ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ- Αποχαιρετισμός στην φίλη και συνάδελφο…
Ίσως από τον μοναδικό που δεν θα περίμενε η καλή συνάδελφος Μαρία (κατά κόσμο) Παπουτσάκη να αφιερώσει λίγες γραμμές στην μνήμη της είναι ο υπογράφων. Σε αυτό το μικρό συμβολικής σημασίας δημόσιο καταθετήριο ψυχής ζώσας μικρή ψηφίδα -σε όσα η αλήθεια είναι μάλλον πολύ λίγα σε σχέση με το έργο και την συνολική προσφορά της- γράφτηκαν με το άγγελμα της προς Κύριο «αναχώρηση» και εκδημία της Μαρίας Παπουτσάκη με το παρακάτω κείμενο μου ήθελα με την σειρά μου να επιβεβαιώσω και μέσω ημών να διασταυρωθούν και επιβεβαιωθούν και όσα ειπώθηκαν την Τρίτη 16 Φεβρουαρίου κατά την διάρκεια της εξόδιου ακολουθίας που εψάλη εις μνήμη και επί τη αναχώρηση της στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Τα όσα ξεδιπλώνω –για πρώτη φορά όλα κομμάτια της σύγχρονης και ζώσας νεότερης εκκλησιαστικής ιστορίας – παρακάτω έρχονται να επιβεβαιώσουν –και να διασταυρώσουν με τον πλέον κατηγορηματικό και εμφατικό τρόπο – όσα ελέχθησαν την Τρίτη 16 Φεβ. (’16) στο Α Νεκροταφείο ή και εγράφησαν για την Μαρία Παπουτσάκη. Αν και εδώ και 30 περίπου χρόνια –ίσως και περισσότερα- δεν πάω πια σε τέτοιου είδους «κοινωνικές υποχρεώσεις», με την Μαρία ήταν κάπως διαφορετικά. Το όφειλα γιατί ποτέ δεν λησμόνησα ότι στάθηκε δίπλα μου σε αρκετά δύσκολες στιγμές χωρίς ποτέ να περιμένει τίποτα απολύτως.
Θα ήθελα όμως να ανοίξω με μια επισήμανση που είμαι σίγουρος πως πρώτη η Μαρία «είδε» και σημείωσε από εκεί ψηλά που ήταν…
Η Ακολουθία της εξοδίου της αείμνηστης Μαρίας Παπουτσάκη ήταν μάλλον η αφορμή για την πρώτη «κοινή εμφάνιση» και όλων των επίδοξων δελφίνων και διαδόχων για τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο της Αθηναϊκής Εκκλησίας αφού συνχοροστάτουσαν μεταξύ άλλων – συμπεριλαμβανομένου και του Αρχ. Ιερωνύμου το σύνολο οκτώ- Αρχιερέων, και οι Σύρου Δωρόθεος ο οποίος χωρίς να το κρύβει-γιατί άλλωστε – έχει εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του να διαδεχθεί τον Αρχ. Ιερώνυμο, ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος επίσης εκ των διεκδικητών και φυσικά ο βενιαμίν του κύκλου και της ομάδος αυτών των ιεραρχών, Νέας Ιωνίας Γαβριήλ. Μόνο που μάλλον είναι πολύ νωρίς για να ανοίξει ο κύκλος και χορός της διαδοχής του από Θηβών κ Λειβαδιάς Αρχιεπισκόπου Αθηνών και προέδρου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’. Πολύ νωρίς. Ο πολιός και σεβάσμιος Ιεράρχης ξέρει και πότε και ποιος θέλει –και έτσι θα γίνει – θα τον διαδεχθεί ζώντος του ιδίου. Αυτά για το ρεπορτάζ μιας και αυτά, μεταξύ πολλών άλλων που «έβλεπε» και κατέγραφε η απελθούσα συνάδελφος και φίλη Μαρία Παπουτσάκη θα «παρατηρούσε» από εκεί ψηλά που βρισκόταν… γράφοντας το τελευταίο ρεπορτάζ της.
Με την Μαρία γνωριστήκαμε στις μεγάλες απεργίες των καθηγητών επί θητείας και προεδρίας στη ΟΛΜΕ Δ. Μπαλωμένου. Θα ήταν αρχές 10ετιας του 1990. Ξημεροβραδιαζόμενοι πότε στα γραφεία της ΟΛΜΕ για να πάρουμε ψηφίσματα και αποφάσεις και πότε στα σκαλιά και έξω από το γραφείο του τότε ΥΠ. Παιδείας, στην Μητροπόλεως Β. Κοντογιαννόπουλου, και τους διαδρόμους του Υπ. Παιδείας.
