Επίκαιρα – Ανεπίκαιρα
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Το λεγόμενο «φοιτητικό κίνημα» είναι σήμερα σύμπτωμα κοινωνικής παθολογίας:
— Δεν είναι δημοκρατικό: Στηρίζεται σε αποφάσεις «γενικών συνελεύσεων» όπου επικρατεί βία, κι απ' όπου αποδιώχνεται η πλειονότητα των φοιτητών. Και δεν έχουν καμία νομιμοποίηση. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, έχουν παραμεριστεί. Η ΕΦΕΕ έχει παραλύσει. Τα όργανα εκπροσώπησης των φοιτητών δεν υπάρχουν. Κι οι «αγωνιστικές επιτροπές» που τα έχουν υποκαταστήσει δεν εκπροσωπούν τους φοιτητές. Αυθαιρετούν, όλο και περισσότερο σε βάρος τους…
— Δεν είναι μαζικό: Σήμερα οι «κινητοποιήσεις» σπάνια ξεπερνούν τις 10 χιλιάδες σε συνολικο φοιτητικό πληθυσμό άνω των 200 χιλιάδων. Στη δεκαετία του '70 είχαμε κινητοποιήσεις άνω των 50 χιλιάδων, σε συνολικό φοιτητικό πληθυσμό που δεν ξεπερνούσε, τότε, τις 100 χιλιάδες! Εκείνο ήταν μαζικό φοιτητικό κίνημα. Αυτό εδώ είναι «επαναστατική γυμναστική» ακραίων μειοψηφιών.
— Δεν είναι προοδευτικό: Διαλύουν αδίστακτα το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Όσες οικογένειες αντέχουν, στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα φοιτούν μόνον όσοι δεν μπορούν να πάνε έξω. Εξαιρέσεις υπάρχουν βέβαια, αλλα η φοίτηση στα ελληνικά Πανεπιστήμια είναι για τους περισσότερους λύση ανάγκης, όχι επιλογή. Κι αυτό δεν είναι «πρόοδος», είναι «κατάντημα»…
Στη δεκαετία του '70, όταν υπήρχε φοιτητικό κίνημα, μαζικό, δημοκρατικό και προοδευτικό, φρόντιζε τρία πράγματα: Να μην κάνει κατάχρηση των «μέσων πάλης». Να μην χάνει τη στήριξη της κοινωνίας. Και να περιφρουρεί απολύτως τις κινητοποιήσεις του.
Δεν είχαμε τότε καθημερινές διαδηλώσεις. Είχαμε διαδηλώσεις όταν ήταν απολύτως απαραίτητες. Κι ήταν πολύ πιο μαζικές, μαχητικές και αποτελεσματικές.
Δεν είχαμε τότε «γνωστούς-αγνώστους» ούτε «αναρχικούς». Αυτούς τους είχαμε πετάξει από τους Πανεπιστημιακούς χώρους, τόσο αποφασιστικά, που ούτε απ' έξω δεν περνούσαν. Κι είχαμε τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης. Τώρα η κοινωνία φρίττει με αυτά που γίνονται. Και αγανακτεί, όλο και περισσότερο…
Τότε στα Πανεπιστήμια έμπαιναν μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες, σε κατάμεστα αμφιθέατρα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, χωρίς να υπάρχει ανάγκη «περιφρούρησης», ενώ ακολουθούσε, κατά κανόνα, συναρπαστικη συζήτηση με το φοιτητικό κοινό. Προσωπικότητες όπως ο Ζαν Πωλ Σάρτρ, η Τζόαν Ρόμπινσον, ο Νίκος Πουλαντζάς κι ο Νίκος Σβορώνος είχαν δώσει, τότε, σειρά διαλέξεων σε διάφορες Σχολές. Σήμερα θα τουλμούσε κανείς να καλέσει τέτοιες προσωπικότητες στα άθλια πανεπιστημιακά γκέτο;
Στη δεκαετία του '70, το φοιτητικό κίνημα ήταν αυθεντικό ξέσπασμα μετά από χρόνια καταπίεσης – κι έπασχε απ' όλες τις «παιδικές αρρώστιες» της νεανικής επαναστατικότητας. Σήμερα είναι ένας εσμός μειοψηφιών, φασίζουσας νοοτροπίας και απίστευτης τύφλωσης. Δεν πάσχει από καμία αρρώστια. Είναι αρρώστια! Αληθινή μαύρη αντίδραση…
