γιους: ο ένας είναι γιατρός και μπήκε αμέσως, σαν γιος του Στυλιανού, στο Διοικητικό Συμβούλιο των Αρσακείων. Ο άλλος, ο Γεώργιος με το μπούνκερ, έγινε καθηγητής, ελέω μπαμπά κι αυτός, της Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και για να σας εντυπωθεί πλήρως η αλληλουχία των γεγονότων, ο γιος του Γεωργίου Κορρέ δηλαδή ο εγγονός του Στυλιανού, Στελάκης κι αυτός, παντρεύτηκε τη Φλωρίτα Μπαμπινιώτη, την κόρη του γλωσσολόγου μας που λέγαμε παραπάνω.

«Εντάξει», θα μου πείτε. «Και τι μας νιάζει εμάς ποιος παντρεύτηκε ποιαν;» Σας εξηγώ λοιπόν: Αυτό το θηρίο που έτρωγε ζωντανούς όσους Κνίτες κατάφερνε να συλλάβει είναι εκείνος που κρατάει τον… Λιάκο στη Φιλοσοφική Σχολή. Ναι! Ναι! Όπως το ακούτε. Όποτε δηλαδή πήγαινε να γίνει κρίσιμη ψηφοφορία για τον Λιάκο, αυτομάτως ελάμβανον χώραν δύο κινήσεις. Ο Σβολόπουλος, πρώτα πρώτα, δήλωνε ότι –δήθεν αγανακτισμένος- δεν συμμετέχει. Μη συμμετέχοντος του Σβολόπουλου λοιπόν, μένανε μόνο οι δηλωμένοι αριστεροί, που φυσικά υπερψηφίζανε τον Λιάκο. Επειδή όμως αυτοί φοβόντουσαν μήπως και φάνε τελικώς καμιά ξώφαλτση, τους καθησύχαζε ο Κορρές! Και όχι μόνο τους καθησύχαζε, αλλά και τους επιτηρούσε, παρακολουθούσε δηλαδή τις κινήσεις τους, ώστε όλοι τους να πάνε και να ψηφίσουν τον Λιάκο. Εάν με άλλα λόγια, κάποιος δηλωμένος αριστερός έκανε πως δεν καταλάβαινε, διότι δεν είχε και μεγάλη όρεξη να πάει να ψηφίσει υπέρ του Λιάκου, πήγαινε και τον έφερνε σηκωτό ο Γεώργιος Κορρές στην αίθουσα όπου γινόταν η ψηφοφορία! Ήθελε ο ερίφης ο Κορρές να είναι 100% σίγουρος ότι ο Λιάκος θα έβγαινε λάδι! Όπως και έβγαινε – εξ ού και ζει και βασιλεύει και τον ελληνικό χώρο κυριεύει.

Την πιάσατε τώρα τη ροή των γεγονότων, αγαπητοί μου; Καταλαβαίνετε πια τι σημαίνει ΕΛΙΑΜΕΠ, Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία (Αρσάκεια) και Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών; Έχω την εντύπωση ότι ναι. Και τώρα το τελευταίο – και βαρύτερο: Για τον Κορρέ δεν μιλάει κανείς! Ό,τι δηλαδή γίνεται με τον Σαραγκούση και τον Πεταλωτή του ΠΑΣΟΚ. Κανένας δεν τους θίγει. Όλοι λένε για τον Γιωργάκη, τον Σημίτη, τη Διαμαντοπούλου, τον Πάγκαλο, τον Καραμανλή, τον Ρουσόπουλο, τον Εφραίμ, αλλά περί Σαραγκούση και Πεταλωτή μούγγα! Το ίδιο για τον Κορρέ! Γιατί; Διότι ο Κορρές πιστεύει ότι είναι απόγονος του Κορέ της Παλαιάς Διαθήκης, έχει δηλαδή την έμμονη ιδέα πως ανήκει σε ιερατικό γένος των Εβραίων. Για τον Κορέ ανοίξτε τους «Αριθμούς» στα κεφάλαια ιστ΄ και ιζ΄. Ο Στυλιανός Κορρές τώρα κοτσάρισε ένα δεύτερο –ρ- στο όνομά του και τα παιδιά του στους μεν απέξω λένε ότι κατάγονται από Βενετούς ενώ στον εσώτερο κύκλο τους εξηγούνε πως αυτοί δεν είναι «εβραιάκια» σαν τα «εβραιάκια» της Θεσσαλονίκης αλλά πανάρχαιο γένος που ήρθε σε σύγκρουση με τον Μωυσή και τον Ααρών και άλλα τέτοια πολλά, ευτράπελα και γραφικά.