Με την Συλβάνα Ράπτη, την Μαρία Κατσαμπέκη, και 10αδες άλλους καλούς φίλους/ες και συναδέλφους που τότε κάλυπταν το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ. Μερικοί εξ αυτών εν συνεχεία κάλυπταν και το εκκλησιαστικό. Όταν αυτό γνώρισε «ημέρες δόξας»…
Με μια βασική και ουσιαστική διαφορά ότι επειδή τότε, μεταξύ των άλλων ΜΜΕ που έδινα ρεπορτάζ εργαζόμουν και στον Γ. Καρατζαφέρη ( TV PRESS και εν συνεχεία TELECITY) και παράλληλα παρουσίαζα και δελτία ειδήσεων, επομένως «γνωστός» αλλά και «δακτυλοδεικτούμενος» η χαρακτηρισμένος ως δεξιός ή ακόμα χειρότερα ως ακροδεξιός, εξ ου και έντονα τεχνηέντως ή ευθέως αποκομμένος και σε αρκετές των περιπτώσεων απομονωμένος από τους λοιπούς συναδέλφους που είχαν χρώμα και οσμή «προοδευτικού». Δηλαδή αριστεροί δηλαδή «δημοκρατικοί». «Δημοφιλία» που αργότερα πλήρωσα πολύ ακριβά στα γεγονότα με το Κ Μαρούσης με ένα τραυματισμό πολύ σοβαρό που κυριολεκτικά με έσωσε ο εκδότης Μάκης Κουρής που με βρήκε καταματωμένο πεσμένο σε κάποιο σημείο κοντά στο πάλαι ποτέ ΜΙΝΙΟΝ ή κάπου αλλού εκεί κοντά σε κάποια πάντως αποκαΐδια από τα τραγικά γεγονότα εκείνων των ημερών…
Το εκπαιδευτικό ρεπορτάζ τότε, όπως και αργότερα, παρά το γεγονός ότι για μια μεγάλη περίοδο τα πανεπιστήμια πέρασαν από τον έλεγχο της ΚΝΕ στον έλεγχο της ΔΑΠ-ΝΔ-ΦΚ στην πραγματικότητα τον ουσιαστικό έλεγχο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας είχαν πάντα –ή σχεδόν πάντα- οι δυνάμεις της ακραίας αλλά και ευρύτερης αριστεράς. ‘Ήμουν λοιπόν σχεδόν «αποκλεισμένος» από τους υπόλοιπους συναδέλφους δημοσιογράφους καθώς πέρα από μόδα ήταν και μια σκληρή μεν, αλλά αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: οι περισσότεροι συνάδελφοι που κάλυπταν το Υπ. Παιδείας –το εκκλησιαστικό τότε με την μορφή που το γνωρίζουμε δεν υφίστατο καν- ανήκαν στον λεγόμενο «προοδευτικό χώρο» και την ευρύτερη αριστερά (από ΚΚΕ μέχρι ΚΚΕ ες.)
Θεωρούσαν λοιπόν περίπου ως «δεδομένο» ότι exofficioόσοι εργαζόμασταν στον Γ. Καρατζαφέρη –και ασχέτως με το αν συμφωνούσαμε με τον ίδιο την πολιτική ή πολύ περισσότερο με τις πρακτικές του- ανήκαμε και εμείς ιδεολογικά ή πολιτικά στην ίδια πλευρά με εκείνον! Φευ. Αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν 10αδες φίλοι που πέρασαν από εκεί από την καλή συνάδελφο Έννυ Μαγιάση τον αείμνηστο Γ. Κολοκοτρώνη, τον Τ. Κουίκ μέχρι την Λίνα Δρούγκα ή άλλους 10αδες φίλους και συναδέλφους που πέρασαν από εκεί για κάποια περίοδο της ζωής και της σταδιοδρομίας τους. Θητεία πράγματι σε ένα σχολείο κανονικό ασχέτως όλων των άλλων…
Έχουν νόημα αυτά που λέω και δημοσιοποιώ και οι συνάδελφοι που αναφέρω και άλλοι που στην παρούσα φάση δεν συγκρατώ τα ονόματα τους, ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ. Θεωρούταν λοιπόν περίπου ως δεδομένο ότι όσοι εργαζόμασταν σε αυτό το «μαγαζί»- που παραλλήλως ελέγχονταν πλήρως από την Οικογένεια Μητσοτάκη, άλλωστε ο Γ. Καρατζαφέρης ποτέ δεν έκρυψε αυτούς τους στενότατους δεσμούς με την «Αγία Οικογένεια» άλλωστε την βουλευτική του ιδιότητα και ασυλία του την οφείλει εν πρώτοις στον Κώστα Μητσοτάκη υπάρχει μάλιστα στο σημερινό διάδοχο κανάλι και studioαφιερωμένο στην μνήμη της Μαρίκας Μητσοτάκη- ήμασταν δεξιοί ή ακροδεξιοί.
