Στοιχείο ταύτισης με τη Λαϊκή – Κοινωνική Αντίσταση.
Του Δημήτρη Δ.Αλευρομαγείρου, αντιστράτηγου ε.α. επίτιμου γενικού επιθεωρητή στρατού.
Ο Αντόνιο Γκράμσι , είχε ονομάσει την πρό Φασιστική κοινοβουλευτική κατάσταση στην Ιταλία «καρικατούρα κοινοβουλευτισμού»
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την τριπλή φασιστική κατοχή, όπου η Εθνική Αντίσταση , η μεγαλύτερη σε έκταση και βάθος στον κόσμο, φαλκιδεύτηκε από τον ακολουθήσαντα καταστροφικό εμφύλιο, αποτέλεσμα και επιτυχία των Βρετανών «συμμάχων» μας αλλά και βαρειά δική μας ευθύνη.
Η μετεμφυλιακή «κοινοβουλευτική» λειτουργία του κράτους ομοιάζει κατά πολύ με εκείνη της προφασιστικής Ιταλίας .
Η αποστασία του 1965 είναι η απόδειξη, όπου δεν έγινε κάν ανεκτή μία επιεικέστερη συντηρητική πολιτική που εξέφραζε η τότε Ένωση Κέντρου..
Το τότε παγκόσμιο περιβάλλον με επίκεντρο το διαρκές πρόβλημα της Μέσης Ανατολής , αλλά και για τον Ελλαδικό χώρο η αποδοχή μιάς έξωθεν στρεβλής «λύσης του Κυπριακού με τον «ζουρλομανδύα» των συμφωνιών «Ζυρίχης και Λονδίνου»[έτσι ονόμασε τις συμφωνίες ο Άγγλος Λόρδος Κάλλαχαν..] , οδήγησαν ΄σε αφόρητες πιέσεις , στο Κυπριακό, τις οποίες δεν μπορούσαν να δεχτούν και αυτές οι αδύνατες «Κοινοβουλευτικές» Κυβερνήσεις..
Η προβοκατόρικη κατασκευή ενός θολού πολιτικού σκηνικού που άρχισε με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη για να εξελιχτεί σε έναν φανταστικό «κομμουνιστικό κίνδυνο» συμπλήρωναν αυτή την προδικτατορική ατμόσφαιρα…
Κυρίες και Κύριοι,
Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή για την πρόσκληση του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών της περιόδου 1967 -1974, τα μέλη του οποίου με τη δράση τους ,τις πολυετείς φυλακίσεις και εξορίες και τα βασανιστήρια που υπέστησαν και τα οποία οδήγησαν συντρόφους τους σε φρικτές αναπηρίες και θανάτους, απόρροια της εσωτερικής ιδεολογικής πίστης τους, τίμησαν αυτήν την Δημοκρατική και Πατριωτική πίστη τους.
Στις τάξεις σας , Δημοκράτες του Συλλόγου, υπάρχουν από εργάτες και φοιτητές έως Επιστήμονες και από στρατιώτες έως Στρατηγοί, για να αποδειχθεί , άπαξ έτι ότι η Λαϊκή και Κοινωνική αντίσταση είναι απόλυτα ταυτισμένη με το Δημοκρατικό, που είναι Πατριωτικό και το Πατριωτικό που δεν μπορεί να μην είναι Δημοκρατικό, πιστεύω. .
Αισθάνομαι όμως επίσης χαρά γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να δώσω μια εικόνα των ενόπλων δυνάμεων η όποια συστηματικά αμαυρώθηκε και σε κάποιο βαθμό εξακολουθεί να έχει ακόμα μια βαρεια σκιά, ως να ήταν αποκλειστικά υπεύθυνη για το κατάντημα της πατρίδας μας, τη μαύρη εκείνη εποχή.
Γιατί -όπως στην αρχή ανέφερα -πολλούς ώμους βαραίνει η ευθύνη για την κατάρα της επτάχρονης δικτατορίας [Οι αναξιωματικοί της χούντας δεν νίκησαν, η φαλκιδευμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία κατέρρευσε, γράφει ο Βασίλης Φίλιας στο βιβλίο του «Τα αξέχαστα και λησμονημένα»] .