Το θέμα βέβαια είναι ότι αυτά τα περί ιερατικού γένους δεν τα πιστεύει μόνο αυτός αλλά και πολλοί άλλοι που τώρα έχουνε το πάνω χέρι στην Ελλάδα μας. Γι’αυτό και δεν τον πειράζει ούτε τον ενοχλεί κανείς. Μια χαρά διάγει το άτομον, τρώει, πίνει δηλαδή και την Άρτα φοβερίζει. Και όσο για μας… και εις άλλα με υγεία, αγαπητοί μου.

Ο φίλος σας

Χριστοφόρος

Τὰ Ἐλγίνεια, ἡ Μελίνα, ὁ Ντασσέν καὶ οἱ Γεφυραῖοι.

Ὁ Χριστοφόρος σήμερα  θὰ στενοχωρήσῃ πολλούς. Κι ἐμένα μεταξύ αὐτῶν. Οἱ ἀποκαλύψεις του γιὰ τοὺς περιέργους ῥόλους ποὺ ἔπεξαν διάφοροι ἀναφορικῶς μὲ τὰ Ἐλγίνεια, δὲν μὲ ξαφνιάζουν. Ἄλλως τε, ποιός ἦταν αὐτός ποὺ ἔκανε καλό στὸν τόπο γιὰ νὰ κάνουν αὐτοί, οἱ συγκεκριμένοι ἐμπλεκόμενοι;

Ἄλλο εἶναι τὸ ζήτημα! Οἱ προσωπικές ἀπόψεις. Θεωρῶ πώς τὸ θέμα τῆς θρησκείας εἶναι καθαρά προσωπικό καὶ δὲν χρῂζει κριτικῆς. Ὅσο καὶ νὰ διαφωνοῦμε ἢ νὰ συμφωνοῦμε μὲ κάποιον, σὲ θέματα θρησκείας, δὲν ἔχουμε κανένα δικαίωμα νὰ τὸν κρίνουμε ὡς καλόν ἢ κακόν. Δὲν ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν ἀτομική ἠθική! Ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν ἀτομική κοσμοθέασι.

Προσωπικῶς τοὺς γύρω μου τούς κρίνω μὲ ἕνα καί μόνον κριτήριον! Τὴν δέσμευσί τους ἀπέναντι στοὺς λόγους τους. Δὲν μπορεῖς γιὰ παράδειγμα νὰ λὲς στὸ παιδί σου «μὴν κλέβῃς», καὶ τὴν ἴδιαν στιγμή νὰ κατακλέβῃς τὰ δημόσια ταμεῖα ἢ τὸν διπλανό σου.  Τὸ «μὴν κλέβῃς» πρέπει νὰ ἐφαρμόζεται πρωτίστως ἀπό αὐτούς ποὺ τὸ διδάσκουν. Ἐκεῖ λοιπόν ἔχω κρίσεις κι ἐπικρίσεις γιὰ κάποιον. Στὴν συνέπεια λόγων καὶ πράξεων.

Γιὰ νὰ γίνω περισσότερο σαφῆς, ὁ Χριστοφόρος καταγράφει (φαντάζομαι κάπου θὰ τὸ στηρίζῃ ὅλο αὐτό) τὴν πεποίθησί του γιὰ τὸ ἀδιάφορον τῶν Ἑβραίων ἔναντι τῶν πολυθεϊστῶν, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸ μένος τῶν Ἑβραίων κατὰ τῶν χριστιανῶν.  Διαφωνῶ. Πιστεύω πώς οἱ  Ἑβραῖοι (ὡς φιλοσοφία κι ὄχι ὡς θρησκεία) ἀντιμάχονται ἀπὸ «ἀρχῆς κόσμου» κάθε τι Ἑλληνικόν. Ὅπως κι ἐὰν ἔχῃ ἐκφραστεῖ κάτι τέτοιο. Εἶτε μέσα ἀπό πολυθεϊσμούς, εἶτε μέσα ἀπὸ ἀθεϊσμούς, εἶτε ἀπό χριστιανισμούς, εἶτε ἀπό ὅ,τιδήποτε. Προσωπική μου ἄποψις.

Σᾶς ἀφήνω νὰ «ἀνακαλύψετε» τὶς νέες ἀποκαλύψεις τοῦ Χριστοφόρου! Εἶναι συγκλονιστικές, ὅπως πάντα!

