ΧΙΟΣ ΜΕΣΤΑ : ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ 2008
Δεκάδες νέοι όλων των ηλικιών ξεχύθηκαν στην άγρια παραλία της Μερικούντα στα Μεστά Χίου σε ένα διαφορετικό πανηγύρι από αυτά που έχουμε συνηθίσει να λέμε στη γλώσσα της εποχής παραθαλάσσιο πάρτυ. Ένα "πάρτυ" όπου στο πλαίσιο των εθίμων και των παραδόσεων του χωριού όλοι μαζί από βραδύς θα πάνε να ξενυχτίσουν δίπλα στη θάλασσα λέγοντας ιστορίες από τη ζωή μέχρι το ξημέρωμα και την ανατολή του ηλίου που θα πάρουν το μοναπάτι για τη λειτουργία του Αγίου Αιμιλιανού. Δεκάδες φωτιές αναμένες διάσπαρτες κατά μήκος της παραλίας και γύρω νέοι σε ένα σπάνιο, μοναδικό και ιδιαίτερο, ως εμπειρία, αντάμωμα ζωής, όπου παιδιά από την Αμερική την Αυστραλία την Αθήνα αλλά και του χωριού μαζεύονται να ανταλλάξουν εμπειρίες. Να γνωριστούν να μιλήσουν για τα έθιμα του χωριού των πατεράδων τους, να ανταλλάξουν απόψεις για το μέλλον του χωριού τους, να αναζητείσουν ελπίδα στη ζωή και το ιερό δικαιωμα στον έρωτα… την αγάπη…τα βιώματα και τις μοναδικές και ανεπανάληπτες εμπειρίες της ζωής… να κρύψουν και εκείνοι στην άμμο το δικό τους μεγάλο ή μικρό μυστικό…
Όλο το βράδυ, χορεύουν κατά παρέες πίνουν και τρώνε τα εδέσματα που ετοίμασαν οι ίδιοι από το σπίτι και ο πολιτιστικός σύλλογος Μεστών Χίου με τον ακούραστο Διαμαντή Φύλλα(τον πρόεδρο) και το επιτελείο του με πρώτη την γραμματέα του πολιτιστικού συλλόγου Μεστών κ. Ελένη η οποία επωμίζεται και όλο το βάρος της διαδικασίας και της γραφιοκρατικής προετοιμασίας κάθε εκδήλωσης. ψυχή της ενίσχυσης και αναβιώσης όλων των εθίμων και λαογραφικών στοιχείων αυτού του καταπληκτικού μέρους(των Μεστών Χίου) η λαογράφος κ. Ξένια Φύλλα η οποία περνά από όλες τις παρέες νέων και κυρίως των ηλικιωμένων, για να καταγράψει με αγάπη και πάθος την πολιτιστική συνέχεια του τόπου της μέσα από τα ήθη και τα έθιμα που περνούν από γενιά σε γενιά από τις διηγήσεις τους των παλαιοτέρων που θυμούνται τις φωτιές στην Μερικούντα και το ρόλο τους σε κάθε εποχή.