Και δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι, η δικτατορία εκτός από όλες τις άλλες καταστροφές αποδυνάμωσε και τις ένοπλες δυνάμεις με αποτέλεσμα να δώσει την ευκαιρία στους Τούρκους να αποτολμήσουν το έγκλημα της εισβολής, η όποια παρ'ολη την αντίσταση του Κυπριακού Λάου και τις μεμονωμένες ηρωικές αντιστάσεις των εις την Κύπρον ευρισκόμενων Ελληνικών και Ελληνοκυπριακών στρατευμάτων, οδήγησε στη Κυπριακή τραγωδία με επακόλουθο τη συνεχιζόμενη κατοχή της μισής Κύπρου από τους εισβολείς .
Η αντίσταση όμως του Ελληνικού Λάου με κυρίαρχη αυτή της νεολαίας με πρωτοπόρα τα φοιτητικά νιάτα της Νομικής και του Πολυτεχνείου έδωσε αθάνατα κτυπήματα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ-ΑΛΗΘΕΙΑΣ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ στο χουντικό τέρας το όποιο συγκλονίστηκε συθέμελα και έσπευσε τρικλίζοντας να διαλυθεί αφήνοντας όμως δυστυχώς πίσω του ερείπια εθνικής καταστροφής αλλά και μιας στυφής και αλλοιωμένης γεύσης που στιγμάτισε τη σύγχρονη ιστορία μας.
Στην αντίσταση αυτή έλαβαν μέρος με κάθε μέσο πολλοί αξιωματικοί-υπαξιωματικοί και οπλίτες και των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων και αποδυνάμωσαν το μύθο που καλλιεργούσε η χούντα ότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι συνυπεύθυνες για την τραγωδία του Ελληνικού Λάου αλλά ταυτόχρονα συγκέντρωσε επάνω τους το αδυσώπητο μίσος της δικτατορίας, ακριβώς γιατί διέλυσαν αυτόν τον μύθο.
Η συμμέτοχη Αξιωματικών τόσο στη «Δημοκρατική Άμυνα», όσο και στην οργάνωση «Ελεύθεροι Έλληνες»,την οργάνωση «Εθνικής Σωτηρίας» με επικεφαλής τον επί πέντε χρόνια στη συνεχεία φυλακισθέντα Ταγματάρχη Άγγελο Πνευματικό και το Κίνημα του Ναυτικού αποτελούν τις κυριότερες και κορυφαίες ενέργειες αντίστασης των ΕΔ.
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε ότι προ της δικτατορίας η εκκολαπτόμενη χούντα- με αφορμή την υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ» και την προβοκάτσια του υποτιθέμενου σαμποτάζ στον Έβρο – είχε κατορθώσει να εξοντώσει ένα μεγάλο μέρος μη χουντικών αξιωματικών ώστε να βρει μειωμένη αντίσταση την ώρα της επιβολής της .Αλλά δεν σταμάτησε εκεί . Οι διώξεις των αξιωματικών αμέσως μετά την 21/4/1967 πήραν την μορφή χιονοστιβάδας .Η Ελένη Βλάχοι είχε γράψει στο αντιδικτατορικό περιοδικό «Greek Report» που εξέδιδε στο Λονδίνο ότι μέχρι το 1968 είχαν εκδιωχτεί μόνο από τις τάξεις του στρατού ξηράς 2500 μόνιμοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί.