Φιλονόη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΒΟΜΒΑ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ – ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΟΥΡΑΣ ΜΕΛΙΝΑΣ – ΝΤΑΣΕΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ (ΕΛΙΑΜΕΠ 7)

Ε Λ Ι Α Μ Ε Π-Μέρος 7^ον

Οι αναπληρωματικοί

Το επαναλαμβάνω, για να σας εντυπωθεί: Πολλοί θέλουνε να μπουν στο ΕΛΙΑΜΕΠ ή έστω να συνεργαστούν μαζί του, ώστε να δουν μιαν άσπρη μέρα, αλλά δεν έχουνε τα αναγκαία προσόντα. Πρέπει πρώτα-πρώτα να είσαι διαπρεπής επιστήμων, σαν τον Μπαμπινιώτη, να πούμε, ή τον Σβολόπουλο. Μετά να έχεις να επιδείξεις έργο στην αποσύνθεση του Ελληνικού Έθνους (όπως οι προαναφερθέντες). Πρέπει, εναλλακτικώς, να είσαι υπερεκλεκτόν μέλος της διεθνούς κοινωνίας (ή, τελοσπάντων, της ελληνικής) σαν τον Δαυίδ. Πρέπει ακόμα, προκειμένου να πάρεις ηγετική θέση στο όλο κύκλωμα, να είσαι αποδεδειγμένως αγνώστου καταγωγής και με πολύ γερές άκρες στην Αμερική σαν τον Κουλουμπή. Και εάν, τελικώς, δεν είσαι ορισμένα από αυτά οφείλεις να είσαι τουλάχιστον εκατομμυριούχος σαν τον Βερέμη ή, στο κάτω κάτω, νέος προστατευόμενος του Βερέμη, σταθερά δραστήριος και ενεργητικός στη διάλυση της Ελλάδας, όπως π.χ. ο Βαληνάκης.

Εσείς, που μου ξερογλείφεστε, τι διαθέτετε από όλα αυτά; Τίποτα! Ούτε καν σε ιερατικό γένος των Εβραίων δεν ανήκετε! Ε, μη μού κάνετε όνειρα! Καθήστε στα αυγά σας το λοιπόν και διαβάστε τα όσα έχω σήμερα να σας πω. Έχω την εντύπωση πως κι αυτά εποικοδομητικά θα σας είναι.

*

Σήμερα, παλληκάρια μου, θα σας μιλήσω για τους αναπληρωματικούς. Σπουδαίες προσωπικότητες δηλαδή που, ενώ δεν συμμετεχουν στο ΕΛΙΑΜΕΠ, συνδέονται στενότατα με τους εκεί επιφανείς επιστήμονες. Είναι οι εφεδρικοί σαν να λέμε ή και η μπουζουριέρα όπως λέγανε οι παλαιότεροι. Ο ρόλος τους; Είτε να μένουν σε μια χρυσωμένη αφάνεια, ώστε να παράγουν ιδέες ανενόχλητοι, ή να βροντάνε και να αστράφτουν υπέρ της Ελλάδας και των Ελλήνων – χωρίς να λένε απολύτως τίποτα.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης. Τον έχετε ακουστά; Όχι. Θα έχετε παρατηρήσει όμως εσείς που, με κομμένη την ανάσα, διαβάζετε Το Βήμα, Την Καθημερινή και άναυδοι παρακολουθείτε το Σκάϋ, το Mega και τα ρέστα, μή τυχόν σας ξεφύγει κάτι και μού μείνετε «χωρίς ενημέρωση», ότι, όποτε ο Βερέμης επιθυμεί να τεκμηριώσει τις απόψεις του για τον Κολοκοτρώνη π.χ., καλεί άτομα που έτσι ή αλλιώτικα συνδέονται με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Εδώ είμαστε! Διευθυντής (εκλεγμένος παρακαλώ από το σημαδιακό έτος 2000) του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών του ενλόγω Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών είναι ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης. Όπως ο ίδιος λέει κατάγεται από την Κύπρο – και από την Κύπρο βρέθηκε (πού αλλού;) στην Αμερική όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο των Βεσλεϋανών προτεσταντών (θα σας πω στη συνέχεια τι είναι οι Βεσλεϋανοί) και μετά στο Χάρβαρντ. Το Χάρβαρντ το ξέρετε! Μη μου πείτε όχι! Είναι το πανεπιστήμιο από όπου βγαίνουνε τα τσιράκια των κοσμοκρατόρων, όπως π.χ. ο Τζέφρυ Παπανδρέου και ο Αντωνάκης Σαμαράς (αυτός που διαθέτει «ολοκληρωμένες προτάσεις» για να σώσει την Ελλάδα και τους Έλληνες). Οι κοσμοκράτορες, βάλτε το καλά στο μυαλό σας, δεν βγαίνουνε ούτε από το Χάρβαρντ ούτε από τα πιο κάτω: βγαίνουνε από το Γέηλ και μόνο από αυτό (ο Μπους π.χ.). Αυτά θα τα πούμε όμως σε άλλη φάση.