Η Μαρία Παπουτσάκη λοιπόν, ένα βράδυ από τα 10αδες που περνούσαμε μαζί περιμένοντας αποφάσεις ψηφίσματα της ΟΛΜΕ και άλλα γεγονότα. Έκανε το εξής: ως συνήθως καθόμουν μόνος με το μικρόφωνο του TeleCity στα χέρια -έτοιμος να καταγράψω δηλώσεις ή άλλα συμβάντα να τα πάω σφαίρα στο κανάλι να παίξουν- και περίμενα χωρίς να μιλώ σε κανέναν ή να έχω άλλη συναδελφική «σχέση» και επικοινωνία με άλλους στους διαδρόμους κατά την διάρκεια του ρεπορτάζ, παρ ότι και εκείνη νέα στο ρεπορτάζ αντιλήφθηκε γρήγορα τι συνέβαινε και ένα βράδυ κάνει το εξής για μένα πού σημαντικό.
Βλέπω λοιπόν να με πλησιάζει μια κοπέλα γλυκύτατη με ένα καφέ στο χέρι κι ένα μικρό μπουκάλι νερό να έρχεται προς το μέρος μου.
-Να κεράσω; Μου είπε. Κολακευμένος ανταποκρίθηκα και αρχίσαμε να συζητάμε τα του ρεπορτάζ. Ξεκίνησε να μου μιλάει σα να γνωριζόμαστε από καιρό και κυρίως σα να ήμασταν φίλοι από χρόνια. Διαχυτική. Ήρεμη. Γλυκιά. Χαμογελαστή. Με τον γλυκό λόγο. Ήπια μορφή. Με το δικό της ξεχωριστό τρόπο με κέρδισε… Και έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε.
Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο. Σε όλα τα ρεπορτάζ για τα επόμενα πολλά χρόνια μέχρι που έφυγα για Νέα Υόρκη.. Με έπαιρνε πάντα τηλ. Βρεθήκαμε μαζί σε όλα τα μεγάλα ρεπορτάζ που απασχολούσαν την ελληνική κοινωνία την 10ετια του 1990. Είτε αυτά της παιδείας είτε αργότερα όλα εκείνα της Εκκλησίας. Βρεθήκαμε άλλοτε συμπορευόμενοι και άλλοτε «απέναντι»… Αλλά πάντα μιλούσαμε. Είχαμε την καλή νοούμενος επικοινωνία και συναδελφικότητα. Η Μαρία Παπουτσάκη ρωτούσε πάντα. Για όλα και για όλους. Ανταλλάσαμε πληροφορίες και ρεπορτάζ. Ποτέ δεν αναπαυόταν. Πάντα ήθελε το κάτι παραπάνω. Την λεπτομέρεια που θα την ξεχώριζε και θα την διαχώριζε από όλους μας. Ήταν πάντα σεμνή και λιτή. Χωρίς φτιασιδώματα. Εμπιστευόταν την γυναικεία φύση της και ήξερε τι ήθελε. Η πένα της πάντα μετρημένη. Χωρίς υπερβολές. Χωρίς να ταυτίζεται ή πολύ περισσότερο να παθιάζεται. Απλό καλοσυνάτο κορίτσι. Με την σπανιότητα του αυτεξούσιου που χαρίζει απλόχερα ο Δημιουργός μας στον κάθε ένα από εμάς και σε κάθε δημιούργημα της Φύσης. Ορατής και αόρατης. Η σιγουριά που ενέπνεε ως προσωπικότητα ολοκληρωμένη θαρρώ αντλούταν από τις βαθιές οικογενειακές παραδόσεις και τις ρίζες που είχε ως πεπαιδευμένο άτομο και βαθιά καλλιεργημένη συν Θεώ προσωπικότητα.
