Αν μέτρο μιας συντεταγμένης Πολιτείας είναι και η ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης, τότε το ποτήρι στην Ελλάδα ίσως περιέχει περισσότερο νερό παρά κρασί…
Οι καθυστερήσεις στη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης φθάνουν μέχρι του βαθμού της αρνησιδικίας, όπως πρώτοι οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί παραδέχονται, γεγονός που όχι μόνον θέτει εν αμφιβόλω έναν εκ των κυριοτέρων θεσμών του πολιτεύματος, αλλά και υποσκάπτει τη δυνατότητα εξόδου της χώρας από την κρίση.
Μια χώρα στην οποία δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου, τουλάχιστον στον εύλογο χρόνο, είναι χώρα στην οποία δεν επιθυμείς να τοποθετήσεις τα χρήματά σου για να στήσεις μια δουλειά με προοπτική.
Από την τρόικα, μέχρι τον ΣΕΒ ή τον ΔΣΑ, το γεγονός αυτό έχει επισημανθεί επανειλημμένως, με ελάχιστη ωστόσο ανταπόκριση μέχρι τώρα.
Αντίστοιχα, όταν ο πολίτης βλέπει ότι δεν μπορεί να βρει το δίκιο του με ένδικα μέσα, χάνει την εμπιστοσύνη του προς τους θεσμούς, ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια Πολιτεία που επιθυμεί να χαρακτηρίζεται ευνομούμενη.
Υπό το πρίσμα αυτό, οι χθεσινές τοποθετήσεις τόσο του υπουργού Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου, όσο και του νεοδιορισθέντος προέδρου του Αρείου Πάγου, Αθ. Κουτρομάνου, σχετικά με την ανάγκη επιτάχυνσης του τρόπου με τον οποίο απονέμεται η δικαιοσύνη στη χώρα μας, είναι προφανώς θεάρεστες…
«Είμαι πεπεισμένος ότι οι επιλεγέντες θα υπηρετήσουν επάξια τη Δικαιοσύνη της χώρας μας, όπως έπραξαν μέχρι σήμερα, και θα συμβάλουν αποφασιστικά στην προάσπιση των θεσμών καθώς και στην επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης, που αποτελεί απαίτηση των πολιτών και προϋπόθεση ανάπτυξης της πατρίδας μας», δήλωσε ο κ. Αθανασίου.
Ιδιαίτερα λιτή, αν όχι λακωνική, ήταν η δήλωση του κ. Κουτρομάνου: «Φοβούμαι ότι δεν έχω πολλά πράγματα να πω. Θα προσπαθήσω να μιλήσω εμπράκτως με πρώτες προτεραιότητες τη μείωση των αναβολών και τη δίκαιη κατανομή του δικαστικού έργου».
Με την άνεση που του προσφέρει η πολυετής θητεία του στο δικαστικό σώμα, από το 1974, ο κ. Κουτρομάνος γνωρίζει πολύ καλά γιατί πράγμα μιλάει.
Η υπόθεση αυτή, ωστόσο, δεν είναι δυνατόν να αφορά μόνον έναν άνθρωπο, όσο ικανός ή έμπειρος κι αν είναι αυτός, όπως ευλόγως είναι ο έως τώρα αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου.
Είναι μια υπόθεση η οποία απαιτεί ξαναγράψιμο ολόκληρου του βιβλίου.
Όταν οι συνεχείς αναβολές είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση και όταν σε ορισμένες περιπτώσεις, ιδίως σε αυτές που αφορούν τις συνεδριάσεις των πρωτοδικείων για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, η δικάσιμος που δίδεται είναι τουλάχιστον μετά από μία πενταετία, τότε είναι σαφές ότι απαιτείται συνολική παρέμβαση και όχι απλώς κινήσεις διορθωτικού χαρακτήρα.
Για μια τόσο ευρεία παρέμβαση, δε, θεμελιώδους σημασίας είναι η ύπαρξη συναίνεσης και συνεργασίας όχι μόνον με τους δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι έως τώρα έχουν εμφανιστεί μάλλον απρόθυμοι να αποδεχθούν αλλαγές στα του οίκου τους, αλλά κυριότερα σε πολιτικό επίπεδο.
Απαιτείται, δηλαδή, η επίδειξη γνήσιου πνεύματος συνεργασίας κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, για την αναδόμηση του ελληνικού συστήματος απονομής δικαιοσύνης.
Όσο απόμακρο ή ακόμη και ουτοπικό κι αν φαντάζει το ενδεχόμενο αυτό, είναι καταλυτικής σημασίας, ώστε το εύρος της παρέμβασης αυτής να αποδειχθεί ικανό για την εξάλειψη των φαινομένων που παρατηρούνται σήμερα και την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας του θεσμού της Δικαιοσύνης.
Είναι πολύ να περιμένει κάτι τέτοιο κανείς από τον πολιτικό κόσμο της χώρας;
