ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ συνέντευξη της Συγγραφέως Ι. Φραγκούλη

Άλλη μια αφιερωματικη παρουσίαση στο συγγραφικό έργο της εκλεκτής φίλης και συνεργάτιδας μας κ. Ιουστίνη Φραγούλη στον Ελληνικό Τύπο με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ. Η κ. Φραγκούλη σε μια εκ βαθέων και ανατρεπτική για τα συγγραφικά trast συνέντευξη της προς την δημοσιογράφο Δέσποινα Συριοπούλου μιλά για το νέο της συγγραφικό έργο και εξηγεί τη διαδρομή της στα μονοπάτια της συγγραφικής της πορείας. Περιγράφει με γλαφυρότητα πως από το πρώτο βιογραφικό και ιστορικό της Βιβλίο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ: Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ το οποίο και τη καθιέρωσε δυναμικά στο χώρο πέρασε σε ένα άλλο διαφορετικό ύφος γραφής που καθημερινά κερδίζει τις καρδιές χιλιάδων αναγνωστών στην Ελλάδα, τον απανταχο΄Ελληνισμό αλλά και το Μόντρεαλ του Καναδά που ζει μόνμα.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη στο ένθετο περιοδικό Jet της νέας πολυφημερίδας ΤΟ ΑΡΘΡΟ

ΤΟ ΑΡΘΡΟ- ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Της Δέσποινας Συριοπούλου

Με ένα μαχαίρι που τέμνει εγκάρσια και κάθετα ζωές προβάλλοντας υπαρξιακά ερωτήματα η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη στο νέο της μυθιστόρημα «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα» (εκδόσεις Ελλήνικά Γράμματα) παρακολουθεί μακροσκοπικά έξι φίλες απο την ημέρα της αποφοίτησής τους μέχρι την ενηλικίωση και την ωριμότητα. Εκεί στο προαύλιο του λυκείου ενός μικρού νησιού τις στήνει αρχιτεκτονικά να χορεύουν χιαστί το χορό της απελευθέρωσης απο τα δεσμά του σχολείου, της ποδιάς και της ίδιας της εφηβείας. Τις σφραγίζει με την υπόσχεση να βρεθούν στη στροφή για τα 40.

Μετά απο 22 χρόνια οι έξι ξανασμίγουν στο Μόντρεαλ, Αμήχανες αλλά σημαδεμένες από τους ακατάλυτους δεσμούς της κοινής ιστορίας οι έξι ξεδιπλώνουν τις ζωές τους αποκαλύπτοντας η μιά στην άλλη όσα δεν τόλμησαν ποτέ να ξεστομίσουν. Γέλια, χαρές, πίκρες, απογοητεύσεις, φθαρμένοι έρωτες, ανεκπλήρωτα όνειρα, τολμηρές αποφάσεις συνθέτουν τη συνεύρεση που κορυφώνεται με μιά λαμπρή γιορτή σε ψηλά τακούνια.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλάει εφ όλης της ύλης. Για το πολυεπίπεδο συγγραφικό της έργο, για τη μεταφεμινιστική εποχή, για τις γυναίκες και τα ψηλά τακούνια τους. Και ρίχνει ευθέως τα βέλη ενάντια στις κλίκες συγγραφέων-κριτικών-εκδοτών της σύγχρονης Ελλάδας που αποτελούν «αυτιστική παρεούλα», όπως σημειώνει. Η ίδια που ζεί και γράφει στο Μόντρεαλ δηλώνει ότι τελικά «η ουσία ενός βιβλίου νικάει την απόσταση».

–Κυρία Φραγκούλη ξεκινήσατε την καριέρα σας στο χώρο της συγγραφής με τη βιογραφία του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου». Επανήλθατε με ένα ιστορικό μυθιστόρημα «Πετάει, Πετάει το Σύννεφο» και ξαφνικά εκτροχιαστήκατε προς ένα οδηγό αγοράς με διηγήματα «Στις Αγορές του Κόσμου» . Επιστρέψατε με Σπυρίδωνα και «Παρακαταθήκη», όπου ασκείτε έντονη κριτική στα δρώμενα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Σήμερα μας οδηγείτε στον κόσμο των γυναικών μέσα από το νέο σας μυθιστόρημα «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα». Πώς πετάτε από το εκκλησιαστικοπολιτικό ρίνγκ σε ένα τρυφερό μυθιστόρημα;

