ΑΞΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου
Η Ελλαδική Εκκλησία γύρισε νέα σελίδα. Η (ελεύθερη) εκλογή του 20ου προκαθημένου της Εκκλησίας του Αποστόλου Παύλου, για δεύτερη φορά μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους, χωρίς παρεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας και με απόλυτη ελευθερία είναι γεγονός! Η Κανονική Τάξης αποκαταστάθηκε από την εκτροπή που διαδοχικά ακολουθούσε η μια μετά την άλλη, από ιδρύσεως της, με τον τόμο παραχώρησης της Αυτοκεφαλίας που της εδόθη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1850, μέχρι και την εκλογή του μακαριστού Αρχ. Κυρού Σεραφείμ. Εξέλεξε πανηγυρικά και με κανονικές ψήφους Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος τον από Θηβών κ Λεβαδείας κ.κ. Ιερώνυμο.
Δεν είναι τυχαίο ότι την εκλογή του στήριξαν όλες οι τάσεις και οι εκφάνσεις εντός της Ιεραρχίας ακόμα και μέσα από αυτή την αδελφότητα της Χρυσοπηγής και αυτό λέει πολλά… Άλλαξαν οι συσχετισμοί. Αναπτύχθηκε γύρω του νέα δυναμική που του δίδει το προβάδισμα και τον αέρα του ισχυρού εντός του Σώματος της Ιεραρχίας για να προχωρήσει με αργά αλλά αποφασιστικά βήματα σε ουσιαστικές αλλαγές και όχι καινοφανείς υποσχέσεις κοσμικής νοοτροπίας.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι λίγα λεπτά μετά την εκλογή το Φανάρι εξέδωσε την ευχητήριο συχαρητιρια επιστολή του γεγονός που σημαίνει ότι ήταν έτοιμη και γραμμένη με μέγιστη προσοχή. Μα πάνω από όλα όμως {όπως πολιοί Ιεράρχες έλεγαν με δάκρυα στα μάτια μέσα στον ναό ψάλλοντας το «Πανσόφους του αλιείς αναδείξας» και σχηματίζοντας το σημείον του Σταυρού μετά την ολοκλήρωση της τελικής δεύτερης ψηφοφορίας} «η Ιεραρχία ως Σώμα Χριστού αποκατέστησε ηθικά έναν Άνθρωπο»! Εκείνον που εκούσια (για αρκετούς ) ή ακούσια (για τους περισσότερους) αδίκησε το 1998 σε εκείνη την εκλογή… Όπου ενώ η βούλησης της Πρεσβυτέρας Ιεραρχίας (τότε) ήταν αυτή που εξεφράσθη σήμερα πανηγυρικό τω τρόπω (λαμβάνοντας υπόψη ότι εκ τότε έχουν αποδημήσει εις Κύριον αρκετοί Ιεράρχες που τότε ήταν στον Μητρ. ναό και ψήφισαν υπό το κράτος πιέσεων και συναισθηματικής φορτίσεως), ύστερα από δέκα ολόκληρα χρόνια, και μετά από ένα εντέχνως καλοστημένο σχέδιο εξόντωσης, σχεδόν στανικής εμπνεύσεως, ώστε ο Ιεράρχης της Θήβας να είναι όμηρος μέσα από έναν ορυμαγδό δυσώδους λάσπης που εξέβραζαν εκείνη την περίοδο διάφορα κέντρα και παράκεντρα, κατασυκοφάντησης, και ενός τεχνητού κλίματος έντασης κυρίως δια του (συνόλου του) Τύπου (πλην ελαχίστων και ιδιαιτέρων εξαιρέσεων), παραπληροφόρησης.
