Ο Μ Ι Λ Ι Α
ΤΟΥ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
κ. κ. ΔΑΝΙΗΛ
ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ
(28 Μαΐου 2009)
Παναγιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, κ. κ. Βαρθολομαῖε,
Πανιερώτατοι καί Ἱερώτατοι Ἅγιοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Εὐλαβέστατοι Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἐν πράγματι, μεγάλη ἐστίν ἡ χαρά τήν ὁποίαν ζῶμεν σήμερον! Χαιρόμεθα διότι τό συλλείτουργον καί αἱ συνομιλίαι μετά τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος προσφέρουσιν ἡμῖν εὐλογημένην εὐκαιρίαν ἵνα βιώσωμεν «τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Πρός Ἐφεσίους Δ', 3). Σήμερον, κατά τήν πανήγυριν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, χαιρόμεθα ἰδιαιτέρως διά τήν ἐπιστεφάνωσιν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀναβάσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἡμῶν, καί, δι᾿ αὐτῆς, ὅλης τῆς τοῦ Θεοῦ δημιουργίας «οὐκ ἀπό τῶν ὑπογείων ἐπί τήν γῆν, ἀλλ᾿ ἀπό γῆς ἐπί τόν οὐρανόν τῶν οὐρανῶν, καί τόν ἐπέκεινα τούτου θρόνου τοῦ τά πάντα δεσπόζοντος»[1] ὅπως τόσον ὡραίως διαλαλεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Παναγιώτατε,
Τό θαυμαστόν μυστήριον τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν οὐρανόν ἐμπεριέχει πολλαπλᾶς καί βαθυτάτας σημασίας. Ἐξ αὐτῶν, προτιθέμεθα ἵνα ὑπογραμμίσωμεν μόνον τρεῖς˙
1. Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου σημαίνει τήν θέωσιν τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.
Ἡ ἐν σαρκί Ἀνάληψις εἰς τόν οὐρανόν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑποδηλοῖ, ἐν πρώτοις, τήν ἀνάβασιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως εἰς τήν θείαν δόξαν, εἰς τό ἀξίωμα καί τήν τιμήν τήν ὁποίαν αὕτη οὐκ ἐγνώρισε προηγουμένως «καί τήν πεσοῦσαν φύσιν ἡμῶν συμπαθῶς ἀνυψώσας, τῷ Πατρί συνεκάθησας», γράφει εἰς τό Πεντηκοστάριον[2]. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διδάσκει ὅτι, δι᾿ Ἀναλήψεως, ἡ ἀνθρωπίνη φύσις «ὑπερέβη ἀγγέλους, παρῆλθεν ἀρχαγγέλους, ὑπερέβη τά Χερουβείμ, ἀνέβη ἀνώτερον τῶν Σεραφείμ, παρέδραμε τάς ἀρχάς, οὐ πρότερον ἔστη, ἕως οὐ τοῦ θρόνου ἐπιλάβετο τοῦ Δεσποτικοῦ»[3].
Εἰς τό Ἑσπερινόν τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως ἐπισημαίνεται ὅτι αὐτή ἀποτελεῖ τήν πλήρην ἔξοδον ἀπό τοῦ σκότους τοῦ θανάτου καί τοῦ ᾋδου, καί τόν εἰσερχόμενον ἐν τῷ φωτί τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τήν ὑποδοχήν καί ἐγκαθίδρυσιν ἐπί τοῦ θρόνου τῆς θείας δόξης. «Ἄγγελοι θαυμάζουσιν, ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν, ὁ Πατήρ ἐκδέχεται, ὅν ἐν κόλποις ἔχει συναΐδιον. Τό Πνεῦμα τό ἅγιον κελεύει πᾶσι τοῖς Ἀγγέλοις αὐτοῦ˙ ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν! Πάντα τά ἔθνη κροτήσατε χεῖρας, ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἥν τό πρότερον[4]».
Αὐτή ἡ ἀνάληψις τοῦ ἀνθρωπίνου ἐγένετο δυνατή δεδομένου ὅτι ὁ ἐν δόξῃ ἀναληφθείς Χριστός οὐκ ἐγκατέλειψε τήν τῶν γηγενῶν φύσιν, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως ἀνέλαβεν αὐτήν πλήρως, καθοδηγήσας ταύτην ἐν τῷ ἰδίῳ τῷ πυρῆνι τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας Τριάδος. Ὁ Χριστός οὐκ ἐπιστρέφει εἰς τούς οὐρανούς καί οὐκ ἐμφανίζεται ἐνώπιον τοῦ Πατρός ὡς Θεός μόνον, ἀλλά καί ὡς ἄνθρωπος, ἵνα ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἀναπλάσῃ κατά χάριν τεκνία τοῦ ἐπουρανίου Πατρός, ἐν τῇ δόξῃ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν (βλ. Ἰωάν. 1,12,17,24).
Ἡ Ὀρθόδοξος θεολογία διδάσκει ὅτι ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐγκαθίδρυσις Αὐτοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός ἀποτελεῖ τήν πλήρη θέωσιν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως Αὐτοῦ καί τήν ἐν Θεῷ διαιώνισιν τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἐντελή ἁγιοπνευματικήν μεταμόρφωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος αὐτοῦ, ἤτοι τήν ὑπερτάτην ἀναγωγήν αὐτοῦ εἰς τήν κατάστασιν «τοῦ διαφανοῦς χώρου, ἐν τῷ ὁποίῳ λάμπει ἡ ἄπειρος ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»[5] -καθώς γράφει ὁ π. Dumitru Staniloae. Ὁ ἄνθρωπος ἀνάγεται εἰς τήν ὑψίστην τιμήν, ἐν τῇ μεγίστῃ ἐξοικειώσει καί τελείᾳ κοινωνίᾳ μετά τοῦ Δημιουργοῦ αὐτοῦ, ἐν τῇ ἐνδομύχῳ ὑπάρξει τῆς Παναγίας Τριάδος. Τοιουτοτρόπως διαφαίνεται ὅτι ἡ ἀνάληψις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν θείαν δόξαν ἀπετέλεσε τό τέλος τῆς συγκαταβάσεως καί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Εἰς ὁμιλίαν τινά τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ εἰς τήν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἀναφέρεται ὅτι «ἀνῆλθεν ἐν δόξῃ καί εἰσῆλθεν εἰς τά ἀχειροποίητα Ἅγια τῶν ἁγίων, καί ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν οὐρανοῖς, ὁμόθρονον ὡς ὁμόθεον ποιήσας τό ἡμέτερον φύραμα»[6]. Λοιπόν, ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ σημαίνει τήν θέωσιν καί τόν δοξασμόν τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ αἰωνίῳ ἀγάπῃ τοῦ Θεοῦ.
2. Ὁ ἐν τῇ δόξῃ ἀναληφθείς Χριστός γίγνεται ἡ Ζωή τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.
