Μετά από 1229 χρόνια από την 7η Οικουμενική Σύνοδο η Ορθοδοξία (Συν)διαλέγεται ..με τον Εαυτό Της…

στοιχεία και κείμενα που χρειάζεται να γνωρίζει ο κάθε Ορθόδοξος Πολίτης ανά τον κόσμο

ΠΥΡΕΤΩΔΕΙΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ(2016)

Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο

Η Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα η   Κρήτη για ένα 15ημερο, από τις 16 μέχρι και τις 27  τον προσεχή Ιούνιο, πάντα  «εκτός απροόπτου» , αναμένεται να  γίνει  το παγκόσμιο κέντρο αναφοράς της Ορθόδοξης Ανατολικής  Εκκλησίας.  Μέγα γεγονός ιστορικών διαστάσεων, οι αποφάσεις του οποίου αναμένεται να επηρεάσουν και να κατευθύνουν τις επόμενες 10ετιες ίσως και αιώνες , όχι μόνον την ζωή των Ορθοδόξων  Πιστών ανά την Οικουμένη, αφού μεταξύ των θεμάτων που αναμένονται αποφάσεις περιλαμβάνονται ζητήματα όπως αυτό του Γάμου, κυρίως μεταξύ Ορθοδόξων και Πιστών που ανήκουν σε άλλες Χριστιανικές Ομολογίες ή και αλλόδοξων,   μέχρι αυτού του ζητήματος της Νηστείας, αλλά δύναται να επηρεάσουν  και τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην μείζονα περιοχή των Βαλκανίων αφενός και αφετέρου στις περιοχές των όπου Γης Ορθοδόξων. Αρχικώς βεβαίως αυτό που θα μπορούσε να παρατηρηθεί και να επισημανθεί είναι το γεγονός ότι σε ζητήματα  μείζονος σημασίας και παράλληλα παγκόσμιας σημασίας, όπως στο θέμα του διεθνούς και παγκόσμιου ρόλου της Ορθοδοξίας ανά τον κόσμο που Αυτή καλείται από τα γεγονότα και τις περιστάσεις να διαδραματίσει  για την εδραίωση της Ειρήνης της Ελευθερίας αλλά και της Δικαιοσύνης  το προσχέδιο κειμένου είναι όντως μείζονος ιστορικής, διπλωματικής αλλά και εκκλησιολογικής σημασίας. 

Δεν γνωρίζω ποιες θα είναι οι αντιδράσεις, που μάλλον δεν μοιάζουν να είναι θετικές από τα πρώτα «μηνύματα» που εκπεμφθήκαν μετά και την επίσημη  για πρώτη φορά  δημοσιοποίηση τους, τα προηγούμενα 24, για το προσχέδιο κειμένου που αφορά στις «σχέσεις μεταξύ Ορθοδόξων και άλλων Χριστιανικών Ομολογιών και Εκκλησιών»… Σημειωτέον ότι τα κείμενα επισήμως μετά από 10ετιες επισήμως δόθηκαν για πρώτη φορά στην δημοσιότητα μετά από πρόταση του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου.

Ωστόσο το θετικό είναι σε αυτά τα δυο κορυφαία ζητήματα επήλθε συμφωνία επί της αρχής όπως και σε άλλα υπήρξε επί της Αρχής συμφωνία και ομοφωνία. Βήμα καλό  μεγάλο και θετικός οιωνός.

Βεβαίως από την Πανορθόδοξη Σύναξη των Προκαθημένων της  Γενεύης, η Ορθοδοξία δεν βγήκε αλώβητη. Υπήρξαν και τραύματα με ανεπούλωτες πληγές που ακόμα πλήττουν την ενότητα και την ομοψυχία.  Κατ’ αρχήν δυο Εκκλησίες, δυο ιστορικά Πρεσβυγενή  Πατριαρχεία της Αντιόχειας και των Ιεροσολύμων,  δεν έχουν καταφέρει να βρουν  λύσεις  στις μεταξύ τους διαφορές. Ωστόσο καταβάλλονται προσπάθειες από  όλες τις πλευρές, κυρίως και πρωτίστως από τον ίδιο προσωπικά τον Οικουμενικό Πατριάρχη που έχει αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες, αλλά και με εμπλοκή παραγόντων τουλάχιστον δυο χωρών. Της Ελλάδος, εκ μέρους του Υφ. Εξωτερικών κ. Γιάννη Αμανατίδη στο μέτρο και στον βαθμό των αρμοδιοτήτων του, καθώς οι ισορροπίες είναι λεπτές και δυσδιάκριτες μεταξύ τους, και της Ρωσίας με τον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα, δεξί χέρι του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου,  και ισχυρού ανδρός της Υπηρεσίας Εξωτερικών Υποθέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας,  να προσπαθεί επίσης με την σειρά του να γεφυρώσει τις δυο πλευρές.

