Όλες αυτές ημέρες των Αγίων Παθών όπως είδαμε τιμήθηκαν με θρησκευτική κατάνυξη σε ολόκληρη Αμερική όπου χτυπά η καρδιά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Σήμερα όμως Μεγάλο Σάββατο, και έχοντας ακόμα στις αισθήσεις μας το μεγάλο μήνυμα που από το πρωί με τη Πρώτη Ανάσταση κατέκλυσε το Είναι μας και τους ναούς της ανά τω κόσμο Ορθοδοξίας, επιτρέψτε μας να στρέψουμε το φακό του Greek American News Agency σε μια μικρή κοινότητα της Αστόριας. Μια κοινότητα με κοινωνικό και πνευματικό έργο τεράστιο που το τελευταίο διάστημα δοκιμάστηκε αρκετά. Ο Λόγος για την Μητροπολιτική ενορία της Αγίας Μαρκέλλας στην Αστόρια της Νέας Υόρκης που αποτελεί και το και ζωοδόχο κέντρο του Πάτριου Εορτολογίου στην Αμερική.
Είναι η ενορία από την οποία ξεκίνησαν όλα κάπου το 1954 με τον Αρχιμανδρίτη Πέτρο Αστυφίδη όταν μόνος και με μόνο στήριγμα τον αδελφό του Ιερομόναχο Νήφωνα ήρθαν στην Αμερική νέοι στην ιεροσύνη και οι δυο. Σιγά -σιγά πέτρα – πέτρα και δολάριο το δολάριο έχτιζαν την Αγία Μαρκέλλα. Με τα χρόνια η Αγία Μαρκέλλα μεγάλωνε και γινόταν κέντρο ελληνισμού και ορθοδοξίας που προσέλκυε πιστούς οι οποίοι εν συνεχεία απλώθηκαν και έχτισαν άλλες ενορίες σε όλη την επικράτεια της Αμερικής φτάνοντας μέχρι και τον Καναδά.
Σήμερα είναι μια μεγάλη σύγχρονη οργανωμένη Μητρόπολη με δέκα ενορίες, τρία μοναστήρια και τρία σχολεία σε ολόκληρη την Αμερική. Ψυχή όλου αυτού του έργου που χτίζονταν κάθε μέρα οικοδομώντας στις ψυχές των ανθρώπων που εν τω μεταξύ εκείνα τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης έβρισκαν λιμάνι σωτηρίας και πνευματικό απάγκιο στα λόγια του Αρχιμανδρίτη Πέτρου (Αστυφίδη) και τον ακολουθήσαν ενισχύοντας τον ακόμα περισσότερο όταν χειροτονήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 Επίσκοπος Αστορίας από τους Ρώσους της Διασποράς με τους οποίους σήμερα έχει πλήρη Κοινωνία και επικοινωνία.
Το 1997 μετά την εκδημία του τον διαδέχθηκε ο ανιψιός του Αρχιμανδρίτης Παύλος ως Μητροπολίτης Αμερικής. Από το 1997 ο Παύλος συνεχίζοντας το έργο του θείου και πνευματικού Γέροντα του -Επισκόπου Πέτρου- αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και κυρίως χωρίς ποτέ να δημιουργεί προβλήματα με την Ιερά αρχιεπισκοπή Αμερικής και τον Ιάκωβο έχτιζε και μεγάλωνε το έργο της Μητρόπολης του Πάτριου ημερολογίου στην Αμερική.
Η αποφασιστικότητα του νέου Μητροπολίτη Αμερικής Παύλου, η βαθιά γνώση της Ορθόδοξης Θεολογίας την οποία σπούδασε στο πανεπιστήμιο Αθηνών φέρνει ένα νέο όραμα για την πνευματική παρουσία των παλαιοημερολογιτών στην Αμερική. Τα πρώτα χρόνια της Ποιμαντορίας του ο Παύλος προχώρησε step by step στην οργάνωση της Μητρόπολης. Ο Θείος και πνευματικός Γέροντας του είχε ρίξει του σπόρους. Είχε βάλει τα θεμέλια. Εκείνος ήθελε να οργανώσει τη Μητρόπολη του σε κάθε τομέα. Μια Μητρόπολη που καθημερινά μεγαλώνει όλο και περισσότερο με έργο σε όλους τους τομείς.
