ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ
ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
κ. κ. ΔΑΝΙΗΛ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ ΑΥΤΟΥ
ΕΝ ΤΗι ΑΙΘΟΥΣΗι ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Βουκουρεστίου, Μητροπολῖτα Μουντένιας καὶ Δοβρουτσᾶς, Πατριάρχα Ρουμανίας καὶ Τοποτηρητὰ τοῦ Θρόνου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, λίαν ἀγαπητὲ ἐν Κυρίῳ καὶ περιπόθητε Ἀδελφὲ καὶ Συλλειτουργὲ κύριε Δανιήλ,
Hristos a înviat !
Μὲ πολλὴν καὶ πηγαίαν χαρὰν καὶ ἰδιαιτέραν συγκίνησιν καλωσορίζομεν τὴν Ὑμετέραν σεβασμίαν καὶ ἐπιπόθητον ἡμῖν Μακαριότητα καὶ τὴν τιμίαν Αὐτῆς συνοδείαν εἰς τὰς αὐλὰς τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἁγιωτάτης Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τῆς κοινῆς πάντων ἡμῶν πνευματικῆς Μητρός.
Ὡς εὖ παρέστητε, Μακαριώτατε! «Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες»[1] Σας, ἐπισκεπτομένου ἐπισήμως τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐν εἰρήνῃ Χριστοῦ, τὸ πρῶτον ἀφ' ἧς, ἐν ὥραις αἰσίαις καὶ ἐπ' ἐλπίσι χρησταῖς, ἀνεδείχθητε, ὅλως ἐπαξίως, Πρῶτος ἐν μέσῳ πολλῶν ἐκλεκτῶν Ἀδελφῶν καὶ Πατριάρχης τῆς ἁγιωτάτης ἀδελφῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, μετὰ τὴν ἐν Κυρίῳ κοίμησιν τοῦ ἀοιδίμου Προκατόχου Σας, ἠγαπημένου Ἀδελφοῦ ἡμῶν καὶ φίλου, κυροῦ Θεοκτίστου.
Ἔχομεν τὴν εὐτυχίαν, Μακαριώτατε, νὰ σᾶς γνωρίζωμεν προσωπικῶς ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν καὶ νὰ συνεργασθῶμεν ἀγαστῶς μεθ' Ὑμῶν κατ' ἐπανάληψιν εἰς διαφόρους ἐκκλησιαστικάς, διορθοδόξους καὶ οἰκουμενικὰς ὑποθέσεις. Εἰς τὸ τίμιον πρόσωπόν Σας ἐγνωρίσαμεν τὸν λαμπρὸν δογματικὸν Θεολόγον, τὸν ὀτρηρὸν ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου, τὸν καλὸν Ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ἱεροπρεπῆ καὶ πάσῃ εὐαγγελικῇ ἀρετῇ κεκοσμημένον Ἱεράρχην, τὸν σύγχρονον ἐκκλησιαστικὸν ἄνδρα μὲ τοὺς εὐρεῖς ὁρίζοντας καὶ τὰς ὑγιεῖς ἀντιλήψεις, τὸν εὐθὺν τῇ καρδίᾳ καὶ ἀνυπόκριτον τοῖς αἰσθήμασιν Ἀδελφόν! Διὰ τοῦτο καὶ ἐκερδίσατε ἐνωρίτατα ὄχι μόνον τὴν ἐκτενῆ ἀγάπην ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν βαθυτάτην ἐκτίμησιν. Τὸ ὄνομά Σας εἶναι πολὺ σεβαστὸν εἰς τὸν μαρτυρικὸν χῶρον τοῦτον, καὶ ἡ εἴδησις τῆς ἐλεύσεώς Σας εἰς τὰ καθ' ἡμᾶς διήγειρε πάντων τῶν ἐνταῦθα συγκυρηναίων τῆς Ἐκκλησίας τὰς καρδίας εἰς θερμὴν δοξολογίαν τοῦ Ὀνόματος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῇ χαρᾷ τῆς ὑποδοχῆς Σας σήμερον.