Πληροφορίες  μας από άριστα διασταυρωμένες πηγές αναφέρουν πως το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων  βρίσκεται ήδη προ αποφάσεων που θα δώσει λύση, και έτσι ίσως αυτό το σχίσμα μεταξύ των δυο αυτών  Εκκλησιών    να ξεπεραστεί, και να φτάσουμε στον Ιούνιο με ενωμένες πάλι τις δυο αρχαίες Εκκλησίες.  Στην Σύναξη όμως  της Γενεύης, δυο Εκκλησίες, δυο Πατριαρχεία,  της Αντιόχειας και της  Γεωργίας δεν υιοθέτησαν (δεν ψήφισαν δεν ενέκριναν) ούτε τον κανονισμό Λειτουργίας της Πανορθοδόξου, που για χρόνια αποτελούσε μεγάλο αγκάθι κυρίως μεταξύ της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και της Μόσχας , αλλά ούτε και το κείμενο που έχουν όμως υιοθετηθεί από τις άλλες Εκκλησίες που αφορούν στο «Μυστήριο του Γάμου και τα κωλύματα αυτού».   

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η δυσκολία. Υπάρχουν βέβαια και άλλες –μη ουσιώδεις αλλά αισθητές πλέον διαφορές  –  που  πλέον έγιναν εμφανέστατες και δημοσιοποιήθηκαν παρά την μυστικοπάθεια ετών-για την ακρίβεια 10ετιων –  και άρα  όρισαν σε ορισμένες των περιπτώσεων λεπτές και δυσδιάκριτες  «διαχωριστικές γραμμές»…

Σε άλλες μεγάλες και καταφανείς διαφορές και εμπόδια όπως το ζήτημα της ομοφωνίας ή του αριθμού των εκπροσώπων και της ψήφου κάθε εκκλησίας όπου εν τέλει επιλύθηκαν και έτσι κάθε Εκκλησία από τις 14 αυτοκέφαλες Εκκλησίες θα εκπροσωπηθεί με μια μόνον ψήφο αλλά η κάθε Εκκλησία έχει δικαίωμα να παρασταθεί –παραβρεθεί με μέχρι και 24 εκλεγμένους(;) επισκόπους Μητροπολίτες με δικαίωμα Λόγου αλλά χωρίς δικαίωμα ψήφου όπως είχε προταθεί από ορισμένες πλευρές.  Κάθε αντιπροσωπεία επίσης μπορεί να συμπεριλάβει στην συνοδεία της δυο συμβούλους επίσης χωρίς δικαίωμα λόγου και ψήφου οι οποίοι θα κάθονται πίσω ακριβώς από τον εκπρόσωπο της επικεφαλής της κάθε Εκκλησίας.

Η Σύνοδος λαμβάνει αποφάσεις μόνον καθ ομοφωνία και όχι κατά πλειοψηφία. Σε περίπτωση διαφωνίας καταγράφεται μεν η διαφωνία στα πρακτικά αλλά αν μειοψηφεί ως άποψη δεν προσμετρείται ούτε δύναται να επηρεάσει την τελική  έκβαση της Συνόδου. Δεν διαλύεται η Σύνοδος δηλαδή όπως επίσης είχε προταθεί. Η Διορθοδόξου χαρακτήρα γραμματεία της Συνόδου έχει ρόλο κλειδί με απόλυτα καθοριστικό και αποφασιστικό χαρακτήρα εξ ου και οι ισορροπίες εκπροσώπησης και αντιπροσώπευσης σε αυτό το όργανο είναι λεπτές αλλά με ισότιμους και ισότιμους και κυρίως ισόκυρο ρόλο μεταξύ των εκπροσώπων αντιπροσώπων.  

