Πως πρέπει να απαντήσει η Εκκλησία στις συνεχείς πολιτικές προκλήσεις
Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου
Την εβδομάδα που ξεκινά, 4 με 7 Οκτωβρίου, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, το σύνολο δηλαδή των εκλεγμένων Μητροπολιτών που Διαποιμαίνουν πνευματικά και διοικούν, κατά την οφειλόμενη εις το κράτος συνεργεία με διοικητικές και άλλες πράξεις τις ανά την Ελλάδα – πλην Κρήτης – περίπου 82 Μητροπόλεις, συνέρχεται εν Συνόδω κατά την καθιερωμένη τάξη που επιβάλει η λειτουργία του Συνοδικού (Δημοκρατικού) πολιτεύματος της Νόμω Κρατούσης Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Το κλίμα είναι ήδη τεταμένο, εσωτερικά στους Ιεράρχες λόγω των επανειλημμένων, συνεχών και πάγια προκλητικών, αμφισβητήσεων του ιστορικού ρόλου της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ανά τους αιώνες και δη ειδικώς του ρόλου της των τελευταίων 600 ετών, από και προ της επαναστάσεως κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μέχρι τα προσφάτως παρελθόντα έτη της τελευταίας 50ετίας. Αμφισβητήσεις που έχουν βάθος και ρίζες προ πολλών ετών, που δεν οφείλονται όμως ούτε μόνο εις τον συνεπή, ως προς το πρόγραμμα και τις ιδεολογικές επιταγές του κόμματος του νυν υπουργού Παιδείας κ. ΝΙκολάου Φίλη, ο οποίος δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτά που πρεσβεύει ιδεολογικό- πολιτικά η αριστερά από τα άκρα αριστερά της( τουτέστιν από το ΜΛ-ΚΚΕ ως το Ορθόδοξο και δογματικό ΚΚΕ) εως τα άκρα δεξιά της, το νυν κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.Ουδείς ψόγος λοιπόν προς τον συνεπή κατά τις ιδεολογικό πολιτικές δεσμεύσεις του κόμματος του και πάσας της αριστεράς ως προς τον απλό στρατιώτη της Νικόλαο Φίλη, ο οποίος δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που του έχει ανατεθεί ως «ιερή και μεγάλη αποστολή», που δεν είναι άλλο από την πλήρη από-Ορθοδοξοποίηση και πλήρη αφελληνισμό της παιδείας και γενικότερα του νέου κράτους που συστηματικά συστήνεται από τη δεκαετία του 1970 και εντεύθεν.
Οφείλει λοιπόν η Εκκλησία να συνέλθει με σύνεση, νηφάλια και να εξετάσει αφενός τα αίτια της πολυσχιδούς και πολυποίκιλης υπαρξιακής και οντολογικής εσωτερικής κρίσης που μαστίζει το έθνος σύσσωμο εδώ και μια 50ετία, έως και τη μέχρι σήμερα διαμορφωθείσα κατάσταση.
Να μη φοβηθούν οι Ιεράρχες και Μητροπολίτες μας να αγγίξουν πλέον αυτό το πελώριο και μείζονος σημασίας θέμα που περιφέρεται άλλοτε ως μπαμπούλας και επισείεται κάθε φορά από την κοσμική – πότε δεξιά καλά κρατούσα και πότε αριστερή κατ’ όνομα – εξουσία ως απειλή! Αυτή είναι η ουσία αλλά και η αιτία όλων των δεινών. Ο πλήρης εναγκαλισμός κράτους και κοσμικής πλήρους εκκοσμικευμένης εξουσίας με την εκάστοτε διοικούσα ιεραρχεύουσα Δεσποτική Εκκλησία των Μητροπολιτών και των Δεσποτάδων, που ενίοτε φέρονται και ως τύραννοι εις δούλους και υποτακτικούς, όπως θεωρούν τους κληρικούς τους!
