Η επέλαση της Νέας Τάξης Πραγμάτων
Η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας ή ένας ουτοπικός εικονικός παράδεισος; Η εμπειρία των Βαλκανίων δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ελπίδες..
Την περίοδο που ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν σε εξέλιξη, ένας υπερασπιστής της «Νέας Τάξης», ο Γάλλος συγγραφέας Φρεντερίκ Μπεγκμπεντέ, είχε γράψει στην γαλλική «Μοντ»: «Αυτός ο πόλεμος, αν και παράνομος αφού διεξάγεται χωρίς τον ΟΗΕ, επικυρώνει το δικαίωμα της ανάμιξης σε οποιαδήποτε χώρα, σε περιπτώσεις σοβαρών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται, λοιπόν, για το πρώτο στάδιο μιας διαδικασίας, που οδηγεί στη δημιουργία μιας πλανητικής αστυνομίας. Παλιότερα, οι πόλεμοι γινόταν εν ονόματι των εθνών. Αυτός ο πόλεμος είναι διαφορετικός. Χρησιμεύει για την κατάργηση των εθνών. Ζούμε τον πρώτο πόλεμο της παγκοσμιοποίησης, ο οποίος σηματοδοτεί ένα ιστορικό βήμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οδεύουμε προς το τέλος των πατρίδων και την κατάργηση των συνόρων».
Οι αλλαγές που συμβαίνουν αλματωδώς τα τελευταία χρόνια έχουν αποκτήσει έναν καθαρό «άξονα». Οι κοινωνίες μας σφυρηλατούνται με έναν καταναγκαστικό τρόπο, ώστε να οργανώσουν τις δομές τους, τους θεσμούς τους, με τρόπο που να είναι αμοιβαία συμβατός και αποδεκτός. Για το σκοπό αυτό ξοδεύουν τεράστια ποσά από τους κοινούς πόρους, ώστε συχνά έχει κανείς την εντύπωση ότι η αμοιβαία αυτή συμβατότητα εξαγοράζεται. Κατά κάποιο τρόπο, εξαργυρώνεται στις μέρες μας μια παρακαταθήκη εμπειρίας που προέκυψε από τον αιματηρό πειραματισμό των τελευταίων αιώνων, και μάλιστα του αιώνα μας. Ο άκρατος φιλελευθερισμός της οικονομίας, που εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομική ελευθερία στα άτομα, υποκαθιστά κάθε μορφή κρατικής διαχείρισης και συλλογικής μέριμνας. Η μετάβαση από την οικονομία της βιομηχανικής παραγωγής στην οικονομία της παροχής υπηρεσιών, δημιουργεί την ανάγκη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία και ταχύτητα στη διακίνηση ιδεών, πληροφοριών και ανθρώπινου κεφαλαίου. Έτσι, ο εθνικός χώρος χάνει τη στενή σημασία του και οι περιορισμοί που απορρέουν από την κυριαρχία των εθνικών κρατών εξαφανίζονται σταδιακά, με διεθνείς συνθήκες. Η διάδοση της τεχνολογίας εξασφαλίζει τις τεχνικές υποδομές που απαιτούνται ώστε όλα αυτά να υλοποιηθούν πρακτικά. Η διεθνοποίηση του εμπορίου, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, η εξομοίωση των εκπαιδευτικών συστημάτων, η "ένωση" των εκκλησιών, είναι όψεις της κοινής συνισταμένης, που χαρακτηρίζει τη λεγόμενη "νέα τάξη" του τέλους του εικοστού και της αρχής του εικοστού πρώτου αιώνα. Τα εθνικά-κρατικά μορφώματα δίνουν τη θέση τους σε υπερεθνικούς σχηματισμούς, οι οποίοι απαιτούν σε αντάλλαγμα, την εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά και την ισοπεδωτική ομοιομορφία στον τρόπο που πολιτεύονται, πιστεύουν και ονειρεύονται οι άνθρωποι (βλέπε εδώ). .
