ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Κυριακή, 28 Δεκέμβριος 2008

Το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο…

Όταν τα άκρα ενώνονται…

Όπως είναι τα τελευταία χρόνια, εν μέσω της διαδικασίας υλοποίησης της παγκοσμιοποίησης, παρατηρείται το φαινόμενο της σύγκλισης, της συσπείρωσης και της συνεργασίας μεταξύ των δυνάμεων που έχουν κοινές ανησυχίες αναφορικά με το μέλλον αυτού του τόπου.
Άνθρωποι με διαφορετική μεταξύ τους πολιτική τοποθέτηση, ιδεολογική αφετηρία και διαδρομή, αγωνίζονται από κοινού για μία σειρά ζητημάτων που άπτονται του λαού και της πατρίδας μας και του Ελληνισμού γενικότερα. Οι πατριωτικές φωνές δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό χρώμα, αλλά διαχέονται σε ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό φάσμα.

Έχει διαμορφωθεί λοιπόν ένας νέος σχετικά πόλος γύρω από τα εθνικά ζητήματα ως αντίβαρο στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης. Αυτού του είδους η εθνική αφύπνιση -ιδίως της πατριωτικής αριστεράς- ενοχλεί σφόδρα τους εδώ τοποτηρητές της υπερατλαντικής υπερδύναμης. Η σταδιακή σύμπηξη ενός μετώπου που συνδυάζει και συνδέει τον εθνικό / πατριωτικό αγώνα με τον κοινωνικό / ταξικό έχει θορυβήσει το πολιτικό-οικονομικό και πνευματικό κατεστημένο του τόπου.
Μπορεί η συμμαχία αυτή προς το παρόν να περιορίζεται σε επίπεδο κοινών δράσεων αναφορικά με συγκεκριμένα πολιτικά ζητήματα (π.χ. σχέδιο Ανάν, απόσυρση βιβλίου Στ΄ Δημοτικού), ωστόσο σε μία δεδομένη στιγμή, όταν οι συγκυρίες το επιτρέψουν, θα είναι σε θέση να δραστηριοποιηθεί ευρύτερα και να προσεταιριστεί τις μάζες, κάτι που θεωρείται ιδιαίτερα επικίνδυνο για τα συμφέροντά των θιασωτών της Νέας Τάξης.
Έτσι κάποιοι έχουν επιδοθεί σε μία προσπάθεια απαξίωσης του «νέου πατριωτικού χώρου»[i]. Πολλοί μάλιστα ανήκοντες στο ξενόδουλο πολιτικό κατεστημένο θα μας πουν, θέλοντας να λοιδορήσουν το πατριωτικό κίνημα, ότι «τα άκρα ενώνονται» και ότι έχουμε να κάνουμε με μία συμμαχία «δύο φασισμών», «του μαύρου και του κόκκινου φασισμού».

Πράγματι σήμερα στην Ελλάδα, τα άκρα ενώνονται, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο: το φιλοατλαντικό ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, η επίσης φιλοατλαντική ΝΔ της Ντόρας, η «Φιλελεύθερη Συμμαχία» της νεοφιλελεύθερης σχολής Μάνου, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προστατευόμενοί του και συνοδοιπόροι του «αντιεξουσιαστές» και «αντιρατσιστές» τύπου "antifa" έχουν όλοι ταυτόσημες σχεδόν μεταξύ τους θέσεις: εθνοφοβία, «αντιρατσιστική» υστερία, ατομικισμός, αντιχριστιανισμός, «μεταμοντερνισμός», αντιπατριωτισμός, αντιρωσικές και αντισερβικές θέσεις, συγκεκαλυμμένος φιλοϊμπεριαλισμός. Έτσι όλοι οι παραπάνω ακολουθούν μία κοινή και ενιαία γραμμή αναφορικά με πολλά και καίρια ζητήματα: υπέρ του σχεδίου Ανάν, υπέρ των νέων σχολικών βιβλίων του CDRSEE, υπέρ της ελληνοτουρκικής «φιλίας», υπέρ της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, κατά του «ρατσισμού», κατά του δικαιώματος της Εκκλησίας να έχει λόγο ως προς τα εθνικά θέματα και τα κοινωνικά προβλήματα.
