του Δαμιανού Βασιλειάδη,
εκπαιδευτικού, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ
Αθήνα, 21.12.08
"Για να φτάσεις στην πηγή πρέπει να κολυμπήσεις ενάντια στο ρέμα"
Λαϊκή παροιμία
Τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα που συνόδεψαν τον θάνατο του 15χρονου μαθητή, έδωσαν αφορμή για εκ διαμέτρου αντίθετες ερμηνείες του φαινομένου, που τις διακρίνει κατά την άποψή μου ένας άμετρος λαϊκισμός και ένας απύθμενος αριστερισμός, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Παλεύοντας ενάντια στο ρέμα, που εκφράζουν οι δύο ανωτέρω κατευθύνσεις ερμηνείας, θα προσπαθήσω να δώσω με παρρησία και μακριά από οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, όπως και μακριά από λαϊκισμούς και αριστερισμούς τη δική μου εξήγηση.
Κανείς δεν θέτει το βασικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί και επιτακτικά να απαντηθεί: Κινδυνεύει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ και η ΕΘΝΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ στην Ελλάδα με όσα μετά την μεταπολίτευση έως σήμερα διαδραματίστηκαν και πρόκειται να διαδραματισθούν στο μέλλον;
Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, για να δοθεί στην συνέχεια απαραιτήτως και η απάντηση στο τι ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ.
Εκ προοιμίου δίνω την απάντηση χωρίς περιστροφές: Ναι κινδυνεύουν στην Ελλάδα αυτές οι αξίες τις οποίες αναφέρω πιο πάνω, γιατί εδώ που φτάσαμε βρισκόμαστε σε παρόμοιες συνθήκες, όπως πριν το 1967. Μερικούς από τους βασικούς λόγους θα προσπαθήσω να καταθέσω και κατονομάσω.
Όπως πριν από το 67 αποδυναμώθηκε η δημοκρατία και οι δημοκρατικές λειτουργίες, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.
Όπως και τότε είχαν δημιουργηθεί συνθήκες χάους και ακυβερνησίας, έτσι και σήμερα.
Όπως και τότε παραμόνευαν και καραδοκούσαν οι «άσπονδοι φίλοι μας Αγγλοαμερικάνοι να εκμεταλλευτούν την αποδόμηση και στη συνέχεια αποδυνάμωση, αποπροσανατολισμό και παράλυση του εσωτερικού μετώπου, για να εφαρμόσουν τα σχέδια τους για τη διχοτόμηση της Κύπρου, για να μας πλήξουν δηλαδή σε ένα μείζον εθνικό θέμα, το ίδιο και σήμερα.
Και μάλιστα χειρότερα από τότε, γιατί τότε υπήρχε μόνο ένα ανοιχτό μέτωπο. Ήταν η Κύπρος. Τώρα τα μέτωπα των εθνικών θεμάτων είναι πολλά: Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία και αργότερα σίγουρα και η Ήπειρος (Τσαμουριά κατά τους εθνικιστές της Αλβανίας), πάλι φυσικά με δική μας πρωταρχικά υπαιτιότητα.
Όπως κα τότε οι περισσότεροι πολιτικοί ήταν συνυπεύθυνοι, έτσι και τώρα η πλειοψηφία περί άλλα τυρβάζει.