Αν και δεν έδειχνε θρησκευόμενη ή καλύτερα θρησκόληπτη εν τούτοις απέπνεε από μέσα της μια βαθιά Πίστη που ενίοτε επισφράγιζε με την Ορθοπραξία και Ορθοδοξία όπως την είχε διδαχθεί από την οικογένεια της που αν δεν κάνω λάθος και δεν με γελά η μνήμη μου από όσα λέγαμε τότε που οι δεσμοί και η επικοινωνία ήταν καθημερινή, πρέπει να είχε στενούς και εξ αίματος δεσμούς με την Εκκλησία.
Η Μαρία έπαιρνε τηλέφωνο για να ρωτήσει «αυτό το έχεις; Στο δώσανε; Το έπαιξες ; βάλε αυτή την ατάκα θα την παίξω κι εγώ … εσύ έχεις τίποτα άλλο; μίλησες με κανέναν;» Αυτό έγινε πια καθημερινότητα και τριβή σε όσα εν συνεχεία έδεσαν την συναδελφικότητα και την μεταξύ μας συνεργασία.
Αυτά όλα πριν τα θλιβερά γεγονότα στο Κ-Μαρούσης όπου κάηκε η Αθήνα κυριολεκτικά τότε και εγώ είχα καταλήξει στο νοσοκομείο με ράμματα στο κεφάλι και παραλίγο να έχω χάσει την ζωή μου από εκείνα τα βίαια και βάναυσα χτυπήματα στο κεφάλι και στο σώμα όπου η Μαρία –φίλη κανονική πια – ήταν η μόνη που ήρθε στο νοσοκομείο στην Βούλα με μια πορτοκαλάδα στο χέρι ένα κουτί γλυκά και ένα κουτί πίτες «είναι από την Κρήτη» και ένα φιλί συμπάθειας και συμπόνιας να με δει. Αυτός ο ιδιότυπος αποκλεισμός όμως ήταν μια σκληρή πραγματικότητα. Και η Μαρία τον έσπαγε με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Ένα βράδυ λοιπόν, πάλι στην συνεχεία του ρεπορτάζ και της ρουτίνας μιας, και πριν την δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα από στελέχη της ΝΔ τα οποία εν συνεχεία καταδικάστηκαν, χωρίς όμως να ποτέ να καταδικασθεί ή να εμπλακεί σε περιπέτειες ένας ολόκληρος ιδεολογικό πολιτικός χώρος ή πολύ περισσότερο χωρίς να χαρακτηριστεί ένα ολόκληρο κόμμα, παρόλο που είμαι σε θέση να γνωρίζω πολύ περισσότερα για εκείνη την θλιβερή νύχτα και την κατάληξη της, αφού το TeleCityπέρα από κομματικό κανάλι ταγμένο στην υπηρεσία της ΝΔ, ήταν και το «στρατηγείο» πολλών άλλων(…) η Μαρία πάλι, θυμάμαι ήμασταν στο ξενοδοχείο Esperia, γωνία στην Σταδίου αναμένοντας το αποτέλεσμα μια γενικής συνέλευσης των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ. Πάλι μόνος και «απομονωμένος» και ξεκομμένος, πολλές φορές όμως και με ιδία ευθύνη και προσωπική επιλογή βεβαίως και για πολλούς άλλους λόγους όμως… ήρθε πάλι με πήρε αγκαζέ και φωναχτά μου είπε «έλα Αλεξάκο μου και εσύ από εδώ (δεν ξέρω τι ήταν αυτό το «εδώ» και αν είχε πολιτική χροιά και βαθύτερο υπονοούμενο, αν και ήταν επίσης γνωστό πως δραστηριοποιούμουν και εγώ πολιτικά από την εφηβεία και τα μαθητικά μου χρόνια σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και μάλιστα αντίθετο από αυτό τον πολιτικό χώρο που ανήκε η καλή φίλη και συνάδελφος ) να κάτσουμε όλοι μαζί. Η δημοκρατία δεν ανέχεται αποκλεισμούς και σαχλαμάρες! Αυτά είναι ολοκληρωτικά τερτίπια! Αυτά είναι φασιστικές χαζομάρες εδώ είμαστε μια οικογένεια! Εργαζόμενοι και βγάζουμε το ψωμί μας» με πήρε από το χέρι αγκαζέ και με σύστησε και σε άλλους συναδέλφους έναν προς έναν.
Από τότε κρατήσαμε μόνιμη διαρκή επαφή και όχι απλώς μια γνωριμία. Στα μεγάλα εκκλησιαστικά γεγονότα δεθήκαμε και γνωριστήκαμε περισσότερο και τότε έμαθα περισσότερα για την βαθιά παραδοσιακή σχέση που διατηρούσε με την Εκκλησία και την Ορθοδοξία. Βεβαίως πάντα σε πολλά εκκλησιαστικά θέματα βρεθήκαμε σχεδόν ή μόνον απέναντι.