Ἡ ὑψίστη ἀνύψωσις τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ ἐνδομύχῳ πυρῆνι τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας Τριάδος δέν σημαίνει ἀπομόνωσιν Αὐτοῦ ἀπό τούς ἐν Αὐτῷ πιστεύοντας. Ὅσον παράδοξον δύναται ἵνα φανῇ, ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου τυγχάνει, ταυτοχρόνως, ἡ ὑπερτάτη προσέγγυσις τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεόν. Δεδομένης τῆς πλήρους παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν τῷ ὑψίστῳ βαθμῷ, εἰς τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ διά τῆς Ἀναλήψεως, ὁ Χριστός ἐμμένει «ἐντός τῶν εἰς Αὐτόν πιστευόντων» (βλ. Ἰωάν. 17, 26). Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις Αὐτοῦ, ἀναληφθεῖσα ἐν τῇ τελείᾳ ἐνδομύχῳ ὑπάρξει τῆς Παναγίας Τριάδος γίνεται κέντρον διαφανείας τῆς θείας χάριτος, τῆς ὁποίας οἱ ἄνθρωποι μετέχουσιν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὁ Χριστός παρέστι ἐν τῇ ζωῇ τῶν Χριστιανῶν (βλ. Ἰωάν. 16, 21, 16, 13-15).
Ἑπομένως, ἡ πλήρης παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἤ ἡ πλήρης μεταμόρφωσις ἐν τῷ ἀνθρώπῳ Χριστῷ δέν σημαίνει ἀνύψωσιν μόνον εἰς τήν θείαν δόξαν, ἀλλά καί ἐσωτερικήν μονήν Αὐτοῦ εἰς ἄλλους ἀνθρώπους, ὡς ἐνοίκησις τοῦ σταυρωθέντος καί δοξασμένου Χριστοῦ ἐν τοῖς εἰς Αὐτόν πιστεύουσι καί Αὐτόν ἀγαπῶσιν. Αὐτοί ἔχουσι τήν δυνατότητα ἵνα γίνωσι «Χριστοφόροι», κατά τήν ἐπαγγελίαν τοῦ Χριστοῦ: «ἐάν τίς ἀγαπᾶ μέ, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσωμεν» (Ἰωάν. 14, 13). Λοιπόν, ὁ θεάνθρωπος, ὁ εἰς τούς οὐρανούς ἀναληφθείς, κάθηται ἐπί τοῦ θρόνου τῆς θείας δόξης καί ἐνοικεῖ ἐν τῇ καρδίᾳ τῶν Αὐτόν ἀγαπόντων. Αὐτός εὑρίσκεται ταυτοχρόνως ἐν τῇ ἐσωτάτῃ ὑπάρξει τῆς Παναγίας Τριάδος καί ἐν τῷ κέντρῳ τοῦ βίου τῆς Ἐκκλησίας, ἀνυψώνεται ἐπί τοῦ θρόνου τῆς δόξης καί κατέρχεται ἐν ταῖς τῶν γηγενῶν καρδίαις (βλ. Ἐφ. 12, 2, 22, 3,17 καί Κολασσαείς 1, 2). Ὑπό τήν ἔννοιαν ταύτην, ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος λέγει ὅτι ὁ Κύριος «οὐκ ἀπεμακρύνθη ἀπό τῶν οὐρανῶν ὅταν κατῆλθε ἵνα ἔλθῃ πρός ἡμᾶς. Οὐκ ἀπεμακρύνθη ἀφ᾿ ἡμῶν ὅταν ἀνέλθῃ ἵνα ἐπανέλθῃ εἰς τόν οὐρανόν. Ἤδη ἦν ἐκεῖ, ἄνω, ὅταν εὑρίσκετο ἐδῶ, κάτω, ὅπως ὁ Ἴδιος βεβαιοῖ˙ οὐδείς ἀναβέβηκεν εἰς τόν οὐρανόν εἰ μή ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ἰωάν. 3, 13)[7].
Τό λειτουργικόν ὀρθόδοξον κείμενον τῆς ἀκολουθίας τῆς Ἀναλήψεως ἐξαίρει, ἐπίσης σαφῶς, τήν αὐτήν ἀλήθειαν. Ἐν τῷ κοντακίῳ τῆς Ἑορτῆς ἀναγινώσκομεν˙ «τήν ὑπέρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καί τά ἐπί γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανοῖς, ἀνελήφθης ἐν δόξει, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλά μένων ἀδιάστατος καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσι σέ˙ ἐγώ εἰμί μεθ᾿ ὑμῶν καί οὐδείς καθ᾿ ὑμῶν».
3. Ἡ Ἐκκλησία – χῶρος ἀναβάσεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν αἰώνιον ζωήν.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπογραμμίζει τήν σχέσιν μεταξύ τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καί τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας διά τῆς ἐπιδημίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατά τήν Πεντηκοστήν, ὅταν λέγει «τόν ὑπερουράνιον Δεσπότην ἐκεῖθεν (ἐκ τῶν οὐρανῶν) καταβάντα καί τήν γῆν οὐρανώσαντα καί αὖθις ἀναβάντα ὅθεν καί κατέβη καί τά κάτω τοῖς ἄνω συνάψαντα, καί μίαν Ἐκκλησίαν εἰς δόξαν τῆς οἰκείας φιλανθρωπίας οὐράνιον ἅμα καί ἐπίγειον συστησάμενον. Χαίροντες αὕτοι (οἱ Μαθηταί) ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ καί ἦσαν διά παντός ἐν τῷ ἱερῷ, τόν νοῦν εἰς οὐρανόν ἔχοντες καί αἰνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν καί πρός ὑποδοχήν τῆς ἐπηγγελμένης ἐπιδημίας τοῦ Θείου Πνεύματος ἑαυτούς ἑτοιμάζοντες»[8].
Τοιουτοτρόπως ἡ Ἐκκλησία τυγχάνει ἐκδήλωσις τῆς ἐνοικήσεως τοῦ Χριστοῦ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν ταῖς τῶν ἀνθρώπων καρδίαις. Αὐτή ἱδρύεται ὁρατῶς κατά τήν Πεντηκοστήν ὡς ἐκχύλισις τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ὁ Χριστός, εἷς Ἅγιός ἐστιν ἐν τοῖς πολυαρίθμοις ἀνθρώποις, τοῖς εἰς Αὐτόν πιστεύσασι, ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας Αὐτός ἐστιν, ἵνα οἱ ἄνθρωποι γένωσι ἅγιοι καί τεκνία κατά χάριν τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἰωάν. 1, 16 καί Ἐφεσ. 2, 18).
