Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε & οφείλουμε να τις υπενθυμίζουμε-Η ομογένεια της Αμερικής σήμερα
Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου, Huffington Post
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τη συζήτηση που έχει ανοίξει για την επιχειρούμενη, αναθεώρηση του Συντάγματος, ξανά ανοίγει και αναθερμαίνεται πάλι η -χιλιοειπωμένη κατά τα ειωθότα συζήτηση – περί ομογένειας, και εν γένει η συζήτηση περί του ρόλου που μπορεί, οφείλει ή υποχρεούται -κατά άλλους- να διαδραματίσει ο Ελληνισμός της διασποράς. Οι σελίδες των εφημερίδων και τα site, συστημικών και μη ΜΜΕ, ξανά γεμίζουν πάλι με όντως προβεβλημένα -η αλήθεια είναι χιλιοπαιγμένα πρόσωπα εδώ και μια 35ετία. Πρόσωπα που από τότε που o μύθος και το παραμύθι περί ελληνικού lobby καλά κρατούσε, από εποχής ακόμα μακαριστού πάλαι ποτέ Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής -προ κατακερματισμού αυτής – Κυρού Ιακώβου, και συντηρούνταν, επί χρόνια, από τους ίδιους και τους ίδιους (αδρά αμειβόμενους ) δημοσιογραφικούς και μη, κύκλους…
Και ειδικά ο λόγος και η συζήτηση φαίνεται να ξανά ανοίγει για εκείνο το κομμάτι της Διασποράς του Ελληνισμού, αυτό της Αμερικής… Ωσάν να μην υπάρχουν Έλληνες που έχουν διαπρέψει -και εξακολουθούν- να διαπρέπουν ανά τις πέντε ηπείρους…
Ειδικότερα δε, ο λόγος και η συζήτηση, πάντα στα ίδια (συστημικά και μη ΜΜΕ) αφορά -ξανά – στο γνωστό ερώτημα για το αν και κατά πόσο θα πρέπει να μετέχουν καθοιονδήποτε τρόπο, οι όπου γης Έλληνες από τους τόπους διαμονής τους, στο συνταγματικό κατοχυρωμένο δικαίωμα τους, αυτό του εκλέγειν και εκείνο του εκλέγεσθαι.
Η νομοθετική διαδικασία είναι εκείνη που λείπει και οι σχετικές διατάξεις, που επί 35 χρόνια και πλέον όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις αράδιαζαν συνειδητά ψεύδη και υποσχέσεις, περί της εφαρμογής αυτού του δικαιώματος των Ελλήνων της Διασποράς, ειδικότερα δε, εκείνου του δικαιώματος τους, του εκλέγεσθαι!
Όλα αυτά τα χρόνια, από την περίοδο του περιβόητου «επτά προς δέκα» αναλογία ισορροπίας εξοπλισμών Ελλάδος -Τουρκίας, από την δεκαετία του 1980, και νωρίτερα, αλλά και εντεύθεν, οι γνωστές πέντε έξι, το πολύ δέκα πένες (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων εκ Νέας Υόρκης) που, είχαν και έχουν, άλλος μεγαλύτερη άλλος λιγότερη, βαθιά ή επιφανειακή, γνώση και εμπειρία από τη σκληρή και αμετάβλητη, δυστυχώς πραγματικότητα της Ομογένειας, συντηρούσαν το παραμύθι περί ελληνικού -και μάλιστα πανίσχυρου- lobby. Μεταξύ αυτών όλων και οι γνωστοί πια επαγγελματίες πρώην πρέσβεις μας στην Ουάσιγκτον, όλοι σήμερα νυν και τέως πλέον και αδρά αμειβόμενοι σε ιδρύματα ισχυρών ιδιωτικών (ενίοτε και ελληνικών) συμφερόντων…
Ειδικά εκείνης, της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας των επαγγελματιών (συνταξιούχων πλέον) της οργανωμένης ομογένειας των ΗΠΑ, και ακόμα πιο ειδικότερα, εκείνης της μερίδας των επαγγελματιών της οργανωμένης ομογένειας της Νέας Υόρκης.