Θα αναφερθώ τελείως ενδεικτικά και μόνο σε όσους δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσα μας-σε ελάχιστους επωνύμους και ανώνυμους- αξιωματικούς του στρατού ξηράς:
Είναι δυνατόν να αγνοείται η πρώτη μεγάλη θυσία στον αντιδικτατορικό αγώνα του Υπολοχαγού Γιώργου Παναγούλη, αυτής της γεννημένης αδούλωτης ψυχής; [είχα την ξεχωριστή χαρά να τον γνωρίσω ως πρωτοετή Εύελπι όταν ήμουν τριτοετής και έζησα αυτό που ονομάζω ‘αδούλωτη ψυχή»]
Μήπως μπορούμε να λησμονήσουμε την άλλη μεγάλη ηρωική μορφή ,το θύμα των κτηνωδών βασανιστηρίων και σύμβολο πλέον της αντιδικτατορικής αντίστασης τον ηρωικό Μεσολογγίτη Ταγματάρχη Σπύρο Μουστακαλή; Όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις σε κάθε αντιστασιακή ενεργεία ,πίσω από κάθε βόμβα διαμαρτυρίας τον Μουστακαλή[είχα την ξεχωριστή χαρά να τον έχω διοικητή στη Κύπρο το 1965]
Μήπως μπορεί να λησμονήσουμε την ευγενική μορφή του ευπατρίδη διανοουμένου και γνησίου δημοκράτη Γιάννη Βαρσου,ηρωικου επίσης θύματος της δικτατορίας;
Η μήπως μπορούμε να αγνοήσουμε τις φυλακίσεις -διώξεις και εξορίες των επιφανών στρατιωτικών Χριστοδούλου Τσαγανέ[του ηρωικού συνταγματάρχου του Ιερού Λόχου, ο όποιος πριν από το θάνατο του στο Λονδινο,ζητησε να μην ενταφιάσει στην Ελλάδα αν δεν εκδιωχτεί η χούντα], του στρατηγού Παύλου Δημοπουλου,στρατηγου Ιορδανίδη της «Δημοκρατικής Άμυνας»,στρατηγού Ανδρέα Βαρδουλάκη [διακεκριμένου αξιωματικού του Ιερού Λόχου, του Μυστικού Πολέμου και της Μέσης Ανατολής στην φασιστική κατοχή, ο όποιος κατήγγειλε την επερχόμενη δικτατορία από πριν και αποστρατεύτηκε την ιδία ημέρα της 21/4/1967 και εν συνεχεία φυλακίστηκε και εξορίστηκε και το όποιον επίσης είχα τη χαρά να τον έχω Μέραρχο μου], στρατηγού Γιώργου Περιδη,στρατηγου Δημήτρη Οπρόπουλου[όλη η Ελλάδα γνώρισε την τραγικη αλλά και δυναμική του εικόνα],στρατηγού Αλέκου Παπατέρπου[του συνεχώς από το '65 διωκόμενου],στρατηγού Ανδρέα Έσερναν[του «τελευταίου ιππότη»όπως έγραψε ο Τηλέμαχος Μαρατός στην «Καθημερινή'],στρατηγών Παντελή Καλαμάκη[επίσης διοικητού μου], Κ.και Σοφοκλή Τζανετή , Γιαννη Μπισια, Νικου Λεβακου, Στ.Χρυσοσταλλη, Γρηγόρη Βλάχου, Κωστα Ζησίου, Σήφη Καβρουδάκη, Δημήτρη Μπολαρη, Αλεκου Αρχακη, Κωστα Χαραλαμποπουλου, αντισυνταγματαρχων Χρηστού Χαραλαμποπουλου [συμμαθητή μου στη Σχολή Ευελπίδων] Κώστα Πνευματικού[αδελφού του Αγγέλου],στρατηγών Στ. Σωμαρακακη,.Γ.Περιβολιωτη.Γ.Πανουτσου,Ζαλαχωρη, Βασίλη Μαθιουδάκη , Γ.Καρουσου;κ.α.
Δίπλα σ' αυτούς πρέπει να θυμηθούμε βεβαία τους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού και ιδιαίτερα του Κινήματος του Ναυτικού και την ανταρσία του «ΒΕΛΟΥΣ» με επικεφαλής τον σημερινό επίτιμο Α/ΓΕΝ ναύαρχο Νικό Παππά, καθώς και τους βασανισμούς των υπαξιωματικών του Ναυτικού στο πλοίο «Έλλη» όπως επίσης τους φυλακισθέντες και βασανισθέντες αξιωματικούς της πολεμικής αεροπορίας με κορυφαία την περίπτωση του βετεράνου αεροπόρου Τάσου Μήνη, η επιστολή του οποίου, για την καταγγελία των βασανιστηρίων του και των συντρόφων του οποίου συγκλόνισε το Πανελληνιο και την Ευρώπη όταν διαβάστηκε στην εκπομπή της Deutsche Welle. Mεταξύ των συληφθέντων και βασανισθέντων επίσης και οι δυο μετέπειτα Αρχηγοί ΓΕΑ Νίκος Στάππας και Δημήτρης Αποστολάκης[ο τελευταίος διατέλεσε και ΥΦΕΘΑ[και οι δυο, σήμερα επίτιμοι Α/ΓΕΑ]
Η πολιτεία ,θα μου επιτραπεί να πω, με μεγάλη καθυστέρηση και ύστερα από πολλές πιέσεις- αναγνώρισε επί τέλους την πρόσφορα όλων αυτών μόλις το 2000 που καθιερώθηκε με Προεδρικό διάταγμα ως ημέρα τιμής της προσφοράς των ΕΔ. στην αντίσταση κατά της χούντας η 23η Μαΐου με αφορμή την κορυφαία αντιστασιακή ενάργεια των ΕΔ, το κίνημα του Ναυτικού του 1973 και την ανταρσία του Α/Π ΒΕΛΟΥΣ.