Γυρίζει λοιπόν ο Κιτρομηλίδης όχι στην Κύπρο (χαζός ήτανε;) αλλά στην Αθήνα και τσουπ! βγαίνει καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και από τη θέση του αυτή συμπράττει σταθερώς με τον Λιάκο της Φιλοσοφικής, χωρίς όμως να κάνει τις ακρότητες του Λιάκου. Όχι, όχι, με τίποτα! Ο Κιτρομηλίδης είναι άνθρωπος σεμνός, ευπρεπής, χαμηλών τόνων, ωραιοπαθής μάλιστα, καθόσον βγαίνει φωτογραφίες πότε στο έτσι και πότε στο αλλιώτικο, και όλα τα σχετικά, αλλά και πολυγραφότατος επιστήμων συν τοις άλλοις. Κοσμεῖται από πολλές αρετές, σαν να λέμε. Εντάξει, συμπράττει με τον Λιάκο και αφιλοκερδώς τον υποστηρίζει (από τα παρασκήνια), όποτε στον Λιάκο δεν φτάνει η υποστήριξη του Κορρέ. «Και τι έγινε;» θα μου πείτε.

Έγινε το εξής, αγαπητοί μου. Ο Κιτρομηλίδης λανσάρισε στο μαλακό κατά τη δεκαετία του 1980 και στο άγριο από το 1998 και μετά τη θεωρία εξαιτίας της οποίας το ΔΝΤ και εμείς, οι Έλληνες, βρισκόμαστε στη φάση τού «Τι μας κάνει, μάνα μου! Τι μας κάνει!» Και επειδή και σεις ακόμα μπορεί να κάνετε τον χαζό, σπεύδω να σας τα κάνω λιανά. Βλέπετε τι γίνετε στη χώρα μας. Οι λαθρομετανάστες φτάνουνε πια τα 2.000.000, η ανεργία ξεκληρίζει τη νεολαία μας, οι μισθοί και οι συντάξεις εκμηδενίζονται (με δημοκρατικές διαδικασίες εννοείται), η κοινωνική ασφάλιση καταργείται (αυτό δεν το μάθατε; εμ, πού να το μάθετε; από τις «Εφημερίδες της Κυβερνήσεως», που λέει και ο Χατζάρας, Βήμα και Καθημερινή😉 ο πληθωρισμός ανεβαίνει, οι Έλληνες είτε εξοντώνονται είτε δεν κάνουνε πια παιδιά – και από πάνω κάθε μέρα μας λένε ότι χρωστάμε όλο και περισσότερα. Εσείς δεν σκεφτήκατε γιατί γίνονται όλα αυτά; Εάν ακόμα δεν το καταλάβατε, διαβάστε Κιτρομηλίδη.

Τι υποστηρίζει ο ενλόγω διαπρεπής επιστήμων; Ότι οι Έλληνες είναι… Εβραίοι, οι οποίοι κάποια στιγμή βρεθήκανε στην «Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα», ξεχάσανε την καταγωγή τους και αντικατέστησαν τον πόθο της επιστροφής στην Παλαιστίνη με το όραμα της Μεγάλης Ιδέας!

Το πιάσατε; Σεις, εγώ, όλοι μας είμαστε Εβραίοι που έχουμε ξεχάσει την καταγωγή μας! Και προκειμένου να ξαναθυμηθούμε την καταγωγή μας, μας αλλάζουνε (με δημοκρατικές διαδικασίες) τα φώτα, μέχρι να ξαναθυμηθούμε τους «πραγματικούς προγόνους μας» και να ξαναβρούμε τον «αληθινό μας εαυτό». Μόλις τον ξαναβρούμε και γίνουμε Εβραίοι ωραίοι και καλοί, και θα φύγει το ΔΝΤ και θα γεμίσουνε οι τσέπες μας λεφτά. Και επειδή πάλι σας βλέπω να με διαβάζετε με ένα στόμα ανοιχτό σαν τη Σπηλιά του Νταβέλη, σας λέω εν τω άμα και πού τα γράφει αυτά: Στην –«επιστημονική»- μελέτη του «Ιδεολογικά ρεύματα και πολιτικά αιτήματα», που δημοσιεύτηκε μαζί με μελέτες άλλων μπουμπουκιών όπως ο Βερέμης και ο Κολιόπουλος στο βιβλίο «Ὀψεις της ελληνικής κοινωνίας του 19^ου αιώνα», βιβλιοπωλείο της «Εστίας», 1998 (δεύτερη έκδοση), σελίδα 36.