Όπως και τότε οι πολιτικές δυνάμεις, χωρίς να εξαιρείται καμία, αποδείχτηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο επέλασης της δικτατορίας, έτσι και σήμερα είναι ανίκανες να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Όπως και τότε βυσσοδομούσαν ενάντια στην δημοκρατία οι εξωθεσμικοί παράγοντες από το εσωτερικό και εξωτερικό για να καταλύσουν την έννομη τάξη και εφαρμόσουν τα άνομα συμφέροντα τους κατά των καλώς εννοούμενων συμφερόντων της Ελλάδας και του ελληνισμού, το ίδιο και σήμερα. Οι ίδιες δυνάμεις με μεγαλύτερη ένταση επιδιώκουν το ίδιο. Να δημιουργήσουν συνθήκες ακυβερνησίας και παραλυσίας για να επέμβουν ο σωτήρες! Ποιοι βασικά: Αυτοί που μας «έσωσαν» και τότε. Φυσικά δεν θα επέμβουν αυτή τη φορά με τα τανκς. Υπάρχουν άλλες πιο λεπτές και ύπουλες μέθοδοι. Τις έχει κατονομάσει ο πολύς Χένρι Κίσιγκερ[1] σε μια ομιλία του: Είναι η υπονόμευση από τα μέσα όλων των αξιών του ελληνισμού, ώστε να φτάσουμε στο χείλος μιας εθνικής καταστροφής και με τον τρόπο αυτό να δώσουμε αφορμή να επέμβουν οι «φίλοι προστάτες μας» Αγγλοαμερικάνοι, όπως στην κρίση των Ιμίων και να τους παρακαλούμε και από πάνω να επέμβουν ως επιδιαιτητές για να μας «σώσουν» από μια επικείμενη καταστροφή για την εθνική μας ακεραιότητα και επιβίωση. Αυτή την φορά στην Μακεδονία, όπως προβλέπω, αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή και επιδεινωθεί. Γιατί φτάσαμε στο σημείο, να λέει ο καθένας: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», που σημαίνει πρακτικά ότι έχει διαρραγεί η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη. Όμως είναι αυταπόδεικτο, ότι, αν καταρρεύσει η κοινωνία στο σύνολό της δεν υπάρχει ατομική σωτηρία.
Δυστυχώς στην εξέλιξη αυτή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνετέλεσαν σχεδόν όλα τα κόμματα. Οι μεν «δεξιοί» γιατί κατέλυσαν οράματα, αρχές και αξίες, οι δε «αριστεροί» γιατί δεν ανέδειξαν οράματα,αρχές και αξίες.
Τα μεν κόμματα του νεοφιλελευθερισμού, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία εξευτέλισαν σταδιακά όλες τις αξίες της δημοκρατίας και όλες τις αξίες μιας ευνομούμενης κοινωνίας που βασίζεται στην συλλογική προκοπή και το συλλογικό συμφέρον. Και αυτό ξεκίνησε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Αντιμετώπισαν το κράτος ως φέουδο για εξυπηρέτηση κομματικών και προσωπικών στρατηγικών, καταλύοντας κάθε έννοια σωστής λειτουργίας του κατακρεουργημένου και δυσφημισμένου δημοκρατικού πολιτεύματος. Το κράτος αλώθηκε από τα κόμματα και την ιδιοτέλεια και άφησε απ' έξω την κοινωνία. Κυριολεκτικά το λήστεψαν, ρίχνοντας λαϊκά στρώματα στην ανέχεια και την απόγνωση.
Βήμα βήμα εκφυλίστηκαν και απαξιώθηκαν τα πάντα. Η κοινωνική συνοχή κάτω από αυτές τις συνθήκες διερράγη γιατί το χρήμα και ο κομματισμός αντικατέστησε το κράτος. Δεν έμεινε κάτω απ' αυτές τις συνθήκες τίποτε όρθιο. Όλα κατέρρευσαν. Μέσα σ' αυτό το κλίμα της αποδόμησης (έως και μηδενισμού) των κοινωνικών αξιών, βρήκαν την ευκαιρία οι διαπλεκόμενοι να αλώσουν το κράτος. Διαφθορά και σήψη κατέλυσαν κάθε υποτιθέμενο ή πραγματικό δημοκρατικό θεσμό. Κόμματα, εργατικά συνδικάτα , εργατικά και φοιτητικά κινήματα αλλοτριώθηκαν, κοινωνικά και πνευματικά ιδρύματα μεταβλήθηκαν σε συντεχνίες που λυμαίνονται την κοινωνία, μη κυβερνητικές οργανώσεις έγιναν σφηκοφωλιές εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων, κυρίως ξένων δυνάμεων, που επιβουλεύονται την πατρίδα μας, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και έχοντας ως προμετωπίδα τον ατομικό πλουτισμό. Το είδαμε να υλοποιείται στην Κύπρο με το σχέδιο Ανάν και αλλού.