Στα «έγκριτα» τηλεοπτικά κανάλια υπερπροβάλλονται συνεχώς και «όλως τυχαίως» βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων που πρόσκεινται στην «φιλοαμερικανική πτέρυγα» του χώρου τους (π.χ. η Άννα Διαμαντοπούλου από το ΠΑΣΟΚ και η Ντόρα και ο αδελφός της Κυριάκος Μητσοτάκης από τη ΝΔ), καθώς και στελέχη του αγαπημένου κόμματος του συστήματος, του Συνασπισμού, με πρώτο απ' όλους, τον συνεχώς προωθούμενο «φερέλπιδα» νέο πολιτικό, Αλέξη Τσίπρα. Η ταύτιση απόψεων μεταξύ όλων των παραπάνω ασφαλώς και δεν είναι τυχαία. Η άτυπη σύμπλευση δυνάμεων που κινούνται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό μέχρι τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο καταδεικνύει την κοινή πηγή προέλευσής τους[ii].
Διακομματική συνεργασία
Το παράδειγμα της ΜΚΟ «Παρέμβαση»
Πέραν των παραπάνω υπάρχουν και επίσημα πολιτικοί φορείς ο οποίοι «συστεγάζουν» πολιτικούς και παράγοντες από τα κόμματα του κατεστημένου με κοινές ιδεολογικές θέσεις αναφορικά με τον «εκσυγχρονισμό» της κοινωνίας. Απτό παράδειγμα συμπόρευσης και συνεργασίας μεταξύ πολιτικών προσώπων που έχουν ως κοινή τους συνισταμένη την «εκσυγχρονιστική» (νεοταξική θα λέγαμε) ιδεολογία, αποτελεί μεταξύ άλλων η ένωση πολιτών «Παρέμβαση», γνωστή και από το περιοδικό που εκδίδει με τίτλο «Κοινωνία Πολιτών». Ο πολιτικός αυτός σχηματισμός ιδρύθηκε το 1995 ως μία «Μη Κυβερνητική Οργάνωση» (ΜΚΟ) και έχει ως στόχο «τη δράση υπέρ των δικαιωμάτων του πολίτη»[iii].
Τα μέλη και οι φίλοι της «Παρέμβασης» ανήκουν κυρίως στα τρία καθεστωτικά κοινοβουλευτικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), ενώ υπάρχουν και άλλοι που προέρχονται από μικρότερα, συγγενή ιδεολογικά -όπως προκύπτει- κόμματα (Φιλελεύθεροι, Οικολόγοι Πράσινοι). Όπως είναι φανερό, από την «Παρέμβαση» απουσιάζουν όλοι όσοι θεωρούνται πατριώτες, εθνικιστές ή κομμουνιστές.
Αντιθέτως στις τάξεις της συγκαταλέγονται προσωπικότητες που εκφράζουν το πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο, κατ' εξοχήν θεματοφύλακες της «πολιτικής ορθότητας», όπως ο πρόεδρος του Δ.Σ. Νίκος Μουζέλης, πανεπιστημιακός, από το ΠΑΣΟΚ και ο συνάδελφός του και εμπνευστής της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης (και σφοδρός υπέρμαχος των νέων σχολικών βιβλίων) [iv], Θάνος Βερέμης (Πρόεδρος Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας επί Γιαννάκου).
Η «Παρέμβαση» «…αν και δεν συμμετέχει στον κομματικό ανταγωνισμό, εκφράζει σταθερά τις προτιμήσεις της για μεμονωμένα άτομα από όλους τους πολιτικούς χώρους»[v].
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν μεταξύ άλλων η «μεταμοντέρνων» απόψεων συγγραφέας σχολικών βιβλίων, Θάλεια Δραγώνα, βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και σύζυγος του Νίκου Μουζέλη (γνωστή για τις άκρως αντεθνικές της θέσεις και -σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες- για τις παρατυπίες βάσει των οποίων έγινε πανεπιστημιακός)[vi], ο γνωστός τ. βουλευτής Κερκύρας της ΝΔ, Νίκος Γεωργιάδης (προσκείμενος στη μητσοτακική πτέρυγα), ο εκπρόσωπος των Φιλελευθέρων Τάσος Αβραντίνης, καθώς και ο γνωστός για τις καταδίκες του από το ΕΡΣ λόγω των βωμολοχιών που εξεστόμιζε συχνά από τη ραδιοφωνική του εκπομπή, νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γρηγόρης Ψαριανός.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι οι δραστηριότητες της «Παρέμβασης» ξεπερνούν τα σύνορα της χώρας μας, αφού η οργάνωση αυτή έχει αναμειχτεί στην ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, συνεργαζόμενη ανοιχτά με την ΟΤΠΟΡ (ΜΚΟ χρηματοδοτούμενή από τις ΗΠΑ), η οποία και είχε αναλάβει να εκτελέσει το σχέδιο ανατροπής του Σέρβου ηγέτη το 2000[vii].
