Η Μεγάλη Εβδομάδα πλησιάζει στο τέλος της. Η Ανάσταση εγγίζει τις πόρτες μας κι εγώ ήθελα να σας πώ ότι η άνοιξη αργεί να φανεί στην πόλη μου. Ο χειμώνας παλινδρομεί τρελλά και αυτό τον Απρίλη, φέρνοντας κρύο, συννεφιές και χιονόβροχα. Παραδόξως, φέτος δεν με κυκλώνει αυτή η μελαγχολία των Γιορτών , ίσως γιατί το έχω πάρει απόφαση πως το Πάσχα θα το περνούμε εφεξής στην ξενητειά μας.
Ενώ λοιπόν τίποτε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν προμηνύει τη συμβολική γιορτή της Ανάστασης, οι Ελληνες και τούτη τη χρονιά συρρεύσανε στις εκκλησιές να συμμετάσχουν στο Θείο Πάθος με το δικό του τρόπο ο καθένας. Οι ελληνικές ορθόδοξες ενορίες ασφυκτιούν απο το ανυπόμονο πλήρωμα που επιζητεί να τιμήσει τις παραδόσεις του θρησκευτικού πολιτισμού του.
Εμείς κάποτε περνούσαμε το Πάσχα μας στη Νέα Υόρκη, επειδή ο καιρός είναι πιό ανοιξιάτικος κι επειδή υπήρχε το παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου χωμένο μοναχικά ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους της Αμερικάνικης ευημερίας. Εκεί λοιπόν πηγαίναμε ν’ ακολουθήσουμε τον Επιτάφειο στην περιφορά του γύρω απο το τετράγωνο του πλούτου, εκεί ανάβαμε τις λαμπάδες της Λαμπρής κι ασπαζόμασταν ο ένας τον άλλο μέσα σε κλίμα πραγματικής ευδαιμονίας. Κι ύστερα καταλήγαμε σε ελληνικό εστιατόριο να φάμε τη μαγειρίτσα και το αρνάκι της Λαμπρής.
Η εθνική καταστροφή της Νέας Υόρκης στις 11-9-2001 με το γκρέμισμα των Δίδυμων Πύργων , που σώριασε σε ερείπια ακόμη και το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, μας έκαμε να εγκαταλείψουμε το Πάσχα της Νέας Υόρκης. Η μεγάλη ανατριχίλα που απλώθηκε στην αμερικάνικη μητρόπολη μηδένισε για πάντα την ανέμελη χαρά του ανοιξιάτικου γιορτασμού μας.
Εκτοτε μάθαμε να βιώνουμε τις μέρες της Λαμπρής στο χειμωνιάτικο Μόντρεαλ. Μεγάλη Τρίτη για το τροπάριο της Κασσιανής στον καθεδρικο Ναό του Αη Γιώργη με το αυστηρό περιβάλλον της αστικής του σύνθεσης, Μεγάλη Παρασκευή στη γειτονιά του Πάρκ Εξτένσιον ν΄ακούσουμε τα εγκώμια στην περιφορά του Επιταφείου ανάμεσα στα μικροαστικά σπιτάκια των Ελλήνων και άλλων εθνικοτήτων. Είναι τόσο ζωηρό το πλήθος, τόσο αμιγώς ελληνικό, που θαρρείς πως βρίσκεσαι στη μακρινή πατρίδα, στους δρόμους ενός οποιουδήποτε χωριού της υπαίθρου. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνον» ακούω αυτή τη μέρα απο τις λυρικές φωνές των ψαλτών και μια ανατριχίλα διαπερνάει τα σωθικά μου για το δικό μας έαρ, την Κωνσταντίνα μας, που έφυγε οριστικά και αμετάκλητα για τη γειτονιά του άγνωστου.
Κι Ανάσταση; Α! Τη νύχτα της Ανάστασης διαλέγουμε να ταξιδέψουμε μέχρι το παραποτάμιο Λασάλ, όπου στον ταπεινό ναό του Αγίου Διονυσίου εκτυλίσσεται αληθινή «πανήγυρις πανηγύρεων». Η εξέδρα-βρέχει χιονίσει- στήνεται εξωτερικά στον καταπράσινο λοφίσκο ενός πάρκου που απολήγει στο ποτάμι. Τα βεγγαλικά λάμπουν στον ουρανό κι αντιφεγγίζουν στα νερά του ποταμιού και γίνεται η ατμόσφαιρα πραγματικά γιορτινή όταν απο τα χείλη του ιερέως ακούγεται το «Χριστός Ανέστη!».
Τότε σπεύδουμε να μεταφέρουμε το ανέσπερο Αγιο Φώς στο σπίτι μας, όπου σεμνά και ταπεινά η οικογένεια μοιραζόμαστε τη μαγειρίτσα και τις άλλες λιχουδιές των εθίμων μας. Η νύχτα κλείνει με το τσούγγρισμα των αυγών, που είναι πολύχρωμα και λαμπερά, βαμμένα πάντα απο μένα και τον Αλεξανδρίνο μου.
Καλή Ανάσταση σε σάς μέσα στη μυρωδάτη, την υπέροχη άνοιξη της πατρίδας μας!