Έχοντας μάλιστα, κάποιοι εξ όλων αυτών που συντηρούσαν αυτό το μύθο περί δήθεν ελληνικού lobby, ζήσει εκεί-στις ΗΠΑ- και κάποιο μικρό ή μεγάλο μέρος της ζωής τους, κάποια χρόνια δηλαδή (όπως και ο υπογράφων για περισσότερα από δέκα επτά συναπτά έτη) όλοι ως σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δυστυχώς, αν δε θώπευαν τις αδυναμίες, τα μίση και τα εσωτερικά πολλά πάθη, και τις ενδογενείς παθογένειες των επαγγελματιών της Ομογένειας, στην καλύτερη των περιπτώσεων τα αγνοούσαν ή ακόμα χειρότερα τα έκρυβαν κάτω από το κόκκινο χαλί των εντυπώσεων μέσα από τις λαμπρές και γεμάτες λάμψη εκδηλώσεις, εντός ή πέριξ ή γύρω από τον Λευκό Οίκο, τη Γερουσία και το Κογκρέσο. Ο λόγος; Προφανής. Τα κέρδη που άφηνε αυτή η βιομηχανία ψεύδους και εξαπάτησης περί δήθεν ελληνικού lobby… μεγάλη ιστορία που δεν είναι της παρούσης. Ούτε η ώρα να ανοίξει αυτός ο φάκελος και να βγουν όλα αυτά τα στοιχεία ποιοι τα έδιναν και γιατί. Και κυρίως σε ποιους. Για να συντηρούν αυτό τον καλά οργανωμένο μύθο, αλλά και ποιους εξυπηρετούσε όλο αυτό το κατασκεύασμα περί «ελληνικού lobby» και «οργανωμένης -τάχα μου- ομογένειας». Σημασία έχει ότι αυτό το παραμύθι δεν είχε happy and… και πλέον όλοι έχουν εξαναγκαστεί να προσγειωθούν στην ανώμαλη έτσι και αλλιώς σκληρή πραγματικότητα! Η οργανωμένη ομογένεια δεν υφίσταται!
O Ελληνισμός της Διασποράς, και εν προκειμένω εκείνος της Αμερικής, πρέπει πρώτα να βρει τρόπους να επιβιώσει. Να έχει πολιτιστική και πολιτισμική και κυρίως θρησκευτική συνέχεια. Στα ήθη. Τις παραδόσεις. Τα έθιμα. Κυρίως τη γλώσσα που χάνεται από γενιά σε γενιά… ήδη διανύουμε την τέταρτη προς πέμπτη γενιά, στα περίπου 200 χρόνια ενεργούς ιστορικής παρουσίας των Ελλήνων στην Αμερική και η ελληνική γλώσσα χάνεται. Οι μεικτοί γάμοι -ευτυχώς ακόμα μεταξύ χριστιανών, αλλά έχουμε και φαινόμενα με γάμους μεταξύ Ορθοδόξων και αλλοθρήσκων φαινόμενο που ευλόγως και ορθώς εγείρει ανησυχίες – είναι ένα ακόμα σοβαρότατο πρόβλημα. Η έλλειψη ουσιώδους εσωτερικής αυτό-οργάνωσης και ανάδειξης μέσα από θεσμικές διασυλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες της πολιτικής ηγεσίας, με ένα κοινά αποδεκτό εκλεγμένο τριτοβάθμιο ή και τεταρτοβάθμιο όργανο από την βάση και όχι επιβεβλημένο αυταρχικά -όπως ήταν το ΣΑΕ- ή ακόμα χειρότερα από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, η οποία αν και θα έπρεπε να έχει και εθναρχικό ρόλο πέραν εκείνου του πνευματικού και καθοδηγητικού, επιλέγει τη δήθεν ουδετερότητα… Και υπογείως -δυστυχώς παίζει παιχνίδια – απονέμει εύσημα και αναγνώριση στον κάθε αυτόκλητο σωτήρα! Μη εκλεγμένο! Μη καθολικά αποδεκτό και αναγνωρισμένο! Αρκεί να έχει κάποια εκατομμύρια δολάρια, να έχει ιδρύσει ένα κατ’ όνομα non profit organzation (501 (c) 3) και φυσικά -βασικότατο προαπαιτούμενο – να έχει οπωσδήποτε κάνει και κάποια δωρεά -διόλου ευκαταφρόνητου ποσού σε ίδρυμα της Εκκλησίας (για να παίρνει και την νόμιμη φοροαπαλλαγή του (sic), την ώρα που τα ελληνικά απογευματινά σχολεία αν δε φυτοζωούν, δυστυχώς κλείνουν ένα προς ένα! Για δε τα ημερήσια ούτε λόγος, αφού έχουν εναπομείνει πολύ ελάχιστα ανά την αμερικάνικη επικράτεια!
Μια ανάσα ελπίδας, για αυτόν τον κατά τα άλλα ευημερούντα οικονομικά εύρωστο Ελληνισμό των ΗΠΑ, είναι όλο αυτό το διαρκώς διογκούμενο κύμα -δροσιάς – με το νέο μεταναστευτικό κύμα (λόγω της μεγάλης εθνικής, οντολογικής και οικονομικής κρίσης) που μαστίζει την Ελλάδα και έχει καταφύγει προς αναζήτηση του νέου αμερικανικού ονείρου στη νέα Γη. Το γεγονός ότι περισσότεροι από 200.000 συμπατριώτες μας, μέχρι τώρα έχουν καταφύγει – μεταναστεύσει στη νέα γη της Επαγγελίας.