Ο κόσμος γνώριζε το Παύλο μέσα από τα κηρύγματα και τις εκπομπές του τη δεκαετία του 1990 στο κανάλι του Δημήτρη Καστανά. Με την εκλογή του στον Μητροπολιτικό θρόνο της Εκκλησίας του Πάτριου Εορτολογίου μόνιμη αγωνία του, την οποία εξομολογούταν καθημερινά στους οικείους και στενούς συνεργάτες του ήταν η οργάνωση και η στελέχωση της Μητρόπολης με νέους μορφωμένους. Φιλομόναχος καθώς είναι χτίζει το πρώτο μοναστήρι έξω από το Albany στα τέλη του 1999 με τη βοήθεια στενών φίλων και συνεργατών. Η Ιερά Μονή Αναλήψεως σήμερα πλέον έχει στις τάξεις της αδελφότητας περί του επτά ιερομόναχους όλοι τους μορφωμένοι. Μέχρι το 2002 προχωρούσε κάνοντας ένα βήμα σε καθημερινή βάση. Από τον Ιανουάριο του 2003 ξεκινά μια μεγάλη προσπάθεια να οργανώσει την Α΄ Κληρικολαϊκή της Μητρόπολης του. Τελικά μέσα σε δυο χρόνια, τον Οκτώβριο του 2004 καταφέρνει και οργανώνει την Α΄ Κληρικολαϊκή του παλαιού ημερολογίου στην Αμερική που είναι και η μοναδική που ως τότε είχε γίνει χωρίς τριγμούς στο εσωτερικό του παλαιού ημερολογίου. Όλες οι προηγούμενες προσπάθειες που εν τω μεταξύ είχαν γίνει στην Ελλάδα στις διάφορες παρατάξεις του παλιού ημερολογίου είχαν οδηγήσει σε σχίσματα και περαιτέρω προβλήματα.
Ο Μητροπολίτης Παύλος κατάφερε το ακατόρθωτο για το παλαιό ημερολόγιο σε ολόκληρο το κόσμο. Βγήκε ενωμένος και ενισχυμένος ακόμα περισσότερο για μεγαλύτερες αλλαγές.
Η κληρικολαϊκή χαιρετίστηκε από εκπροσώπους της Ελληνικής Βουλής όλων των κομμάτων και ο ίδιος έτυχε μεγάλης τιμής με συναντήσεις που είχε με εκπροσώπους όλων των κομμάτων. Το γεγονός επί μήνες και όσο διαρκούσε η πολύμηνη προετοιμασία είχε τύχει της μεγαλύτερης δημοσιότητας στη Ελλάδα αλλά και στην Ομογένεια ειδικά από τον Εθνικό Κήρυκα. Ο ομογενειακό Τύπος μέχρι τότε όλα τα προηγούμενα χρόνια περιοριζόταν μόνο σε κάποιες ισχνές παρουσιάσεις της κοινότητας και πάντα με αφορμή το πανηγύρι της Αγίας Μαρκέλλας στις Αρχές Αυγούστου και μόνο αφού έμπαιναν οι απαραίτητες καταχωρήσεις στον τοπικό ομογενειακό Τύπο ή το βράδυ της Ανάστασης που είναι το πλέον γνωστό σε όλη την Αμερική λόγω των πυροτεχνημάτων αλλά και της ξεχωριστής οργάνωσης που κάνουν εκεί στην Αγία Μαρκέλλα.
Η Κληρικολαϊκή του 2004 ήταν το καθοριστικό γεγονός όχι μόνο για τους παλαιοημερολογήτες της Αμερικής αλλά και για το παλιό ημερολόγιο στην Ελλάδα. Το έργο συνεχίζονταν με νέα πνοή και κυρίως με ένα νέο πλαίσιο οργάνωσης βασισμένο στους ιερούς κανόνες. Ο Μητροπολίτης Παύλος είχε καταφέρει το ακατόρθωτο. Είχε δώσει το καταστατικό χάρτη. Το νέο Σύνταγμα της Εκκλησίας του παλαιού ημερολογίου το οποίο υπεγράφη από τους εκπροσώπους της Ιεράς Συνόδου που είχαν έλθει ως εκπρόσωποι της πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Μερκέλλας μαζί με το ειδικό ψήφισμα που τότε είχε εκδοθεί. Η ανοδική πορεία της Μητρόπολης των ΓΟΧ υπό τον Παύλο συνεχίζονταν με ορμητικότητα και με σχέδια που έφταναν πολύ μακριά για το μέλλον της Μητρόπολης του παλαιού ημερολογίου. Δεν είναι τυχαίο ότι για πρώτη φορά ο Οικουμενικό Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος το Δεκέμβριο του 2006 δημοσίως είχε απευθύνει πρόσκληση και κάλεσμα προς τους παλαιοημερολογίτες της Αμερικής μέσα από το περιοδικό ΕΣΕΙΣ του Δημήτρη Καστανά σε συνέντευξη του συναδέλφου Πανίκου Παναγιώτου.
