PRESS TIME : “Έβαλαν Βόμβα στο αεροπλάνο”

πώς έζησαν τον τρόμο οι επιβάτες της πτήσης από Νέα Υόρκη προς Αθήνα λίγες ώρες μετά την εκτέλεση του Σαντάμ

"Έζησαν το τρόμο πάνω από τον ατλαντικό και μέχρι να κάνουν αναγκαστική προσγείωση, να κατέβουν από το αεροσκάφος και να απομακυρνθούν περιμέναν από στιγμή σε στιγμή να σκάσει η βόμβα. Ο λόγος για την πτήση 412 της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ από Νέα Υόρκη προς Αθήνα της 30ης Δεκεμβρίου λίγες ώρες μετά την εκτέλεση του Σαντάμ. Επιβάτης σε αυτή την πτήση -θρίλερ ήτανκαι ο υπουργός μεταφορών Μιχάλης Λιάπης-η παρουσία του μαζί με το γεγονός της εκτέλεσης του Σαντάμ μεγένθυνε το φόβο για την απειλιή δολιοφθοράς στο αεροσκάφος. Στο σύνολο τους σχεδόν  οι επιβάτες ήταν Ελληνοαμερικανοί που έρχονταν στην Ελλάδα για Πρωτοχρονιά και Ελλαδίτες που είχαν πάει στις ΗΠΑ για τα Χριστούγεννα. Ανάμεσα τους και ο γνωστός συνάδελφος Δημοσιογράφος Διευθυντής του πρακτορείου ειδήσεων GREEK AMERICAN NEWS AGENCY Αλέξανδρος Στεφανόπουλος ο οποίος με γλαφυρό τρόπο περιγράφει στη "PRESS Time" τον τρόμο που έζησαν πάνω από τον ατλαντικό όταν οι τηλεοράσεις του αεροσκάφους μετέδωσαν την είδηση για την εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεϊν και ξαφνικά ο πιλότος έκανε μια ανακοίνωση που πάγωσε το αίμα τους  «κυρίες και κύριοι σας μιλά ο κυβερνήτης του αεροσκάφους. Θα προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο του Shannon της Ιρλανδίας εκτάκτως. Στην Αθήνα δέχτηκαν ένα τηλεφώνημα για δολιοφθορά. Σας παρακαλώ να μείνετε ήρεμοι. Έχει ξανά συμβεί όμως επειδή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε περισσότερα θα πρέπει να προσγειωθούμε. Ακολουθήστε παρακαλώ προσεχτικά τις οδηγίες του πληρώματος.» 

Ο Αλέξανδρος Στεφανόπουλος αφηγείται:

Κοιτούσα γύρω μου στην αρχή με κάποια απορία. Δε σκεφτόμουν. Μόνο έβλεπα και παρατηρούσα τους ανθρώπους. Τα πρόσωπα. Έψαχνα… να βρω το φόβο… την αγωνία… το απρόσμενο συναίσθημα… τα ανάμικτα συναισθήματα. Ξαφνικά παίρνω το κινητό. Πληκτρολογώ ένα μήνυμα σε μια συνάδελφο « προσγειωθήκαμε στην Ιρλανδία. Απειλή δολιοφθοράς. Μάλλον βόμβα. Ψάξτο. Δώστο στο ραδιόφωνο. Είμαι καλά.» σε λίγο ακολουθεί μια δεύτερη ανακοίνωση. « θα πάρετε μαζί σας μόνο το διαβατήριο και τα προσωπικά σας ήδη μαζί με τις χειραποσκευές» αρχίσαμε να βγαίνουμε από συγκεκριμένη έξοδο.

Ενστικτωδώς βγάζω τη μικρή μου κάμερα και αρχίζω να κάνω λήψη. Δε μιλώ. Μόνο ακολουθώ. Βουβός. Δε λέω τίποτα. Δε ρωτώ τίποτα. Μόνο τραβάω μερικά πλάνα. Ακανόνιστα.  Σε δυο λεπτά είμαστε στη πίστα του αεροδρομίου και βλέποντας το τι γινόταν άρχισα κάπως να συνειδητοποιώ τη κατάσταση. Ο κόσμος μιλούσε και αναρωτιόταν «αν μια στο εκατομμύριο είναι αλήθεια τι γίνεται»; …

Παντού φώτα. Περιπολικά. Πυροσβεστικά αστυνομία του αεροδρομίου. Κατευθυνόμαστε προς ένα σημείο όλοι μαζί και σε λιγότερο από ένα λεπτό έρχεται ένα λεωφορείο. μας συνοδεύαν περιπολικά της Ιρλανδικής αστυνομίας και άντρες της ασφαλείας του αεροδρομίου και της ειδική αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, είμαστε σε μια μεγάλη –μάλλον απομονωμένη αίθουσα.