Ἡ παροῦσα Εἰρηνική Σας Ἐπίσκεψις, Μακαριώτατε, λαμβάνει χώραν εἰς ἡμέρας ἁγίας ἀφ' ἑνός, καὶ πολὺ δυσκόλους διὰ τὴν ἀνθρωπότητα ἀφ' ἑτέρου. Σήμερον ἀποδίδομεν τὴν μεγίστην ἑορτὴν τοῦ Πάσχα, λέγομεν διὰ τελευταίαν φορὰν ἐφέτος τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», καὶ ἑτοιμαζόμεθα νὰ ἑορτάσωμεν τὴν ἐπίσης μεγίστην Δεσποτικὴν ἑορτὴν τῆς Θείας Ἀναλήψεως, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ ἀνθρωπίνη φύσις, ἐν τῷ Θεανδρικῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρίσταται λελαμπρυσμένη τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ καὶ συνδοξάζεται ἐν τοῖς δεξιοῖς τοῦ Θρόνου τῆς Μεγαλωσύνης, ἀναπλασθεῖσα, καθαρθεῖσα καὶ ἁγιασθεῖσα διὰ τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου, τοῦ Σταυροῦ, τοῦ ζωαρχικοῦ Θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ. Ἀλλ' ἡ σύγχρονος ἀνθρωπότης ὅλη, Μακαριώτατε, μὲ τὴν προϊοῦσαν καταστροφὴν τῆς φύσεως καὶ τοῦ περιβάλλοντος καὶ μὲ τὴν ἀπὸ ἱκανῶν μηνῶν ἐκραγεῖσαν οἰκονομικὴν κρίσιν, ἡ ὁποία, ὅπως θαυμάσια περιεγράψατε εἰς τὴν ἐπὶ τῷ Πάσχᾳ λαμπρὰν Πατριαρχικὴν Ἐγκύκλιόν σας, εἶναι πρωτίστως καὶ εἰς τὴν βάσιν της κρίσις πνευματικὴ καὶ ἠθική, κρίσις πίστεως καὶ ἠθῶν, εὑρίσκεται ἐν συγχύσει καὶ ἀμηχανίᾳ καὶ ἀγωνίᾳ πολλῇ, ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς γῆς. Ὁ Χριστιανικὸς κόσμος, ἐξ ἄλλου, μὲ τὰς πολλαπλᾶς διαιρέσεις του καὶ τὴν προϊοῦσαν ἐκκοσμίκευσιν, δὲν εὑρίσκεται εἰς μικροτέραν σύγχυσιν καὶ ἀμηχανίαν, ἀποτυχὼν ἐν πολλοῖς νὰ παραμυθήσῃ, νὰ στηρίξῃ, νὰ βοηθήσῃ ἀποτελεσματικῶς, νὰ φωτίσῃ καὶ νὰ καθοδηγήσῃ εἰς εὐλιμένους πνευματικοὺς ὅρμους τὸν ταλαίπωρον ἄνθρωπον τοῦ 21ου αἰῶνος. Ἀκριβῶς ταῦτα πάντα ὑπογραμμίζουν τὰς εὐθύνας τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰς εὐθύνας ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι, χάριτι καὶ ἐλέῳ Θεοῦ, κρατοῦμεν ἀλύμαντον τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ ἀλώβητον καὶ ἀπερίτμητον τὴν ἀλήθειαν τῆς ζωῆς. Τὰς δυσκόλους αὐτὰς ἡμέρας τῆς πτώσεως τῶν εἰδώλων τῆς οἰκονομίας, τῆς ἰδεολογίας, τῆς «κενῆς ἀπάτης»[2] τῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν λοιπῶν πολυποικίλων «σημαιῶν εὐκαιρίας» τῶν «δοκούντων εἶναί τι»,[3] οἱ ὀφθαλμοὶ πάντων τῶν κοπιώντων καὶ πεφορτισμένων συνανθρώπων μας, οἱ ὀφθαλμοὶ πάντων τῶν πεινώντων καὶ διψώντων