Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, πέρασαν ήδη στην ιστορία. Θα τις θυμούμαστε ως τις εκλογές των εκπλήξεων και των ανατροπών. Κόντρα στα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων, το αδιαφιλονίκητο φαβορί, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έχασε στον πρώτο γύρο των εκλογών, γεγονός που οδήγησε στην εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Φαίνεται ότι στην περίπτωση της Κύπρου, άδικα γίνεται τόσος ντόρος, για τις δημοσκοπήσεις. Ξοδεύονται (χαραμίζονται τελικά) τεράστια ποσά, τα οποία αντί να γεμίζουν τα ταμεία γραφείων ερευνών, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με άλλους τρόπους από τα ‘κύτταρα της δημοκρατίας', τα κόμματα, πιθανώς και για το καλό της πατρίδας. Την κύρια ευθύνη για τις κομματικές συσπειρώσεις της τελευταίας στιγμής, την έχουν οι πανίσχυροι μηχανισμοί των κυπριακών κομμάτων, σε σημείο που μάλλον θα διεκδικούν τα παγκόσμια πρωτεία. Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε πλειστάκις στο παρελθόν. Παραμονές των εκλογών, οι περιλάλητες συσπειρώσεις (μαντρίσματα) των κομμάτων, ενός παντοδύναμου κομματικού κατεστημένου, είναι ικανές να γελοιοποιήσουν τους δημοσκόπους, και να αποστομώσουν τους πάντες.
Οι νικητές των εκλογών, έχουν κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουν. Δημοκρατία έχουμε (αυτή που θα καταργήσουμε αν δεχθούμε το έκτρωμα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα – όπως δυστυχώς διατράνωσε και ο νέος Πρόεδρος), και ο εκλεκτός του λαού, είναι ο Δημοκρατικά εκλελεγμένος πρόεδρος. Αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Αυτό όμως που πρέπει να μας ανησυχήσει, είναι ότι μαζί τους, πανηγυρίζουν και γνωστοί εχθροί της Κύπρου, που θεωρούν ως δεδομένο το ότι η απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την εξουσία, ανοίγει τον δρόμο για την λύση του Κυπριακού, με τις γνωστές όμως απαράδεκτες πρόνοιες, που συναντήσαμε στο σχέδιο Ανάν. Στην ουσία, σύντομα θα βιώσουμε αυτό που όλοι φοβόντουσαν: Την νεκρανάσταση του σχεδίου Ανάν, που θα έχει μεν άλλο όνομα, διαφορετικό περιτύλιγμα, αλλά ίδιο περιεχόμενο. Αυτό θα γίνει, ενώ πολλοί στην προεκλογική περίοδο, καμώνονταν ότι αυτό δεν ήταν ένα υπαρκτό σενάριο, κατηγορώντας τον πρώην Πρόεδρο, ότι έβλεπε φαντάσματα. Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός ανέχεται εύκολα το δούλεμα, και το επιβραβεύει μάλιστα, διαχρονικά με την ψήφο του. Δεν εξηγείται διαφορετικά η πανηγυρική συσπείρωση που πέτυχαν τα μεγάλα κόμματα στην Κύπρο, παρά τα όσα βγήκαν στη φόρα, με το σχέδιο Ανάν. Οι θιασώτες μιας πιο ‘ευέλικτης πολιτικής', κύριοι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία στο Κυπριακό, και για τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέξαμε με το συγκεκριμένο σχέδιο λύσης, επιβραβεύονται και πάλι, και εκτοπίζουν τον εμπνευστή του ηρωικού 76%, που βροντοφώναξε ο Κυπριακός Ελληνισμός, το 2004.