Ἡ πανήγυρις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἡ πανήγυρις τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καί ἡ πανήγυρις τῆς Πεντηκοστῆς συσχετίζονται μυστικῶς διά τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς ἐπενεργηθείσης ἐπί τῷ ἀναστάντι σώματι τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦ σταυρωθέντος, ἀναστάντος καί ἐν τῇ δόξῃ ἀναληφθέντος σώματος Αὐτοῦ, ἐκχυλίζεται κατόπιν ἡ θεανθρωπίνη αἰώνιος ζωή τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῇ Αὐτοῦ Ἐκκλησίᾳ ἵνα προετοιμάσῃ αὐτήν ὡς νύμφην διά τήν αἰώνιον ζωήν (βλ. Ἰω. 6, 40 καί Ρωμ. 6, 22-23, Ἐφ. 2, 6), ἐν ὄψει τῆς δόξης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τῆς δόξης τῶν ἐπουρανίων Ἱεροσολύμων (βλ. Ἀποκ. 21).
Τοιουτοτρόπως ὁ ἐν δόξῃ ἀναληφθείς Χριστός παρέστιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διορθῶν καί καθοδηγῶν ἀδιαλείπτως τόν βίον καί τήν πολιτείαν τῶν Χριστιανῶν πρός τήν κοινήν Ἀνάστασιν καί τήν ἐπουράνιον Βασιλείαν τῆς δόξης τῆς Παναγίας Τριάδος, συμφώνως πρός τήν ὑπόσχεσιν Αὐτοῦ˙ «Κἀγώ ἐάν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρός ἐμαυτόν» (Ἰω. 12, 32).
Ἑπομένως, ὁ τελικός προορισμός τῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει ἡ ἐπουράνιος Βασιλεία τῆς Παναγίας Τριάδος, τήν ὁποίαν Βασιλείαν ἑορτάζομεν ὡς ἀπαρχήν καί προτυποῦμεν ἐν τοῖς θείοις Μυστηρίοις καί ἐν τῇ ὁλοκλήρῳ λειτουργικῇ ζωῇ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο, λέγεται ὅτι «ἡ Ἐκκλησία πλήρης τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐστί» (Ὠριγενής) καί ὅτι αὐτή ἐστι «ὁ προθάλαμος τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν» (ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβασίλας). Ὕμνος τις τοῦ Ὄρθρου τῆς Ἀναλήψεως λέγει: Ἐν τῷ Ναῷ ἔστωτες τῆς δόξης σου, ἐν οὐρανῷ ἔσταναι νομίζομεν».
Παναγιώτατε,
Ἐν τῷ φωτί τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καί τῆς ἐπιδημίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τά προβλήματα τοῦ σημερινοῦ κόσμου τά ὁποῖα ὑπενθυμίσατε ἡμῖν, καλοῦσιν ἡμᾶς ἀφ᾿ ἑνός μέν ἵνα διοργανώσωμεν τήν ἱεράν ἱεραποστολήν τοῦ ἐντονωτέρου κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ καλέσματος τῶν ἀνθρώπων εἰς τήν ἀπόκτησιν τῆς σωτηρίας καί τῆς ἁγιότητος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ, ἀφ᾿ ἐτέρου δέ ἵνα συνειδητοποιήσωμεν τήν ἀναγκαιότητα τῆς συνυπευθυνότητος, συνεργασίας, συνδιασκέψεως, ἀλληλοϋποστηρίξεως καί ἀλληλοβοηθείας.
Διά τοῦτο ἡμεῖς ἐπιθυμοῦμεν ἵνα συνδιασκεφθῶμεν κατά περιόδους μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Συλλειτουργοῦμεν καί ὡς ἐκ τούτου ἔχομεν εἰκόνα φωτός καί πηγήν ἐμπνεύσεως εἰς ὅ,τι ἀφορᾷ τήν ποιμαντικήν συνυπευθυνότητα καί συνεργασίαν.
Ἡ δοξασμένη πανήγυρις τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου προσφέρει ἡμῖν μίαν εἰσέτι φοράν, εὐκαιρίαν ἵνα ἐκφράσωμεν τήν ἀγάπην καί τόν σεβασμόν πρός τόν σεπτόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, ὁ ὁποῖος πρῶτος ἐστί μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχικῶν Θρόνων καί Μήτηρ Ἐκκλησία ἐστίν, ἀπό τῆς ὁποίας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἐδέχθη τό αὐτοκέφαλον τῷ ἔτει 1885, καί ὑπό τῆς ὁποίας ἀνεγνωρίσθη ὡς Πατριαρχεῖον τῷ 1925.
Ἐν ταὐτῷ, θεωροῦμεν ὅτι, ἐπί τῇ βάσει τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, τοῦ ἀποκτηθέντος τῷ ἔτει 1885 καί ἐπί τῇ βάσει τοῦ Πατριαρχικοῦ ἀξιώματος, τοῦ κατά τό ἔτος 1925 παραχωρηθέντος, τά δύο Πατριαρχεῖα ἐπωμίζονται τήν ἀπό κοινοῦ εὐθύνην ἵνα συνεργάζωνται καί συνδιακονῶσι τούς πιστούς. Οὕτως, ἔχοντες ὑπ᾿ ὄψιν ἀκριβῶς τά περιεχόμενα ἐν τῷ Τόμῳ διά τοῦ ὁποίου παρεχωρήθη τό αὐτοκέφαλον τῇ 26ῃ Ἀπριλίου τοῦ 1885, δηλαδή τά χαρακτηρίζοντα τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς Σύνοδος «ἀδελφή ἐν Χριστῷ», διαπιστοῦμεν ὅτι αἱ δύο ἀδελφαί Ἐκκλησίαι ἔχουσι τό καθῆκον ἵνα ἐξασκῶσιν ἀδελφικήν συνυπευθύνοντα διά τήν διατήρησιν καί προώθησιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί διά τήν ἐντατικοποίησιν τῆς Ὀρθοδόξου ἱεραποστολῆς ἐν τῷ κόσμῳ.
Ὑπενθυμίσατε καί πάλιν, Παναγιώτατε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἀνεκηρύχθη τῷ 1885 ἀπό θυγάτηρ Ἐκκλησία εἰς ὁμότιμον ἀδελφήν Ἐκκλησίαν. Αὐτή ἡ ὑπόμνησις ἐπιβάλλει ἡμῖν ἵνα γενώμεθα ἐργατικώτεροι ἐν πνεύματι συνεργασίας διά τήν διατήρησιν καί προβολήν τῶν Ὀρθοδόξων ἀξιῶν, σήμερον.