τὴν Ἀλήθειαν καὶ τὴν Δικαιοσύνην, εὑρίσκονται προσηλωμένοι εἰς χεῖρας ἡμῶν, «ὡς ὀφθαλμοὶ παιδίσκης εἰς χεῖρας τῆς κυρίας αὐτῆς»,[4] κατὰ τὸ ψαλμικόν. Διὰ τοῦτο καὶ πιστεύομεν ἀκραδάντως ὅτι πρέπει νὰ χωρήσωμεν μὲ προσεκτικὰ μέν, γοργὰ ὅμως ἐν ταὐτῷ, βήματα, πρὸς ἑτοιμασίαν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης τῆς Ὀρθοδοξίας Συνόδου, ἡ ὁποία, ἀφοῦ ρυθμίσῃ κατὰ Θεὸν τὰς ἐπειγούσης φύσεως ἐνδοεκκλησιαστικὰς ἡμῶν ἐκκρεμοτήτας, ἀφοῦ δηλαδὴ «νοικοκυρεύσῃ» τὰ τοῦ οἴκου ἡμῶν ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη, θὰ δώσῃ ἑνιαίαν καὶ πειστικὴν μαρτυρίαν ἐλπίδος πρός τε τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως καὶ πρὸς τοὺς θύραθεν, κατὰ τὰς ἀποφάσεις τῆς τελευταίας ἐνταῦθα εὐλογημένης Συνάξεως τῶν σεβασμίων Προκαθημένων καὶ Ἀντιπροσώπων τῶν ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριον, κατὰ τὴν ὁποίαν εἴχομεν τὴν χαρὰν νὰ ἔχωμεν ἐν μέσῳ ἡμῶν καὶ τὸν ὑμέτερον Ἀντιπρόσωπον καὶ ἀγαπητὸν ἡμῖν Ἀδελφόν, Ἱερώτατον Μητροπολίτην Τρανσυλβανίας κύριον Λαυρέντιον.
Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι εἰς τὸν προκείμενον τῇ Ἐκκλησίᾳ τοιοῦτον ἅγιον ἀγῶνα θὰ εὑρεθῶμεν ἅπαντες ὁμόγνωμοι, «σύμψυχοι, τὸ ἕν φρονοῦντες»![5] Καὶ εἴμεθα ἀκόμη βεβαιότεροι ὅτι ἡ Ὑμετέρα σεβασμία Μακαριότης, ἐν μιᾷ μεθ' ἡμῶν καρδίᾳ, θὰ εὑρίσκεται εἰς τὴν πρώτην γραμμὴν τοῦ κοινοῦ χρέους, ἐκφράζουσα καὶ τὸ φρόνημα καὶ βίωμα τοῦ εὐσεβοῦς Ρουμανικοῦ λαοῦ καὶ τῆς ἀξιοθέου Ἱεραρχίας του!
Μακαριώτατε Ἅγιε Ἀδελφέ,
Θὰ ἔχωμεν τὴν ἀγαλλίασιν νὰ Σᾶς ἔχωμεν δι' ὀλίγας ἡμέρας πλησίον μας, κατὰ τὰς ὁποίας θὰ μᾶς δοθῇ ἡ εὐκαιρία, ὄχι μόνον νὰ ἀνοίξωμεν τὰς καρδίας ἡμῶν ἐνώπιον ἀλλήλων ἐν πλησμονῇ ἀμοιβαίας ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης, ἀλλὰ καὶ νὰ συμπνευματισθῶμεν ἀδελφικῶς καὶ συμπροσευχηθῶμεν καὶ συλλειτουργήσωμεν, τόσον ἐνταῦθα, εἰς τὸν πάνσεπτον καὶ ἱστορικὸν Πατριαρχικὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ὅσον καὶ εἰς τὴν Καππαδοκίαν, ἡ ὁποία οὐδόλως Σᾶς εἶναι ξένη, ἐφ' ὅσον καὶ τοῦ Τοποτηρητοῦ τοῦ Θρόνου τῆς κατ' αὐτὴν Καισαρείας τὸν τίτλον τιμητικῶς φέρετε. Ἡ συλλειτουργία καὶ τὸ κοινὸν Ποτήριον θὰ διατρανώσουν καὶ ἐκφράσουν λειτουργικῶς κατὰ τὸν πλέον ἐπίσημον τρόπον τὴν ἑνότητα τῆς Πίστεως, τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἥτις μᾶς συνδέει εἰς τὸ εἶναι «ἀλλήλων