Αλλά το χειρότερο από όλα είναι η εξαπάτησης της Ιεραρχίας, ώστε Αυτή(η Ιεραρχία) προ των τεχνιτών και ψευδών διλημμάτων εσύρθη κυριολεκτικά να επιλέξει όχι ελεύθερα και αβίαστα αλλά μέσα από αγωνιώδη ερωτήματα (που τεχνηέντως είχαν δημιουργηθεί) τον διάδοχο του μακαριστού Σεραφείμ. Κάτω από πίεση και ανύπαρκτα διλήμματα οδηγήθηκε τελικώς σε εκείνη την εκλογή του από Δημητριάδος Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κυρού Χριστόδουλου ο οποίος μετά από 10ετη Ποιμαντορική διακονία εις τον θρόνο των Αθηνών {για την κατάληψη του οποίου έκανε τόσα} εν τέλει έλαβε Θεία και Ιερή πρόσκληση και σήμερα πορεύεται για το μεγάλο ταξίδι προς την αιώνιον Ζωή για την μεγάλη συνάντηση στο Τραπέζι της Βασιλείας του Θεού. Αναπαύεται ως ένας ακόμα ηγέτης του κόσμου και της Ελλάδος εν σκηνές δικαίων και Αγίων. Ο Πανάγαθος, Φιλεύσπλαχνος, Οικτίρμων, και Ελεήμων Θεός ας αναπαύει και ας γαληνεύει την ψυχή του μέχρι της τελικής Κρίσεως. Ο Λαός που τον ακολούθησε ως την τελευταία του κατοικία είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που αφήνει πίσω ως ιερό κληροδότημα και παρακαταθήκη εις την Διοικούσα Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Ο διάδοχος του καλείται να επαυξήσει ότι καλό εποίησε. Ότι άξιο οικοδόμησε. Να καλλιεργήσει όλους εκείνους τους καρπούς του καλού και αγαθού έργου που άφησε πίσω του εις συνέχεια της Εκκλησίας κατά κόσμον. Μα πάνω από όλα ο νέος Αρχιεπίσκοπος οφείλει να επαναφέρει την Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας εις την Συνοδικότητα. Την συλλογικότητα. Την οδό των πατέρων της Εκκλησίας. Να ορθοτομεί τον Λόγο Του Θεού χωρίς κοσμικά κριτήρια. Να επαναφέρει την διοικούσα Εκκλησία Ορθοτομούσα τον Λόγο της Αληθείας και κυρήτουσα το Θείο και Ιερό Ευαγγέλιο που διαχρονικά είναι η μόνη πηγή αλήθειας και Αγάπης πέρα και πάνω από κάθε κοσμική αντίληψη. Με αληθινή σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη (όπως πάντα διακόνησε την τοπική) Εκκλησία του, να οδηγήσει το Λογικό Ποίμνιο εις αληθινή Σωτηρία χωρίς συσχηματισμούς και συμβιβασμούς. Να αξιοποιήσει τους αληθινά άξιους Ιεράρχες αλλά και να επιλέξει τους καταλληλότερους για τις αντίστοιχες θέσεις εις όλα τα πόστα. Να θέσει τις βάσεις, τους όρους και τις προϋποθέσεις ώστε αργά και σταθερά η διοικούσα Εκκλησία, από τον Πρώτο μεταξύ Πρώτων και Ίσο μεταξύ Ίσων, δηλ. Εκείνον, ως τον έσχατο μοναχό στο τελευταίο ξεχασμένο και φτωχό μετόχι και μοναστηράκι, να επιτελεί το έργο της ως Θεία και Ιερή Αποστολή πέρα και πάνω από μεθοδεύσεις και νοοτροπίες που δεν έχουν θέση εις την ζωή και την πρακτική της Εκκλησίας. Να αναδείξει αληθινούς διακόνους αγάπης.