Ας αναζητήσει πρώτα τις δικές της πικρές αλήθειες για το κατάντημα που έχει περιέλθει ως εκκοσμικευμένο διοικητικό σώμα και μετά αφού αναζητήσει τις δικές ευθύνες και κάνει την ουσιαστική αυτοκριτική της, ας απευθύνει και λόγο εις την Πολιτεία, όχι μόνο για την πράγματι και προκλητικά ως μη όφειλε εκ μέρους της Πολιτείας ο Υπουργός της κ. Νικόλαος Φίλης, απαράγραπτων ιστορικών γεγονότων με ευθεία αμφισβήτηση, όπως εδώ και 10ετίες συστηματικά επιβάλλουν ξένα κέντρα και ινστιτούτα εις την χώρα, είτε εκ Βρυξελλών είτε από άλλες πλευρές του πλανήτη, χωρίς να παρασιωπά και να αποσιωπά άλλες μεγάλες αλήθειες που τις βλέπει πια και απλός μαθητής του κατηχητικού σχολείου, αλλά αρνείται πεισματικά να τις δει και να τις εντοπίσει η κρατούσα -κατά τους νόμους εις τη νομική και κρατική της υπόσταση- Εκκλησία.
Εκκλησία που ναι μεν έχει δίκιο, όταν εκφέρει λόγο λογικό γεμάτο, ιστορικών και πνευματικών, επιχειρημάτων και όχι κραυγές ή πολύ περισσότερο κατάρες και ύβρεις με οργίλο, πέραν κάθε πνευματικής και πατερικής ασκήσεως, ύφος, αλλά όλα αυτά τα χρόνια που αφού έδωσε και τα ιμάτια της ακόμα με την τραγική και στο πόδι συμφωνία, εν τρόμω είναι η αλήθεια και χωρίς νηφαλιότητα ή άλλη σύνεση, τα πάντα εις το κράτος, λαμβάνουσα ως «αντίδωρο» τη μισθοδοσία του κλήρου και εν συνεχεία των υπαλλήλων της, χωρίς, τότε να αναλογισθεί τις ευθύνες και τους κινδύνους που διανοίγονταν εις το άμεσο και εγγύς και ορατό μέλλον. Το μέλλον που ήρθε εν συνεχεία, όταν η Εκκλησία έδιδε πράγματι τα πάντα εις τον Λαό και το Ποίμνιο της χάρη στους φωτισμένους Ιεράρχες και τους κατά τόπους Ποιμένες της και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, όταν το κράτος εξέλειπε παντελώς, και μετέπειτα σε χρόνους δίσεκτους και πέτρινους στα χρόνια της κατοχής από τον Γερμανικό και Ιταλικό στρατό αλλά και πρωθύστερα στα χρόνια της Οθωμανικής υπέρ 500ετούς σκλαβιάς, γιατί μπορεί το 1453 να κατέπεσε η Βασιλεύουσα και πρωτεύουσα της υπέρ των 1200 ετών Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά η Ελληνική Ορθόδοξη Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε αρχίσει να καταπίπτει και να παραδίδεται εις τους Σελτζούκους Τούρκους Οθωμανούς ήδη από την πρώτη ουσιαστική και καταστροφική άλωση της το 1204 από τους Φράγκους.
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και όσα δεν κατάφεραν τότε από το 1204 και εντεύθεν οι πρόγονοι τους Φράγκοι (νυν Ευρωπαίοι ) το κατάφεραν μέσα σε λίγες 10ετίες στα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης -άλλη μεγάλη ιστορική ψευδαίσθηση- και η χαριστική βολή θα δίνονταν από ποιον άλλο; μα από εκείνο το εκδημοκρατισμένο πνεύμα που ήδη είχε διεισδύσει στα σχολεία και αλλού από τα χρόνια του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή και εδραιώθηκε με τον αλήστου μνήμης Ανδρέα Παπανδρέου, όπου όσα ξεκίνησε η τάχα μου νεοφιλευλεύθερη συντηρητική κατά τα άλλα «μεγάλη» δημοκρατική παράταξη, ήρθε να αποτελειώσει βάζοντας, κατά την κρατική αυτού υπόσταση, μην τρελαθούμε κιόλας – Η Εκκλησία πάντα πολεμούμενη νικούσε – την ταφόπλακα των ιστορικών παραδόσεων και αληθειών για τον ιστορικό και άγιο ρόλο της Ορθοδοξίας και της προσφοράς της προς το απανταχού έθνος των Ελλήνων και της Ορθοδοξίας. Ας το κάνουν λοιπόν τι περιμένουν; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Ας δούμε ποιος εκ των δυο, το κράτος ή η κρατούσα εκκλησία θα δώσει τη χαριστική βολή σε αυτό το έκτρωμα που δημιούργησαν.