Κατέρρευσαν οι παραδοσιακές αξίες στην θρησκεία, στην παιδεία, στην δικαιοσύνη, στο κοινοβούλιο. Το χρήμα αναδείχτηκε ως η μεγαλύτερη κοινωνική αξία. Δεν υπάρχει θεσμός της κατ' επίφαση δημοκρατίας μας που δεν έχει υποπέσει στην ευτέλεια. Οι πνευματικοί μας ταγοί στα πανεπιστήμια, τα πνευματικά ιδρύματα και στα σχολεία αλλοτριώθηκαν και αυτοί, με την εισβολή και την νομή όλων αυτών των θεσμών και ιδρυμάτων από εκσυγχρονιστές και αριστεριστές. Όλοι συμμάχησαν πως θα καταστρέψουν την Ελλάδα συνειδητά ή ασυνείδητα τόσο στο κοινωνικό επίπεδο, όσο και στο εθνικό.
Μέσα σ' αυτό το έκρυθμο κλίμα ήρθε και η τυφλή βία των νεαρών, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου , το οποίο είναι καταδικασταίο και αποτρόπαιο, ως έκφραση κατάχρησης εξουσίας από το κράτος, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές, που μόνο αντιεξουσιαστές δεν είναι. Θα τους ονόμαζα υπερεξεουσιαστές, γιατί θέλουν με το έτσι θέλω να επιβάλουν τη δική τους θέληση, δικτατορικά και αυταρχικά σ' ολόκληρη την κοινωνία, πέρα από δημοκρατικές διαδικασίες και δημοκρατικές διεκδικήσεις. Και το επικίνδυνο είναι ότι δεν γνωρίζει κανείς ποιος τους υποκινεί. Γιατί δεν είναι τυχαία όλα αυτά, που οδηγούν στην κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Για μένα πίσω απ' όλα αυτά υπάρχουν οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες που δημιουργούν την εικόνα του χάους και της ακυβερνησίας στο εσωτερικό και το εξωτερικό για να διευκολύνουν την όποια επέμβασή τους ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού και είναι οι κύριοι υπαίτιοι για όλα τα αρνητικά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας, στην οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό.
Κι εδώ αναφύεται το ερώτημα: Τι κάνουν τα αριστερά κόμματα; Πώς έχουν δράσει ως τώρα, για να ανακόψουν αυτόν τον κοινωνικό και εθνικό κατήφορο; Η απάντηση η δική μου: Απολύτως τίποτε ή – για να μην είμαι τόσο αυστηρός – ελάχιστα. Στην ουσία προσφέρουν στους διαπλεκόμενους οι οποίοι ουσιαστικά κυβερνούν, το δημοκρατικό άλλοθι. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Είναι στο περιθώριο απαξιωμένοι από την κοινωνία, γιατί με τις έριδες και τους σκυλοκαυγάδες τους εξυπηρετούν το σύστημα, αυτό που υποτίθεται θέλουν να αλλάξουν. Και ας μη μου πει κανείς ότι αντέστρεψαν όλο αυτό το αρνητικό κλίμα που αυτοί το βλέπουν και εμείς οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να δούμε. Η Αριστερά μεγαλουργούσε όταν ήταν ενωμένη, όπως στο ΕΑΜ και στην ΕΔΑ, παρ' όλα τα επιμέρους προβλήματα. Για να το εκφράσουμε συμβολικά: Από τη μια κρατούσε το σφυροδρέπανο στο ένα χέρι και από την άλλη την ελληνική σημαία στο άλλο, που σημαίνει την σύνθεση του κοινωνικού με το εθνικό, την σύνθεση της ταξικής με την ιμπεριαλιστική πάλη. Κατακερματισμένη, απαξιωμένη και αφερέγγυα από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού παραδέρνει στον συγκεχυμένο προσανατολισμό της, χωρίς να προσφέρει οράματα και αξίες, για να πείσει το σύνολο της κοινωνίας ότι προσβλέπει σ' ένα καλύτερο μέλλον. Προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα στα ιδεολογήματά της.