 

«…Τό θέμα δέν εἶναι νά συγκληθῆ ἁπλῶς ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά νά παραμείνη στήν ἱστορία ὡς ὄντως Ἁγία καί Μεγάλη καί νά εἶναι διάδοχη τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς Συνόδου τοῦ 879-80 (Η΄ Οἰκουμενική, ἡ ὁποία ἀναγνώρισε τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο), τῆς Συνόδου τοῦ 1351 (Θ΄ Οἰκουμενική) καί τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1848, στίς ὁποῖες πρέπει νά ἀναφερθῆ, ὅπως γίνεται σέ τέτοιες μεγάλες Συνόδους, γιά νά μήν παρουσιασθῆ ὡς ἀποκεκομμένη ἀπό τίς προηγούμενες Συνόδους, ἀλλ’ ὡς συνέχειά τους. Ἄν δέν γίνη ἀναφορά στίς προηγούμενες Οἰκουμενικές καί Μεγάλες Συνόδους ἤ ἄν ἀναφερθοῦν μόνον οἱ ἑπτά (7) Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί παραλειφθοῦν οἱ ἑπόμενες, τότε θά ὑπάρξη σοβαρό θεολογικό καί ἐκκλησιολογικό πρόβλημα. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική πρόκληση ὄχι ἁπλῶς τῆς ἱστορίας, ἀλλά τῆς πραγματικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱερᾶς ἱστορίας, ἡ ὁποία προσδιορίζεται ἀπό μιά θεολογική, ἐκκλησιολογική καί κανονική προοπτική. Πρέπει νά γίνη καλή προετοιμασία γιά τήν μέλλουσα νά συγκληθῆ Σύνοδο τό ἔτος 2016, ὥστε αὐτή νά συντελέση ὄντως στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι νά ἐνθαρρύνη ἤ νά συντείνη σέ δημιουργία σχισμάτων μέσα στήν Ἐκκλησία, πού θά διασπάσουν τήν ἑνότητά της» Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος

–Μάρτιος 2014 / ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ τεύχος 212

 

 

 Ωστόσο στους κόλπους της ανά τον κόσμο Ορθοδοξίας όπως διεφάνει για ακόμα μια φορά και από αυτή την Σύναξη των ηγετών των 14 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ελλοχεύουν και άλλες ακόμα πιο ύπουλες και επικίνδυνες, ακριβώς επειδή είναι καλά κρυμμένες και συγκεκαλυμμένες και   είναι εκείνες οι μεγάλες και  αέναες, συχνά ύπουλες, με  ακόμα πιο  δυσδιάκριτες «κόκκινες  γραμμές», που στο βάθος τους υποκρύπτουν το επικίνδυνο για την ενότητα της Ορθοδοξίας τέρας του εθνικισμού και εθνοφυλετισμού.

Ένα τέρας  που φαίνεται να  υποβόσκει και  να υφ-έρπει,  όπως ο Πονηρός Όφις ,  αιώνες τώρα,  ωσάν να τυλίγει λίγο –λίγο  το Σώμα της Εκκλησίας.  Ύπουλα αλλά σταθερά  σχεδόν αμέσως μετά το Σχίσμα του 1054. Κάνοντας το τύλιγμα του ακόμα πιο αισθητό,  γύρω από το Σώμα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής    Ορθόδοξης  Ανατολικής  Εκκλησίας, ως  άλλος  Όφις  πονηρός και βδελυρός, μετά την δεύτερη άλωση της Πόλης, από τους Φραγκολεβαντίνους Δυτικούς το 1204 και ακόμα πιο αισθητή μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1453.

Τα πράγματα όμως μοιάζει να  χειροτέρεψαν και οι διαφορές αλλά και κίνητρα όσων επιδιώκουν αλλαγή του ιστορικού status qvo για την Αρχή της Συμβολικής μεν αλλά και ουσιαστικής παράλληλα Πρωτοκαθεδρίας του Πρωτείου του  Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο από την Φύση και την Θέση του έχει κληθεί να είναι ο Θεματοφύλαξ της Ιεράς Παραδόσεως και της Αληθείας για την οποία Θεολόγησαν και εν συνεχεία εδογμάτισαν οι Θείοι και Ιεροί Πατέρες της Εκκλησίας στις προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους { κανόνες 3 της Β’ Οικ. Συνόδου , 9,17, και 28 τη Δ’ Οικ. Συνόδου  36^ος της Πενθέκτης Οικ. Συνόδου κ.ο.κ} ενώ και η Πρεσβυτέρα Ρώμη-προ του σχίσματος του 1054  – εξ αρχής έσπευσε να ενισχύσει και να αναγνωρίσει. Πρωτείον Τιμής αλλά και Εκλησιολογικής και Εκκλησιαστικής Ουσίας μεταξύ πάντα  Ίσων και Ισόκυρων Εκκλησιών. Άνευ αυτών δεν δύναται να υπάρξει Ούτε Πρώτος ούτε Πρωτείον βέβαια.  Η Μια Εκκλησία συμπληρώνει την  Άλλη. Ο Ένας Επίσκοπος χωρεί και  έτερος αλληλοπεριχωρεί. Αυτή και η Ουσία της Συνοδικότητας που αντλεί την δυναμική της από την αρχαία Εκκλησία του Δήμου και την αρχή της Δημοκρατίας από  την αρχή και το αξίωμα  της   «των πλειόνων  ψήφο κρατούσα».   