Η είδηση είχε παρουσιαστεί εκτενώς στην Ελλάδα αλλά και στην Νέα Υόρκη μέσα από τις σελίδες του Εθνικού Κήρυκα. Πρόσκληση και κάλεσμα που αμέσως με διάκριση και σύνεση είχε απαντήσει ο Μητροπολίτης Παύλος με θετική διάθεση.
Τα πάντα όμως ανακόπηκαν το απόγευμα της 21ης Φεβρουαρίου του 2006 όταν αιφνιδιαστικά ο Μητροπολίτης Παύλος χτυπιέται από ένα βαρύ εγκεφαλικό. Η είδηση πέφτει σα βόμβα δεδομένου του γεγονότος ότι διανύει μόλις το 52ο έτος της ηλικίας του. Αμέσως εισάγεται στο Νοσοκομείο και επί πέντε περίπου μήνες ήταν στην εντατική χωρίς κανένα σημάδι ελπίδας. Οι πιστοί του παλιού ημερολογίου συνέρρεαν κατά εκατοντάδες στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί δεν έδιναν πολλές ελπίδες. Τα πράγματα ήταν σε άσχημο σημείο. Προσευχές και δεήσεις-ανεξαρτήτως παλιού ημερολογίου -γιατί είναι αγαπητός σε όλο το κόσμο. Στη Χίο την ιδιαίτερη πατρίδα του ο πόνος βαθύς. Νέοι καταφθάνουν κατά εκατοντάδες από Ελλάδα, Χίο και φυσικά από την Αμερική.
Οι γιατροί του νοσοκομείου στις αρχές ζητούν από το κόσμο να σταματήσει να προσέρχεται στο νοσοκομείο γιατί πλέον ήταν αδύνατη η λειτουργία του νοσοκομείου. Οι πιστοί της Αγίας Μαρκέλλας εκεί στο προάυλιο της οποίας μεγάλωσε από τα παιδικά του χρόνια ο Παύλος θρηνεί βουβά τον δικό της παιδί. Τον άνθρωπο της. Καθημερινά γίνονται αγρυπνίες και παρακλήσεις. Όλοι δημοσίως ελπίζαν σε ένα θαύμα αλλά στις μεταξύ τους συζητήσεις ήξεραν ότι ο Μητροπολίτης και πνευματικός πατέρας τους έφευγε… Όλα άρχισαν ξαφνικά να αλλάζουν μετά το Μάιο του 2006 όταν άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια επιστροφής στης ζωή. Κάθε μήνας ήταν και καλύτερα. Πέρσι την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα οι πιστοί της Αγίας Μαρκέλλας αλλά κι σύσσωμου του Πάτριου Ημερολογίου σε όλο τ κόσμο προσεύχονταν.