Η Μαρία Παπουτσάκη, δεν θα ήταν ούτε υπερβολή αλλά ούτε και προσβολή να πούμε, ότι ήταν αυτό που θα μπορούσε κάποιος να πει, «θεσμική». Άλλωστε εργάζονταν και για κρατικό ΜΜΕ. Το ΑΠΕ. Στην διαμάχη του ρεπορτάζ με τους 13 Ιερωνυμικούς Αρχιερείς και την δικαίωση τους από το ΣΤΕ επί Γιάννη Παλαιοκρασσά που έφερε τότε μεγάλη και σφοδρή αναταραχή στην Ελλαδική Εκκλησία η Μαρία Παπουτσάκη ήταν σαφώς με τον Αρχιεπίσκοπο Κυρό Σεραφείμ… και την κρατούσα επίσημη θέση της Ελλαδικής Εκκλησίας παρουσιάζοντας όμως όλες τις πλευρές με βαρύνουσα όμως γνώμη αυτή του μακαριστού Αρχ. Αθηνών Κυρού Σεραφείμ.
Τον αγέρωχο αυτό Μεγάλο Ιεράρχη που σήμερα όλοι-μα όλοι όμως- έχουν ξεχασμένο και ουδείς –ή μη μόνον των ελαχίστων οικείων του – του ανάβει ένα κερί ή του κάνει ένα τρισάγιο… Και ας ωφελήθηκαν κάποιοι πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως… Αρκετοί δε εξ αυτών, εκ των Ιεραρχών και μάλιστα των υψηλά ισταμένων σήμερα στην Ιεραρχία της Εκκλ. Της Ελλάδος ευεργετήθηκαν προσωπικά από εκείνον και προτάθηκαν ή προορίζονταν και για το ύπατο Εκκλησιαστικό αξίωμα ως τέκνα δικά του…
Και το γράφει αυτό ο υπογράφων, που όχι μόνον δεν ανήκε στο περιβάλλον Σεραφείμ, τουνατίον μάλιστα αλλά ήμουν και χαρακτηρισμένος ως «Ιερωνυμικός» ( από τους 13 Αρχιερείς, που με Αριστείδην Σύνοδο ο Αρχ. Ιερώνυμος Α’ (κατά κόσμο Κοτσώνης), είχε αντικαταστήσει μετά το Απριλιανό και εκκλησιαστικό πραξικόπημα εναντίον του Αρχ. Ιάκωβου Βαβαυνάτσου (που έμεινε στην ιστορία ως ο Αρχ. των 3 ημερών) και εν συνεχεία, μετά από μια 20ετια με απόφαση του ΣΤΕ δικαιωθήκαν και έτσι διεκδίκησαν τις έδρες τους, με αποκορύφωμα τα θλιβερά και τραγικά επεισόδια στον Ιερό Ναό του Αγ. Δημητρίου στην Κηφισιά και τοποτηρητή τον και τότε Ηγούμενο της Ι.Μ. Πεντέλης και Επίσκοπο Δωδώνης Χρυσόστομο. Τότε ήμουν αυτό που λέμε βαθιά χωμένος στις πηγές των Ιερωνυμικών και μιλούσα με άνεση με τον Δημήτρη Παπουτσιδάκη τον Π. Χριστοφοράτο, νομικούς συμβούλους της Πλευράς Νικόδημου Γκατζιρούλη και των λεγομένων Ιερωνυμικών. Η Μαρία αυτό το αναγνώριζε και προκειμένου να έχει τεκμηριωμένο ρεπορτάζ πάντα συν τοις άλλοις επικοινωνούσε και ρώταγε. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο σε πρόσβαση και άνοιγμα και προσέγγιση πηγών. Χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα.
Εν συνεχεία με την Μαρία στο ρεπορτάζ πάλι «απέναντι» ήμασταν όταν πρόσκαιρα και άκαιρα άνοιξε, από συγκεκριμένους κύκλους, ως μη όφειλε από το 1995 θέμα διαδοχής του εξ Ιωαννίνων και μέχρι σήμερα του μοναδικού επί 20ετια Αρχ. Αθηνών, Κυρού Σεραφείμ (κατά κόσμον Τίκα).
