Ζητείται «Παύλος Μελάς»

Του Δημήτρη Νατσιού

Δάσκαλος στο Κιλκίς

 «του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται»

           Νυχτώνοντας ακούστηκε ένας πυροβολισμός και η φωνή του Παύλου: «στη μέση με πήρε παιδιά». Μπήκε στο σπίτι και φώναξε τον καπετάν Πύρζα. Ο Νίκος Πύρζας έτρεξε κοντά του. Ο Παύλος έβγαλε από το λαιμό του τον σταυρό που φορούσε πάντοτε και του λέει: «το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου. Και το ντουφέκι του Μίκη. Και να τους πεις ότι έκαμα το καθήκον μου…». Και ζήτησε να τον σκοτώσουν τα παλικάρια του για να μην τον βρούνε οι Τούρκοι ζωντανό. Σε λίγο όμως ξεψύχησε. Ήταν Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 1904.

Ήταν Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 1904. «Και οι Έλληνες ξύπνησαν», γράφει ο Ίων Δραγούμης, «γιατί ξύπνησαν τώρα μόνο; Επειδή είναι τυφλοί οι άνθρωποι. Και οι περισσότεροι γεννήθηκαν για να είναι μικροί. Σπίθες κοντές είναι οι στιγμές που ξυπνούν και νιώθουν τη μετριότητα που βαραίνει επάνω τους… Τέτοια σπίθα τους άναψε ο Παύλος Μελάς. Όσοι συνηθίζουν να συλλογίζονται, ας στοχασθούν πόσο μεγαλύτερος από τους άλλους Έλληνες έπρεπε να είναι ο Παύλος Μελάς, για να καταφέρει να την ανάψει. Και με την σπίθα που άναψε στον καθένα πολλοί ήταν τυφλοί ως τον είδαν. Έτριψαν τα μάτια τους κάπως ξιπασμένοι και είπαν μέσα τους, γιατί ντρέπονταν να το διαλαλήσουν: Ώστε υπάρχει Μακεδονία, αφού πήγε ο Παύλος Μελάς και σκοτώθηκε γι' αυτή! Και άλλοι συμπέραναν: Ώστε βρίσκονται ακόμα, μετά το 1897, αξιωματικοί στο στρατό και ζωή στο Έθνος!»

Σε καιρούς σαν τους τωρινούς που μας περιζώνει η χαμέρπεια και πιάνουμε τις μύτες μας από τις παντοειδείς αναθυμιάσεις, παρηγοριά μονάχη, κάτι σαν υποσυνείδητη ώθηση, είναι η ενασχόληση με την εθνική μας ιστορία. Όπως έλεγε θυμόσοφα κάποιος καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο «αφήστε τα υποκείμενα και καταπιαστείτε με τα κείμενα», εννοώντας πως η εντρύφηση με την ιστορία προσφέρει τον αναζητούμενο ανασασμό. Ας μην λησμονούμε και την πασίγνωστη προγονική ρήση «όλβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν», ευτυχής ο γνώστης της ιστορίας.

Η ιστορία δίνει στον άνθρωπο που συνηθίζει να σκέφτεται – και όχι να σκέφτονται άλλοι γι' αυτόν, όπως συμβαίνει στα κομματικά ποιμνιοστάσια – πολύ πιο βαθύτερη και πλούσια εμπειρία, ώστε να τον προετοιμάζει για κάθε γεγονός ατομικό ή και γενικό (του έθνους, της ανθρωπότητας) και να μην καταπλήσσεται για όσα συμβαίνουν.

Ο ανιστόρητος, ο αμύητος παρουσιάζει αντιδράσεις πρωτόγονου στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Ο ιστορικά μορφωμένος – κατά το δυνατόν – δεν χάσκει ενώπιον των «ραγδαίων εξελίξεων», όπως κάθε βράδυ «τσιρίζουν και κοάζουν» οι όλο κόρδωμα και έπαρση επιβήτορες της εξουσίας.

Ένα μνημόσυνο για τον ήρωα Παύλο Μελά, δεν είναι όμως ούτε ανεπίκαιρο ούτε αναιτιολόγητο. Αν και στην πρώτη γραμμή των ειδήσεων είναι το παταγώδες σώριασμα του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού, ο οποίος ξαναχτίζεται κάθε φορά, αφήνοντας πίσω του πτώματα ελπίδων και ναυάγια ανθρώπων, εντούτοις, έχω την αίσθηση, πως όλη αυτή η πλεκτάνη, εννοεί αυτούς που σκευωρούν εις βάρος της πατρίδας μας.