Ἐπίσης, ἐκτιμοῦμεν ὅλως ἰδιαιτέρως τήν ἀγάπην τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρός τήν Μητρόπολιν τῆς Οὐγγροβλαχίας καί θεωροῦμεν ὅτι τιμητικός ὁ τίτλος του «Τοποτηρητοῦ τοῦ Θρόνου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας», ὁ ὁποῖος ἐξεχωρήθη τῷ 1776, προτρέπει ἡμᾶς μέ τρόπον ἐπιβλητικόν ἵνα τιμήσωμεν καί ἡμεῖς διά λόγου καί ἔργου τήν παρακαταθήκην τῆς Καππαδοκίας. Ὅθεν, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας προτιθεμένη ἵνα προβάλῃ μίαν εἰσέτι φοράν τήν ἐκλεκτήν πνευματικήν προσωπικότητα τῶν Ἁγίων τῆς Καππαδοκίας, ἐν γένει, καί ἰδιαιτέρως τήν προσωπικότητα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἀπεφάσισε, κατόπιν τῆς ἡμετέρας προτάσεως, ἵνα ἀνακηρύξῃ δι᾿ ὅλον τό Πατριαρχεῖον τῆς Ρουμανίας, τό ἔτος 2009 ὡς «Ἀναμνηστικόν καί ἐπετειακόν ἔτος τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας (+379)», ἀπό τήν εἰς τά αἰώνια ἐκδημίαν τοῦ ὁποίου συμπληροῦνται 1630 χρόνια, καί τῶν ἄλλων Καππαδοκῶν Ἁγίων.
Ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ, τό Πατριαρχεῖον τῆς Ρουμανίας δημοσιεύει, κατά τό τρέχον ἔτος, διά πρώτην φοράν, «Τά ἅπαντα» τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου – σημειωτέον ἐπί τούτου ὅτι πρόκειται περί κριτικῆς ἐκδόσεως! – καί σειράν μελετῶν, τιτλοφορουμένη «Studia Basiliana», εἰς τρεῖς τόμους. Τά ἑπόμενα ἔτη δημοσιευθήσονται καί τά Ἅπαντα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης.
Εἰς αὐτά προστίθεται πληθώρα ἐκλαϊκευτικῶν βιβλίων, τά ὁποῖα παρουσιάζουσι ἐπιλεκτικῶς καί κατά θέματα, τά ὡραιώτερα διδάγματα τοῦ Ἁγίου Βασιλείου καί ἄλλων Ἁγίων τῆς Καππαδοκίας, τόσον ἀπαραίτητα καί ψυχωφελῆ τῷ κλήρῳ καί τοῖς ἡμετέροις πιστοῖς.
Κατά τό ἴδιον ἀναμνηστικόν καί ἐπετειακόν ἔτος, ἐξεδόθη καί ἐπίχρυσον ἀργυροῦν μετάλλιον, ἐπί τοῦ ὁποίου ἀναπαρίσταται τό πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου. Αὐτό τό μετάλλιον προσφέρομεν μετά πολλῆς ἀγάπης τῇ Ὑμετέρᾳ Παναγιότητι καί πᾶσι τοῖς μέλεσι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Εἰς τήν αὐτήν κατεύθυνσιν καί εἰς τήν ἰδίαν προοπτικήν, ἀπεφασίσαμεν ὅπως, κατά τό τρέχον ἔτος, τό Προσκυνηματικόν Κέντρον «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος» τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας ἐντατικοποιήσῃ τάς ἐν τῇ Καππαδοκίᾳ προσκυνηματικάς ἐκδρομάς. Ὡς ἀπόδειξιν περί τούτου, ἰδού ἡ παρουσία πολλῶν Ὀρθοδόξων Ρουμάνων πιστῶν ἀπό τήν χώραν ἡμῶν, ἀκόμη καί ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ρουμανικήν Ἐπισκοπήν τῆς Βορείου Εὐρώπης (Σκανδιναυΐα), οἱ ὁποῖοι συμπαρετάχθησαν ἡμῖν κατά τήν πνευματικήν ταύτην ἐκδρομήν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν καί Καππαδοκίαν.
Διά τοῦτο, εὐελπιστοῦμεν ὅτι τό φῶς τῆς πανηγύρεως τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καθοδηγήσει τά ταπεινά βήματα τῶν προσκυνητῶν ἐπί τά ἴχνη τῶν μεγάλων Ἁγίων τῆς Καππαδοκίας, οἱ ὁποῖοι Ἅγιοι, μάρτυρες Χριστοῦ ὄντες, καλοῦσιν ἡμᾶς ἵνα «εἰς ὕψους ἐπάρωμεν ὄμματα καί νοήματα… πετάσωμεν τάς ὄψεις… ἐπί τάς οὐρανίους πύλας», πρός τήν ἀγάπην τῆς Παναγίας Τριάδος[9].
Γρηγορῶμεν, λοιπόν, καί ἀτενίζομεν τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς ἡμῶν πρός τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ἡ Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καλεῖ πάντας ἡμᾶς εἰς ἀξιοπρέπειαν καί ἁγιότητα, ἀνυψοῖ ἡμᾶς πέραν τῶν πειρασμῶν τοῦ κόσμου τούτου, προτρέπει πάντας ἡμᾶς εἰς οὐράνιον φρόνημα ἵνα ἔχωμεν «νοῦν Χριστοῦ» (βλ. Α' Κορ. 4), ὁ Ὁποῖος δωρίζεται ἡμῖν εἰρήνην καί πνευματικήν χαράν.
Εἰς ἔνδειξιν βαθείας εὐγνωμοσύνης διά τήν χαράν τήν ὁποίαν ἀπεκομίσαμεν ἀπό, τό συλλείτουργον ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Καθεδρικῷ Ναῷ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, θέλομεν ἵνα προσφέρωμεν τῇ Ὑμετέρᾳ Παναγιότητι, μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ καί ἀδελφικῆς ἀγάπης, αὐτό τό ἅγιον ποτήριον καί τά ἐγκόλπια ταῦτα, ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, εὐχόμενοι ὅπως Χριστός ὁ Θεός δωρίσῃ ὑμῖν εἰρήνην καί χαράν, ὑγείαν, καί πολλήν βοήθειαν, διά τήν διακονίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς ἀδελφικῆς πανορθοδόξου κοινωνίας.
[1] Τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Ὁμιλία κα'-η, Εἰς τήν Ἁγίαν Ἀνάληψιν, ἐν «Ὁμιλίαι», τόμ. Β', ἐκδ. Anastasia, Βουκουρέστιον, 2004, σ. 7-8 (ρουμανιστί)
[2] Ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου – Ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ, Στιχηρά ε'-η, Ἰδιόμελα ἐν «Πεντηκοστάριον», ΕΙΒΜΒΟR, Βουκουρέστιον, 1999, σσ. 245.
[3] Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος εἰς τήν Ἀνάληψιν, ἐν «Κηρύγματα εἰς Κυριακάς καί ἑορτάς», ἐκδ. Bunavestire, Μπακάου, 2005, σσ. 20.
[4] Ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου – Ἐν τῷ Μεγάλῳ Ἑσπερινῷ, Στιχηρά α'-η, Ἰδιόμελα, Πεντηκοστάριον, ἐκδ. μν. σσ. 245 (ρουμανιστί).
[5] Dumitru Staniloae, Ὀρθόδοξος δογματική θεολογία, τόμ. Β', EIBMOBOR, Βουκουρέστιον, 1996, σ. 123, «Ἄνθρωπος χτυποκάρδι στή Τριάδα» (Staniloae).