Πλέον αυτών όμως και επειδή κατά την άποψη μου όλοι μας [πολιτεία -λαός και φυσικά εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικοί] οφείλουμε να μην εκφωνούμε μόνο ευχολόγια και μνημόσυνου λογούς σε επετείους αλλά με πράξεις να βελτιώσουμε την ποιότητα και την αξιοπιστία της αποτρεπτικής μας δυναμης, βασικος κορμός της οποίας είναι οι Ε.Δ, πρέπει αφενός μεν να μελετούμε τα αίτια και τις αφορμές που επέτρεψαν όπως η θρασύτητα ,ο αριβισμός και η ιδιοτέλεια μιας «παρέας» ευτελών επωμιδοφορων και αναξιωματικων να εκμεταλλευτεί με ένα έντεχνα παρουσιασθέντα ψευδή ιδεαλισμό «περί σωτηρίας» της δήθεν κινδυνεύοντας ,δόλιας πατρίδας μας , την ευπιστία πολλών έντιμων αξιωματικών ιδιαίτερα κατωτέρων στερουμένων όμως εκείνης της αναγκαίας και με ποιότητα παιδείας την όποια η πολιτεία δεν τους είχε εφοδιάσει ,και να καθίσουν στον τράχηλο του Ελληνικού Λάου μας ,να τον υποβάλουν σε βιβλική δοκιμασία και να προκαλέσουν την μεγαλύτερη, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Και θα μου επιτραπεί να υπενθυμίσω , ότι ένα από τα αίτια που οδήγησαν στο πραξικόπημα του '67 και αφορά μόνο την πολιτική για τις Ένοπλες Δυνάμεις ,σαν αποτέλεσμα και συνέπεια αυτής της έλλειψης παιδείας, ήταν η ανυδρία και η απαράδεκτη αναποφασιστικότητα μερικών ανώτερων και ανώτατων στρατιωτικών ηγητόρων οι όποιοι στη συνεχεία από αναξιοπρέπεια και έλλειψη ευθιξίας αυτοταπεινωθηκαν και δεχτήκαν να υπηρετήσουν κάτω από τις διαταγές κατωτέρων τους και με αυτό τον τρόπο καταπάτησαν αρχές -παραδόσεις-πεποιθήσεις γεγονός που εκμεταλλεύτηκε η εν λογά «παρέα' των Α ν α ξ ιωμετικων και ευτελών επωμιδοφορων της χούντας του '67.
Αυτό όμως -χωρίς να θέλω θέλω να υπεισέλθω σε αναλύσεις των συνομιλητών μου -δεν είναι άσχετο με το γενικότερο κλίμα της προδικτατορικής εποχής και είναι παρά πολύ σημαντικό να το δούμε στη σημερινή εποχή που ευτυχώς κάθε έννοια τέτοιας μορφής εκτροπής έχει εκλείψει αλλά υπάρχουν ενδείξεις άλλων αντιστασιακών- πατριωτικών ελλειμμάτων.