«Καλησπέρα σας, σας μιλά ο κυβερνήτης. Ζητώ συγνώμη γι αυτή τη ταλαιπωρία. Θα μείνουμε εδώ μέχρι να ολοκληρωθεί ο έλεγχος.» και ενώ μιλά ο κυβερνήτης ένα μπούγιο ανθρώπων είχε κάνει κύκλο από τον υπουργό μεταφορών Μ. Λιάπη-εκείνος δε φαινόταν καθόλου- με άγνωστη κατεύθυνση. Ο κυβερνήτης κάνει παύση και συνεχίζει. «θα μείνουμε εδώ. Θα γίνει έλεγχος και σε εμάς και στο αεροπλάνο. Θα περάσει μια ώρα και μετά θα ξεκινήσει ο έλεγχος στο αεροπλάνο. Στο μεταξύ μείνετε σας παρακαλώ ήρεμοι. Όλα θα είναι εντάξει. Θα σας ενημερώνω διαρκώς. Είμαι στη διάθεση σας για κάθε διευκρίνιση.»

Μείναμε εκεί σε αυτή τη κλειστή από παντού αίθουσα περίπου μια ώρα. Η ανησυχία πια πιο έντονη. Πιο έκδηλη στα πρόσωπα κάποιων επιβατών. Δεν άκουγες και πολλά. Απλά μια έντονη ανυσηχία για το αβέβαιο και το απρόσμενο περισσότερο παρά φόβος… φόβος… όχι δεν είδα φόβο. Μόνο αγωνία και ανησυχία. Αυτά ήταν τα συναισθήματα που ξεχώριζαν. Κανείς όμως δεν ήξερε τι έκρυβε ο κάθε ένας στο μυαλό  και τη ψυχή του… τη ψυχή του… κάθισα σε ένα παγκάκι και συνέχισα να κάνω λήψη με τη μικρή μου κάμερα. Κάποια στιγμή ήρθε ένα αστυνομικός και κάποιος της ασφάλειας και μας πήρε.

Κατευθυνθήκαμε σε ένα μακρύ… ατέλειωτο κόκκινο διάδρομο… περπατούσαμε για δέκα λεπτά…γύρω σκοτάδι… μόνο σκοτάδι… και η βροχή να χτυπά τα τζάμια. Ο μανιασμένος αέρας που λυσσομανούσε  έκανε τα κλαδιά των δένδρων να γέρνουν… να λυγούν… τα ψηλά δένδρα μερικές φορές όταν κινούνται ακανόνιστα με φόβιζαν κάπως… φτάσαμε επιτέλους στο σημείο ελέγχου. Ανοίξαμε τα πράγματα μας. Άλλη μια φορά πάλι έλεγχος. Έλεγχος στο JFK… έλεγχος εδώ… αμάν πια… ο κόσμος είχε αρχίσει να δυσανασχετεί… κάποιοι  πίσω στη σειρά συνομιλούσαν με τον κυβερνήτη και τον συγκυβερνήτη. «οι διαβαθμίσεις κινδύνου είναι τρεις. Ο κόκκινος. Ο κίτρινος και ο γκρί που είναι ο χαμηλότερος. Τώρα είμαστε στο κίτρινο. Δεν ξέρω παιδιά πόσο αξιόπιστη είναι η πληροφορία.» κάποιος πετάγεται. « το μεταδίδουν και στην Ελλάδα τα δελτία ειδήσεων!» Η εφημερίδα συνεχίζει,και κλείνει   το ρεπορτάζ  με απόσπασμα αναδημοσίευσης από την αφήγηση  που έχει ως εξής :

"Τελικά μετά από πέντε ώρες και κάτι γυρίζουμε πίσω στην έξοδο 14 από εκεί που μπήκαμε και ο κυβερνήτης μας μιλά πάλι αυτή τη φορά πιο συγκεκριμένα. «σε λιγότερο από σαράντα λεπτά θα έχουμε φύγει. Η πτήση μας για Αθήνα θα διαρκέσει σχεδόν τρεισήμισι ώρες. Σας ζητώ και πάλι συγνώμη για την ταλαιπωρία που υποστήκατε.».

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ GREEK AMERICAN NEWS AGENCY  ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ :

http://www.greekamericannewsagency.com/gana/index.php?option=com_content&task=view&id=1585&Itemid=1