Στην περιφορά του Επιταφίου η Ιερά Σύνοδος των ΓΟΧ στην Ελλάδα είχε στείλει αντιπροσωπεία Επισκόπων αμέσως κοντά στο αδελφό και συλλειουργό. Ο Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας Χρυσόστομος είχε κάνει την περιφορά του Επιταφίου.Ο Καιρός περνούσε. Κάθε μέρα για τους πιστούς του Πάτριου Εορτολογίου στην Αμερική ήταν και μια πορεία προς το Γολγοθά. Η μόνη Ελπίδα μετά τη Σταύρωση είναι η Ανάσταση. Η δική τους Ανάσταση είναι το θαύμα που περιμέναν και για το οποίο προσεύχονταν καθημερινά. Ένα θαύμα… Αυτό ήθελαν και αυτό ζητούσαν…
Σαν από θαύμα ο άνθρωπος αυτός άρχισε να επιστρέφει από το βέβαιο θάνατο. «Ο Θεός -έλεγε κάποιος – μας λυπήθηκε και μας τον ξανάστειλε πίσω. Άκουσε τις προσευχές και τις δεήσεις μας» η βελτίωση πια καθημερινά ήταν αισθητή σε όλους. Στην αρχή κούναγε τα μάτια. Συνενοούταν με νεύματα. Στην γιορτή του Πέτρου και Παύλου με το παλιό ημερολόγιο πάει στη Θεία Λειτουργία. Ο αγαπητός Παύλος είχε επιτρέψει. Ο Σεπτέμβριος του 2006 τον βρήκε ακόμα καλύτερα. Κάθε μέρα και καλύτερα. Οι γιατροί μιλάνε για θαύμα ανεξήγητο παρόλο που οι πιστοί της Αγίας Μαρκέλλας ενώ γνωρίζουν δε μιλάνε… Κρατάνε για τον εαυτό τους το μεγάλο μυστικό…. «Η συνεχής και αδιάλειπτη προσευχή είναι το μυστικό» θα μας πει ένας καλός του φίλος και στενός συνεργάτης.
Χτες όμως Μεγάλη Παρασκευή ο ελληνισμός της Αστόριας έζησε στιγμές έντονης συγκίνησης μόλις στη κεφαλή της Ιεράς Πομπής του Επιταφίου της Αγίας Μαρκέλλας αντίκρισε και πάλι το Μητροπολίτη Παύλο χαμογελαστό όπως πάντα. Με διαφορά. Τώρα όχι πια όρθιος και αγέρωχος. Δυνατός και αποφασιστικός αλλά ήρεμος και πράος στο καροτσάκι του φορώντας την επισκοπική στολή του και ευλογώντας τους πιστούς. Ακόμα και έτσι όμως σε αυτή την κατάσταση ο άλλοτε αγέροχος μεγαλόσωμος άνδρας δίνει το δικό του μήνυμα. Κάνει το δικό ξεχωριστό κήρυγμα διδάσκοντας με την δύναμη της Πίστης. Της θαυματοποιού πίστης που μπορεί να κινήσει όροι και βουνά. Ο Παύλος συγκινεί και δίνει το δικό του Αναστάσιμο μήνυμα προς το λαό αλλά και στο κάθε ένα μας ξεχωριστά. Διδάσκει ακόμα και τώρα. Με την ταπείνωση και την εμπρακτη αγάπη που δείχνει. Πίσω του ακοίμητος φρουρός ο Αρχιμανδρίτης και Πρωτοσύγγελος της Μητρόπολης Νήφων που προχωράει αναζητώντας να δει στα βλέμματα του κόσμου την απήχηση της απόφασης τους να βγουν στην περιφορά με το Γέροντα μπροστά και πάλι έστω και στο καροτσάκι. Δίπλα ο βοηθός Επίσκοπος Θεουπόλεως Χριστόδουλος ευλογεί τα πλήθη και οδεύει στην ιερά πομπή αναζητώντας και εκείνος τα βλέμματα του κόσμου να δει τις ανιδράσεις. Οι πιστοί με δάκρυα στα μάτια έτρεχαν να του φιλήσουν τα χέρια και να πάρουν την Ευλογία του.
Ο Ιεροδιάκονος Σάββας προχωρούσε βουβός με δακρυσμένα μάτια. Οι κληρικοί με προεστό τον παπά Μανώλη πορεύονται και κοιτούν άλλοτε με χαρά και άλλοτε σαστισμένοι από τις αντιδράσεις του κόσμου. Ο Παπαμανώλης προχωρά βουβός με βουρκωμένα μάτια κοιτώντας το κόσμο. Πότε χαμογελά και πότε δακρύζει. Υπέργηρος πια διακονος της Αγάπης εδώ και τρεις δεκαετίες φανής ήρωας. Διάκονος Αγάπης. Το χαμόγελο του σε προσελκύει και κρατά κοντά. Το αγνό χιύμορ του σε δεσμεύει αν θέλεις να πηγαίνεις κοντά και εκείνος να σου μιλά με απλά λόγια. Από την αρχή της μεγάλης δοκιμασίας του Επισκόπου και γέροντα του ο παπαΜανώλης θα πει "ο Θεός τον αγαπά όπως και εμάς. Δεν αφήνει το λαό του. Θα γίνει καλά ο Γέροντας" Αυτά έλεγε και ξανά έλεγε σε όσες καρδιές έκλαιγαν απαρηγόρητα όλους αυτούς τους μήνες.