Ανθρωποι όλων των ηλικών θα κάτσουν αντάμα στη φωτιά και στο κύμα που σκάει δίπλα τους να μιλήσουν μέχρι πρωίας. Θα τραγουδήσουν, θα κεράσει ο ένας τον άλλο από τα φτιαγμένα που έχουν με μια χωριστή και μοναδική γεύση. Την αληθινή γεύση της φιλοξενείας, της αλληλεγγύης της, της συνεργασίας, της αλληλοκατανόησης, της κοινωνικότητας που έχουν μεταξύ τους αναπτύξει μεταξύ τους. Σε μια ιδιόμορφη και ξεχωριστή κοινωνία που σμιλεύθηκε στο πέρασμα των ετών και κράτησε μέσα της όλα τα καλά από τα χρόνια που χτίστηκε το μοναδικό ίσως κάστρο στον κόσμο που κατοικείται αδιάλειπτα επί επτά και πλέον αιώνες, περνώντας από γενιά σε γενιά τα μικρά και μεγάλα μυστικά που κρύβουν μέσα τους οι πέτρες που σηκώνουν τους πύργους και στηρίζουν τούτο το μοναδικό σε κάλος και φυσική ομορφιά ιστορικό μνημείο στα βόρεια του Αιγαίου. Οι φωτιές στην παραλία της Μερτικούνας ένα έθιμο που έρχεται που χάνεται στα βάθη των ετών και οι σημερινοί Μεστούσιοι αναβιώνουν με την βοήθεια του πολιτιστικού συλόγου Μεστών, έχοντας την αγωνία να κρατήσουν ψηλά στην συνήδειση τους, όχι μόνο τα ήθη και τα έθιμα της κοινότητας αλλά και την ποιότητα ζωής τους. Τη ζωή που έμαθαν από πάππου προς πάππου και γιάγια προς γιάγια μέχρι την κρυά Μαριάνθη που με τα τραγούδια και τα μοιρολόγια της διασώζει αλήθειες και θρύλους ζυμωμένα με δάκρυα και πόνο ζωής. {Θα ακουλουθήσει ειδικό αφιέρωμα στην Κυρά Μαριάνθη(Αλμυρούδη)}
Δεκάδες νέα πανέμορφα κορίτσια και αγόρια με το εφοιβηκό ταπεραμέντο θα παίξουν μέχρι το πρωί, θα πουν όσα δεν λένε όλο το χρόνο εκεί που ζουν θα χορέψουν και θα πιούν σούμα ένα σπάνιο και μοναδικό ποτό από απόσταξη σύκων. Θα αστειευτούν, θα παίζουν μέχρι το ξημέρωμα με την θάλασσα, μεταξύ τους και θα λένε ιστορίες και βιώματα από την ζωή τους όπου ζει ο κάθε ένας.
Εκεί όλες τις ώρες της νύχτας κάτω από φεγγάρι και τα κύματα να σκάνε δίπλα τους νέα παιδιά θα ανταλλάξουν απόψεις για την ζωή και τα προβλήματα της, τα ήθη και έθιμα του χωριού τους, τον έρωτα, την αγάπη. Την πίστη και την απιστία στον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Τον Θεό και την Εκκλησία. Μιλούν για όλους και για όλα. Τα καλά και τα κακά της ζωής τους, της εμπειρίες της ζωής όλου του χρόνου όσπου πάλι την επόμενη χρονιά να ξανά ανταμώσουν φέρνοντας μαζί τους νέες εμπειρίες ζωής για να τις καταθέσουν εκεί δίπλα στην αμουδιά που πάνω της σκάνε τα μανιασμένα κύματα. Τα κύματα που παίρνουν μαζί τους μακριά στα πελαγα της οικουμένης τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά που ακούνε να αφηγούνται οι νέοι που ερωτεύονται που αγαπιούνται. Που ελπίζουν και αγωνιούν για το μέλλον τους μα πιο πολύ για την ίδια την ζωή και την ποιότητα της στα αστικά κέντρα που αποπροσωποιούν το Πρόσωπο του Ανθρώπου, αναζητώντας την αιτία που θα τους φέρει εδώ στα Μεστά της Χίου σε τούτο το ιδιαίτερο και μοναδικό μέρος να χτίσουν τη ζωή τους καμωμένη με ελπίδες και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο μακριά από το άνχγος της πολύβουης και απρόσωπης πόλης. Εδώ όλοι μιλάνε με τα μικρά τους ονόματα. Η χρύσα, η Μαρία, ο Νίκος, ο Σωτήρης, η Γεωργία, η Αδαμαντία, η Μιχελία, η Ευτυχία, ο Δημήτρης…
