Το ΡΕΣΑΛΤΟ, με αυτό το τεύχος που κυκλοφορεί κλείνει τρία χρόνια ζωής. Είναι μεγάλο το κόστος, οικονομικό και ψυχικό, να ζεις και να αναπνέεις μέσα στη διαφθορά της καθημερινής αθλιότητας.
Για να αντέξει μια αγωνιστική συλλογικότητα μέσα σε αυτόν τον σημερινό, καθημερινό εφιάλτη, πρέπει να είναι σε θέση να υψωθεί με νηφαλιότητα πάνω από το «καθημερινό». Αλλιώς θα μείνει με τη μύτη χωμένη σε κάθε είδους βρωμιά
Η δολοφονία της ελπίδας είναι χειρότερη και από την δολοφονία των ατόμων. Σήμερα το να είσαι ζωντανός είναι περιπέτεια, το να σκέφτεσαι είναι αμαρτία, το να τρως είναι θαύμα. Είμαστε εξόριστοι μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Και όλα αυτά η «προοδευτική» δικτατορία του αίσχους μας τα εμφανίζει ως «πρόοδο», «εκσυγχρονισμό» και «πολιτισμό».
Η «νέα αξία» αυτής της δικτατορίας του αίσχους είναι: Να μη βλέπεις, να μην ακούς, να μη μιλάς, να είσαι αστυνόμος αυτών που σκέφτονται…
Κόντρα σε αυτές τις «αξίες» το ΡΕΣΑΛΤΟ κολυμπάει…