«Η φύση μου είναι πολυσχιδής. Με τη βιογραφία και την εργογραφία του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος ολοκλήρωσα μια αποτίμηση των ημερών και των οραμάτων του πρώην Αμερικής. «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου» ήταν ένα χρονικό, «Η Παρακαταθήκη» ήταν μια κριτική θεώρηση των συλλογικών οραμάτων του για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό. Το «Πετάει, πετάει το σύννεφο» ήταν μια επιταγή που εξαργύρωσα στον αείμνηστο παππού μου και στην ευρύτερη οικογένεια της μάνας μου. Ύστερα «Στις Αγορές του Κόσμου» και στις πόλεις των διηγημάτων του βιβλίου είχα πλανηθεί με την αδελφή μου που αναχώρησε ξαφνικά εκείνη τη χρονιά της συγγραφής. Και τώρα «Τα Ψηλά Τακούνια Για Πάντα» είναι μια κατάθεση ψυχής για την ενηλικίωση των γυναικών.

Τι σάς ώθησε σ' αυτή τη μυθοπλασία;

«Ευτύχησα να μεγαλώσω ανέμελα στο νησί που λέγεται Λευκάδα. Ευτύχησα να ενηλικιωθώ με αμυχές στην πόλη που λέγεται Αθήνα. Κι ανάμεσα στους χρόνους της ενηλικίωσης ευτύχησα να γνωρίσω τις συμμαθήτριες , τις συμφοιτήτριες, τις φίλες μου. Τούτες οι γυναίκες- δεν γνώρισα άλλες στον Καναδά όσο κι αν προσπάθησα- εξακολουθούν να είναι πολύτιμες υπάρξεις της ζωής μου, αγαπημένες, κοντινές και μακρινές. Αποφάσισα λοιπόν να τις πάρω μαζί μου σε ένα μυθιστορηματικό τόπο και χρόνο, συνοδοιπόρες της ενηλικίωσής μου. Αυτός είναι ο καμβάς του μυθιστορήματος:Οι αναμνήσεις από τη γενέθλια γή. Οι πινελιές της φοιτητικής ζωής. Στις έξι πρωταγωνίστριες, που διάλεξα συμβολικά για την πλοκή του μύθου, προστέθηκαν κι άλλα πρόσωπα γυναικών που σημάδεψαν τις μέρες μου στην Ελλάδα.

O καμβάς του έργου σας είναι η ελληνική μεταδικτατορική εποχή. Γιατί διαλέξατε αυτή την περίοδο;

Διάλεξα ως καμβά της ιστορίας μου τη μεταδικτατορική εποχή, γιατί αναφέρομαι στη δική μου μεταδιδακτορική γενιά. Πιστεύω ότι η ελληνική λογοτεχνία μάς έχει βάλει στη γωνία, επειδή η εποχή δεν παρέχει κορώνες ηρωισμού και θυματοποίησης. Εξάλλου, μετά το πέρας της δικτατορίας μόλις είχε απεχονοποιηθεί η γενιά του εμφυλίου, που δρά στη λογοτεχνία ακόμη μέχρι σήμερα αναμασώντας ένα παρωχημένο κλισέ.

Ύστερα, ενηλικιώθηκε η γενιά της δικτατορίας, η οποία επίσης έχει πέσει στο δίχτυ της απαισιοδοξίας και δη του βραχύβιου ηρωισμού της.

Ανάμεσα σ' αυτές τις πολιτικές αναταραχές, δεν υπήρξε και πολύς χώρος να ασχοληθεί η λογοτεχνία με τη δική μου μεταδιδακτορική γενιά , που ανέπτυξε μια άλλη κρίση για τα πράγματα καθώς πέρασε ξυστά από τις δυστυχίες αλλά καλλιέργησε ένα οξύτατο πολιτικό κριτήριο. Ναι, η μεταδικτατορική εποχή ήταν σημαντικότατη γιατί παρήγαγε νέους Έλληνες πολίτες χωρίς ιδιαίτερα απωθημένα και με μια κριτική ματιά για τα δρώμενα. Εξάλλου,υπήρξαμε τυχεροί γιατί δεν είχαμε προλάβει να αλεστούμε από τη μανία του νεοελληνικού καταναλωτισμού. Θεωρώ λοιπόν πως είμαστε η πιο υγιής γενιά του πολιτικού πολιτισμού της νεότερης Ελλάδας.