Να αποδιώξει κάθε έννοια και πρακτική εκκοσμίκευσης. Να θέσει τις βάσεις και τις προϋποθέσεις ώστε να αποκαθάρει τον κλήρο, Ανώτερο και κατώτερο, ώστε αυτός στην μεγάλη πλειοψηφία του να αποτελεί ζωντανό παράδειγμα μίμησης ζωής εις Χριστόν. Ο νέος αρχιεπίσκοπος οφείλει να αλλάξει το πνεύμα και το γράμμα της νοοτροπίας στη διοίκηση όχι μόνο εις την Εκκλησία και Επαρχία Του (την Αρχ. Αθηνών) αλλά και ως Πρόεδρος της Συνόδου εις ολόκληρη την Ελλαδική Εκκλησία και τις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις της. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος οφείλει να κάνει εκείνες τις θεσμικές παρεμβάσεις που θα αποδιώξουν ότι ξένο και μη Ορθόδοξο υπάρχει μέσα εις την Ελλαδική Εκκλησία, κατάλοιπο της βαυαρικής ωμής παρεμβάσεως που υπέστη τότε η Ελεύθερη Ελλαδική Εκκλησία. Ο νέος Αρχ. οφείλει να ενισχύσει την Συλλογικότητα και την διασυλλογικότητα διακονώντας εις Χριστόν αδελφούς Συν-Επισκόπους και Συν-Λειτουργούς του Υψίστου. Να διακονεί εις Χριστόν ως έσχατος και όχι από καθέδρας. Ο νέος αρχιεπίσκοπος οφείλει να βγάλει την δικοικούσα Εκκλησία από το πνεύμα εγωκεντρικής και εκκοσμικευμένης εσωστρέφειας επαναφέροντας το ορθόν και Ορθόδοξο εκκλησιολογικό ήθος και ύφος. Να κάνει εκείνες τις θεσμικές παρεμβάσεις εις τον καταστατικό Χάρτη που θα απηχούν πλήρως στο πνεύμα των Ιερών Κανόνων. Χωρίς οπισθοδρομήσεις και πισωγυρίσματα.
Η Ορθοδοξία είναι πάνω από όλα Δημοκρατία αυτό σημαίνει Συνοδικότητα. Η πορεία και το έργο του Ιεράρχη της Θήβας, τα προηγούμενα χρόνια της υπερ 20ετούς πορείας ως Επισκόπου και Επιχώριου Μητροπολίτη μαρτυρούν ξεκάθαρα και τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Ήδη από τις πρώτες σημειολογικές ενέργειες του έδειξε πολλά για το πως σκέπτεται να διακυβερνήσει το πλοίο της Ελλαδικής Εκκλησίας. Μετά το τρισάγιον εις την μνήμη του μακαριστού Αρχ. Χριστοδούλου πήγε στην Μονή του Οσίου Λουκά. Αυτό λέει και δείχνει πολλά για το τρόπο και το ύφος της διακονίας του. Από τα πρώτα του λόγια, όπου κυριάρχησε, σεμνότητα, η εμφανής ταπείνωση, η λιτότητα και η πραότητα διαφαίνεται και ο Ποιμαντικός και Αρχιερατικός Λόγος του. Από τις πρώτες του ενέργειες θα είναι να τεθούν οι όροι και οι βασικές προϋποθέσεις ώστε να υπάρξει σταδιακή αναμόρφωσης και επιμόρφωση του ιερού κλήρου. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η μοναδική Μητρόπολη με τον μεγαλύτερο δείκτη σε ανώτατο επίπεδο(masters, ph. Διδακτορικά κτλ) μορφωμένων κληρικών σε όλα τα επίπεδα, είτε μιλάμε για έγγαμους ή πολύ περισσότερο για άγαμους κληρικούς.