[6] Τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἔργ. μν., σ. 15 (ρουμανιστί)
[7] Βλ. Αὐγουστίνου, Ὁμιλία 263η – Διά τήν ἡμέραν τῆς Ἀναλήψεως, 2 (γαλλιστί)
[8] Τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ἔργ. μν. σ. 15 (ρουμανιστί)
[9] Ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, Ἐν τῷ Ὄρθρῳ, Οἶκος, ἐν «Πεντηκοστάριον», ἐκδ. μν., σ. 25 (ρουμανιστί)
**********
Ο Μ Ι Λ Ι Α
Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ
ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
(28 Μαΐου 2009)
* * *
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Βουκουρεστίου, Μητροπολῖτα Μουντένιας καὶ Δοβρουτσᾶς καὶ Πατριάρχα Ρουμανίας, λίαν ἀγαπητὲ καὶ περιπόθητε Ἀδελφὲ καὶ Συλλειτουργὲ κύριε Δανιήλ,
Ἱερώτατοι Ἀδελφοί, οἵ τε ἐκ Ρουμανίας καὶ οἱ ἐντεῦθεν,
Ἐξοχώτατοι,
Εὐλαβέστατοι Πρεσβύτεροι καὶ Διάκονοι,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ!
Εὐλογητὸς ὁ ἐν δόξῃ Ἀναληφθεὶς σήμερον εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἀπαθανατίσας ἐν δόξῃ τὸ πρόσλημμα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος εἰς τὴν μεγἀλην χαρὰν καὶ εὐλογίαν τῆς Ἑορτῆς Του προσέθηκεν ἡμῖν δευτέραν μεγάλην χαρὰν καὶ εὐφροσύνην, ἐκείνην τῆς ὑποδοχῆς εἰς τὰς αὐλὰς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Μακαριωτάτου νέου Πατριάρχου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας κυρίου Δανιὴλ καὶ τῆς ἀξιονομάστου συνοδείας του, καὶ τὴν εὐλογίαν τοῦ σημερινοῦ πανηγυρικοῦ καὶ ἐπισήμου Πατριαρχικοῦ Συλλειτούργου!
Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως, ἀγαπητοί, ἔχει πάντοτε χαρακτῆρα ἐν ταυτῷ χαρμόσυνον καὶ λυπηρόν! Λυπηρόν, διότι οἱ Μαθηταὶ στεροῦνται εἰς τὸ ἑξῆς τῆς ὀφθαλμοφανοῦς σωματικῆς παρουσίας τοῦ Θείου Διδασκάλου των ἐν μέσῳ αὐτῶν. Ἀλλὰ καὶ χαρμόσυνον, διότι «ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανοὺς» ὄχι μόνον «ἵνα πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῷ κόσμῳ»,[1] καθὼς ἐψάλαμεν, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ δώσῃ εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν τὴν πλήρη δικαίωσιν τῆς πλάσεώς της, διὰ τῆς ἀναγωγῆς αὐτῆς, ἐν λαμπρότητι κάλλους καὶ ἀφθαρσίας καὶ δόξης, εἰς τὸν Θρόνον τῆς Θεότητος, ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός, ὅπου πλέον συμβασιλεύει μετ' Αὐτοῦ καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τοὺς αἰῶνας! Λυπούμεθα καὶ ἡμεῖς διότι ἐσταματήσαμε δι' ἐφέτος νὰ ψάλλωμεν τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», τὸν νικητήριον κατὰ τοῦ θανάτου παιᾶνα τῆς ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἐπὶ τεσσαρακονθήμερον ἦτο ὁ καθημερινός μας γλυκασμός, χαιρετισμὸς καὶ εὐφροσύνη, ἀλλὰ καὶ χαιρόμεθα διότι ὁ Χριστός, «τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος, καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν: Ἐγὼ εἰμι μεθ' ὑμῶν καὶ οὐδεὶς καθ' ὑμῶν»![2] Χαιρόμεθα μὲ τὴν διαβεβαίωσιν αὐτήν, ἡ ὁποία μᾶς ἐνισχύει τὰ μέγιστα, ἀλλὰ χαιρόμεθα ἐπίσης διότι πλέον ἡ θέσις μας εἰς τὴν αἰωνιότητα δυνάμει εὑρίσκεται μετὰ τοῦ Ἀναληφθέντος Κυρίου μας, εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, μέσα εἰς τὸ ἀνέσπερον φῶς τῆς Παναγίας Τριάδος! Χαιρόμεθα ἀκόμη διότι ἀναμένομεν συντόμως τὸν ὑπεσχημένον «ἄλλον Παράκλητον»[3] – τὸ Πανάγιον Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ Ὁποῖος θὰ καταστήσῃ πνευματοφόρητον τὸν βίον μας, θὰ χαριτώσῃ τοὺς εὐαγγελικοὺς κόπους μας καὶ θὰ καρποφορήσῃ ἐν δαψιλείᾳ ἀμητοῦ τοὺς ἱεροὺς ἀγῶνας τῆς εὐσεβείας, τὴν μετάνοιαν καὶ τὰς ὑπομονάς μας, καί, ἐν τέλει, τὸ «δυνάμει» θὰ τὸ μετατρέψῃ εἰς «ἐνεργείᾳ», καθιστῶν ἡμᾶς συμβασιλεῖς καὶ συγκληρονόμους τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου!
