Επίκαιρα Ανεπίκαιρα
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Οι εκλογές στη Γαλλία καταρρίπτουν την συμβατική λογική και σηματοδοτούν σεισμικές αλλαγές στην Ευρώπη:
* Η συμβατική λογική υπαγόρευε ότι το εκλογικό σώμα θα αποδοκίμαζε τη διακυβέρνηση της Γαλλικής Κεντροδεξιάς, που δεν υπήρξε επιτυχής την τελευταία τετραετία.
Έγινε το ακριβώς αντίθετο: Το Σοσιαλιστικό κόμμα ηττήθηκε καθαρά στις προεδρικές εκλογές του Μαϊου και συνετρίβη στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. «Φθάρηκε» περισσότερο το Σοσιαλιστικό Κόμμα στην αντιπολίτευση, απ' ότι φθάρηκε το Γκωλικό Κόμμα στην κυβέρνηση!
* Η συμβατική λογική, υπαγορεύει, ακόμα, ότι όπου φθείρεται ο δικομματισμός εκεί δυναμώνουν – έστω και προσωρινά – είτε εξωθεσμικά κόμματα στα δύο άκρα είτε ένα κεντρώο κόμμα ανάμεσα στους δύο «μεγάλους».
Κι αυτό διαψεύστηκε: Ο κεντρώος κ. Μπαίρού καταποντίστηκε στις βουλευτικές εκλογές. Τα άκρα του πολιτικού φάσματος συρρικνώθηκαν μέχρις εξαφανίσεως και στις Προεδρικές και στις βουλευτικές εκλογές.
* Η συμβατική λογική υπαγορεύει, επίσης, ότι ένας νέος κοινοβουλευτικός ηγέτης αναδεικνύεται είτε από την αντιπολίτευση είτε μετά από επιτυχημένη θητεία σε κρίσιμα «παραγωγικά» υπουργεία, όπως το Εξωτερικών, το Οικονομικών ή το Παιδείας. Ποτέ δεν έχει αναδειχθεί κοινοβουλευτικός ηγέτης από το «άχαρο» υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Βέβαια, στη Γαλλία το Εσωτερικών είναι ενσωματωμένο με το Δημοσίας Τάξεως. Αλλά ο Σαρκοζύ αναδείχθηκε, όχι για το μεταρρυθμιστικό έργο του ως υπουργός Εσωτερικών, αλλά για το κατασταλτικό έργο του ως υπουργός Δημόσιας Τάξης! Κι αυτό είναι πρωτοφανές…
Ένας «αμφιλεγόμενος» υπουργός σε μια «αποτυχημένη» κυβέρνηση, στο πιο «άχαρο» υπουργείο της καταστολής – επί υπουργείας του οποίου, μάλιστα, έγιναν δύο αιματηρές εξεγέρσεις – κανονικά έπρεπε να «εξαφανιστεί» από το προσκήνιο. Ο Σαρκοζύ, αντίθετα, εκτινάχθηκε στην Προεδρία. Και το κόμμα του εξασφάλισε μια ανεπανάληπτη, διπλή εκλογική νίκη.
Είναι προφανές, ότι στη σημερινή Γαλλία δεν ισχύει πια η «συμβατική λογική». Κι αυτό όχι γιατί η Κεντροδεξιά έπεισε τους πάντες, αλλά διότι το Σοσιαλιστικό κόμμα έφτασε να αηδιάσει τον κόσμο. Κι αυτή η απέχθεια που προκάλεσαν τα φθαρμένα ιδεολογήματα των Σοσιαλιστών (στη χώρα που τα γέννησε), έσπρωξε το εκλογικό σώμα προς ένα αντίπαλο ηγέτη, ο οποίος αμφισβήτησε όλα τα στερεότυπα της προοδευτικής «πολιτικής ορθότητας», άρθρωσε πολιτικό λόγο στη θέση των κλισέ, υπερασπίστηκε το μέσο πολίτη και τις ανάγκες του, εκπροσώπησε τη μεσαία τάξη και τις αγωνίες της.
Ο γαλλικός λαός ψήφισε υπέρ της δημόσιας ασφάλειας. Ψήφισε υπέρ της ενσωμάτωσης των μεταναστών και εναντίον της πολύ-πολιτισμικότητας. Ψήφισε υπέρ διασφάλισης της εθνικής ταυτότητας. Ψήφισε εναντίον της ευρω-γραφειοκρατίας
Ο Γαλλικός λαός αντιλήφθηκε ότι το εθνικό κράτος είναι κοιτίδα και εγγύηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κι όσοι θέλουν να αποδυναμώσουν το εθνικό κράτος δεν επιδιώκουν περισσότερη Ευρώπη, αλλά λιγότερη δημοκρατία. Δεν δημιουργούν «περίσσευμα Ευρώπης» αλλά έλλειμμα δημοκρατίας»…
Τα στερεότυπα της συμβατικής σοφίας τα επιβάλλει – συνήθως – η πολιτική ελίτ. Και τα αμφισβητεί – σπανίως – η ίδια η κοινωνία. Ο τελευταίος μήνας σηματοδοτεί μια από τις σπάνιες και μεγαλειώδεις εκείνες στιγμές της δημοκρατίας, όταν η κοινή λογική των πολιτών, ανατρέπει τη «συμβατική σοφία» της νομενκλατούρας.
Αυτό ξεκίνησε στη Γερμανία και στη Σουηδία τα τελευταία δύο χρόνια. Επιβεβαιώθηκε σήμερα, με τον πιο απερίφραστο τρόπο στη Γαλλία και στο Βέλγιο – αναπόφευκτα πια και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ζούμε ήδη στη φάση της «μεγάλης μεταστροφής»…