Η Ιερά Πομπή επιβλητική και η πένθιμη μουσική -που γράφτηκε ειδικά για αυτή τη περιφορά- με τη Ζωή Εν Τάφω, το Άξιον Εστί και το Αι Γενεαί Πάσαι σκίζει τα στήθη και φτάνει μέχρι τη καρδιά. Διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα τις αισθήσεις όλων που παρακολουθούν να συντελείται αυτό το μεγάλο και παράδοξο Θαύμα. Ένα θαύμα του οποίου μάρτυρες υπήρξαν όσοι παρακολούθησαν την λιτανεία του Επιταφίου της Αγίας Μαρκέλλας.
Η συγκίνηση μεγάλη, οι Αμερικανοί σαστισμένοι από το θέαμα που έβλεπαν επί ώρες με τους επιταφίους αναρωτιόταν «μας ποιος είναι αυτός; Γιατί όλοι οι Έλληνες τρέχουν και του φιλούν το χέρι» κάποιοι έκαναν να πλησιάζουν όμως οι επίτροποι της Αγίας Μαρκέλλας πάντα συνετοί και διακριτικοί υπό τις οδηγίες του στενού φίλου και συνεργάτη του Μητροπολίτη Παύλου, Ηλίας Κατσιάρη είναι συγκεριμένες και διακριτικά απέτρεπαν την αθρόα προσέλευση για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και παρερμηνείες μας είπαν λίγο αργότερα και ενώ είχαμε πια φτάσει στην Αγία Μαρκέλλα. Εκεί κατά εκατοντάδες οι πιστού περίμεναν υπομονετικά περίμεναν να πάρουν την ευχή και την Ευλογία του Παύλου. Οι πιστοί από όλες τις ενορίες γύριζαν και ακολουθούσαν την ιερά πομπή της Αγίας Μαρκέλλας για να δουν τον Παύλο. Τον άνθρωπο που ζει το δικό του μεγάλο ζωντανό θαύμα…Τον ΄Άνθωρπο που επέστρεψε στη ζωή ως άλλος Λάζαρος που ανεστήθηκε με Θεία Εντολή και προσταγή. Επέστρεψε έτοιμος πια να ασκήσει τα πνευματικά και ποιμαντικά καθήκοντα του. Ως Πατέρας πνευματικός. Ως Αδελφός. Ως φίλος. Ως Ποιμένας στα πρόβατα του.
Τον Άνθρωπο που γύρισε πίσω από την κόλαση όπως έλεγε βουβά και με λυγμούς μια νεανική ύπαρξη που ξέσπασε σε λυγμούς μπροστά στη θέα και την γαλήνια όψη του Προσώπου του Παύλου. Ένα πρόσωπο που ειδικά τώρα εκπέμπει Αγάπη. Τα λόγια που είπε και στις τρεις στάσεις που έκανε κατά την Ιερά Λιτάνευση έκαναν πολλούς να δακρύζουν. Άλλοι με λυγμούς και άλλοι βουβά. Τα λόγια του λίγα. Μετρημένα. Μιλά μόνο για Αγάπη. Ακόμα και όταν για λίγο κάπου μπερδεύει τις λέξεις από την αγωνία του να απευθυνθεί στο Λαό του Θεού καταλήγει σε μια Λέξη και μια ευχή. Αγάπη. «σας παρακαλώ να αγαπάτε…η Εκκλησία είναι Αγάπη… Ο κύριος μας σταυρώθηκε από Αγάπη…Σας εύχομαι… να αγαπάτε…» τα ίδια θα πει και στη δεύτερη και στη Τρίτη στάση της Ιεράς Λιτανείας που κατέληξε στην Αγία Μαρεκέλλα.