Δεν πείθουν καθόλου, οι καθησυχαστικές δηλώσεις των οποιωνδήποτε, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του νέου προέδρου, ο οποίος προσπαθεί να γαρνίρει τη λύση που επιδιώκει, με ότι διαθέσιμο υπάρχει στο λεξιλόγιο της πολιτικής και των πολιτικών, στο Κυπριακό (Διζωνική Ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, αποφάσεις και ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, Κοινοτικό Δίκαιο, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα κ.α.). Θα ήταν πιο τίμιο, κάποιοι να είναι πιο ειλικρινείς. Ο λαός δικαιούται να γνωρίζει, τις αληθινές προθέσεις, και τις πραγματικές κόκκινες γραμμές. Έχει μπουχτίσει από τις προσμίξεις θέσεων, τις ‘δεσμεύσεις-σαλάτα', που πρέπει να τα έχουν όλα μέσα (για να χαϊδεύουν όλα τ' αυτιά). Για να ενισχύσω τα περί τιμιότητας, που θίγω πιο πάνω, θα δανειστώ την άποψη του αξιόλογου επιστήμονα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, Παναγιώτη Ήφαιστου. Στο βαρυσήμαντο άρθρο του, που τιτλοφορείται… «Η πλεκτάνη Αναν και οι παραδοχές υποδούλωσης και υποτέλειας», ανάμεσα σε άλλα, σημειώνει και τα ακόλουθα, που θα πρέπει να μας προβληματίσουν: «…θα ήταν πιο τίμιο, όσοι για ποικίλους λόγους είναι προσκολλημένοι στο τερατούργημα του σχεδίου Ανάν, αντί να το υποβάλλουν με νέες μεταμφιέσεις, να ομολογήσουν απερίφραστα αυτό που εν τέλει πιστεύουν: Έχουμε αποφασίσει να μην είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και εκτιμούμε ότι ως υποτελείς των Τούρκων και των Άγγλων θα περνάμε καλά και ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή. Εφήμερα υλικά και ωφελιμιστικά κριτήρια είναι πιο σπουδαία. Τρέφουμε ελπίδες, θα μπορούσαν ακόμη να ομολογήσουν, πως μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού οράματος και της δυτικής υποκρισίας περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι λαοί μπορούν να ενώνονται και να φτιάχνουν νέες πασπαρτού ταυτότητες, έστω και αν αυτό σημαίνει υποδούλωση στους Αγγλοαμερικανούς και νεοοθωμανούς νεοποικιοκράτες.»
Οι πολιτικοί, εκτός από ειλικρινείς, και έντιμοι απέναντι στο λαό, οφείλουν να είναι ρεαλιστές, και ο πραγματικός αυτός ρεαλισμός (όχι ο ρεαλισμός της ηττοπάθειας, και της προσαρμογής με τα κατοχικά δεδομένα), να βασίζεται στη γνώση. Δηλαδή, να έχουν γνώση της πραγματικότητας, μελετώντας τον αντίπαλο, και τις επιδιώξεις του, για να μπορούν να χαράξουν πολιτική, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και βεβαίως να μπορούν να δώσουν κατεύθυνση στο λαό. Εξ αυτού, θα ήταν νομίζω παράλειψη αν δεν πρόσθετα και κάποια άλλα που σημειώνει ο Π. Ήφαιστος, στο ίδιο άρθρο: «Σκοπός της Βρετανίας είναι η αναίρεση της ανεξαρτησίας των Κυπρίων που «κερδήθηκε» μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η παγίωση της ιδιοκτησίας των ιμπεριαλιστικών βάσεων συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιων πόρων και ο -συνεταιρικός με την Τουρκία- πλήρης και παντοτινός στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, του πλούτου της και ανθρώπων της. Σκοπός των Τούρκων είναι, όπως εξάλλου πάντα διακηρύττουν, να παγιώσουν τον στρατηγικό έλεγχο επί της Κύπρου, να καταστήσουν τους Κυπρίους υποτελή μειονότητα στην ίδια την πατρίδα τους και κατά προτίμηση αναίμακτα να τους εξαφανίσουν είτε με μετανάστευση είτε με μετατροπή τους σε αναξιοπρεπείς εξυπηρετικούς φραγκολεβαντίνους.» Υπάρχει σώφρων πολίτης, χωρίς κομματικές παρωπίδες, που διάβασε έστω και την πιο απλή περίληψη του σχεδίου Ανάν, που θα διαφωνήσει με τις πιο πάνω διαπιστώσεις; Με το να αυτοαναιρεθούμε ως κράτος και ως άνθρωποι, αποδεχόμενοι τον εξευτελισμό που μας προτείνουν, διασφαλίζουμε την συνέχεια του Ελληνισμού στην Κύπρο, ή υπογράφουμε την ληξιαρχική πράξη του;