 Το θέμα της Μακεδονίας παραμένει πληγή πυορρέουσα και πολύ φοβάμαι μήπως τώρα που ο λαός έχει πλήρως αποπροσανατολιστεί και αποσβολωθεί με την οικονομική δυσωδία, «περάσει στα μουλωχτά» όπως λέγεται, καμιά δυσώνυμη λύση. Η φτώχεια και ο συνοδός πανικός αφοπλίζουν, καθηλώνουν αντανακλαστικά, οδηγούν σε αίσθημα παραίτησης και αδιαφορίας. Οι μεγάλες τραγωδίες τότε συμβαίνουν. Πάντοτε μιας εθνικής κατάρρευσης προηγείται μια ηθική τελμάτωση. Το 1897, το 1922, το 1974, έτη μεγάλων καταστροφών και τραγωδιών του Ελληνισμού, ήταν τα επίχειρα άθλιων γεγονότων. Το 1897 προηγήθηκε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», το 1922 ο ολέθριος «εθνικός διχασμός», το 1974 «ο γύψος της επταετίας».

Η ανησυχία για δυσοίωνη έκβαση του θέματος εντείνεται και από την επικείμενη αποχώρηση του καθάρματος που ενοικεί τον Λευκό Οίκο. Ίσως ο θρησκόληπτος κρετίνος αποφασίσει, για να αποσβέσει ένα μέρος από την μομφή της ανικανότητας και της ανοησίας που θα λάβει ως «εφάπαξ» αμοιβή από την παγκόσμια κοινή γνώμη, να προσδέσει τα Σκόπια και τα εναπομείναντα ανθυποκρατίδια της περιοχής, στην νατοϊκή συμμορία.

Είναι επικίνδυνες οι εποχές. Το θηρίο είναι λαβωμένο και αλίμονο αν ξεσπάσει σε αδύναμα θηράματα. Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας του «ΟΧΙ». Ένα «ΟΧΙ» πρέπει να είναι η μοναδική απάντηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. «Κι αν είναι πλήθος τ' άσχημα/ κι αν είναι τ' άδεια αφέντες», ας έχουμε πάντοτε στο νου μας έναν Παύλο Μελά.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο και το γεγονός πως τώρα αποκαλύφθηκαν οι άνομες δοσοληψίες με τον γνωστό ηγούμενο. Ας μην ξεχνάμε πως στην προτεινόμενη προδοσία που λέγεται «Βόρεια ή Άνω Μακεδονία» η μόνη που αντιδρά είναι η Εκκλησία. Πολύ βολεύει και πολλοί βολεύονται από μια Εκκλησία σκανδαλισμένη και με το κύρος της καταρρακωμένο. (Και όταν λέω «Εκκλησία» εννοώ τους λίγους γενναίους και ασυμβίβαστους με την περιρρέουσα φοβοπάθεια ιεράρχες). Υπάρχει μια λέξη «μητραλοίας», που σημαίνει μητροκτόνος. Μητραλοίες καταντούμε χτυπώντας την ελληνοσώτειρα Εκκλησία μας. Ο Παύλος Μελάς, του οποίου η γνώμη είναι βαρύτερη από του κάθε γελοίου υμνητή της πολυπολιτισμικότητας, έγραφε στην αγαπημένη του Ναταλία, περί το 1904 από τη χειμαζόμενη Μακεδονία: «Και τώρα έβλεπα όλας τας δυσκολίας ορθουμένας εμπρός μου. Ούτε ανθρώπους είχα ούτε χρήματα ούτε συνεννόησιν… Τότε τους είπα τα εξής: επειδή πάντοτε κατά τους αγώνας του έθνους μας προΐστατο η Εκκλησία, έτσι τώρα προ πάντων ότε κατ' αυτής στρέφονται αι επιθέσεις των εχθρών μας, πρέπει και πάλιν η Εκκλησία να προστατεύσει τον αγώνα δια την συνεννόησιν των κοινοτήτων προς αλλήλας και την αλληλοβοήθειαν».

Θα πουν οι διάφοροι «ναιναίκοι»: οι καιροί άλλαξαν, οι άνθρωποι ξύπνησαν, το ράσο είναι σκοτάδι, οι καλόγεροι καλοπερνούν, οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε και λοιπές θυμηδιογόνες βλακείες. Αυτά έλεγαν και στον Παύλο Μελά οι παραλυμένοι της εποχής του. Ήταν όμως από εκείνους τους «τρελούς», όπως ονόμαζε ο Κολοκοτρώνης τους αγωνιστές, τους «οπισθοδρομικούς», τους «εθνικιστές». Δεν τους άκουσε. Θυσιάστηκε για τη γη μας ο αντρειωμένος. Μαζί του και μια πλειάδα Μητροπολίτες της Μακεδονίας. Πολιτικός κανείς. «Το χάλκεον χέρι του φόβου» ήταν πολύ βαρύ γι' αυτούς. Και όλοι οι Μακεδονομάχοι ήταν πιστοί χριστιανοί. Κάτι «σώφρονες» της εποχής τους, οπαδοί της «αψόγου στάσεως», διάβαζαν γαλλικά ρομάντζα και δυσφορούσαν με αυτούς τους «περίεργους» που δημιουργούσαν προστριβές με τα όμορα «φιλικά» κράτη. Όπως όμως έλεγαν και οι «γοναίγοι» μας «το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα εστί»…

Πηγή: Ρεσάλτο Magazine