Τώρα που τόσα σας είπα, σας κάνω κι εγώ μια ερώτηση: Ποιος χρηματοδοτεί τον Κιτρομηλίδη, ποιον σπόνσορα έχει, για να το κάνω πιο λιανά; Για ψάξτε… ψάξτε…ξαναψάξτε… μπράβο! Το βρήκατε! Τον Γεώργιο Δαυίδ/George David της Bilderberg/ΕΛΙΑΜΕΠ. Ποιον άλλον θα είχε, ω συνέλληνες;

Και για να τελειώνουμε με τον Κιτρομηλίδη. Λέει πως είναι από την Κύπρο. Εντάξει, γιατί όχι; Το όνομά του όμως είναι κάπως περίεργο: Κιτρομηλίδης σημαίνει ο γιος του κίτρου και του μήλου. Έχετε δει εσείς τα κίτρα να παντρεύονται με μήλα και να κάνουνε παιδιά, επιστήμονες, μάλιστα, μεγάλους και τρανούς, σπουδαγμένους στο Χάρβαρντ; Έλα, Χριστέ και Παναγιά!

Πάντως προσέξτε το αυτό με τα αστεία ονόματα. Μπορεί και να μην είναι τυχαίο.

*Και τώρα ερχόμεθα στις μπουζουριέρες. Πρώτος και καλύτερος ο Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης, καθηγητής και αυτός (σε σύνταξη τώρα νομίζω) της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτός δεν κάνει τις «ακρότητες» του κομμουνιστοφάγου Κορρέ, με τον οποίο, εννοείται, είναι φίλοι γκαρδιακοί, αλλά το παίζει ευπρεπής και επιστημονικότερος. Τρέχει όπου τον καλούνε και μιλάει. Αμάν! Τι διαλέξεις είναι αυτές! Λεκτικοί καταρράκτες βγαίνουνε από το στόμα του, στους οποίους ο προσεκτικός ακροατής μόλις που προλαβαίνει να διακρίνει τους Καλλικρατίδες και Αγαθαρχίδες, τους Βρασίδες, Λύσανδρους και Θουκυδίδηδες. Και μετά από αυτά τα λαμπερά και ένδοξα, πέφτουνε και κάποια ακατανόητα για την «παθολογία» των πολιτευμάτων (μη με ρωτάτε, ω αγαθοί! ό,τι καταλαβαίνετε εσείς καταλαβαίνω κι εγώ) και τέλος πέφτει και η βόμβα: Ο Όλυμπος χαιρετάει το Σινά!

Και πάλι ερωτώ – με κίνδυνο να γίνω κουραστικός: Το πιάσατε; Ο Όλυμπος δεν χαιρετάει τον Κίσσαβο, την Όσσα, το Καϊμακτσαλάν έστω ή τον Παρνασσό, την Πεντέλη, τον Λυκαβηττό, τον Ταΰγετο τελοσπάντων αλλά το Σινά. Γιατί το Σινά; Διότι εκεί ανέβηκε ο Μωυσής να πάρει από τον Γιαχβέ τις πλάκες με τις Δέκα Εντολές. Το πιάσατε τώρα; Και αν ακόμα δεν το πιάσατε, παρακολουθήστε τη συνέχεια.

Ευρισκόμεθα στον χειμώνα του 1999. Οι κόποι του Ζυλ Ντασσέν έχουν αρχίσει να πιάνουνε τόπο. Δεν τον θυμάστε τον Ζυλ Ντασσέν; Να σας τον θυμίσω εγώ. Το όνομα είναι γαλλικό. Το άτομον είναι ιουδαίος της Αμερικής, φανατικός κομμουνιστής, ο οποίος –πάλι δεν θυμάστε;- παντρεύτηκε τη Μελίνα Μερκούρη. Η Μερκούρη ήταν κόρη οικογένειας ακροδεξιών με πολλή ομορφιά και κάποιο ταλέντο. Προσπάθησε να γίνει ηθοποιός, δεν τα κατάφερε, οπότε παντρεύτηκε τον Ντασσέν που την επέβαλε στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα. («Τα παιδιά του Πειραιά» κ.τ.λ.). Κατά τη διάρκεια της επταετίας 1967-1974, το ζεύγος Μερκούρη-Ντασσέν αλώνιζε στο Παρίσι, πρωτοστατούσε σε διαδηλώσεις μαρξιστοσοσιαλιστών με γούνινα παλτά πολυτελείας κ.ο.κ. Τελοσπάντων, ξαναέρχεται η Δημοκρατίας στον τόπο όπου είχε γεννηθεί, η Μερκούρη μπαίνει στο ΠΑΣΟΚ και μετά γίνεται υπουργός Πολιτισμού. Ο Ντασσέν τώρα είχε βάλει ένα σκοπό στη ζωή του: να φέρει τα Ελγίνεια μάρμαρα στην Ελλάδα. Και εδώ προσέξτε με πολύ, σας παρακαλώ, διότι το θέμα χρήζει εξετάσεως.