Εἰς μίαν τοιαύτην σύμμικτον κατάστασιν συναισθημάτων καὶ βιωμάτων εὑρισκόμενοι, δεχόμεθα σήμερον ἐν τῇ μαρτυρικῇ ταύτῃ Ἀποστολικῇ καθέδρᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὴν παρακλητικὴν καὶ χαροποιὸν καὶ στηρικτικὴν ἐπίσκεψιν τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος, πολύτιμε καὶ ἐπιπόθητε ἅγιε Ἀδελφέ, ἀναφωνοῦντες: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»![4] Ἤλθετε εἰς ἡμᾶς προπομπὸς καὶ προμηνύτωρ τοῦ Παρακλήτου! Λευχειμονῶν ὡς ὁ κῆρυξ τῆς Ἀναστάσεως Ἄγγελος, «οὕτως ὡραῖος ἐν στολῆ»,[5] ἱλαρὸς τὸ πρόσωπον, χαρίεις τὴν ὄψιν, εὐθὺς τὴν καρδίαν, εὐλαβὴς τὴν προσευχήν, θερμὸς τὰ αἰσθήματα, γλυκὺς τοὺς λόγους, εἰρηνικὸς τὴν ἀναστροφήν! Ἀπὸ κέντρου ψυχῆς καὶ καρδίας Σᾶς ἀπευθύνομεν ἀκόμη μίαν φορὰν θερμότατον καὶ φιλαδελφότατον τὸ «ὡς εὖ παρέστητε»! Καλῶς ἤλθετε εἰς τὴν θεόσωστον καὶ θεομητοροσκέπαστον Βασιλεύουσαν, τὴν Πόλιν εἰς τὴν ὁποίαν ἐτέθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἡ λυχνία τῆς πρωτευθύνου Μητρὸς Ἐκκλησίας, ὅπου ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος, ἡ εὐχὴ τῆς Παμμακαρίστου Θεοτόκου, τὸ φῶς τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ἡ προστασία τῆς Ὁδηγητρίας τῶν Βλαχερνῶν, τὸ ἀσκητικὸν θυμίαμα τοῦ ἀρχαίου Στουδίου, ἡ χαρὰ τῆς Χώρας τῶν Ζώντων, ἡ δρόσος τῶν πολλῶν «Ἁγιασμάτων», ἡ ἀγάπη, ἡ φιλόστοργος σκέψις καὶ ἡ ἀνύστακτος προσευχὴ τοῦ, ἀδιακόπως φωτεινοῦ ἐν τῷ διαρκεῖ σταυρῷ του, Φαναρίου! Ἐνταῦθα ὅπου εὑρίσκονται αἱ ἱεραὶ ρίζαι τῆς εὐσεβείας καὶ τοῦ χριστωνύμου Ρουμανικοῦ λαοῦ, ἡ εὐσεβὴς πηγὴ καὶ τοῦ ὑμετέρου φιλοχρίστου Ἔθνους! Βεβαίως δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ θέτετε πόδα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἔχετε ἔλθει καὶ παλαιότερον, ὡς Μητροπολίτης, τὴν γνωρίζετε καὶ Σᾶς γνωρίζει, τὴν ἀγαπᾶτε καὶ Σᾶς ἀγαπᾷ. Μάλιστα, ἐπὶ πολλὰ ἔτη, ὡς Μητροπολίτης Μολδαβίας καὶ Μπουκοβίνας, εὑρίσκεσθο ἐν Ἰασίῳ ὑπὸ τὴν ἄμεσον προστασίαν τῆς μεγάλης μας Ἁγίας Παρασκευῆς τῆς Ἐπιβατηνῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἕν λαμπρὸν ἄνθος τοῦ μυστικοῦ κήπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως! Ὅμως, Μακαριώτατε, σήμερον ἵστασθε ἐν μέσῳ ἡμῶν ὡς ὁ Πρῶτος τῆς ἁγιωτάτης καὶ προσφιλεστάτης, θυγατρὸς ἐν ταὐτῷ καὶ ἀδελφῆς, Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ὡς Πατριάρχης, ὁ κατὰ σειρὰν 6ος Πατριάρχης αὐτῆς! Ὡς συνισταμένη τοῦ εὐσεβοῦς φρονήματος, τῆς εὐλαβείας, τῆς Θεολογικῆς μαρτυρίας, τῆς εἰς Χριστὸν ἀπερικλονήτου ἀφοσιώσεως καὶ τῆς πρὸς ἡμᾶς ἀγάπης ὁλοκλήρου τοῦ Ὀρθοδόξου Ρουμανικοῦ λαοῦ! Εὐωδιάζετε ὅλος ἀπὸ τὰς καθαρὰς προσευχάς, τὰ ἀσκητικὰ δάκρυα, τὰ μαρτυρικὰ αἵματα, τὴν καλὴν ὁμολογίαν, τὴν πνευματικὴν χάριν καὶ τὰ ὑπερφυῆ θαύματα στρατιᾶς μεγάλης Ἁγίων, τοὺς ὁποίους ἀνέδειξεν ἡ ἁγιοτόκος Ρουμανικὴ γῆ! Εἰς τὸ μέτωπόν Σας βλέπομεν ὀνόματα μεγάλων στοιχείων, τὰ ὁποῖα ἔχουν καταγραφῆ μὲ χρυσᾶ γράμματα εἰς τὸ Βιβλίον τῆς Ζωῆς! Εἰς χεῖρας Σας κρατεῖτε «ράβδον δυνάμεως»,[6] τὴν ὁποίαν Σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος διὰ νὰ ποιμάνητε ἀποστολικῶς λαὸν μέγαν! Λαὸν, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀπὸ αἰώνων ἄρρηκτον δεσμὸν πνευματικὸν μὲ τὴν ἐνταῦθα Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν καὶ εἶναι «ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων» καὶ «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς»[7] αὐτῆς! Ἀλλ' ἤλθετε καὶ ὡς Τοποτηρητὴς τοῦ καθ' ἡμᾶς Μητροπολιτικοῦ Θρόνου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας, διότι δι' αὐτοῦ τοῦ ψιλοῦ μέν, λίαν τιμητικοῦ δέ, τίτλου, ἐφιλοτίμησεν ὁ ἡμέτερος ἁγιώτατος Ἀποστολικὸς καὶ Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος τὸν ἑκάστοτε Μακαριώτατον Πατριάρχην Ρουμανίας. Ὁ τίτλος οὗτος ἐδόθη πρὸς ὑπόμνησιν τῶν ἀκαταλύτων ἱερῶν καὶ ἱστορικῶν δεσμῶν μεταξὺ Κωνσταντινουπόλεως καὶ Βουκουρεστίου, πρὸς ὑπογράμμισιν τῆς ἀνάγκης διὰ κοινὸν πνευματικὸν βηματισμόν, κοινὸν φρόνημα καὶ κοινὴν μαρτυρίαν καὶ εἰς ἔκφρασιν ὅτι «ἕν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ» ἐσαεὶ καὶ «ἀλλήλων μέλη»![8] Εἶναι ἕνας, τρόπον τινά, «ὀμφάλιος λῶρος», ὁ ὁποῖος συνδέει τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν μὲ τὴν Θυγατέρα Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία χειραφετηθεῖσα πρὸ ἑκατὸν εἰκοσιτεσσάρων ἐτῶν, ἀνηγορεύθη ἐκ Θυγατρὸς εἰς Ἀδελφὴν ὁμότιμον, ἀργότερον δὲ καὶ εἰς Πατριαρχεῖον, τὸ 7ον τῆ τάξει, μαρτυρεῖ δὲ καὶ ὅτι ἡ μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἀγάπη «οὐδέποτε ἐκπίπτει»![9] Πολλοὶ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι, ἐν οἷς καὶ ὁ προσφάτως καταγραφεὶς εἰς τὸ ὑμέτερον Ἑορτολόγιον Ἀθανάσιος Γ΄ ὁ Πατελλάρος, οἱ ἀοίδιμοι Παρθένιοι Α΄ καὶ Β΄, ὁ Καλλίνικος Β΄, ὁ Ἅγιος Νήφων καὶ εἴ τις ἕτερος, ἐποίμαναν τὸ πάλαι διαφόρους περιοχὰς τῆς σήμερον Αὐτοκεφάλου Ὑμετέρας Ἐκκλησίας, ἐνῷ οἱ Ἅγιοι Ἱερομάρτυρες Εὐαγγελικὸς ὁ Θρᾴξ, Τίτος καὶ Γορδιανὸς οἱ Καππαδόκαι Ἐπίσκοποι Τόμιδος, ὁ Ὅσιος Νικήτας ὁ Πρεσβύτερος καὶ Βετράντος Ἐπίσκοπος Τόμιδος, Καππαδόκαι καὶ αὐτοί, μαζὶ μὲ τὴν Ἁγίαν Παρασκευὴν τὴν Ἐπιβατηνὴν καὶ πολλοὺς ἄλλους ἐντεῦθεν Ἁγίους, ἀποτελοῦν χρυσοῦς συνδετικοὺς κρίκους τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν! Δόξα τῷ Θεῷ πάντων τούτων ἕνεκεν!