μέλη»,[6] κατὰ τὸν μακάριον Παῦλον. Παρακαλοῦμεν, τόσον Ὑμεῖς, ὅσον καὶ τὰ ἀρχιερατικὰ καὶ λοιπὰ μέλη τῆς τιμίας Συνοδείας Σας, νὰ αἰσθάνεσθε ὅτι εὑρίσκεσθε εἰς τὸν οἶκον Σας καὶ νὰ χαίρεσθε ἀνάλογον ἄνεσιν. Ἄλλωστε, καὶ ἱστορικῶς ὁ μαρτυρικὸς οὗτος καὶ ἅγιος Οἶκος εἶναι ὁ Οἶκος τοῦ Πατρὸς Σας, ἀφ' ὧν ἡμερῶν ἡ σήμερον Αὐτοκεφαλίᾳ καὶ Πατριαρχικῇ ἀξίᾳ τετιμημένη ἁγιωτάτη Ἀδελφὴ Ἐκκλησία τῆς ἁγιοτόκου Πατρίδος Σας διετέλει ὑπὸ τὸ ὠμοφόριον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς Ἐπαρχία τοῦ Ἀποστολικοῦ τούτου Θρόνου, καθὼς καὶ αἱ λοιπαὶ Ἐκκλησίαι τῶν Βαλκανίων, τῆς Μεσευρώπης, τῆς Οὐκρανίας καὶ τῆς Ρωσσίας. Καλῶς ἤλθετε, λοιπόν, Μακαριώτατε, εἰς τὴν οἰκίαν Σας! Πολλὰ καὶ ἅγια νὰ εἶναι τὰ ἔτη Σας, ἐπ' ἀγαθῷ ὄχι μόνον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ λαοῦ τῆς Ρουμανίας, ἀλλὰ συνόλου τῆς Ἐκκλησίας! Καὶ πολλῶν ἱερῶν ἐπισκέψεών Σας ἐνταῦθα τὴν χαρὰν νὰ μᾶς χαρίσητε εἰς τὸ μέλλον! Καλῶς ἤλθετε καὶ σεῖς λοιποὶ προσφιλεῖς Ἀδελφοί! Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ὁ ἀγαγὼν Ὑμᾶς πλησίον ἡμῶν, φωτεινούς, «θεοφεγγεῖς ὡς φωστῆρας» καὶ ἀληθεῖς μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Του!
Χριστὸς ἀνέστη!
[1] Ρωμ 10: 15.
[2] Κολασ. 2: 8.
[3] Γαλ. 2: 6.
[4] Ψαλμ. 122: 2.
[5] Φιλιπ. 2: 2.
[6] Ρωμ. 12: 5.
ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ
ΤΟΥ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
κ. κ. ΔΑΝΙΗΛ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ ΑΥΤΟΥ
ΕΝ ΤΗι ΑΙΘΟΥΣΗι ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
Παναγιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, κ. κ. Βαρθολομαῖε,
Πανιερώτατοι καί Ἱερώτατοι Ἅγιοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Εὐλαβέστατοι Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι,
Τέκνα έν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἀληθῶς ἀνέστη!
Ἐν πρώτοις, θέλομεν ἵνα εὐχαριστήσωμεν, Παναγιώτατε, διά τήν προσφώνησιν καί διά τάς ὡραίας ἐκφράσεις ἐκτιμήσεως, αἱ ὁποῖαι τιμῶσιν ἡμᾶς. Θεωροῦμεν ὅτι αὗται αἱ ἐκφράσεις ἀπευθύνονται ὄχι μόνον ἡμῖν, προσωπικῶς, ἀλλά, ἰδιαιτέρως, τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ρουμανίας, τῇ γεννηθείσῃ ἀπό τοῦ κηρύγματος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τήν ὁποίαν Ἐκκλησίαν, ἐλέῳ καί χάριτι Θεοῦ, ποιμαίνομεν ὡς Πατριάρχης.