Ευκαιρίας δοθείσης οι βαθμοί της Ιεροσύνης είναι τρεις: Διάκονος, Πρεσβύτερος, Επίσκοπος όλοι άλλοι είναι απλώς τίτλοι τιμής και προσαγορεύσεων  που με τα χρόνια έλαβαν ιστορική αξία.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την Σύνοδο του 1872 όχι μόνον  εδογμάτισε παράγοντας Θεολογία και αιτιολογώντας πλήρως τον κίνδυνο του εθνικισμού και του Εθνοφυλετισμού   αλλά και ορθώς καταδίκασε. Δυστυχώς όμως οι κίνδυνοι πια και το φάσμα και η απειλή ενός σχίσματος με φόντο αυτές τις διαχωριστικές γραμμές που αδρά  περιγράφονται,  εντάθηκαν και φαίνονται πια ορατά δια γυμνού οφθαλμού και φάνηκαν δυστυχώς και σε αυτή την Σύναξη της Γενεύης όσο και αν το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατέβαλλες τιτάνιες προσπάθειες να μην φανούν… Διαφορές που έκαναν αισθητή την παρουσία τους  ειδικά μετά την πτώση του τοίχους, του δήθεν «υπαρκτού σοσιαλισμού» μετά το 1989 όπου τάσεις  με εθνικιστικές πολλές φορές και με εθνοφυλετικά χαρακτηριστικά,   άρχισαν όχι απλώς να αναφύονται και να γίνονται ορατές ακόμα και μέσα σε διορθόδοξα προσυνοδικά και προπαρασκευαστικά  όργανα, που εν τω μεταξύ όλα αυτά τα σχεδόν 100 χρόνια προετοιμασίας αυτού του μεγάλου και ιστορικού γεγονότος  συνεδρίαζαν και συνέρχονταν «επί τω Αυτό», αλλά  άρχισαν να λαμβάνουν «σάρκα και οστά» παράγοντας στρεβλή και αιρετική «θεολογία» που ενισχύει και υποθάλπει τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις.

Το φάντασμα του πανσλαυισμού πο πάντα υποκρύπτόνταν πίσω από γεγονότα που πλήγωσαν και την Ελλάδα φαίνεται πως ξανά κάνει αισθητή την εμφάνιση του.  Το μεγάλο και θετικό μήνυμα από την Σύναξη της Γενεύης,  είναι το γεγονός ότι υιοθετήθηκαν ψηφίστηκαν  και εν τέλει εγκρίθηκαν και παραπέμφθηκαν προς διαβούλευση και τελική απόφαση στην Μεγάλη Πανορθόδοξη –το αν και κατά πόσο θα αποδειχθεί και θα αναγνωρισθεί ως Αγία μένει να το δουν και να το αναγνωρίσουν οι επόμενες γενεές – Σύνοδο του Ιουνίου (του 2016) πέντε βασικά κείμενα{βλ. σχετικό ΒΟΧ} + ένα, αυτό του κανονισμού Λειτουργίας της Μεγάλης Πανορθόδοξης Συνόδου το οποίο αποτελούσε μεγάλο αγκάθι εδώ και 10ετιες. Μακάρι να τηρηθεί και στη πράξη. 

Η  Μεγάλη αυτή,   Πανορθόδοξου χαρακτήρα  Σύνοδος, που αναντίρρητα αποτελεί έτσι και αλλιώς μείζον ιστορικό γεγονός όπως και αν το δει κανείς, είτε μετρώντας από την τελευταία  7^η Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας της Βιθυνίας το 787 μ.χ. μετρά 1229 χρόνια, είτε μετρώντας από την 9^η Οικουμενική Σύνοδο στην οποία μετείχε και εδογμάτισε περί του Ησυχασμού  ο Γρηγόριος Παλαμάς και μετρά 675 χρόνια,  μένει στους ιστορικούς, Αρχιερείς και Πατριάρχες  Θεολόγους, αλλά και τον Κλήρο και το Λαό,   των επόμενων γενεών να της χαρακτηρίσουν ή όχι ως ιστορικό γεγονός, πολύ δε περισσότερο ως Αγία,  μοιάζει να υπερπηδήθηκαν και να ξεπεράστηκαν, επαναλαμβάνω και όχι τυχαία, προς το παρόν πολλά εμπόδια και άλλες καταστάσεις που έμοιαζαν δυσεπίλυτες.