Η Μαρία, κατά την κρίση και την βούληση της, στήριξε, διακριτικά μεν αλλά στήριξε, την υποψηφιότητα Χριστόδουλου και ο υπογράφων που τότε ανήκε ψυχή τε και σώματι –στον νυν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τότε Θηβών κ Λεβαδείας Ιερώνυμο – κρατώντας όμως τα προσχήματα και την δημοσιογραφική δεοντολογία, η Μαρία όταν ήθελε κάτι από την πλευρά του Θηβών πάλι, παρόλο που και η ίδια μιλούσε μαζί του όπως και με άλλους εκ του περιβάλλοντος του, έπαιρνε τηλ. ως φίλη πια κανονική και από την μεριά μου ως επαγγελματίας κανονικός, αλλά ποτέ ενταγμένου σε κανένα σύστημα πολύ περισσότερο σε δημοσιογραφικό trust, κάτι στο οποίο ήμασταν κάθετοι και οι δυο! Πάλι ρωτούσε.
Έπαιρνε και μια και δυο και τρεις, και όσες φορές χρειάζονταν, έπαιρνε τηλέφωνο προκειμένου να έχει πλήρη εικόνα και εν συνεχεία κατά την κρίση και τις εντολές που είχε –είτε από τον εκδότη είτε από το κανάλι της- έγραφε το κείμενο της. Και μιλούσα πια μαζί της ως φίλος και καθόλου φοβισμένος. Μιλούσα με άνεση και ανταλλάσαμε πληροφορίες για να είναι, όπως σωστά και ορθώς ελέχθη, το ρεπορτάζ της και αυτό που θα βγει στον «αέρα» ακριβές και διασταυρωμένο όσες περισσότερες φορές και ή δυνατόν από διαφορετικές πηγές, πάλι επικοινωνούσε. Η Μαρία Ρώταγε. Για όλα τα μεγάλα θέματα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία και επικαιρότητα η Μαρία ρώταγε. Ενημερώνονταν. Δεν έχανε επαφή με πηγές. Έπαιρνε τηλ. « πήραν έτσι να δω τι κάνεις; πως είσαι; που είσαι; Χάθηκε; δεν σε είδα σήμερα… μεγαλοπιάστηκες πια… έγινες ακριβοθώρητος… » έλεγε συχνά πυκνά στο τηλέφωνο. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες πολλές από τις κοινές μας εμπειρίες στο ρεπορτάζ κυρίως το εκκλησιαστικό. Είχαμε κάνει αρκετές ώρες συζητήσεις για πρόσωπα και καταστάσεις στο χώρο της Εκκλησίας και δει της Ελλαδικής. Ακόμα και αν δεν είχε πρόσβαση σε μια πηγή ήξερε να ανοίγει πόρτες.
Δεν θα ξεχάσω, όντας πια στην Αμερική όταν ξέσπασε το σκάνδαλο στα Ιεροσόλυμα με την εμπλοκή Βαβύλη και φυσικά την άμεση και υπόγεια εμπλοκή του αειμνήστου Χριστόδουλου και την λαθραία και παράνομη εν τέλει εκδίωξη του Πατριάρχη Ειρηναίου, ένα πρωί με πήρε να ρωτήσει κάτι πάλι. Βλέπεις τότε η αδερφή του πάλαι ποτέ ισχυρού Πατριάρχη Ειρηναίου ήρθε στην Νέα Υόρκη… αλλά όχι πια τόσο ή καθόλου ισχυρή όπως τότε…
Η Μαρία δεν το έπαιζε αυθεντία, και ας ήταν σε αρκετά πράγματα πράγματι αυθεντία λόγω γνώσης και βαθιάς εμπειρίας. Δεν δίσταζε να ρωτήσει. Αναγνώριζε την αξία του κάθε συναδέλφου της. Όποιος και αν ήταν. Όπου και αν ανήκε. Μιλούσε με όλους. Τηλεφωνούσε. Παντού. Μιλούσε με τον οποιοδήποτε αρκεί να ήταν πολύ καλά διασταυρωμένο το ρεπορτάζ της. Ρώταγε. Και όταν κάποτε, στα μέσα του 1998, τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ για τον υπογράφοντα, μετά την εκλογή Χριστόδουλου, και εδιώχθην και εξεδιώχθην όσο ουδείς άλλος από το τότε- και από τα ίδια πρόσωπα που και τότε αλά και σήμερα ήταν στα πράγματα αλλά σε άλλους ρόλους πια – και φυσικό το νυν ισχυρό και κραταιό σύστημα εντός της διοικούσας εκκλησίας, και ξέμεινα από δουλειά γιατί κάποιοι φρόντιζαν για αυτό, από το περιβάλλον -αλλά και ο ίδιος ο πανίσχυρος τότε Σωτ.Τζούμας διαμεσολαβούσε αρνητικά διακείμενος πάντα – του στενότατου περιβάλλοντος του από Δημητριάδος και εν συνεχεία Αρχ. Αθηνών Κυρού (σήμερα) Χριστόδουλου, η Μαρία Παπουτσάκη στέκονταν πάντα δίπλα μου σε αυτές τις δύσκολες ώρες. Υπάρχουν μάλιστα πράγματα και πρωτοβουλίες που αναλάμβανε για μένα, που προσωπικά με σφράγισαν και ποτέ δεν λησμόνησα.