ΟΑΚΚΕ: οι «φιλοαμερικανοί κομμουνιστές»
Η ΟΑΚΚΕ (Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ) είναι ένα μικρό «αριστερό» κόμμα (έλαβε στις τελευταίες εκλογές κάτι παραπάνω από 2.000 ψήφους). Η ιδιαιτερότητά της έγκειται στο ότι από «υπέρ-ορθόδοξο» σταλινικό κόμμα κατέληξε να γίνει απολογητής της Νέας Τάξης και υπέρμαχος του «εκσυγχρονισμού».
Πολλοί θα πουν ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί τους, αφού οι άνθρωποι που εκφέρουν αυτές τις απόψεις χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης. Δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε την παραπάνω άποψη, δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε προσωπικά τους συντάκτες των κειμένων της οργάνωσης που τοιχοκολλούνται τακτικά σε αφίσες στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτό όμως που καθιστά την ΟΑΚΚΕ χρήσιμη για τη μελέτη των πολιτικών φαινομένων που συνοδεύουν την παγκοσμιοποίηση, είναι ότι αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στη «νεοταξική αριστερά» και τον αστικό νεοφιλελευθερισμό, αποκαλύπτοντας άθελά της τη στενή μεταξύ τους ιδεολογική συγγένεια.
Η ΟΑΚΚΕ έχει ως βασική πολιτική της θέση την υπεροχή της Δύσης και του δυτικού / αστικού πολιτισμού έναντι των υπολοίπων. Ερμηνεύοντας τη μαρξιστική θεωρία με έναν ιδιότυπο τρόπο, θεωρεί ότι οι καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές χώρες του δυτικού κόσμου θα πρέπει να υπερισχύσουν ως ευρισκόμενες σε «πιο προοδευμένο εξελικτικό στάδιο» σε σχέση π.χ. με αυτές της Μέσης Ανατολής, εφαρμόζοντας τα αγαθά της «αστικής δημοκρατίας». Θεωρεί επίσης την κάθε αντίσταση ενάντια σε αντεργατικά μέτρα ως «βιομηχανικό σαμποτάζ». Έχει δε μία τέτοια παθολογική εμπάθεια κατά της Ρωσίας, (κατάλοιπο προφανώς των αντισοβιετικών της θέσεων από την εποχή του Μάο) που θεωρεί ότι ο κύριος εχθρός της ανθρωπότητας είναι η «σοσιαλφασιστική» Ρωσία και ο «φασιστικός άξονας» Ρωσίας – Κίνας – Ιράν.
Για όλα επίσης τα δεινά της πατρίδας μας κύριος υπεύθυνος είναι η Ρωσία και «ρωσόδουλες» ηγεσίες του τόπου που την υπηρετούν! Ακόμη και η Ελληνική Επανάσταση του 1821 είχε έναν «αντιδραστικό χαρακτήρα», καθότι ήταν «ρωσικός δάκτυλος»[viii]! Και φυσικά ο «κύριος ύποπτος» για τις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού στην Πελοπόννησο είναι ο «ρωσικός σοσιαλιμπεριαλισμός»[ix]!
Η ΟΑΚΚΕ όμως προχωράει ακόμη παραπέρα: συμμετέχει με χαιρετισμό του γ. γ. της, Ηλία Ζαφειρόπουλου στο ιδρυτικό συνέδριο της νεοφιλελεύθερης «Φιλελεύθερης Συμμαχίας», που έλαβε χώρα στις 22 Φεβρουαρίου 2007, υπογραμμίζοντας την ανάγκη προάσπισης των «ατομικών δικαιωμάτων» και της συντονισμένης πάλης των «δημοκρατικών δυνάμεων» ενάντια στο «φαιοκόκκινο μέτωπο»[x].