Τουλάχιστον αυτό δείχνει η ιστορία των σχεδόν 100 ετών προετοιμασίας και προπαρασκευής της,  αφού τουλάχιστον η πλειοψηφία των Εκκλησιών, συμπεριλαμβανομένης και του Πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο πολλά  ελληνικά έντυπα και ηλεκτρονικά  ΜΜΕ –κυρίως «πριμοδοτούμενα» από άδολες πηγές «κρυφής χρηματοδότησης»- το  εμφάνιζαν ως «βασική πηγή και αιτία  των προβλημάτων» όχι πως δεν έχει προβάλλει η Εκκλησία της Ρωσίας πολλά ζητήματα προς επίλυση, τουναντίον αλλά πόρρω απέχει από το να εμφανίζεται ως η «πέτρα του σκανδάλου». Αυτοί που το κάνουν μάλλον κακές υπηρεσίες προσφέρουν παρά βοηθούν στην υπόθεση της Ενότητας της Ορθοδοξίας.  Τα εμπόδια και οι διαφορές ωστόσο παρέμειναν να υπάρχουν και να πληγώνουν το Σώμα της Μιας Αγίας Αποστολικής και Καθολικής Ανατολικής  Εκκλησίας, και μας τα θυμίζουν τα ζητήματα που τελικά, χάριν της ενότητας απαλείφθηκαν από τον αρχικό κατάλογο που είχε υιοθετηθεί σχεδόν προ  70ετιας, τελικά  παραπέμφθηκαν στις καλένδες  για μια άλλη –ελπίζω όχι τόσο μακρινή – εποχή. {βλ. σχετικό ΒΟΧ}.      

ΤΕΛΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣ ΔΙΑΒΥΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ

1.       Η αποστολή της Ορθοδοξίας στον Σύγχρονο Κόσμο

2.       Η Ορθόδοξος Διασπορά και η διαποίμανση (διακυβέρνηση) της

3.       Το Αυτόνομο και ο τρόπος ανακηρύξεως του

4.       Οι σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό Κόσμο

5.       Το ζήτημα της  σπουδαιότητας της  Νηστείας και η τήρησης της

6.       Το Μυστήριο του Γάμου και τα  κωλύματα αυτού 

 

Παραπέμφθηκαν (απαλείφθηκαν) από  τον κατάλογο προς διαβούλευση και αποφάσεις από την εξαγγελθείσα και προγραμματισμένη Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδο

 

1.       Το ζήτημα του Αυτοκεφάλου η ανακήρυξη και η παραχώρηση αυτού

2.       Τα ζήτημα των Διπτύχων

3.       Το ζήτημα του (κοινού μεταξύ των Ορθοδόξων ) Ημερολογίου

4.       Η Οικουμενική κίνηση και η Ορθοδοξία            

 

Εκεί στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης,  διεθνές κέντρο της Ορθοδοξίας με παγκόσμια ακτινοβολία λόγω και πρότερων  τόσο διεθνών όσο και παγκόσμιων διοργανώσεων,  έχει προγραμματισθεί, μετά την κοινή  απόφαση για αλλαγή του τόπου- καθώς αρχικά είχε προγραμματισθεί αυτό το ιστορικό γεγονός να λάβει χώρα, στην Νίκαια στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης  στην Κωνσταντινούπολη όπου συνεκλήθη από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο η Α’ Οικουμενική Σύνοδος-  αλλά μετά τις τελευταίες εξελίξεις μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας και  οι κυρώσεις  που επέβαλε η Μόσχα εναντίον της Τουρκίας τελικά- η Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος μεταφέρθηκε   και έτσι    μετά την  όντως πράγματι   ιστορική απόφαση, για την σύγκληση – επιτέλους –  της Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου των ηγετών, Προκαθημένων και Μακαριοτάτων των 14 Ορθοδόξων Εκκλησιών.   Εκεί αναμένεται να ληφθούν μεγάλες αποφάσεις. Αποφάσεις που είτε θα βγάλουν ενωμένη την Ορθοδοξία είτε –φεύ(!)- διχασμένη. Μένει να δούμε αν θα επικρατήσει η σύνεση και η διάκριση ή όλες αυτές οι υφέρπουσες και επικίνδυνες προσεγγίσεις που «μαγειρεύονται» εδώ και 10ετιες και εμφωλεύουν βρίσκοντας έδαφος προσαρμογής και ανάπτυξης μέσα σε σεμινάρια και ορθόδοξες θεολογικές ή άλλο τύπου θεολογικές δεξαμενές σκέψεις κυρίως στο χώρο των Σλάβων όπου ζουν με το «οράματα και οπτασίες» αναπαράγοντας μεγαλοϊδεατισμούς που δεν έχουν καμία απολύτως θέση στους κόλπους της Ορθοδοξίας.     