Όλοι παρακολουθούν βουβοί. Άλλοι ξέρουν για το προσωπικό θαύμα του Παύλου και άλλοι όχι… όλοι όμως συγκινούνται. Δακρύζουν και ας μη ξέρουν. Ας μη γνωρίζουν γιατί δακρύζουν. Ίσως τα κεριά… Το λιβάνι που αρωματίζει τον αέρα… τα κεριά που σπάνε το σκοτάδι….Ίσως η κατανυκτική ατμόσφαιρα που υποβάλει στη μεγάλη Μυσταγωγία… Όλοι παρακολουθούν να συντελείται μυστικά ένα άλλο διαφορετικό θαύμα… Τα πρόσωπα λάμπουν από το φως των κεριών. Η Πομπή προχωρά και ο ήχος του Άξιον Εστί ματώνει τη καρδιά.
Τα κεριά που φώτιζαν τα πρόσωπα όλων όσων βουβά ακολουθούσαν την ιερά πομπή χωρίς να μιλούν, διασχίζονται από δάκρυα. Δάκρυα βουβά. Δάκρυα ανακούφισης. Δάκρυα χαράς. Δάκρυα πίστης. Μεγάλης πίστης στο Θεό. Ένα θαύμα που έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία και τη δική του ερμηνεία για το κάθε ένα. Μέσα στο πλήθος, καθώς προχωράμε το βλέμμα μας σταματά σε μια νεανική ψυχή που ξεσπά με δάκρυα και λυγμούς. Ως άλλη μυστική μαθήτρια πορεύεται βουβά ακολουθώντας την Ιερά πομπή και στη θέα του Μητροπολίτη Παύλου ξεσπά σε λυγμούς. Ακολουθεί βιαστικά την πομπή. Να τον δει. Δε μοιάζει να θρησκεύει όμως κλαίει και μόνο που αντικρίζει τον γαλήνιο ταπεινό ιεράρχη που κάποτε της έδινε το χέρι του καλώντας την με το δικό του ήρεμο τρόπο στο δρόμο της Αγάπης. Ίσως ο πόνος να είναι αυτός που τελικά λυτρώνει… Τρέχει από κοντά και σκουπίζει τα μάτια της να μη φανούν τα δάκρυα της και ακολουθά βουβά… Ο Φακός καθώς την ακολουθεί ξαφνικά τη χάνει μέσα στο πλήθος…. ίσως και εκείνη να περιμένει να ζήσει το δικό της θαύμα. Να δει τις ελπίδες και τα όνειρα της να πραγματώνονται…
Χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε φτάσει στο προαύλιο της Αγίας Μαρκέλλας. Οι γαλάζιοι τρούλοι μαρτυρούν ότι φτάσαμε έξω από την Αγία Μαρκέλλα. Οι ψαλμοί συνεχίζονται και η πένθιμη μουσική συνεχίζει. Τα λόγια του Μητροπολίτη Παύλου σχίζουν τον αέρα. «παιδιά μου να αγαπάτε… αυτό σας λέω…σας παρακαλώ ο Χριστός μας από Αγάπη θυσιάστηκε…». Οι εκατοντάδες πιστοί που ακολουθούσαν έμειναν να πάρουν Ευλογία και Ευχή παπό τον Μητροπολίτη Παύλο και να περάσουν κάτω από τον Επιτάφιο. Ένας νεαρός από τη Γερμανία που ήρθε να κάνει ένα ειδικό αφιέρωμα στον ελληνισμό της Αμερικής μας έλεγε «ήταν η πιο συγκινητική στιγμή της ζωή μου όλο αυτό που έζησα… δεν το έχω ξανά δει…»
Σε λίγες ώρες οι Αναστάσιμοι ύμνοι θα αντηχήσουν παντού απ' άκρη σ' άκρη. Στην Αγία Μαρκέλλα όπως και σε κάθε Αγία Μαρκέλλα ο Χριστός θα αναστηθεί στις καρδιές των ανθρώπων που περιμένουν το δικό τους θαύμα. Η Αγία Μαρκέλλα στην Αστόρια τη Νέας Υόρκης ζει το δικό της ξεχωριστό θαύμα. Να σημειωθεί ότι στην Αγία Μαρκέλλα εδώ και χρόνια κάθε Κυριακή του Πάσχα στείνεται το μοναδικό Ελληνικό Παραδοσιακό γλέντι έξω από την Εκκλησία με χορούς, μουσική, άθφονο φαγητό και κόκκινα αυγά.