Αν δει κάποιος το προνοιακό και φιλανθρωπικό έργο του θα καταλάβει αμέσως τον τρόπο διαποίμνασης όχι μόνο της Μητροπόλεως του αλλά και της επιρροής που θα έχει εις τις άλλες Μητροπόλεις αν και σήμερα όλες οι επαρχίες έχουν να επιδείξουν αρκετά μεγάλο και ουσιαστικό έργο. Σύμφωνα με πληροφορίες μας από τις βασικές του ενέργειες θα είναι μια σειρά θεσμικών παρεμβάσεων που θα αλλάξουν στην πράξη το ύφος και τον τρόπο διοίκησης. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι από τους πρώτους, όπου με σχετικό υπόμνημα του προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας , συνοδική εντολή, έθεσε εγκαίρως το θέμα των διακριτών σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας και δεν αποκλείεται όταν το έδαφος είναι κατάλληλο, και ο χρόνος ώριμος να τεθεί το θέμα μέσα από αμφότερα διασυλλογικές διαδικασίες. Ο Ιεράρχης της Θήβας είναι από εκείνους που πιστεύουν στην εκλογή επισκόπων σύμφωνα με την πατερική παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες που θέλουν τον Επίσκοπο – Μητροπολίτη να εκλέγεται ψήφο Κλήρου και Λαού και θα θέσει το θέμα μέσα από συνοδικές και διασυλλογικές διαδικασίες. Έχει συγκεκριμένη άποψη επ' αυτού και θα φανεί από τις πρώτες κινήσεις του σε όλα τα επίπεδα.
Η Συνοδικότητα θα διαφανεί άμεσα από τις πρώτες του ενέργειες εις την πρώτη Σύνοδο στην Ολομέλεια της Ιεραρχίας όπου με συμβολικές αλλά με μεγάλη και ουσιαστική σημειολογική σημασία θα κάνει αισθητή την αλλαγή στον τρόπο διοίκησης της Εκκλησίας αναβαθμίζοντας με απλές ενέργειες την Συνοδικότητα. Είναι από εκείνους που θέλουν τους άξιους, και μέσα από διαφανείς και καθόλα αξιοκρατικές μεθόδους όπως αυτό έπραξε και στην Μητρόπολη του, γι αυτό και θα προωθήσει τους ικανούς ιεράρχες στις κατάλληλες θέσεις ώστε το έργο της Ελλαδικής Εκκλησίας να αποδίδει τα μέγιστα. Είναι από εκείνους που πιστεύουν στον διεθνή ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι σχέσεις του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι απλά αγαθές και αγαστές αλλά κάτι περισσότερο. Δεν εννοεί Ορθοδοξία χωρίς τον Οικουμενική διάσταση της, η οποία πραγματώνεται μόνο μέσα από την Οικουμενικότητα και φεγγοβόλο λάμψη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εξ ου και οι πρώτες ενέργειες του θα είναι να οδεύσει άμεσα το προσεχές διάστημα προς συνεργασία, συνεννόηση και πλήρη αποκατάσταση σχέσεων με την Μητέρα Εκκλησία ύστερα από το τραύμα και τις πληγές που άνοιξε η προηγούμενη περίοδος η οποία έθεσε σε μεγάλη δοκιμασία τις σχέσεις των δυο Εκκλησιών. Η πορεία Αγάπης προς τις Αδελφές Εκκλησίες που θα αρχίσει συν τω χρόνω να πραγματοποιείται στο προσεχές διάστημα και πάντως μετά την ολομέλεια της Συνόδου της Ιεραρχίας(όταν και όποτε αυτή συγκληθεί ) θα δείξει και τις μεγάλες προσδοκίες του νέου Αρχιεπισκόπου Ελλάδος αλλά και το πως οραματίζεται τον διεθνή ρόλο της Ελλαδικής Εκκλησίας σε πλήρη και αρμονική συνεργασία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Την αυτή οδό φαίνεται πως θα ακολουθήσει και σε ότι αφορά τις διαχριστιανικές σχέσεις μεταξύ των Εκκλησίων. Δεν είναι τυχαίο πως η Ιερά Μητρόπολη του έχει δείξει τέτοια δείγματα συνεργασίας σε κοινωνικό και φιλανθρωπικό επίπεδο με ανταλλαγές έμψυχου δυναμικού για εκπαίδευση και επιμόρφωση σε διεθνή κέντρα άλλων χριστιανικών εκκλησιών για θέματα κοινωνικής ευαισθησίας στο τομέα της πρόληψης και της αποκατάστασης.