Χρειάστηκε να γίνουν πολλά βήματα και εκατέρωθεν υποχωρήσεις για  την υπερπήδηση, τουλάχιστον προς το παρόν,  των  πολλών εμποδίων και διαφόρων, ένθεν του Βοσπόρου και  κακείθεν του Αγίου Δανιήλ που βρίσκεται στο κέντρο της Μόσχας ,  κωλυμάτων που προέκυπταν επί σχεδόν έναν αιώνα (από τις αρχές του 20^ου αιώνα που ξεκίνησαν οι προετοιμασίες  ) , ώστε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Είθε οι καρποί του Αγίου Πνεύματος να επικρατήσουν και να αποδώσουν καρπούς. 

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ 

 

Οι μετέχοντες στην τελευταία Δ Προσυνοδική Προπαρασκευαστική Διορθόδοξη διάσκεψη της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2015 ήσαν ο κάτωθι:

Των εργασιών προεδρεύει ο Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου Ιωάννης (Οικουμενικό Πατριαρχείο). Τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες εκπροσωπούν:

ο Μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ, ο Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Σαμαράς, Αρχιγραμματέας της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Αρχιμανδρίτης Πρόδρομος Ξενάκης (Οικουμενικό Πατριαρχείο),

ο Μητροπολίτης Γουινέας Γεώργιος, ο κ. Π.Τζουμέρκας (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας),

ο Μητροπολίτης Αρκαδίας Βασίλειος, ο κ. Γ. Γκαντούρ (Πατριαρχείο Αντιοχείας),

ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης Αρίσταρχος, ο καθηγητής κ. Φ. Γιάγκου (Πατριαρχείο Ιεροσολύμων),

H αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Μόσχας συμμετείχε  με επικεφαλής τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, Πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας. Επίσης μέλη της αποστολής είναι ο Πρωθιερέας Νικόλαος Μπαλασώφ, Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΤΕΕΣ και ο Ιερέας Ανατόλιος Τσουριακώφ, στέλεχος του ΤΕΕΣ ως διερμηνέας.

ο Μητροπολίτης Ζουγκδίδης και Τσαΐσης κύριος Γεράσιμος, ο Μητροπολίτης Γκόρι και Ατένα Ανδρέας, ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ζβιαντάντζε, ο μοναχός Άνθιμος Γρηγοριάτης (Πατριαρχείο Γεωργίας),

ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος, ο Επίσκοπος Αιγκάρ Ιερώνυμος (Πατριαρχείο Σερβίας),

ο Μητροπολίτης Τυργκόβιστυ Νήφων, ο Πρωθιερέας Βιορέλ Ιωνίτσα (Πατριαρχείο Ρουμανίας),

ο Μητροπολίτης Βάρνας και Μεγάλης Πρεσλάβας Ιωάννης, ο Μητροπολίτης Νευροκοπίου Σεραφείμ, ο κ. Δ. Αρναούντωφ (Πατριαρχείο Βουλγαρίας),

ο Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος, ο Επίσκοπος Καρπασίας Χριστοφόρος (Εκκλησίας Κύπρου),

οι Μητροπολίτες Περιστερίου Χρυσόστομος, Ηλείας Γερμανός, Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος (Εκκλησία Ελλάδος),

ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Ιωάννης, ο κ. Π. Κονδύλης (Εκκλησία Αλβανίας),

ο Πρωθιερέας Ανδρέας Κούζμα (Εκκλησία Πολωνίας),

ο Αρχιεπίσκοπος Μιχαλουπόλεως Γεώργιος, ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Σεμιατόφσκυ (Εκκλησία Τσεχίας και Σλοβακίας),