 Πράγματι, τις μαρμάρινες παραστάσεις από το αέτωμα του Παρθενώνα τις είχε πάρει ο λόρδος Έλγιν στις αρχές του 19^ου αιώνα. Τα Μάρμαρα όμως μετά δόθηκαν στο Βρεταννικό Μουσείο, όπου φυσικά τα προσέχουνε και κατέχουν περίοπτη θέση. Τι τον έπιασε όμως τον Ντασσέν να βάλει σκοπό της ζωής του να ξαναφέρει Ελγίνεια στην Αθήνα; Οι Γάλλοι, να πούμε, έχουνε στο Λούβρο την Αφροδίτη της Μήλου και τη Νίκη της Σαμοθράκης, οι Γερμανοί στο Βερολίνο και στο Μόναχο ολόκληρους αρχαίους ελληνικούς ναούς από την Πελοπόννησο και τη Μικρά Ασία, η Ιταλία είναι γεμάτη από ελληνικές αρχαιότητες (και όχι μόνο από τη Μεγάλη Ελλάδα). Γιατί σώνει και καλά τα Ελγίνεια;
Διότι, αγαπητοί μου, τα Ελγίνεια έχουνε σχέση με την αρχαία θεά Αθηνά, στη γιορτή της οποίας, τα Παναθήναια, θέλανε να πάρουνε μέρος επί των παιδιών του Πεισιστράτου (6^ος αιώνας π.Χ.) και οι Γεφυραίοι. Ο Ιππίας, γιος του Πεισίστρατου, δεν τους άφησε, οπότε δύο Γεφυραίοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, ομοφυλόφιλοι κραγμένοι, σκοτώσανε τον αδελφό του Ιππία, τον Ίππαρχο, και τελικώς φέρανε τη δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα. (Αυτά τα λέει πολύ ωραία ο Ηρόδοτος αλλά και ο Θουκυδίδης και μας τα έχει ξαναπεί στις μέρες μας ο Κ. Πλεύρης).

Και πάλι σας ακούω να μου λέτε: «Τι μας νοιάζει, ρε άνθρωπε, για τους Γεφυραίους; Εμείς εδώ τσουρουφλιζόμαστε, για τους γιους του Πεισίστρατου θα μας λες;» Εμ, έλα όμως που σας νοιάζει και σας παρανοιάζει. Διότι οι Γεφυραίοι, καλοί μου συνέλληνες, δεν ήταν Έλληνες. Είχαν έρθει από την Παλαιστίνη και οι Ιουδαίοι σήμερα τους θεωρούν προγόνους τους, δηλαδή αρχαίους Εβραίους!

Καταλάβατε τώρα την αλληλουχία των γεγονότων; Εάν κατάφερναν ο Ντασσέν με τη Μερκούρη να φέρουν πίσω τα Ελγίνεια, χάρη στη γιορτή των οποίων, δηλαδή τα Παναθήναια, οι Γεφυραίοι και οι Γεφυροπούλες είχαν αφομοιωθεί στην Αρχαία Αθήνα, θα είχαν απτό, πιαστό, μπροστά στα μάτια τους το μνημείο των «Ελληνιστών Εβραίων». Και ακόμα, θα βαρούσανε καίρια τον Χριστιανισμό. Διότι, αγαπητοί μου συνέλληνες, τους Εβραίους σήμερα καθόλου δεν τους ενοχλεί η θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων. Ο Χριστιανισμός τους ενοχλεί, αυτόν θέλουν να εξαφανίσουν και προσπαθούνε με κάθε τρόπο να τον χτυπήσουν. Βλέπετε τι γίνεται στην Εκκλησία, πώς έχει αλωθεί, βλέπετε τι γίνεται παντού στην –πρώην- χριστιανική Ευρώπη. Με τα Ελγίνεια εδώ, και θα είχαν οι Εβραίοι της Ελλάδας το δικό τους μνημείο (ξαναδιαβάστε τον Ηρόδοτο) αλλά θα ξαναφούντωνε η θρησκεία του Δωδεκάθεου και θα βλέπατε τότε όχι μόνο Μουσουλμάνους να προσεύχονται στην πλατεία Κοτζιά και στα Προπύλαια, αλλά και ειδωλολάτρες να σφάζουν κατσίκια και αρνάκια πάνω στην Ακρόπολη. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον Μικρογιαννάκη.