Ο νέος Αρχιεπίσκοπος πάνω από όλα οφείλει με το παράδειγμα του να αλλάξει τρόπο και ύφος διοίκησης και να επαναδραστηριοποιήσει τον Συνοδικό Θεσμό όπως κατ επανάληψη έχει ζητηθεί με σχετικό αίτημα προς τους εκάστοτε αρχιεπίσκοπους με αντίστοιχες επιστολές όπως αυτή που ακολουθεί και με τον οποία επιλέγουμε να κλείσουμε συμβολικά και σημειολογικά το παρόν κείμενο. Επιστολή έκκλησις η οποία είχε αποσταλεί εις τον μακαριστόν αρχ. Κυρό Χριστόδουλο ως αγωνιώδης έκκλησις και την οποία προσυπογράφουν γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι της Εκκλησίας απ΄ άκρη σ΄ άκρη της Ελλάδος και αληθινοί διάκονοι της Εκκλησίας και του Χριστού. Η επιστολή – έκλλησις σήμερα ως παρακαταθήκη είναι όσο πιο επίκαιρη από ποτέ διότι καταδεικνύει την ζώσα πραγματικότητα αφού καταγράφει και περιγράφει σε αδρές γραμμές την κατάσταση της Διοικούσας Εκκλησίας τον Πηδάλιον της οποίας αναλαμβάνει ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.
ΕΚΚΛΗΣΙΣ
πρός τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον
καί τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας
τής Εκκλησίας της Ελλάδος
«`Εθου ημάς όνειδος τοίς γείτοσιν ημών,
μυκτηρισμόν και χλευασμόν τοίς κύκλω ημών» (Ψαλμ. 43, 14)
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Μέ βαθειά οδύνη επικοινωνούμε μαζί Σας, για να θέσωμε υπ? όψιν Σας την αγωνία και τους προβληματισμούς μας, σχετικά με την νέα και ζοφερή εκκλησιαστική κρίση. Η υιική αυτή έκκληση προς την αρχιερατική Σας συνείδηση και ευαισθησία ας μή θεωρηθή ως εκδήλωση προπετείας, αλλά ως ταπεινή έκφραση εμπόνου αγάπης προς την Μητέρα μας Εκκλησία.
Ακράδαντη πεποίθησή μας είναι ότι, όπως όλες οι δοκιμασίες, έτσι και η παρούσα παραχωρείται από τον φιλάνθρωπο Θεό, ο Οποίος «όσους εάν φιλή, ελέγχει και παιδεύει» και πάντοτε «κρείττόν τι» προβλέπει για την Εκκλησία Του. Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να διαγνώσουμε ορθά το άγιο θέλημά Του, ζητώντας με «πνεύμα συντετριμμένον» τον φωτισμό Του, και να συνετισθούμε από τα παιδαγωγικά κτυπήματα και τα οδυνηρά μηνύματά Του, πρίν ?ό μή γένοιτο!? μας «εμέση εκ του στόματός Του».
Για την πυροδότηση της κρίσεως, ίσως ευθύνονται και ξένα προς την Εκκλησία κέντρα, τα σχέδια των οποίων θα αποκαλυφθούν στο μέλλον. Τίς συνθήκες όμως για την ανάφλεξη καθώς και τις εύφλεκτες ύλες τις προσφέραμε εμείς. `Αλλοι άναψαν τή φωτιά. Εμείς όμως την τροφοδοτήσαμε. Καί, αν δεν λάβουμε επειγόντως τα μέτρα μας, θα συνεχίσουμε να την τροφοδοτούμε. `Ας μήν αναθεματίζουμε λοιπόν εκείνους που την άναψαν κι εκείνους που την συνδαυλίζουν, αλλά ας επέμβουμε δυναμικά, ξεκινώντας με μιά θαρραλέα αυτοκριτική και ανάληψη των ευθυνών μας.