Μείναμε φίλοι κανονικοί χωρίς καθωσπρεπισμούς. Προ πάντων ξέρω πως ήταν επαγγελματίας. Profecionality! Στην δουλειά της. Καλή και υπεύθυνη επαγγελματίας. Χωρίς παρωπίδες. Καθαρή. Πολλές φορές ρομαντική γιατί και εκείνη πολλές φορές ένιωσε το ίδιο προδομένη…
Και όταν κάποιοι με έσυραν στα δικαστήρια, γιατί στήριζα με πάθος τον τότε Θηβών και νυν Αρχ. Αθηνών Ιερώνυμο, και την παρακάλεσα να έρθει μάρτυρας έντιμα μου είπε : «βρε Αλέξανδρε χαμήλωσε λίγο τους τόνους… έχεις παιδιά αυτοί στο τέλος θα τα βρουν (όπως και εν συνεχεία έγινε) γιατί να πηγαίνεις κόντρα; Άστους με τους παπάδες ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος. Εκείνοι άλλα λένε σε εσένα. Και το λέω εν πάση ειλικρίνεια, άλλα λένε σε μένα και άλλα στους άλλους. Και άλλα κάνουν μεταξύ τους. Άκουσε με δεν θα χάσεις. Τους ξέρω πολύ καλά.» και άλλα που δεν λέγονται. «Αυτοί στο τέλος θα τα βρουν άκουσε με. Εδώ θα είσαι και εδώ θα είμαι…» και έτσι έγινε. Αυτοί στο τέλος τα βρήκαν… Ασχέτως αν στο τέλος αυτής της μακράς διαδρομής και ο Αρχ. Ιερώνυμος αλλά και ο γράφων δικαιώθηκε προσωπικά για όσα αποκάλυπτα (τότε) στα ρεπορτάζ και τις έρευνες μου. Στοιχεία ντοκουμέντα έγγραφα και αποκαλύψεις που άλλοι αποσιωπούσαν ή παρέβλεπαν… και ας ήταν κοινής λήψης ή του αυτού κύκλου ως διαρροή.. προς όλους. Γεγονότα τα οποία εν συνεχεία δικαίωσαν και τον ίδιο τον σημερινό Αρχ. Ιερώνυμο με αποκορύφωμα τις δικαστικές αποφάσεις σε κάθε βαθμό το 2000 μέχρι και τις αποφάσεις του 2001 και του 2002 και η Ιεραρχία όφειλε ένα Συγνώμη στον Ιερώνυμο για τον υπέρ 10ετή διασυρμό του με τα 10δες συκοφαντικά πρωτοσέλιδα, τις παράνομες και κάλπικες εκθέσεις πότε του συνέτασσε πότε ο Μητρ. Φιλίππων Προκόπιος και πότε ο Καρυστείας Σεραφείμ, και άλλων εμπλεκομένων που εν τέλει οδήγησαν και στην παραίτηση του Ν.Θέμελη από την περιβόητη επιτροπή έρευνας. Αρκετοί δυστυχώς τότε «συνάδελφοι» ενέπλεκαν με μάλλον άκομψο τρόπο, και τον υπογράφοντα, ευτυχώς όμως υπάρχουν αδιάψευστοι μάρτυρες τα 100αδες κείμενα, ρεπορτάζ έρευνες στα Πολιτικά Θέματα και σε άλλες εφημερίδες, όπως και τα βίντεο και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ μου αλλά το μαρτυρούν άλλωστε οι χιλιάδες σελίδων δικογραφιών όπου κείμενα και απόρρητες επιστολές μου προς τον έναν (τον Ιερώνυμο) ή τον άλλο (τον Χριστόδουλο) και πόσα άλλα που δεν έχουν δει –ακόμα- το φως της δημοσιότητας. Μόνος και τότε στα δικαστήρια, ασχέτως αποτελέσματος και της τελικής δικαίωσης. Πολλές φορές η Μαρία η οποία δυστυχώς επιβεβαιώθηκε μου έλεγε «Αλέξανδρε κάνεις λάθος. Μην παθιάζεσαι… δεν χρειάζεται. Εμείς είμαστε δημοσιογράφοι. Αυτοί θα τα βρουν και θα το δεις!» και όπως είπα τα βρήκαν…