Το κλίμα αυτό δεν είναι άσχετο με την αλλαγή πολίτικης νοοτροπίας που εμφανίστηκε κυρίως μετά το νικηφόρο για την Ελλάδα δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όπου μέχρι τότε και παρά τη δικτατορία Μεταξά, η, όπως θέλετε να την ονομάσετε, ηγέτιδα τάξη θεωρούνταν αρχηγός του εθνους,υπερασπιζε τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους βάζοντας τα «υπεράνω όλων». Ο εμφύλιος του 46-49 δεν ήταν αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής και της ύποπτης υποταγής μας;
Υποθέτω ότι θα γνωρίζετε ότι όταν το 1948 τόσο η τότε Κυβέρνηση ,όσο και οι αντάρτικες δυνάμεις προσπάθησαν να βρουν μια συμβιβαστική λύση για να σταματήσει η αιματοχυσία αρνήθηκαν κατηγορηματικά οι Αμερικανοί ,αξιωματικοί των οποίων βρίσκονται ως «σύμβουλοι» σε πλήθος Μονάδων. Δεν είναι η ίδια αντίληψη που οδήγησε στα θλιβερά γεγονότα του ‘65 και μετέπειτα στα τραγικά του '67 στα όποια αναφερόμαστε; γι αυτό και η τρομοκρατημένη εμφάνιση της χούντας στην Κεσσάνη τον Νοέμβρη του '67 και η επαίσχυντη απόσυρση της ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, προάγγελος της μετέπειτα καταστροφής, γι αυτό και το επίσης προδοτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974;
Και ας μου επιτρέψτε να σημειώσω κάποια σημερινά,
.Δεν είναι ανάλογο-τηρουμένων των αναλογιών- το κλίμα να δεχόμαστε σήμερα αφόρητες πιέσεις συμβιβασμού στην Κύπρο, παρά την συντριπτικά εκπεφρασμένη βούληση του Κυπριακού Λάου για άπατες τύπου Ανάν, πιέσεις για να ενδώσουμε στο Σκοπιανό και σε Ευρωπαϊκή δήθεν πορεία της Τουρκίας με το causus belli στο Αιγαίο και την μη αναγνωριση , εκ μέρους της , της οντότητος της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Τι γίνεται λοιπόν ;τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας την έχουμε πετάξει σαν κάτι άχρηστο;
Όχι Κύριες και Κύριοι,
Υπάρχει ο Λαός, ο πατριώτης Λαός που κρατά αυτή τη σημαία και πρέπει να το γνωρίζουν οι εκάστου ηγέτες ότι ο Λαός τους επέλεξε για να κρατάνε αυτή τη σημαία. Είναι αυτός ο Λαός που έκανε το θαύμα της πατριωτικής αντίστασης το 1940-44, είναι αυτός ο Λαός που αηδίασε και αντιστάθηκε τη χούντα του 67.
Οι αντιστασιακές ενέργειες κατά της χούντας του '67 των πραγματικών αξιωματικών , οι οποίοι σημειωτέον ήσαν παρόντες πάντα στη πρώτη γραμμή του πυρός σε όλους τους πατριωτικούς αγώνες εν αντιθέσει με τους απόλεμους αρχηγίσκους της χούντας ,έδωσαν το πραγματικό μήνυμα του πατριώτη Έλληνα ο όποιος είναι πάντα δημοκράτης με τη σωστή του όρου έννοια.
Αυτό είναι το μήνυμα προς την διαχρονική πολιτεία η όποια είναι υποχρεωμένη να τιμά πάντα αυτούς του αγνούς πατριώτες αξιωματικούς, διπλά σε όλους του άλλους αγνούς πατριώτες πολίτες όταν τους δώσει την πραγματική ,δηλαδή δημοκρατική παιδεία, και όταν αυτή την παιδεία, τη δημοκρατική την εφαρμόζει η εκάστοτε πολιτεία στην πράξη με πατριωτική ιδεολογία, μακριά από κούφιους σωβινισμούς.
Είναι υποχρέωση της πολιτείας ,είναι απαίτηση του Λάου μας ο όποιος ήταν και είναι πάντα πατριώτης.
Θέλω να ευχαριστήσω επίσης , την Κίνηση για την Εθνική Άμυνα και τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, για την πρόσκληση και σας Κυρίες και Κύριοι που είχατε την ευγένεια να με ακούσετε.
Αθήνα 41 χρόνια μετά……
[εισήγηση του Δ. Αλευρομάγειρου στην Εκδήλωση του Συλλόγου Φυλακισθέντων Ορισθέντων Αντιδικτατορικού Αγώνα 1967-1974 με συνεκδηλωτες τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και την Κίνηση για την Εθνική Άμυνα .για τα 41 χρόνια από την επάρατον δικτατορία. Αθήνα , Αίθουσα Διηπειρωτικής , Κλεισθένους 15]