Τί ζητεί ο Θεός από εμάς; Τί φταίει για την κρίση; Μήπως η δυσλειτουργία των εκκλησιαστικών συλλογικών οργάνων; Μήπως η καταφρόνηση των Ιερών Κανόνων; Μήπως ο συσχηματισμός μας με τον κόσμο, ο ολέθριος αυτός «δαίμων? της εκκοσμικεύσεως, ο οποίος έχει εισχωρήσει τα τελευταία χρόνια σε όλες τις πτυχές της εκκλησιαστικής μας ζωής;
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Τά βλέμματα όλων μας είναι στραμμένα επάνω Σας. Εσείς ως Αρχιερείς και μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας μπορείτε και οφείλετε να αποκλιμακώσετε και να εκτονώσετε την κρίση, αξιοποιώντας την, μάλιστα, προς όφελος της Εκκλησίας. Μπορείτε και οφείλετε να διασώσετε το κύρος του επισκοπικού αξιώματος και την αξιοπρέπεια του ιερατικού λειτουργήματος, πρίν αυτά καταρρακωθούν ανεπανόρθωτα μέσα στή συνείδηση του ελληνικού λαού.
`Ολοι περιμένουμε από Σάς γενναίες αποφάσεις και τολμηρές κινήσεις, μακριά από θολές και χρονοβόρες διαδικασίες. Είναι ώρα και ανάγκη επιτακτική να επαναλειτουργήσει ο Συνοδικός θεσμός, σύμφωνα με την μακραίωνα εκκλησιαστική μας παράδοση. Δεν μπορεί πλέον η Ιεραρχία να είναι ένα άνευρο θεσμικό σώμα, με μόνες αρμοδιότητες την έγκριση προειλημμένων αποφάσεων και τις υπαγορευόμενες επισκοποποιήσεις. Επιβάλλεται να ασκήση τα ιεροκανονικά της δικαιώματα, να εκφέρη τον υπεύθυνο θεολογικό και ποιμαντικό της λόγο, να αποδείξη την πνευματική της δύναμη, δύναμη που αντλεί από την εν Αγίω Πνεύματι συγκρότησή της, και να προχωρήση ασυμβίβαστα στην περιλάλητη και από όλους αναμενόμενη «αυτοκάθαρση?. Τά όπλα τα έχει: Είναι οι Ιεροί Κανόνες. `Οταν αυτοί τηρούνται, ενεργούν καθαρτικά και θεραπευτικά, ενώ όταν παραβαίνονται, εκδικούνται.
Η «αυτοκάθαρση» του Κλήρου αποτελεί θεμελιώδες καθήκον των επισκοπικών Συνόδων. Μέ αυτήν διασώθηκαν το κύρος, η αξιοπρέπεια και η ευταξία του εκκλησιαστικού σώματος ανά τους αιώνες. Στην «αυτοκάθαρση» λοιπόν πρέπει να προβή και σήμερα η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναλαμβάνοντας υπεύθυνα το πνευματικό νοικοκύρεμα του «οίκου της?, σύμφωνα με όσα ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες. `Ολες ανεξαιρέτως οι περιπτώσεις, για τις οποίες υπάρχουν σύννομες καταγγελίες από κληρικούς ή λαϊκούς, ανεξαρτήτως αν έχουν ή δεν έχουν αποκαλυφθή από τα ΜΜΕ, πρέπει να εξετασθούν με αμεροληψία και διαφάνεια. Τά αποστήματα, και μάλιστα τα πολυχρόνια, δεν θεραπεύονται με ασπιρίνες, αλλά με χειρουργικές επεμβάσεις. Γι? αυτό είναι αναγκαίο να οδηγηθούν στην εκκλησιαστική δικαιοσύνη όλοι οι κληρικοί, οιουδήποτε βαθμού, οι οποίοι έχουν καταγγελθή, ώστε να διαλάμψη η αλήθεια και είτε να αθωωθούν είτε να τιμωρηθούν, σύμφωνα με το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας μας, ακόμη και με καθαίρεση, αν το παράπτωμα που διέπραξαν επισύρει την βαρύτατη αυτή ποινή. `Αλλωστε η καθαίρεση, όπως και κάθε άλλη εκκλησιαστική ποινή, δεν είναι ενέργεια εξοντωτική και απορριπτική, αλλά φιλάνθρωπη και παιδαγωγική, γιατί λειτουργεί θεραπευτικά τόσο προς το εκκλησιαστικό σώμα όσο και προς τον καθαιρούμενο κληρικό, παρέχοντάς του την ευκαιρία της μετανοίας και της σωτηρίας.