Δεν ξεχνούμε την ανακούφιση που νιώσαμε, όταν η κάλπη έβγαλε εκείνο το απίστευτο 76% του ‘ΟΧΙ' στο σχέδιο Ανάν. Ήταν κι εκείνη μια ανατροπή, που ήταν όμως ευπρόσδεκτη, για εκείνους που επιμένουν να αντιστέκονται, πιστεύοντας σε αρχές και αξίες. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από την παγίδα που έστησαν τα ξένα κέντρα αποφάσεων (με τη μεγάλη συμβολή της διακυβέρνησης Κληρίδη, και του τότε υπουργού των Εξωτερικών, και νικητή του πρώτου γύρου των πρόσφατων προεδρικών εκλογών, Γιαννάκη Κασουλίδη – ούτε αυτά τα ξεχνούμε). Στις φετινές προεδρικές εκλογές, η ανατροπή, ήταν εις βάρος της Κύπρου και του λαού της. Είμαι εξ εκείνων που πιστεύουν ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, εννοούσε αυτά που έλεγε, εκείνο το βράδυ στο διάγγελμα του, παραμονές του δημοψηφίσματος. Είχε παραλάβει κράτος, και δεν ήταν διατεθειμένος να παραδώσει κοινότητα. Είχε ορκιστεί πρόεδρος της δημοκρατίας, και σκόπευε να τηρήσει τον όρκο του, και τις δεσμεύσεις του προς το σύνταγμα. Έχασε λοιπόν ο Τάσσος την εξουσία, έχασε και η Κύπρος τον σθεναρό υπερασπιστή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Θα παρακολουθούμε τις κινήσεις του νέου προέδρου, και αναμένουμε ότι, όντας ο ίδιος πλέον στο πηδάλιο, αντιμετωπίζοντας τις σκληρές πραγματικότητες, έχοντας τον Ταλάτ για συνομιλητή του, θα ορθώσει ανάστημα. Σε κάθε του βήμα, θα περιμένουμε (και θα απαιτούμε) να σέβεται τον όρκο που έδωσε, και να ενεργεί ως υπερασπιστής της Κυπριακής Δημοκρατίας, αρνούμενος να υποβιβαστεί από πρόεδρος, σε αρχηγός κοινότητας. Ευχόμαστε ότι θα εξαντλήσει τη θητεία του, με την Κυπριακή Δημοκρατία να υφίσταται, προτάσσοντας θέσεις αρχών, που θα επαναφέρουν το Κυπριακό στη σωστή πορεία.
Η ανησυχία είναι μεγάλη, ανάμεσα στους απλούς πολίτες. Δεν υπάρχει πια, καμία αμφιβολία, ότι στήνεται πάλι η παγίδα του σχεδίου Ανάν. Θα κατέλθουν πιο προετοιμασμένοι, ενθαρρυμένοι από την αποκαθήλωση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την εξουσία. Θα μεταμφιέσουν τις προθέσεις τους, θα προτείνουν μια μεταλλαγμένη λύση (ακόμα και ‘ευρωπαϊκή λύση' είναι άξιοι να την ονομάσουν), και θα δουλέψουν σκληρά για να την περάσουν. Τελικός στόχος, η θανάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και η παρθενογένεση που επιδιώκουν οι εχθροί μας. Ξένοι και ‘δικοί', θα επενδύσουν στην κόπωση που έχει επέλθει στον λαό, και σε έναν ανήθικο εκβιασμό, που άρχισε ήδη να καλλιεργείται: «Οι ξένοι έχουν χάσει την υπομονή τους μαζί μας. Ή δεχόμαστε τη ‘λύση', όποια κι αν είναι αυτή, αφού καλύτερη δεν μπορεί να υπάρξει, ή ‘τσιμεντώνεται' και μονιμοποιείται η διχοτόμηση.»
Παρά τις δυσκολίες, η αντίσταση, υπάρχει ακόμα, και θα είναι πάντα στις επιλογές μας. Κανείς, δεν μπορεί ποτέ να την αποκλείσει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, φτάνει «να μην βρεθεί το χέρι που θα υπογράψει». Θα έρθουν καλύτερες μέρες, φτάνει να αγωνιστούμε, και να πιστέψουμε στον ιερό σκοπό, αυτόν της διασφάλισης του Ελληνισμού, στην γη των πατέρων του. Μπορεί να κατάφεραν να ‘ρίξουν' τον ‘Mr No', αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αποθέματα αντίστασης, στον ελληνισμό της Κύπρου, που είναι μαθημένος στα δύσκολα. Κι αν τυχόν ξανάρθουν μέρες, όπως αυτές του 2004, θα ξαναβγούμε στους δρόμους, στις γειτονιές, στις πλατείες, θα πάμε από σπίτι σε σπίτι… Δε θα τους περάσει. Δεν έχουμε άλλωστε άλλη επιλογή. Πρέπει να βγούμε πάλι νικητές, γιατί έχουμε χρέος να παραδώσουμε μια Κύπρο Ελληνική, στις γενιές που έρχονται. Δανείζομαι εδώ, την ελληνοπρεπέστατη ρήση, που είμαι σίγουρος ότι κι ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας βλέπει καθημερινά, κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας «Χαραυγή», εκφραστικού οργάνου του κυβερνώντος, πλέον, κόμματος της Κύπρου: «Τούτη δίψα δεν σβήνει, τούτη πάλη δεν παύει, χίλια χρόνια αν περάσουν, δεν πεθαίνουμε σκλάβοι.»
Πανίκος Ελευθερίου
Άσσια – Κατεχόμενη Αμμόχωστος .2008
