Μακρόθεν
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Aργύρη
Παρακολουθώ την Ελλάδα να καίγεται, να πυρώνεται, να αγωνιά, να απελπίζεται. Παρακουθώ την πύρινη λαίλαπα στην πατρίδα όχι μόνο απο τα υστερικά ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια της δορυφορικής τηλεόρασης, αλλά και απο τα ψύχραιμα ρεπορτάζ της δυτικής δημοσιογραφίας των ανταποκριτών. Γίνομαι μακρινή μάρτυρας ενός ακραίου φαινομένου, το οποίο δεν οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες της φύσης αλλά στην αθρώπινη βούληση της ισοπέδωσης των αξιών για χάρη κάποιων μικροσυμφερόντων.
Ακόμη κι αυτή η Πάρνηθα, η λατρεμένη περιοχή των φοιτητικών εκδρομών μας έγινε βορρά στη μανία των μικρόνοοων παρανοϊκών, που πιστεύουν ότι αποδασώνοντας την Αττική θα μπορέσουν να χτίσουν ανεπηρέαστοι μεζονέτες και άλλες αντιαισθητικές κατασκευές, πως θα πλουτίσουν σε βάρος μια όλάκερης μισής Ελλάδας!
Με πιάνει μια απίστευτη θλίψη όχι μόνο για τη στάχτη που τρυπώνει απο τις γρίλλιες μέχρι και στο διαμέρισμά μου στο κέντρο της Αθήνας (όπου μένει ο Αλέξανδρος μερικές μέρες τώρα):
-Μαμά τί είναι αυτή η άσπρη σκόνη που απλώθηκε στο σπίτι αν και τα παράθυρα είναι κλειστά; ρωτάει απο τηλεφώνου ο ανυποψίαστος γιός μου.
Ταράζομαι απο αμηχανία, γιατί πως να απαντήσω στον έφηβο που ονειρεύεται μια μέρα να επιστρέψει στην Αθήνα για να εργασθεί και να διαβιώσει μόνιμα (να παλιννοστήσει ονειρεύεται ο γεννηθείς στον Καναδά Αλέξανδρος!), τι να του πώ : πως δεν θα υπάρχει πόλη, παρά μια μεγάλη γυμνή τσιμεντένια φρίκη με στραγγισμένους ποταμούς, κρυμμένους κάτω απο προχειροφτιαγμένες γέφυρες και μπαζώματα; Και πως ο αποψιλωμένος Υμηττός ήτανε κάποτε καταπράσινος λόφος; Ή πως η Πάρνηθα ήταν μακρινός και ονειρεμένος τόπος φοιτητικών εκδρομών με τόση ομορφιά και μια πανίδα που ούτε εμείς ποτέ υποπτευόμασταν; Πώς να του πώ ότι έκαψαν ακόμη και το δάσος της Αθήνας, το δικό μας αστικό δάσος;
Και δεν είναι μόνο ο πόνος για τις πυρκαγιές, που τις βλέπω σαν πύρινες γλώσσες σκορπισμένες σε ολάκερη την Ελλάδα, ανεξέλεγκτες και μοιραίες για το τέλος της οικολογικής ισορροπίας αυτού του τόπου!
Είναι αυτή η ακατάσχετη μονομανία των Ελλήνων πολιτικών, που αντί να συνδιαλέγονται με την κυβέρνηση στο κοινό τραπέζι των αποφάσεων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην οποία έχει περιπέσει η χώρα, κάνουν φθηνή αντιπολιτευτική κριτική για τα ελλείμματα της κρατικής μηχανής!
Και η αποκορύφωση αυτής της τραγικής σκηνής είναι οι δημοσιογράφοι- ελεγκτές του δημόσιου βίου, που δείχνουν με το δάκτυλο τους ενόχους, κάνοντας απο την δροσερή έδρα του δοκησιφοφισμού τους βάναυση και ανοίκεια επίθεση όχι μόνο στην πολιτεία αλλά και στους δυστυχείς πυροσβέστες που δίνουν μάχη σώμα με σώμα με τη φωτιά.
Ακουσα με τα αυτιά μου τον Γιώργο Βαρεμένο να λοιδωρεί πυροσβέστη επι το έργον, επειδή προσπαθούσε να δαμάσει το θεριό με μικρή μάνικα!
Εχουμε ζήσει στιγμές κρίσης κι εμείς εδώ στον Καναδά με την μεγάλη παγοκαταιγίδα του 1998, όπου επι 10 μέρες είχαν πέσει οι πυλώνες της Ηλεκτρικής Εταιρείας και πέθαιναν κατα δεκάδες καθημερινά πο άνθρωποι απο κρυοπληξία. Κι ενώ η Ηλεκτρική Εταιρεία δεν μπορούσε να συντονισθεί για να επαναφέρει το ρεύμα, οι πολίτες έδειχναν κατανόηση, συσπείρωση γύρω απο τις πολιτειακές αρχές καθώς αναγνώριζαν πως η εξουσία δεν ολιγωρούσε σε τέτοιες στιγμές, απλώς οι δυνάμεις ήταν λιγότερες απο το αναπάντεχο κακό.
Και οι δημοσιογράφοι αντί να εντείνουν τον πανικό με κορώνες, υπομονετικά και αγαπητικά ενθάρρυναν τον κόσμο προσφέροντας λύσεις και συμβουλές στους αιτούντες μέσα απο το ραδιόφωνο, που οι περισσότερο μπορούσαν να ακούσουν μόνο στα αυτοκίνητα ή απο τρανζιστοράκια με μπαταρίες..
Είχαμε γίνει μια μεγάλη αγκαλιά εδώ στο ξένο Μόντρεαλ τις στιγμές της δυσκολίας. Κι όχι ένα πεδίο μάχης , κριτικής, υποκριτικής αντιπολίτευσης και αδόκιμης στηλίτευσης τους κράτους, που δεν είναι παντοδύναμο και το ξέρουμε όλοι.
Θλίβομαι γιατί οι εκάστοτε δοκιμασίες στην πατρίδα αντί να μας φέρνουν πιό κοντά ως έθνος, μας αποσυνθέτουν για λόγους ψηφοθηρίας και φτηνής δημοσιογραφικής αυτοπροβολής. Γι αυτό περίλυπος ειμί έως θανάτου, αν και η δική μου πόλη σε τούτη την πλευρά του Ατλαντικού είναι βυθισμένη σε ένα μεγάλο ξέφρενο πάρτυ της τζάζ,!