Μάλιστα όταν προ διετίας βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο, κάπου στην οδό Ακαδημίας, χαμένοι πια ο ένας από τον άλλο, για αρκετά χρόνια -μετά την από επιλογή μου αλλά και από τα πράγματα επιβεβλημένη «αυτοεξορία» μου στις ΗΠΑ και στην Νέα Υόρκη- μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά μου είπε: «Θυμάσαι τι σου έλεγα; Ποιος έχασε; Σε τι έβγαλαν όλα αυτά τα δικαστήρια και οι αντιπαραθέσεις; Που οδήγησαν; Που είσαι εσύ τώρα και που είναι εκείνοι όλοι; Που τότε ήσουν απέναντι τους ή με εκείνους που ήσουν μαζί τους ; πήγαινε μια βόλτα από την Φιλοθέης και θα δεις πολλά… Αλέξανδρε μου πικράθηκα και απογοητεύτηκα… Δεν είναι η Εκκλησία αυτό… όχι αυτό που ξέρουμε και έχουμε διδαχθεί… ξέρεις εσύ..» αυτά μου είπε και συμφωνήσαμε να πάμε για καφέ…
Μόνο που τελικά αυτό τον καφέ τον ήπια πάλι μόνος εκείνη την Τρίτη της 16ης Φεβρουαρίου (του 2016) στον τελευταίο αποχαιρετισμό μου στην Μαρία… Πάλι μόνος… Έτσι ένιωθα Μαρία μου, παρά τους 100αδες ανθρώπους που είχαν έρθει να σε αποχαιρετίσουν στην τελευταία σου κατοικία. Μόνος… Και Εσύ Μαρία μου ξέρω τώρα με καταλαβαίνεις πιότερο από ποτέ άλλοτε… Για ένα μόνο λυπάμαι. Που δεν θα είσαι για να καλύψεις αυτό το μεγάλο και ιστορικό γεγονός της Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου που Θεού θέλοντος θα γίνει στην Κρήτη, μετά από 1229 χρόνια από την 7η Οικουμενική και 675 από την 9η Περιφερειακή και μεγάλη τοπική Σύνοδο τον προσεχή Ιούνιο του. Ξέρω ότι θα το ήθελες πολύ. Θα ήμαστε όμως εκεί όλοι οι φίλοι και συνάδελφοι σου και θα σε έχουμε στο Νου την Καρδιά και την Ψυχή μας.
Καλό σου ταξίδι λοιπόν Μαρία μου. Καλό σου ταξίδι… Γρήγορα μάλλον θα βρεθούμε. Δεν ξέρω πότε ; και πως και υπό ποιες συνθήκες αλλά Εκεί που είσαι θα έρθω κι εγώ…. Και όσοι τώρα είναι ή νιώθουν ισχυροί και κραταιοί σε εξουσία και δύναμη… Άλλωστε ο χρόνος τι είναι; Μια στιγμή μέσα στην άπειρη και αέναη αιωνιότητα.
Καλό σου Ταξίδι Μαρία μου. Καλό Ταξίδι. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει και μυριοφόρα και δροσερή η Αθηναϊκή γη που δέχτηκε το Σώμα σου. Καλή αντάμωση… κάποια στιγμή θα τα πούμε ενώπιον πια του ζώντος Θεού. Και τότε και οι κρίνοντες κρίνονται… Γιατί Υπάρχει και Θεός Μαρία μου και Βλέπει… Υπάρχει και καθημερινά ανατέλλει τον Ήλιο και τις λαμπροφόρες ακτίνες του επί Δικαίων και αδίκων. Φτωχών και πλουσίων. Μαρία μου και για όσους μας πίκραναν για ένα πράγμα να είσαι σίγουρη. Γνωρίζει Εκείνος τι μέλλει να συμβεί στον κάθε ένα μας και πότε; και πως; Και θα κριθούν και θα κριθούμε ΟΛΟΙ για κάθε πράξη τους και πράξη μας και εκείνοι και εμείς. Είτε αδικήσαμε είτε μας αδίκησαν… Καλό σου ταξίδι Μαρία. Καλό Ταξίδι… Μείνε ήρεμη και χαμογελαστή όπως ήσουν.