Σε συνάφεια με τα ανωτέρω, παρακαλούμε υιικώς να ζητηθή από την Πολιτεία η κατάργηση της διατάξεως της §8 του άρθρου 34 του Ν. 590/1977, σύμφωνα με την οποία η ΔΙΣ απομακρύνει Μητροπολίτη από την επαρχία του, θέτοντάς τον σε διαθεσιμότητα, πρίν ακόμη προσαχθή σε δίκη. Η διάταξη αυτή είναι κραυγαλέως αντίθετη προς τους Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι δεν επιτρέπουν να απομακρύνεται ένας Επίσκοπος από τον θρόνο του πρίν διαπιστωθή κανονικό παράπτωμα. Επί πλέον, ο λαός δεν πληροφορείται αν ο Ιεράρχης, ο οποίος τίθεται σε διαθεσιμότητα, διέπραξε ή όχι τα αδικήματα, που του έχουν προσαφθή. Καί το ακόμη χειρότερο, με τή διάταξη αυτή παρέχεται έμμεσα η δυνατότητα στους εχθρούς της Εκκλησίας να επεμβαίνουν στα εσωτερικά της, εξοντώνοντας «ανεπιθύμητους? και «ενοχλητικούς? Επισκόπους.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Σάς ικετεύουμε να εισακούσετε την έκκλησή μας αυτή, έκκληση ταπεινών λειτουργών της Εκκλησίας, που καθημερινά σηκώνουμε το βαρύ φορτίο του χλευασμού της, και να αναλάβετε γενναίες πρωτοβουλίες για την εκτόνωση της κρίσεως, πραγματοποιώντας τομές, αλλά τομές παραδοσιακές, στή λειτουργία του Συνοδικού συστήματος και δημιουργώντας τις κατάλληλες εκκλησιολογικές προϋποθέσεις για την «αυτοκάθαρση?. Τήν ώρα τούτη η σιωπή δεν είναι χρυσός. Η ενδεχόμενη αναποφασιστικότητα θα καταλήξη στην απογοήτευση και τον θρήνο για άλλη μία χαμένη ευκαιρία.
Ζωσθείτε, παρακαλούμε, το λέντιον της ταπεινώσεως του Χριστού και καθαρίσατε τους ρύπους της Ελλαδικής Εκκλησίας. Αναπαύσατε τις ταραγμένες συνειδήσεις και τις βαρυαλγούσες καρδιές των ευσεβών Χριστιανών, που επωμίζονται με υπομονή και προσευχή όλες τις εκκλησιαστικές κρίσεις, πρόθυμοι πάντως σε κάθε περίπτωση να θυσιασθούν για την Αγία μας Εκκλησία.
Μέ την ελπίδα ότι σύντομα θα παρέλθη και τούτος ο βαρύς πειρασμός, ώστε όλοι μαζί, «εν ενί στόματι και μιά καρδία», να αναφωνήσουμε με ευγνωμοσύνη προς τον πολυέλεο Κύριο το ψαλμικό: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», διατελούμε με υιικό σεβασμό, επικαλούμενοι τις άγιες αρχιερατικές ευχές Σας.
* Αλέξανδρος Στεφανόπουλος είναι εκ των αρχαιοτέρων εκκλησιαστικός συντάκτης, αρθρογράφος σε σειρά ελληνικών και ξένων περιοδικών, ειδικός αναλυτής επί θεμάτων θρησκειών και εκκλησιολογικών νομοκανονικών ζητημάτων, πρώην εκδότης του πρώτου Θρησκειολογικού περιοδικού στον κόσμο «Θεός και Θρησκεία», σήμερα διευθυντής και εκδότης του Greek American News Agency με έδρα στη Νέα Υόρκη και την Αθήνα.