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ στην γλυκιά και αυθόρμητη Αυγουστίνα, την Χρύσα που θέλει να γίνει μικροβιολόγος-γεννετήστρια, στην Μαρία στην Αγγελική και τον Σωτήρη, στη Μικελία και στην Ευτυχία, στην Ειρήνη στην Πόπη, στην Άννα, στον Δημήτρη, στον Γιάννη στον Λάμπρο στο Γιώργο στον Κοσμά, στην Λίντα, στη Νικολέτα…σε όλα εκείνα τα παιδιά που(συνάντησα και μιλήσαμε στην παραλία της Μερικούντα)και σήμερα αναζητούν το διαφορετικό. Το όμορφο. Το απλό και λιτό. Αναζητούν το δικαιώμα στη ζωή, στη διαφορετική άποψη… Το διαιώμα στην Αγάπη και στον έρωτα. Στα παιδιά που καθίσαμε και συζητήσαμε δίπλα στα κύματα και τις φωτιές εκεί στην παραλία της Μερικούντα,και μιλήσαμε για τις δικές τους εμπειρίες… για την πίστη…στο Θεό…την Πίστη και την απιστία στον Έρωτα και την Αγάπη…τα μεγάλα προβλήματα της ζωής, και τις αγωνίες τους…εκεί που χτυπούσαν τα κύματα δίπλα στις φωτιές με τα αυθόρμητα παιχνίδια με τις βουτιές και τις πατητές στη παραλία της Μερικούντας των Μεστών της Χίου…Σε όλα εκείνα τα παιδία που με τον αυθορμητισμό τους σε κερδίζουν και σε κάνουν να λές θέλω να ξανά έρθω εδώ…να αφήσω το δικό μου μυστικό…το δικό μου δάκρυ στα κύματα της παραλίας…το δικό μου πόνο…τη δική μου ελπίδα…τα κύματα που εξαγνίζουν κάθε πόνο…καθαρίζουν απαλά με την αλμύρα κάθε πίκρα…
Την ελπίδα που μοιάζει με φωτιά που κάθε που απελπίζεσαι αναζοπυρώνεται και σε ζεσταίνει… όσο και αν πονάς… σε δυναμώνει…σε στηρίζει…σε κάνει να σκέπτεσαι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει ελπίδα… όσο υπάρχουν νέοι υπάρχει Αγάπη. Αγάπη κανονική και ανιδιοτελής. Αγάπη δυνατή. Αγάπη… Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου και της γης να έχουν την δική τους "Μερικούντα" για να πλάθουν εκεί τα δικά τους όνειρα δίπλα στα κύματα που συμβολίζουν πολλά… τις θύελες και τις φουσκοθαλασσιές της ζωής που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά… αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς πίστη και Αγάπη. Χωρίς τη φλόγα από τις "φωτιές της Μερικούντα". Τις φωτιές που ανάβουν οι νέοι που φέρνουν το νέο. Το διαφορετικό…
Σας ευχαριστώ για τις όμορφες (μα πολύ λίγες) στιγμές εκείνο το βράδυ… στην παραλία της Μερικούντα… Θα τα ξανά πούμε… κάπου…κάποτε… Σας ευχαριστώ γιατί με πήρατε μαζί σας και με κάνατε κοινωνό της δικής σας παρέας…γιατί μου ανοιχτήκατε…γιατί μου εκμυστηρευτήκατε…τα μυστικά σας… γιατί σκύψατε στο αυτί και μου είπατε "κι εγώ έχω αυτό που με βασανίζει…" κι όμως δεν με ξέρατε…δε σας ήξερα…δεν σας ξέρω… όμως έχουμε ένα κοινό μυστικό… Α.Σ.
Υστερόγραφο: τούτες τις μέρες του καλοκαιριού είπαμε να κάνουμε μια μικρή ανάπαυλα από την προταιρεότητα της σκληρότητας που κρύβουν οι ειδήσεις και να σας μεταφέρουμε σε ένα άλλα τοπία…μαγικά…αλοτινά τοπία που κάποτε ταξίδευαν πειρατες σε κάστρα μακρινά… σε έναν άλλο κόσμο…διαφορετικό κόσμο…μαγικό…παραμυθένιο….σε μια άλλη κοινότητα…πραγαμτική που ζει και αναβιώνει τα δικά της έθιμα ήθη και παραδόσεις στο Βόρειο Αιγαίο… σε μια διαφορετική πραγματικότητα από την σκληρή πραγματικότητα τη ζωής… το οδοιπορικό στο Κάστρο και των παραμυθιών… της ζωής μέσα από ένα αληθινό κάστρο των Μεστών που παραμένει όρθιο εδώ και επτά αιώνες συνεχίζεται…