Η Αριστερά κατά την άποψη μου βρίσκεται σε βαθιά ιδεολογική κρίση τόσο η δογματική ορθόδοξη, όσο και η ανανεωτική ανορθόδοξη, με θεωρητικά και ιδεολογικά εργαλεία που δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στα προβλήματα της σημερινής πολύπλοκης και πολυσύνθετης κοινωνίας. Με βάση αυτήν την κρίση δεν μπορεί να δημιουργήσει και προτείνει εναλλακτική πολιτική για να βγάλει την κοινωνία από τα πολλαπλά αδιέξοδα. Θα παραδέρνει ανάμεσα στις μυλόπετρες του δικομματισμού, που κινούν οι διαπλεκόμενοι, που, όπως επανειλημμένα τόνισα, απεργάζονται το κακό της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνισμού γενικότερα προς ίδιον συμφέρον.
Η διέξοδος παρ' όλα αυτά μόνο από τις δυνάμεις του σοσιαλισμού μπορεί να προκύψει, από τις δυνάμεις εκείνες που προσβλέπουν σε μια κοινωνία, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Γιατί το καπιταλιστικό σύστημα έδειξε επανειλημμένα το αντικοινωνικό του πρόσωπο. Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να ανατρέψει και αντιστρέψει όλη αυτή την αρνητική πορεία που περιγράψαμε, αν φυσικά ευσταθεί η ανάλυσή μας. Τι συμβαίνει λοιπόν: Η Αριστερά είναι ανίκανη, ανήμπορη, βρίσκεται σε σύγχυση; Γιατί δεν μπορεί να πείσει; Γιατί δεν εμπνέει; Φταίει η κοινωνία γι' αυτό; Φταίει γιατί δεν πείθετε από τα επιχειρήματά της; Φταίει γιατί είναι εθνικιστική και σοβινιστική και συνεπώς δεν την σώζει τίποτε; Πολλά τα ερωτήματα και θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και πολλά άλλα.
Όμως για να γίνει αυτό πρέπει ή Αριστερά να βγει από το ιδεολογικό και θεωρητικό της τέλμα, να βγει από την κρίση. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να παραδειγματιστεί από τα θετικά πρότυπα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ και επανακαθορίσει την θέση της στην κοινωνία με νέα ή αναθεωρημένα και προσαρμοσμένα στην σημερινή πραγματικότητα θεωρητικά εργαλεία. Η πράξη απέδειξε τουλάχιστον ότι τα παλιά είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικά. Η Αριστερά θα πρέπει σε όλα τα επίπεδα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά να κάνει υπέρβαση του εαυτού της. Ιδού η πρόκληση, ιδού και το ζητούμενο!
[1] Αυτή η αρχή εκφράζεται από τον αρχιτέκτονα της Νέας Τάξης και της ανθελληνικής πολιτικής στα νεώτερα χρόνια Κίσινγκερ, ο οποίος κατά την βράβευσή του από Αμερικανούς μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ουάσιγκτον (Σεπτέμβρης 1994) δήλωσε τα ακόλουθα:
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι τα ανωτέρω δεν είναι δηλώσεις του Κίσινγκερ και ότι ποτέ δεν ειπώθηκαν, όμως στην πράξη επαληθεύεται καθημερινά η κυνική τους αλήθεια.