Στα πλαίσια αυτά φαίνεται ότι εντάσσεται και η απροκάλυπτη στήριξή της προς το Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου του καλοκαιριού του 2006, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τις δυνάμεις αντίστασης των λαών της Παλαιστίνης και του Λιβάνου ενάντια στην ισραηλινή κατοχή ως «φασιστικές»[xi]. Κινούμενη στο ίδιο μήκος κύματος με άλλους προαγωγούς της Νέας Τάξης (π.χ. Terminal 119)[xii], συγκροτεί την φερόμενη ως φιλοσιωνιστική οργάνωση «Αντιναζιστική Πρωτοβουλία», η οποία πρωτοστάτησε στην προσπάθεια δικαστικής καταδίκης του γνωστού αντιεβραίου δικηγόρου, Κώστα Πλεύρη, για το βιβλίο του «Εβραίοι. Όλη η αλήθεια»[xiii] (τα γραφεία της «Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας» στην Αθήνα στεγάζονται στο ίδιο κτήριο με αυτό της ΟΑΚΚΕ (Χαλκοκονδύλη 35) και έχουν τον ίδιο αριθμό τηλεφώνου..).
Η ΟΑΚΚΕ μας είναι γνωστή επίσης για την σύμπραξή της με γνωστούς φιλοσκοπιανούς κύκλους της δυτικής Μακεδονίας, αφού συνεργάστηκε στις εκλογές του 1996 με το μειονοτικό κόμμα των σλαβοφρόνων «Ουράνιο Τόξο», το οποίο δραστηριοποιείται κυρίως στο νομό Φλωρίνης, κατερχόμενη μαζί τους σε κοινό ψηφοδέλτιο, ενώ μετείχε μαζί με άλλες ανθελληνικές οργανώσεις σε συνέδριό του εν λόγω κόμματος που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη (Solun) το 2004[xiv].
Πράκτορες και «χρήσιμοι ηλίθιοι»
Σε παρόμοια πλαίσια κινούνται και διάφοροι «αναρχικοί», «αντιεξουσιαστές» και «αντιρατσιστές», οι οποίοι δραστηριοποιούνται από κοινού με μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ υπέρ της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας και κατά του «φασισμού», του «ρατσισμού» και της «ξενοφοβίας», κάνοντας ποικίλες παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της «πολιτικής ορθότητας».
Έτσι στους τοίχους των Εξαρχείων μπορεί να δει κανείς γραμμένα συνθήματα του τύπου: «Ο αντιαμερικανισμός είναι το άλλοθι του ελληνικού ιμπεριαλισμού», «Ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων» ή «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», φαινόμενο που απηχεί «όλως τυχαίως» πάγιες ΝΑΤΟϊκές θέσεις και αντιλήψεις.
Κάτι λοιπόν κρύβεται πίσω απ' όλη αυτή τη «σύμπτωση απόψεων» που εμφανίζεται σήμερα σε ετερόκλητες -πάντοτε όμως "politically correct"- πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι τυχαία. Κάποιοι είναι ή πράκτορες ή «χρήσιμοι ηλίθιοι». Δεν γίνεται διαφορετικά.
Το τι από τα δύο ισχύει, μπορούν να το κρίνουν κάθε φορά οι αναγνώστες. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει μία φράση-κλειδί, την οποία όλοι τους αποφεύγουν να εκστομίσουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι: «αμερικανικός ιμπεριαλισμός».
Αυτό το στοιχείο είναι που διακρίνει τους νεοταξίτες από τους γνήσιους αριστερούς. Γι' αυτό, όταν καλούνται να τοποθετηθούν επί του προκειμένου ζητήματος, περιέρχονται σε δυσχερή θέση. Θέτοντας λοιπόν το ζήτημα του ιμπεριαλισμού σε όλους τους «εκσυγχρονιστές» που δηλώνουν «αριστεροί», μπορεί να φανεί η πραγματική τους ταυτότητα. Γιατί μέσα από τις απαντήσεις τους αποκαλύπτεται το μέγεθος της υποκρισίας τους.