Ταυτοχρόνως, κατά τήν σειράν ἡμῶν, ἐκφράζομεν τήν ἐκτίμησιν ἡμῶν τόσον διά τήν ἀγάπην καί τήν φιλίαν, τήν ὁποίαν ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης δείκνυσι σταθερῶς πρός τήν Ἐκκλησίαν καί τόν λαόν ἡμῶν, ὅσον καί διά τήν σοφίαν καί τόν δυναμισμόν διά τοῦ ὁποίου κατατίθετε μαρτυρίαν περί τῆς Ὀρθοδοξίας ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει καί ἐν ἄλλαις μεγαλοπόλεσιν ἀνά τόν κόσμον. Ὅθεν, κατά τήν διάρκειαν τῶν ἐν τῇ Ρουμανίᾳ ἐπισκέψεων Ὑμῶν, εἶχατε τήν εὐκαιρίαν ὅπως διαπιστώσητε προσωπικῶς τήν ἐκτίμησιν, τήν ὁποίαν τρέφει ὁ κλῆρος καί ὁ εὐσεβής Ρουμανικός λαός πρός τήν Ὑμετέρα Παναγιότητα, ὡς σεβασμόν διά τόν ἐν μέσῳ τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν πρῶτον τυγχάνοντα, καί διά τάς παραδοσιακάς σχέσεις, τάς καλλιεργημένας μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Ἐπίσης, ἐκφράζομεν τήν χαράν, τήν ὁποίαν αἰσθανόμεθα δεδομένου ὅτι εὑρισκόμεθα ἐκ νέου, Θεοῦ θελήσαντος καί εὐλογήσαντος, ἐν τῷ σεπτῷ τούτῳ Καθεδρικῷ Ναῷ, ἀφιερωμένῳ εἰς τόν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, σύν ἱεράρχεσι, κλήρῳ καί πιστοῖς τέκνοις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, οἱ ὁποῖοι συνοδεύουσιν ἡμᾶς κατά τήν προσκυνηματικήν ἐπίσκεψιν ταύτην, ἐνταῦθα, ἐν τῇ πόλει τοῦ Ἁγίου Βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου τοῦ ἰσαποστόλου καί ἐν τῇ περιοχῇ τῆς Καππαδοκίας.
Ἡ ἡμετέρα παρουσία ἐν τῇ Κωνσταντινουπόλει ἀποτελεῖ, ἐν πρώτοις, εἰρηνικήν ἐπίσκεψιν, τήν ὁποίαν πραγματοποιοῦμεν εἰς Ὑμᾶς Παναγιώτατε, ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ, κατά τό τρέχον ἔτος, ὅταν συμπληροῦνται, θελήσει Θεοῦ, 650 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυσιν τῆς Μητροπόλεως τῆς Ρουμανικῆς Χώρας ἤ τῆς Οὐγγροβλαχίας, τῷ ἔτει 1359, ὅταν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Κατόπιν αἰτήσεων τοῦ ἡγεμόνος τῆς Ρουμανικῆς Χώρας ἤ τῆς Βλαχίας, Νικολάου Ἀλεξάνδρου Βασσαράβου, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Κάλλιστος Α', ἀπένειμε τῷ Ἰακύνθῳ, τῷ τελευταίῳ Μητροπολίτῃ τῆς κατά Δομπρουτζᾶν πόλεως τῆς Vicina, τό ἀξίωμα τοῦ Μητροπολίτου τῆς Ρουμανικῆς Χώρας καί τοῦ Ἀρχιποιμένος τῆς Μητροπόλεως Οὐγγροβλαχίας (1359 – 1372).