Γιατί το μυθιστόρημά σας είναι μεταφεμινιστικό; Ποια είναι η εποχή που ζει το Δεύτερο φύλο;

Ασχολούμαι με τη δυστυχία της μεταφεμινιστικής εποχής που θεωρεί πως η γυναίκα έχει κατακτήσει την ισότητα στη σχέση με τον άνδρα και τώρα πρέπει να εγκαταλείψει τα όπλα του κυνηγιού (να πάψει δηλαδή να είναι μαχητική για τα δικαιώματά της με ό,τι συνεπάγεται αυτό ) και να προσέξει αυστηρά την εμφάνισή της αστυνομεύοντας προπάντων τα όρια του σώματος και της ηλικίας της.

Η μεταφεμινιστική εποχή αποτελεί μια ατυχή φάση για το γυναικείο φύλο, καθώς στρέφει τη γυναίκα προς την απόλυτη θηλυκότητα με τεράστιες προσωπικές και οικονομικές θυσίες. Στην πραγματικότητα η μεταφεμινιστική εποχή αποθεώνει τα περιοδικά της μόδας , την ανορεξία, την πλαστική χειρουργική και όλες τις πολυεθνικές επιχειρήσεις της κοσμετολογίας και της αισθητικής που χορεύουν χορό εκατομμυρίων ορίζοντας και καθορίζοντας την εικόνα του σύγχρονου θηλυκού.

Μην πιστέψετε πως εγώ απαξιώνω την αισθητική της μόδας, αντίθετα τη δοξάζω (μπορείτε να ανατρέξετε στο προηγούμενο βιβλίο μου «Στις Αγορές του Κόσμου»), αλλά δε γίνεται να μην καταγράψω αυτό το φαινόμενο που καταντάει δόκανο για την κοπέλα που χαράσσει πορεία στη ζωή της τώρα στον 21^ο αιώνα.

Στο βιβλίο αναρωτιέστε για τη ζωή, τον θάνατο και την ανθρώπινη ύπαρξη κάνοντας αναγωγές στον Νίτσε και τον Καζαντζάκη. Πώς λειτούργησαν σε σας οι συγκεκριμένοι συγγραφείς;

Στο βιβλίο θέτω το προαιώνιο και διηνεκές υπαρξιακό ερώτημα, αυτό που έχει βασανίσει τους περισσότερους συγγραφείς ανά τους αιώνες : Από πού ερχόμαστε και πού οδεύουμε; Ποιοί είμαστε εμείς οι μονάδες, οι κουκίδες που ασχημονούμε έναντι των συνανθρώπων μας με την αλαζονική ψευδαίσθηση πως θα κρατήσουμε για πάντα;

Ο Νίτσε σαφώς έχει επηρεάσει τη φιλοσοφική μου τοποθέτηση, καθώς μου έχει χαρίσει το υπόβαθρο για την αμφισβήτηση των δεδομένων μου. Ύστερα, ο άλλος ο μεγάλος Καζαντζάκης με την Ασκητική του με οδήγησε σε άλλους δρόμους, τους οποίους αναφέρω μέσα στο βιβλίο. Υπήρξαν και οι δυό δάσκαλοι της σκέψης μου,μακρινοί, αόρατοι καθοδηγητές του νού μου.

Πάντως, παλεύω να δώσω απάντήσεις για την προέλευσή μου και για τον τελικό προορισμό μου και αυτή την κραυγή της αγωνίας καταθέτω με σπαραγμό στο λογοτεχνικό μου έργο.

Ένα βιβλίο που μιλάει για γυναίκες είναι απαραίτητο να απευθύνεται μόνο σ' αυτές;

Θεωρώ ότι το βιβλίο μου είναι ένα τέλειο εγχειρίδιο για τους άνδρες, καθώς αποκαλύπτει τα μικρά ανομολόγητα μυστικά του γυναικείου ψυχισμού.

Πιστεύετε στην περίφημη ισότητα των δύο φύλων;

Πιστεύω πως τα δύο φύλα αλληλοσυμπληρώνονται. Θεωρώ πως η γυναίκα είναι το άρτιο πλάσμα και ο άντρας εξακολουθεί από εποχής Παραδείσου να παραμένει ημιτελής . Πολύ σωστά το έχουν σχηματοποιήσει οι πανέξυπνοι Εβραίοι στη Βίβλο τους :πως δηλαδή οι άντρες έχασαν το πλευρό τους (ιδού η ημιτέλεια!) ενώ οι Εύες πλάστηκαν εξ ολοκλήρου απ΄αυτό.(ιδού η αρτιότητα!).