Ἀλλά, Μακαριώτατε, ἡμεῖς, στηριζόμενοι πάντοτε ἐπὶ τῶν ἰσχυρῶν θεμελίων τῆς κοινῆς ἡμῶν πνευματικῆς κληρονομίας καὶ παραδόσεως, καλούμεθα νὰ δώσωμεν ἀπὸ κοινοῦ καινὴν ἐλπίδα εἰς τὸν ἐν συγχύσει καὶ φόβῳ καὶ ἀγωνίᾳ πολλῇ εὑρισκόμενον σύγχρονον ἄνθρωπον! Νὰ δώσωμεν κοινὴν καὶ σύγχρονον μαρτυρίαν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμον! Νὰ ἀγωνισθῶμεν ἀπὸ κοινοῦ διὰ τὰ πολλὰ καὶ ἀκανθώδη προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀντιμετωπίζει ἡ ἀνθρωπότης, ἐν οἷς καὶ ἐκεῖνα τῆς κρατούσης ἀδικίας, τοῦ θρησκευτικοῦ φονταμενταλισμοῦ, τῆς ἐθνικιστικῆς μισαλλοδοξίας, τῶν διὰ ποικίλους λόγους συγκρούσεων καὶ συρράξεων, τῆς καταβαραθρώσεως τῶν ἠθῶν καὶ τῶν βασικῶν πανανθρωπίνων ἀξιῶν, ὡς καὶ τῆς καταστροφῆς τοῦ περιβάλλοντος. Νὰ ἀγωνισθῶμεν συντόνως διὰ τὴν προσέγγισιν, συνεννόησιν καὶ καταλλαγὴν ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἀγάπῃ πάντων τῶν διϊσταμένων Χριστιανῶν, ὥστε νὰ μὴ ἀποτελῇ μακρυνὸν ὄνειρον ἡ ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου «ἵνα ὦσιν ἕν»[10] πάντες οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν! Εἴμεθα ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι τὰ αὐτὰ καὶ Ὑμεῖς φρονεῖτε, διὸ καὶ πολλὰς χρηστὰς ἐλπίδας στηρίζομεν σχετικῶς εἰς τὴν ἀγαστὴν συνεργασίαν ἡμῶν, τόσον εἰς διαπροσωπικόν, ὅσον καὶ εἰς διεκκλησιαστικὸν ἐπίπεδον. Ἐπικαλούμενοι πρὸς τοῦτο τὴν θείαν συναντίληψιν καὶ βεβαίωσιν, παρακαλοῦμεν ὅπως δεχθῆτε ὡς συμβολικὸν δῶρον τῆς πολλῆς ἀγάπης ἡμῶν τὰ ἱερὰ ταῦτα ἐγκόλπια.
Σᾶς εὐχόμεθα μακράν, πολύκαρπον, καλλίκαρπον, λαοσωτήριον, ἁγίαν, ἔνδοξον καί, κατὰ τὸ ἀνθρωπίνως δυνατόν, ἀνέφελον καὶ ἄλυπον Πατριαρχείαν! Νὰ ζήσετε καὶ νὰ μᾶς ἔλθετε πολλὰς φορὰς εἰς τὴν Βασιλίδα τῶν πόλεων!
[1] Α΄ Κεκραγάριον Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀναλήψεως.
[2] Κοντάκιον Ἀναλήψεως.
[3] Ἰωάν. 14: 16.
[4] Ἰωάν. 12: 13.
[5] Ἠσ. 63: 1.
[6] Ψαλμ. 109: 2.
[7] Γεν. 2: 23.
[8] Ρωμ. 12: 5.
[9] Α΄ Κορ. 13: 8.
[10] Ἰωάν. 17: 22.
*************
Π Ρ Ο Π Ο Σ Ι Σ
ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ
ΤΟΥ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
(28 Μαΐου 2009)
* * *
Μακαριώτατε ἅγιε Ἀδελφέ,
Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,
Λοιποὶ ἀγαπητοὶ συνδαιτυμόνες,
Μόλις πρὸ ὀλίγου ἐτελέσαμεν ἐπὶ τῇ ἀγομένῃ ἑορτῇ τῆς Θείας Ἀναλήψεως τὸ ἱερὸν Πατριαρχικὸν Συλλείτουργον, τὸ ὁποῖον πέραν τοῦ ὅτι ὑπῆρξεν ὁ κολοφὼν τοῦ πανηγυρικοῦ ἑορτασμοῦ τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς, ὑπῆρξεν ἐπίσης ἡ ἔκτυπος σφραγὶς καὶ μεγαλόφωνος διακήρυξις καὶ βεβαίωσις τῆς, χάριτι Θεοῦ, ὑφισταμένης ἀρραγοῦς ἑνότητος ἡμῶν, «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις»,[1] ἐν τῇ σωζούσῃ δογματικῇ ἀληθείᾳ τῆς Πίστεως, ἐν τῇ κανονικῇ τάξει καὶ ἐκκλησιαστικῇ δομῇ, ἐν τῇ εἰς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸν Θεόν, τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν κόσμον ἀγάπῃ, καὶ ἐν τῇ κοινῇ ἐλπίδι τῆς αἰωνίου Ζωῆς καὶ Βασιλείας τοῦ Φωτός. Μόλις ἐγεύθημεν, ἅπαξ ἔτι, ἐν μυστηρίῳ «τὴν ὑπερβάλλουσαν τῆς γνώσεως ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ»,[2] διὰ τῆς κοινωνίας τοῦ παναγίου Σώματος καὶ τοῦ πανακηράτου καὶ ζωηροῦ Αἵματός Του, καὶ ἐβιώσαμε μυστικῶς τὴν ἀλήθειαν, τὴν ὁποίαν ὑπογραμμίζει ὁ Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος λέγων ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ [εἶναι] ἕν σῶμα, μία φρόνησις, εἷς νοῦς, μία πίστις, μία ἀγάπη»,[3] καθὼς καὶ τὴν ὑπερφυῆ ἱερὰν πραγματικότητα τοῦ εἶναι ἡμᾶς «συγκληρονόμους καὶ συσσώμους καὶ συμμετόχους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ διὰ τοῦ εὐαγγελίου, οὗ ἐγενόμεθα διάκονοι».[4] Δόξα τῷ Θεῷ ἕνεκεν καὶ αὐτῆς τῆς πρὸς ἡμᾶς μεγάλης Του δωρεᾶς καὶ εὐλογίας!
