Μακρόθεν
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Απόψε γύρισα χαρούμενη μετά απο ένα δροσερό βράδυ στη γαλλική γειτονιά της πόλης μου. Είχα αμαρτήσει με παγωτό φυστίκι απο τον υπέροχο Billboquet και ήμουν μές στην καλή χαρά επειδή είχα εγκαταλείψει απο πρωίας μολύβι και χαρτί για να βολτάρω μέχρι τελικής πτώσεως.
Είπα να μπώ νυχτιάτικα στο Κυκλαμινάκι να δώ αν γύρισε επιτέλους απο την Αθήνα. Κυρτωμένο απο τη λύπη κι απο την απογοήτευση επέστρεψε το Κυκλαμινάκι μου, που το ζήλευα γιατί είχε κήπους και πολύχρωμα λουλούδια και μονοκατοικία απέναντί μου τεράστια. Το Κυκλαμινάκι ήταν το πρώτο πλασματάκι που άφησε ένα λουλουδάκι στην πόρτα του μπλογκοδιαμερίσματός μου. Και της είπα χαμογελαστά «ευχαριστώ» για το περίσσευμα της καρδίας της.
Το Κυκλαμινάκι του Βουνού ήταν πάλι το πρώτο που τίμησε τα «Ψηλά Τακούνια» μου καταθέτοντας στη βιτρίνα της αγαπητικής βιβλιοθήκης της μια φωτογραφία του εξωφύλλου πάνω στις αμμουδιές του Πήλιου και κάποια αποσπάσματα απο το βιβλίο που της άρεσαν. Το Κυκλαμινάκι άνοιγε τη μεγάλη μονοκατοικία της μεσάνυχτα κι εγώ απο το μικρό μου διαμέρισμα κατασκόπευα τις μεγάλες αγκαλιές με τους τόσους φίλους και φίλες της στη μπλογκόσφαιρα. Εβγαινε στον κήπο της και πότιζε τα πλουμιστά λουλούδια βάζοντας χρώμα και ομορφιά στη μπλογκογειτονιά μας.
Και ποτέ μα ποτέ δεν ανέφερε τις ποιητικές της απόπειρες , που έχουν γίνει όμορφα βιβλιαράκια : «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν», «Ιστορία που την έγραψαν παιδιά» , «Στιγμές Ζωής, Στιγμές Ψυχής». Το βιβλιαράκι της «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν» εκδόθηκε απο τις εκδόσεις «Καλυδών» και ήταν χαρούμενη η Κυκλαμινούλα μας, επειδή νόμισε πως έσπασε το φράγμα, πως επιτέλους η Αθήνα αγκάλιασε την ποιητική της δημιουργία.
Ομως, πηγαίνοντας στην άσπλαγχνη πρωτεύουσα δεν αντίκρυσε πουθενά το βιβλίο της. Σε κανένα βιβλιοπωλείο. Το αναζήτησε και δεν το βρήκε, γιατί η Αθήνα είναι μια μεγάλη κυκλωματική πολιτεία που κυκλοφορεί μόνο ό,τι αρέσει στην επιλεκτική διανόηση , αυτήν που κάνει παιχνίδι με τα έργα και τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτήν που δημιουργεί στεγανά αποκλείοντας τους πολλούς , τους εκτός της παρέας!
Τώρα το Κυκλαμινάκι θέλει να εγκαταλείψει το μπλόγκινγκ γιατί κουράστηκε, γιατί έδωσε πολλά, γιατί αγχώθηκε με την υποχρέωση να απαντάει στα σχόλια των γειτόνων της μπλογκόσφαιρας. Τώρα το Κυκλαμινάκι απειλεί να κλείσει με λουκέτο την όμορφη μονοκατοικία με τα πολλά δωμάτια!
Κι έτσι εγώ θα αντικρύζω μια πόρτα κλειδαμπαρωμένη, ένα κήπο που θα λογγώσει απο άναρχο πράσινο χωρίς λουλούδια και ομορφιές.
Φαίνεται πως είναι η εποχή της εγκατάλειψης του αγώνα. Φαίνεται πως οι απογοητεύσεις στη μπλογκογειτονιά είναι πολλές και αναγκάζουν διάφορους να μετακομίσουν σε άλλες πολιτείες πιό προσωπικές.
Ο φίλος reader πούλησε κι αυτός την προηγούμενη εβδομάδα το διαμέρισμά του όπου μπαινόβγαιναν διάφοροι πίνοντας καφέ και νυχτερινά ουίσκυ στα μινιμαλιστικά καναπεδάκια της ανάγνωσής του.
Δεν πειράζει, ίσως νάναι η αύρα του καλοκαιριού που προκαλεί αυτή την ξαφνική ανάγκη της μετακόμισης. Ισως πάλι να φταίμε κι εμείς οι μπλογκογείτονες που δεν δείχνουμε την τρυφεράδα και την πονεσιά μας για τους συγκατοίκους μας.
Ο,τι κι αν φταίει, θα συνεχίσω τις καλοκαιρινές βόλτες στο μπλογκοχωριό. Θέλω να απολαύσω κάθε στιγμή πνευματικής αναλαμπής των γύρω μου, κάθε λεπτό προσωπικής ανάτασης των γειτόνων μου. Κι αν δεν τους το ομολογώ κάθε στιγμή πως τους διαβάζω και τους αγαπώ, ας με συγχωρήσουν. Είμαι κάτοικος της περιοχής και θα παραμείνω στο ευάερο , ευήλιο και με θέα διαμερισμά μου!