Όπως σας το είπα, αυτός στις διαλέξεις του (διότι είναι και ευφραδής ο ερίφης) πότε έτσι και πότε αλλιώς το έφερνε στον Όλυμπο και το Σινά. Λίγοι το καταλάβαιναν και ακόμη λιγότεροι έπιαναν την κεντρική ιδέα των λεγομένων του. Αυτός εκεί όμως: Νά να χαιρετάει το Σινά ο Όλυμπος, νά να έρχονται κοντύτερα τα δυο βουνά, να έτσι και να αλλιώτικα και στο τέλος… σκάει το παραμύθι : στις 29 Νοεμβρίου 1999 ο Ζυλ Ντασσέν αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών! Στην τελετή πρωτοστατεί –ποιος άλλος;- ο Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης!

Πονηρή η κίνηση, παλληκάρια μου. Διότι με την προεργασία που είχε γίνει και με όλους εκείνους τους ανόητους που τρέχανε και σκούζανε και μαζεύανε υπογραφές για τα Ελγίνεια, η αγγλική κυβέρνηση ήτανε πια στο τσακ να τα δώσει πίσω. Με το να κάνει ο Μικρογιαννάκης επίτιμο διδάκτορα τον Ντασσέν, να του δώσει δηλαδή τη μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να κάνει σε κάποιον ένα πανεπιστήμιο, έδειχνε ο δραστήριος καθηγητής ότι σύμπας ο Ελληνικός κόσμος ήθελε πίσω τα Ελγίνεια. Δεν τους ένοιαζαν τους Έλληνες η Αφροδίτη της Μήλου να πούμε, δεν τους ενδιέφερε η Δυτική Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που από τότε πήγαιναν να χαθούν, καρφάκι δεν τους καιγόταν για τα βάσανα της Βορείου Ηπείρου, δεν ξέρανε τίποτα για τη διαφθορά που ήδη κάλπαζε και μας έκανε ρεζίλι στην Ευρώπη… όχι και πάλι όχι! Τα Ελγίνεια και μόνο απασχολούσανε το Ελληνικό Έθνος. Άλλη ανησυχία δεν είχε καμία!

Τελοσπάντων. Με το που γίνεται ο Ντασσέν επίτιμος διδάκτωρ, νασου και μπαίνουνε στο κόλπο οι… Αυστραλοί, οι οποίοι και αυτοί δηλώσανε περίπου τότε πως δεν ήταν σε θέση να κοιμηθούνε ήσυχα το βράδυ, εάν οι Εγγλέζοι δεν γυρνάγανε τα Ελγίνεια πίσω στην Ελλάδα. Κάτι έτσι το λοιπόν, κάτι το αλλιώτικο, τι να κάνει και η αγγλική κυβέρνηση, ετοιμάζεται να τα δώσει και, ενόψη της επιστροφής, η σεπτή εφημερίς Το Βήμα αρχίζει να αλαλάζει από χαρά. Και τότε (για την ιστορία σας τα λέω αυτά) συντελείται το απρόβλεπτο. Παίρνει ανάποδες ο Δ. Μιχαλόπουλος, διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών τότε, στέλνει –με τη δύναμη της απελπισίας επιστολή στη γραμματεία του Αγγλικού Στέμματος…και η επιστροφή των Ελγινείων –ευτυχώς!-ματαιώνεται! Στράφι δηλαδή πήγανε οι κόποι όλων εκείνων που ξαφνικά βρήκανε μέσα τους αρχαιολατρικές «ευαισθησίες». Και το καθεστώς έχασε την ευκαιρία να προβάλει, μαζί με όλα τα άλλα κατορθώματά του, και το μέγα «πολιτιστικό επίτευγμα» που πήγαινε να σκαρώσει το ντουέτο Μικρογιαννάκη/Ντασσέν.

*

Θα κλείσω το σημερινό μου κομμάτι με κάποιον άλλον, που αποκλείεται να μην τον ξέρετε. Το όνομα αυτού; Νεοκλής Σαρρής! Τον ξέρετε! Δεν μπορεί! Βγαίνει κάθε τόσο στα κανάλια όπου αστράφτει και βροντά για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Χτυπιέται και σουρομαδιέται (τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί είναι καραφλός ο μαύρος) για τις συμφορές που έχουνε πέσει πάνω μας. Και τον ακούει από κάτω το –νοήμον- τηλεοπτικό κοινό και αλαλάζει: «Ωχ, αμαναμάν! Τι τους κάνει, μάνα μου; Τι τους κάνει;»
Τίποτα δεν τους κάνει, ω αφελείς! Απολύτως τίποτα! Όποιος βρει κάτι όχι που να έχει πει αλλά να έχει κάνει ο Σαρρής, να μου το πει εδώ, στο μπλογκ, κι εγώ θα του χαρίσω ένα ipod. (Κάπου θα το βρω κι εγώ! Τόσα και τόσα δίνουνε δωρεάν. Ένα και μόνο ένα εθνικό επίτευγμα του Σαρρή βρείτε μου – και το ipod δικό σας!) Σημασία, φίλτατοί μου, έχει όχι τι λέει κανείς αλλά τι κάνει.