Το νεωτεριστικό πνεύμα της βιομηχανικής εποχής, αρνήθηκε τη διαχρονικότητα των αξιών χάριν ενός χρησιμοθηρικού εκσυγχρονισμού. Έφτιαξε τις κοινωνίες της ατομοκεντρικής αποξένωσης, που γνωρίσαμε στη νεώτερη Ευρώπη και στην Αμερική. Πρότεινε μια ψευδεπίγραφη ελευθερία, τυλίγοντας την ανθρώπινη προσωπικότητα στο σκληρυμένο καβούκι των "ατομικών" της δικαιωμάτων. Η μετα-βιομηχανική εποχή, που θεμελιώνεται με χαρακτηριστική εργατικότητα στις μέρες μας, δεν είναι κάποια "αντιπρόταση" σε όλα αυτά, αλλά μάλλον μια εκλεπτυσμένη τελειοποίηση και γενίκευσή τους. Πρόκειται για την εξασφάλιση μιας χωρίς όρους ελευθερίας στα άτομα, να πετύχουν υλικούς στόχους χωρίς δεσμεύσεις. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός, για τον οποίο μιλούν όλοι, δεν είναι άλλο παρά η κατάργηση κάθε περιορισμού που μπορεί να δρά προστατευτικά απέναντι σε αξίες. . Οι κινητήριες δυνάμεις που εργάζονται, τουλάχιστον φανερά, για όλα αυτά είναι η Αμερική και η Ενωμένη Ευρώπη (με «ατμομηχανή», στο παρασκήνιο, τον Γερμανικό Ιδεαλισμό, με τους ιμπεριαλιστικούς του στόχους – βλέπε εδώ). Η γιουγκοσλαβική κρίση έδειξε καθαρά ότι η ομοψυχία τους πάνω σ΄ αυτούς τους στόχους ξεπερνά κάθε κομματική ή εθνική διάκριση. Η αφοσίωσή τους είναι τέτοια, ώστε δεν δίστασαν να συμφωνήσουν ακόμη και στη διάπραξη του φοβερού εγκλήματος του οποίου γίναμε μάρτυρες. Δεν δίστασαν να χαλκεύσουν, να ψευδομαρτυρήσουν, να δολοφονήσουν, να καταστρέψουν, να υπονομεύσουν το μέλλον εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων (και να σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουν βγει ακόμα όλα στο φως, απ' ότι έχει διαδραματιστεί). Τα έκαναν αυτά προφασιζόμενοι ότι χτυπούν έναν εθνικιστή δικτάτορα. Όλοι, όμως ξέρουμε, ότι ο αδιάκριτος βομβαρδισμός των αμάχων και η βάρβαρη συστηματική καταστροφή, δεν είναι τρόπος για να πέσει δικτάτορας. Όλοι ξέρουμε ότι οι ίδιοι οι Αμερικανοί στήριξαν δικτάτορες πολύ χειρότερους από τον Μιλόσεβιτς και συνεχίζουν να στηρίζουν μέχρι σήμερα. Ξέρουμε ότι όχι μόνο δεν αντέδρασαν στην πολιτική των εθνικών εκκαθαρίσεων άλλων ηγετών, αλλά αντίθετα τους βοήθησαν κιόλας. Όπως στην περίπτωση των Σκοπίων, όπου έχουμε έναν εθνικιστή και φιλόδοξο νεαρό πολιτικό, ο οποίος δεν διστάζει να προπαγανδίζει ανοιχτά τις αλυτρωτικές του προθέσεις ενάντια γείτονας χώρας, που είναι μάλιστα μέλλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Πίσω λοιπόν από τα υποκριτικά προσχήματα, πρέπει να αναζητηθούν οι αληθινές αιτίες. .
Είναι σήμερα ολοφάνερο, ότι σκοπός δεν ήταν τότε να χτυπηθεί ο Μιλόσεβιτς. Αυτό που χτυπούν με τόση μανία, είναι ένα πλέγμα αξιών που δεν συμβαδίζει με τη "νέα τάξη" που προσπαθούν να επιβάλλουν. Διαισθάνονται τις εστίες της αντίδρασης, ανάμεσα σε λαούς που έχουν ρίζες σε μια πίστη διαφορετική από τη δική τους. Η πιστή προσήλωση των Σέρβων στην πολιτιστική κοιτίδα που αποτελεί γι΄ αυτούς το Κοσυφοπέδιο, έστελνε, στα χρόνια που ακολούθησαν, ένα μήνυμα, που δεν ενθάρρυνε την αφομοίωση των Βαλκανίων σε δομές που απαιτούν την εκχώρηση μέρους τουλάχιστον της εθνικής κυριαρχίας. Εντούτοις, η ανεξαρτησία του Κοσυφοπεδίου ήρθε, με την φανερή υποστήριξη των ανωτέρω δυνάμεων, και έτσι δόθηκε η χαριστική βολή στην εθνική τους υπερηφάνεια. Αντίστοιχο πρόβλημα πνευματικής ασυμβατότητας και προσήλωσης στην ιδέα της εθνικής κυριαρχίας, που εκδηλώνεται και με εθνικιστικές τάσεις, δημιουργεί η Ρωσία, όπως από καιρό έχουν διαβλέψει διορατικοί εργάτες της παγκόσμιας τάξης. Εκεί όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Διότι, παρόλη την παρακμή στην οποία είχε πέσει, η Μόσχα έχει τώρα αναδιοργανωθεί, αποτελεί πάλι κέντρο συσπείρωσης, έχει πηγές ανεκμετάλλευτου πλούτου, και τηρεί πιστά το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Η Γιουγκοσλαβία, ήταν προφανώς ο αδύναμος, που χτυπήθηκε για τον παραδειγματισμό των ισχυρότερων. Αυτό το διαισθάνεται όμως η Ρωσία καθώς και το Ιραν και σε κάποιο βαθμό και η Κίνα, που αν και δεν έχει πνευματικούς δεσμούς με τη Ρωσία, προς το παρόν δεν συμπορεύεται και με τη Δύση. .
Ποιες είναι όμως τελικά οι διαβουλεύσεις του παρασκηνίου, ποιες είναι οι νέες συμμαχίες που σχηματίζονται, οι νέοι στόχοι της «Νέας Τάξης», και ποια θα είναι η δική μας θέση στο αύριο που τώρα διαμορφώνεται; Αυτές εύχομαι να είναι ερωτήσεις που θα απασχολούν τους πολιτικούς της χώρας μας και ότι δεν θα αφήσουν «τον καπνό των σκανδάλων» να τους θολώσει τα μάτια. .
Η «μηχανή» της «Νέας Τάξης» είναι εν κινήσει και είναι προγραμματισμένη προς μία μόνο κατεύθυνση. Θα καταφέρει άραγε να πετύχει τους στόχους της ή θα έχει την ίδια κατάληξη που είχε ο …προκάτοχός της, το ναζιστικό σύστημα; .
Το μέλλον θα δείξει!