Τελικά πώς προέκυψε ο τίτλος «Ψηλά τακούνια για πάντα»;

Τα ψηλά τακούνια είναι ο συμβολισμός της ακατανίκητης επιθυμίας των κοριτσιών να μεγαλώσουν πιο γρήγορα κι απ' τη βιολογική τους προδιαγραφή. Τα ψηλά τακούνια είναι ταυτόχρονα τα σύμβολα της αιώνιας νεότητας των γυναικών. Γι αυτό πρόσθεσα αυτό τον χρονικό προσδιορισμό: Για Πάντα!

Γιατί αλήθεια πολλές γυναίκες έχουν χάσει σήμερα την θηλυκότητα τους;

Γιατί δεν φορούν ψηλά τακούνια και πιστεύουν στα θλιβερά επίπεδα αθλητικά παπούτσια!

-Εκατοντάδες νέες εκδόσεις κατακλύζουν τα βιβλιοπωλεία από επώνυμους και μη Έλληνες συγγραφείς. Αποτελεί τροχοπέδη το γεγονός ότι ενώ ζείτε στον Καναδά γράφετε και εκδίδεστε στα ελληνικά;

Σίγουρα στην Ελλάδα κυριαρχεί μια κλίκα κριτικών, κονδυλογράφων και συγγραφέων που ελέγχουν απόλυτα τη δημοσιότητα των βιβλίων. Όμως, παρά το γεγονός ότι γράφουν ο ένας για τον άλλον, παρά το γεγονός ότι έχουν σχηματίσει μια αυτιστική παρεούλα και παράλληλα ένα στάρ- σύστεμ όπου γίνονται ευπώλητοι οι «εκλεκτοί» των εκδοτικών οίκων και του κύκλου, στο τέλος πιστεύω ότι τα καλά βιβλία επιβεβαιώνονται από την απήχησή τους στους αναγνώστες. Δηλαδή για μένα η πιο μεγάλη ανταμοιβή είναι που τα βιβλία μου κυκλοφορούν επί χρόνια στην αγορά. Δεν είναι πυροτεχνήματα μιάς σαιζόν!

Βέβαια αναγνωρίζω πως είναι δύσκολο να επιβληθείς σε μια αγορά που πέφτει μακριά και δεν μπορείς να δίνεις διαρκώς το παρόν στις δημόσιες σχέσεις. Από την άλλη πλευρά, η αποστασιοποίηση από όλη αυτή την κλίκα με λυτρώνει, γιατί πληροφορούμαι πως χωρίς λιβανίσματα το βιβλίο μου μέσα σε δύο μήνες έχει κάνει 4 εκδόσεις. Είναι μια ηθική επιβράβευση και μια επιβεβαίωση ότι η απόσταση νικιέται από την ουσία!

ποια είναι η Ιουστίνη Φραγκούλη

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση.

Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί απο το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας.

Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργασθεί κατά διαστήματα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της ΕΡΑ, του SKY, του FLASH 9.61, Αθήνα 9.84 καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ).

Από το 1989 ζεί και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, του περιοδικού Εψιλον. Είναι συνεργάτρια των λογοτεχνικών περιοδικών Διαβάζω και Δέκατα.

Απασχολείται ταυτόχρονα στο τοπικό ραδιόφωνο και στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής. Παράλληλα με τη δημοσιογραφική και συγγραφική της δραστηριότητα είναι γραμματέας του διοικητικού συμβουλίου του «Ιδρύματος Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων για την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό» με έδρα τη Νέα Υόρκη.

Είναι παντρεμένη με τον επιχειρηματία Θεόδωρο Αργύρη κι έχει γιο τον Αλέξανδρο.

Συγγραφικό έργο

Το πρώτο της βιβλίο Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (Εκδόσεις Εξάντας 2000) αποτελεί την επίσημη βιογραφία του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος. (The Lonely Path of Ιntegrity ,Exandas Publishers 2002).

Ακολουθούν το μυθιστόρημα με τίτλο Πετάει, πετάει το σύννεφο (Eκδόσεις Ψυχογιός 2003), «Στις Αγορές του Κόσμου, Επώνυμες Ευκαιρίες και Μικρές Αναλώσιμες Ιστορίες» (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» 2004) και «Η Παρακαταθήκη» -«The Legacy» (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα 2005) μιά δίγλωσση έκδοση με επιλεγμένους λόγους του πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής Σπυρίδωνος.