Λοιπόν, ο Νεοκλής μας είναι από την Κωνσταντινούπολη. Και το όνομα αυτού τουρκικόν, διότι «σαρρής» στα τούρκικα σημαίνει ξανθός. Ο ενλόγω απόγονος ξανθών προγόνων όμως είναι αρμενικής καταγωγής. Ήταν κανονικά Τούρκος υπήκοος κ.τ.λ. και ήρθε στην Ελλάδα «επί χούντας», που λένε και οι δημοκράτες μας. Τον είχε φέρει εδώ ο αείμνηστος Δημήτριος Τσάκωνας, καθηγητής στην Πάντειο (που τώρα πια δεν ζει). Μετά την επάνοδο της δημοκρατίας στη χώρα όπου γεννήθηκε το 1974, ο μεν Τσάκωνας έχασε τη θέση του, αλλά ο Σαρρής από βοηθός χωρίς διδακτορικό αρχικά βρέθηκε αβρόχοις ποσί καθηγητής πρωτοβάθμιος. Εντάξει, κακό δεν φαίνεται να έχει κάνει αλλά ούτε και κανένα καλό. Άλλος είναι ο ρόλος του.

Ο Σαρρής, σαν Κωνσταντινουπολίτης με παλιές διασυνδέσεις με την οικογένεια Σκαλιέρη, είναι ο αγαπητός του Σβολόπουλου, τόσο αγαπητός δηλαδή, που έγινε και κουμπάρος του. Πάντρεψε με άλλα λόγια τον Σβολόπουλο – και την κουμπαριά την ξέρουνε πολλοί. Αστράφτει και βροντάει λοιπόν ο Σαρρής για την Ελλάδα, χτυπιέται και φωνάζει, βροντάει τη γροθιά του στα τραπέζια των τηλεοπτικών σταθμών όπου παρουσιάζεται, εκστασιάζεται το φιλοθεάμον κοινό από τους καναπέδες όπου είναι ξαπλωμένο – αλλά σας το είπα: το δαχτυλάκι του δεν κουνάει. Απλώς τα λέει! Να λοιπόν πώς παίζεται το παιχνίδι. Μόλις κανείς μυριστεί τον ρόλο του Σβολόπουλου και τον πλησιάζει για να τον ψαρέψει και αρχίζει με σεβασμό να ρωτάει τον ακαδημαϊκό, καθηγητή, άνθρωπο του Καραμανλή και γιο του συνεργάτη του Μεταξά: «Μα πώς εσείς, κύριε Καθηγητά μου…», ο Σβολόπουλος ρίχνει τη ρουκέτα: «Ξέρετε, όπως λέει και ο κουμπάρος μου, ο καθηγητής Σαρρής…» Και σταματάει η συζήτηση εκεί. Διότι, σου λέει ο –δήθεν- ευφυής Νεοέλλην: «Δεν μπορεί! Ο άνθρωπος του Καραμανλή, κοτζάμ ακαδημαϊκός και με κουμπάρο τον Σαρρή, ξέρει τι κάνει. Αν δεν έχει ξεσπαθώσει ακόμα κατά των εθνομηδενιστών, είναι διότι περιμένει την κατάλληλη στιγμή, έχει δεσμεύσεις ο άνθρωπος, δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π.».

Και εγώ τι θέλετε να σας πω; Άμα τη δείτε σεις την «κατάλληλη στιγμή», γράψτε μου – μη χάσω το θέαμα δηλαδή.

Κατά τα άλλα… εδώ είμαστε κι εσείς κι εγώ.

Ο φίλος σας

Χριστοφόρος

 

*Πρώτος εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Bilderberg από την δεκαετία του 60 υπήρξε ο επιχειρηματίας Γιάγκος Πεσματζόγλου, στην συνέχεια την σκυτάλη παίρνει ο εφοπλιστής Κώστας Καρράς, που εκπροσώπησε την Ελλάδα μέχρι τα τέλη του 90. Εν συνεχεία την σκυτάλη παραλαμβάνει ο Γιώργος Δαυίδ της Coca Cola, που μένει για λίγο διάστημα και μετά ο Λουκάς Τσούκαλης από το ΕΛΙΑΜΕΠ.