Ἡ πνευματική προσκυνηματική ἐκδρομή ἡμῶν ἐν τῇ περιοχῇ τῆς Καππαδοκίας ἐντάσσεται, ἐπίσης, εἰς τά πλαίσια τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων, τῶν ἀνά τούς αἰώνας ὑπαρχουσῶν μεταξύ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας. Ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς αἰώνας ἐμφανίζονται τοιαῦται σχέσεις. Ἐάν ἀναγνῶμεν μετά προσοχῆς τήν πρᾶξιν τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀπό τήν πόλιν Μπουζέου (+372) διαπιστοῦμεν ὅτι ἡ συγγραφή αὐτῆς ἐγένετο ἐπί ρωμαϊκοῦ ἐδάφους. Ἀπ'αὐτοῦ τοῦ ἐδάφους, τά ἱερά λείψανα τοῦ ἐν λόγῳ Ἁγίου, μετεφέρθησαν εἰς τήν Καππαδοκίαν, κατόπιν τῆς ἐντολῆς τοῦ Ἰουνίου Σωράνου, κυβερνήτου τῆς περιοχῆς τῆς Μικρᾶς Σκυθίας. Ὁ ἴδιος κυβερνητής κατήγετο ἀπό τῆς Καππαδοκίας καί μετ᾿ ἀσφαλείας ὁ ἴδιος διέταξε τήν συγγραφήν ἐκείνης τῆς μαρτυρικῆς πράξεως, κατά τά τέλη τοῦ τετάρτου αἰῶνος. Ὁ συντάκτης τῆς ἐν λόγῳ πράξεως ἦν ὁ Ἐπίσκοπος Τόμιδος, Βρετάνιος, καί οὗτος ἐκ τῆς Καππαδοκίας ὁρμώμενος, ἤ ἄλλο πρόσωπον ἀπό τό περιβάλλον αὐτοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας (+379) ἐζήτησε ἀπό τόν κυβερνήτην τά ἱερά λείψανα.
Αὐτοί οἱ δεσμοί αἰώνων ἀποκτοῦσιν ἐπίκαιρον ἀπόχρωσιν διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας ἀπεφάσισε ὅπως τό ἔτος 2009 ἀνακηρυχθῇ ἐν ὁλοκλήρῳ τῷ Πατριαρχείῳ Ρουμανίας ὡς Ἀναμνηστικόν καί ἐπετειακόν ἔτος τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας (+379) -ἀπό τήν εἰς τά αἰώνια ἐκδημίαν τοῦ ὁποίου συμπληροῦνται 1630 χρόνια- καί τῶν ἄλλων Ἁγίων τῆς Καππαδοκίας. Πολλά προγράμματα ἀφιερωμένα εἰς τάς ἐκδηλώσεις ταύτας ἐπιδιώκουσιν ἵνα προβάλωσι, εἰσέτι μίαν φοράν, τήν ἐξαιρετικήν συμβολήν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου καί τῶν ἄλλων Καππαδοκῶν Ἁγίων εἰς τήν ὁριοθέτησιν καί ὑπεράσπισιν τῆς δογματικῆς διδασκαλίας, εἰς τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἑρμηνευτικῆς τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἰς τόν ἐμπλουτισμόν τοῦ λειτουργικοῦ θησαυροῦ καί τοῦ κανονικοῦ δικαίου, καθώς καί εἰς τήν συνεισφοράν αὐτῶν εἰς τήν ἀνάπτυξιν τοῦ μοναχικοῦ βίου, τοῦ φιλανθρωπικοῦ καί κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἐξ ἄλλου, ἡ ἰδιάζουσα σχέσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας πρός τόν Ἅγιον Βασίλειον τόν Μέγαν, Ἀρχιεπίσκοπον Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, ἐκδηλοῦται εὐκρινῶς καί διά τοῦ ἡμετέρου τίτλου, «τοῦ Τοποτηρητοῦ τοῦ Θρόνου τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας». Αὐτή ἡ τιμή ἀπενεμήθη πρῶτον τῷ Μητροπολίτῃ Γρηγορίῳ Β', τῆς Ρουμανικῆς Χώρας (1760 – 1787), ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως Σωφρονίου, τῇ 10ῃ Ὀκτωβρίου τοῦ 1776, εἰς ἔνδειξιν ἐκτιμήσεως καί ὡς δεῖγμα εὐγνωμοσύνης διά τήν χρηματικήν ἐνίσχυσιν καί τήν γενναιόδωρον φιλοξενίαν, τήν ὁποίαν αἱ Ρουμανικαί παραδουνάβιαι Χῶραι προσέφερον τῷ Πατριαρχείῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατά δυσκόλους καιρούς. Ἀπό τοῦ ἔτους 1925 καί ἐφεξῆς, αὐτός ὁ τίτλος ἀνήκει εἰς πάντας τούς Πατριάρχας τῆς Ρουμανίας, διότι αὐτοί εἰσί ταυτοχρόνως καί Μητροπολῖται τῆς Οὐγγροβλαχίας (τῆς σημερινῆς Muntenia καί Dobrogea).
