Του Ντίνου Αυγουστή*
Με κάλεσαν σε επείγουσα συνεδρία του καθηγητικού συλλόγου, όπου προσήλθαν συνολικά 15 από τους 19 συναδέλφους, σε μια συνεδρίαπαρωδία, που στην ουσία ήταν δίκη εναντίον μου, με τις κατηγορίες ότι αυτοπροβάλλομαι σε εφημερίδα ως πατριώτισσα… με έστησαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, με κακοήθειες παραλογισμούς και παρά το ότι, διατηρώντας την ψυχραιμία μου απέναντι στην αδικία, ζητούσα το λόγο να υπερασπισθώ την υπόληψή μου…». Οι παραπάνω δηλώσεις ανήκουν σε μια Ελληνοκύπρια εκπαιδευτικό, τη Μαρία Στεφάνου, καθηγήτρια στο κατεχόμενο Γυμνάσιο του Ριζοκαρπάσου. Αφορμή για το ξέσπασμα οργής, οι κακοήθεις επιθέσεις που δέχεται για την άρνησή της να συμμορφωθεί στην αυθαίρετη πρόταση να ανεβάσει στη θεατρική σκηνή του κατεχόμενου σχολείου της, τη θεατρική παράσταση, «το ποτάμι». Μια απόφαση, που, όπως ισχυρίζονται οι «επαΐοντες», εντάσσεται μέσα στα πλαίσια του στόχου που έθεσε το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου την φετινή χρονιά, περί καλλιέργειας κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης. Η Μαρία Στεφάνου που να σημειωθεί, δεν διαφωνεί με την προσπάθεια καλλιέργειας συνθηκών ειρηνικής συμβίωσης με τους Τουρκοκύπριους (όχι φυσικά και με τους έποικους), αλλά με την υπόθεση που πραγματεύεται αυτό, καθαυτό, το έργο, το οποίο όπως υποστηρίζει, προσφέρει κακές υπηρεσίες στον στόχο της ειρηνικής συμβίωσης, γι' αυτό, άλλωστε και η άρνησή της να το ανεβάσει στη σχολική σκηνή.
Τι είναι, όμως, αυτό που στην προκειμένη περίπτωση, ενοχλεί την κυρία Στεφάνου; Μιλάμε λοιπόν για τον Έβρο, το άλλοτε ελληνικό ποτάμι της ελληνικής Θράκης, το οποίο μετατράπηκε σε σύνορο που διχοτόμησε την περιοχή σε δύο κομμάτια, την ανατολική και την δυτική Θράκη, με την ταπεινωτική για την Ελλάδα Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, μετά τον Μικρασιατικό πόλεμο και σύμφωνα με την οποία η Ανατολική Θράκη τουρκοποιήθηκε. Εύλογες, λοιπόν, από κάθε άποψη, προκύπτουν οι απορίες της Μαρίας Στεφάνου, για το κατά πόσο μπορεί μια τέτοια θεατρική παράσταση, να εξυπηρετήσει τον στόχο της ειρηνικής συμβίωσης και της επανένωσης της Κύπρου, όταν ο Έβρος, δεν αποτελεί σημείο συνένωσης των δύο Λαών, αλλά είναι το πιο χαρακτηριστικό σύμβολο της διχοτόμησης. Ένα ποτάμι διαιώνια Ελληνικό, που το μοιραζόμαστε, γιατί, έτσι, το θέλησαν τα ξένα συμφέροντα, με τους άρπαγες γείτονές μας.
«Απλά ένιωθα ότι έπρεπε να μείνω πιστή στις αρχές που πιστεύω, και να εκτελώ τις υποχρεώσεις μου, αλλά και να ασκώ τα δικαιώματά μου ως καθηγήτρια, στο πλαίσιο των κανονισμών, χωρίς εκπτώσεις από κάθε είδους πιέσεις ή αυθαίρετες συμπεριφορές. Να είμαι σωστός δάσκαλος και ακέραιος άνθρωπος. Διδάσκουμε σε παιδιά που ζουν σε κατοχή με καθημερινές εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής τους, και το λιγότερο που οφείλουμε σ' αυτά είναι να είμαστε ειλικρινείς κι αληθινοί. Να εννοούμε αυτά που λέμε και να τα υποστηρίζουμε με τις πράξεις μας».
Ιδού, επιτέλους, μια εκπαιδευτικός, που καταθέτει εύτολμα και ξεκάθαρα την άποψή της. Η Μαρία Στεφάνου που δηλώνει ακόμα ότι κατά τη συνεδρίαση του καθηγητικού συλλόγου, την αντιμετώπιζαν, κάποιοι συνάδελφοι της, με επιθετικές φωνές και με ειρωνείες τύπου «ας μας διατάξει η κυρία Στεφάνου που τα ξέρει όλα», «μιλάει η πατριώτισσα». Σημεία των καιρών κυρίες και κύριοι. Μια ελεεινή συμπεριφορά απέναντι σε μια αληθινή ανυπότακτη Ελληνίδα και πρότυπο διδασκάλισσας, που τόλμησε να πει ΟΧΙ σε προειλημμένες αντεθνικές αποφάσεις και προσχεδιασμένα σχέδια παράδοσης. Και όταν ο τόπος μας βγάζει ακόμα ανθρώπους έτοιμους για μεγάλα ΟΧΙ, σίγουρα μπορούμε να ελπίζουμε. Σε μια εποχή που ανθούν τα χιλιάδες σκάνδαλα και περισσεύουν οι οσφυοκάμπτες και οι σφουγγοκολάριοι! Σους χαλεπούς καιρούς των εύκολων επιλογών και της παραίτησης, υπάρχουν ευτυχώς ακόμα άνθρωποι αποφασισμένοι να κρατήσουν ψηλά τις σημαίες, όσο και αν ηχούν αδιάκοπα οι σειρήνες της παραίτησης….
*Ο Ντίνος Αυγουστή είναι εκπαιδευτικός στο Α.Τ.Ε.Ι. της Λάρισας.
Πηγή: εφημερίδα «Φιλελεύθερος», 21/2/2009