Οὕτως ἡ προσκυνηματική ἐκδρομή ἡμῶν ἐν τῇ Καππαδοκίᾳ προσφέρει ἡμῖν τήν εὐκαιρίαν ἵνα δεχθῶμεν τήν εὐχήν καί τήν εὐλογίαν τῶν Ἁγίων τῆς Καππαδοκίας καί τό φῶς τό ὁποῖον διασκορπίζουσιν ἐν πνεύματι ὑψίστης θυσίας διά τοῦ βίου καί τοῦ λόγου αὐτῶν. Διά τοῦτο, ἡ συνάντησις μετά τῶν ἁγίων τόπων εἰς τούς ὁποίους ἠσκήτευσαν οἱ Ἅγιοι τῆς Καππαδοκίας, καθιστᾶ, διά πάντας ἡμᾶς, πηγή χαρᾶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀγάπης, εἰρήνης καί εὐλαβείας.
Τρίτον, ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐπισκέψεως ταύτης εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον χαιρόμεθα ἐπειδή ἔχομεν τήν δυνατότητα ἵνα συναντήσωμεν ρουμάνους ὀρθοδόξους πιστούς, υἱούς καί θυγατέρας τοῦ Ρουμανικοῦ ἔθνους, οἱ ὁποῖοι συνιστῶσι δραστήριον κοινότητα παρά τῷ ἐν Πικριδίῳ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Παρασκευῆς. Ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης ἐπροσφέρατε, γενναιοδώρως, τόν Ἱερόν Ναόν τοῦτον τῇ κοινότητι ταύτῃ πρός χρῆσιν καί κάλυψιν τῶν ποιμαντικῶν καί λειτουργικῶν ἀναγκῶν αὐτῆς. Ἐν αὐτοῖς τοῖς πλαισίοις, ἐκφράζομεν τήν ἐλπίδα ὅτι ἀνανεώσωμεν τό συμβόλαιον μεταξύ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τήν ἐν συνεχείᾳ παραχώρησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ἀπό τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τήν ἐνταῦθα Ρουμανικήν κοινότητα. Αὐτό τό ἔργον χριστιανικῆς ἀγάπης ἀποκτᾶ μεγαλυτέραν σπουδαιότητα κατά τάς ἡμέρας ἡμῶν, δεδομένου ὅτι, λόγῳ τοῦ φαινομένου τῆς μεταναστεύσεως, ἡ ἀδελφική λειτουργική κοινωνία μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν ἐνισχύει ὡς τά πολλά διά στάσεως, συμπεριφορᾶς καί ἐνεργειῶν τήν ποιμαντικήν καί ἱεραποστολικήν ἀλληλοβοήθειαν, τόν ἀλληλοσεβασμόν μεταξύ διαφόρων ἐθνοτήτων, αἱ ὁποῖαι αἰσθάνονται ἡνωμέναι δι᾿ αὐτῆς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, διά τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης καί διά τῆς ἱεραποστολικῆς συνυπευθυνότητος.
Ἐν κατακλεῖδι, εὐχαριστοῦμεν τῷ Πανοικτίρμωνι Θεῷ ἐπειδή ἠξίωσεν ἡμᾶς προσκυνήσωμεν τά ἱερά τοῦ σεπτοῦ αὐτοῦ τόπου, τοῦ τόσον πλουσίου εἰς πνευματικάς σημασίας καί πολλήν ὀρθόδοξον ἀξιοπρέπειαν. Παναγιώτατε, εὐχαριστοῦμεν ἐνθέρμως διά τήν θαλπωρήν, διά τῆς ὁποίας ὑπεδέξασθε ἡμᾶς ἐνταῦθα, ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐστί ἡ Πηγή τῆς αἰωνίου χαρᾶς.