Τὸ παρὸν Ἄριστον, ἀδελφοί, ἔρχεται ὡς ἐπιστέγασμα καὶ ἐπίλογος τῆς προλαβούσης λειτουργικῆς ἡμῶν ἑστιάσεως, προκειμένου νὰ καλύψωμεν τὴν πρὸς συντήρησιν καὶ θρέψιν ἀνάγκην τοῦ σαρκίου ἀφ' ἑνός, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ ἐκφράσωμεν καὶ δι' αὐτοῦ τὴν μεγάλην ἡμῶν χαρὰν ἐπὶ τῇ ἐλεύσει παρ' ἡμῖν τῆς ἱερᾶς Κορυφῆς τῆς κατὰ Ρουμανίαν Ἐκκλησίας, τοῦ λίαν ἡμῖν ἀγαπητοῦ καὶ ἐπιποθήτου ἀδελφοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου κυρίου Δανιήλ, καθὼς καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Ἱερωτάτων ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν καὶ λοιπῶν ἐκλεκτῶν μελῶν τῆς τιμίας αὐτοῦ Συνοδείας ἀφ' ἑτέρου. Ἀστράπτει καὶ λάμπει ὁ Πατριαρχικὸς ἡμῶν οἶκος διὰ τῆς παρουσίας Σας! Χαίρουν πάντες οἱ ἐνταῦθα ἀδελφοὶ καθορῶντες τὰ προσφιλῆ καὶ σεβάσμια πρόσωπά Σας καὶ ἔχοντες τὴν εὐλογημένην εὐκαιρίαν τῆς μεθ' Ὑμῶν φιλαδέλφου συντυχίας καὶ συνδιαλέξεως. Χαίρει ἅπαν τὸ ὁμογενὲς στοιχεῖον τῆς Πόλεως, καθὼς καὶ ἡ ἐνταῦθα Ρουμανικὴ παροικία, ἡ φιλοφρόνως οἰκονομουμένη ἐκκλησιαστικῶς ἐν τῷ ἐν Πικριδίῳ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Χαίρουν ἄνωθεν αἱ μακάριαι ψυχαὶ τῶν ἀοιδίμων Προκατόχων ἡμῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, καὶ μάλιστα ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐπί τι ἔζησαν καὶ διηκόνησαν εἰς τὰς παλαιὰς Παραδουναβίους Ἡγεμονίας τῆς σήμερον Ρουμανίας. Χαίρουν τὰ πνεύματα τῶν ἀειμνήστων Φαναριωτῶν Ἡγεμόνων, οἱ ὁποῖοι, εἰς καιροὺς κατ' ἐξοχὴν χαλεποὺς καὶ ἀργαλέους, εἰργάσθησαν μὲ ὅσας δυνάμεις εἶχον, καὶ μὲ ὅσον περιθώριον ἐξουσίας ἔδιδεν ἡ ἐπικυρίαρχος Αὐτοκρατορία, μὲ φόβον Θεοῦ ὁπωσδήποτε καὶ μὲ ἀγάπην καὶ φιλοτιμίαν πολλήν, διὰ τὴν ἀνακούφισιν τοῦ δουλεύοντος τότε, ὡς καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοῦ καὶ ὁμοπίστου Ρουμανικοῦ λαοῦ, καὶ διὰ τὴν διοργάνωσιν τῶν κατὰ τὰς τέως Ἡγεμονίας δημοσίων πραγμάτων, στηρίξαντες τὴν Πίστιν καὶ θέντες τὰ θεμέλια τοῦ συγχρόνου Ρουμανικοῦ Κράτους. Πανταχόθεν, καὶ ἐκ γῆς, καὶ ἐξ οὐρανοῦ, ἀκούονται φωναὶ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐνθουσιώδεις χαιρετισμοὶ καὶ προσρήσεις ἀγάπης! «Ἰδοὺ δὴ τί καλόν, ἤ τί τερπνόν, ἀλλ' ἤ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό»![5]
Πιστεύομεν, Μακαριώτατε, ὅτι τὴν παροῦσαν Εἰρηνικὴν Ἐπίσκεψίν Σας ἐνταῦθα, τὴν χαροποιοῦσαν γῆν καὶ οὐρανόν, θὰ ἀκολουθήσουν πολλαὶ ἄλλαι εἰς τὸ μέλλον! Ὄχι μόνον ἐπίσημοι, ἀλλὰ καὶ ἀνεπίσημοι, καθ' ὅσον ἡ παρουσία Σας ἐν μέσῳ ἡμῶν εἶναι σφόδρα ἐπιθυμητή! Μὲ τὸν ἀοίδιμον προκάτοχόν Σας, μακαριστὸν Πατριάρχην Θεόκτιστον, εἴχομεν, ὡς ἐνθυμεῖσθε, μίαν ἰδιαιτέρως θερμὴν ἀδελφικὴν κοινωνίαν καὶ σχέσιν, ἐν ἀμοιβαιότητι ἐμπιστοσύνης, «τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι, … τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες, … προνοούμενοι καλὰ ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων»,[6] ἐπ' ἀγαθῷ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ αὐτὸ ἐπιθυμοῦμεν νὰ συνεχισθῇ καὶ μετὰ τῆς Ὑμετέρας θεοτιμήτου Μακαριότητος. Ἡ ἀνθρωπότης ἔχει εἰσέλθει εἰς πολὺ δυσκόλους ἡμέρας. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐνώπιόν της πολλὰς νέας, ἀγνώστους μέχρι τῆς χθές, προκλήσεις. «Σκότος, γνόφος, θύελλα, φωνὴ μεγάλη»[7] ἐπικρατεῖ ἀνὰ τὸν κόσμον! Κρίσεις οἰκονομικαί, κρίσεις ἠθικαί, κρίσεις πνευματικαί, κρίσεις ταυτότητος, κρίσεις πίστεως, τὸ σπουδαιότερον, ταλανίζουν τὸν ἄνθρωπον τῶν ἡμερῶν μας, ὁ ὁποῖος κραυγάζει ἐν ἀπογνώσει: «Ζητεῖται ἐλπίς!»[8] Αὐτὴν τὴν ζητουμένην ἐλπίδα, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔκλεψαν ποικιλώνυμοι μαθητευόμενοι μάγοι καὶ ποικιλόχρωμοι καρδιοκλέπται καὶ ψυχολησταί, καλούμεθα νὰ τοῦ προσφέρωμεν ἀμελητὶ καὶ μετὰ πειθοῦς βιωματικῆς. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι εἰς τοῦτο θὰ χωρήσωμεν ἀπὸ κοινοῦ, ἐν πλήρει συμπνοίᾳ, στηρίζοντες καὶ ἐνισχύοντες ἀλλήλους ἐν ἀφθονίᾳ ἀγαθῶν αἰσθημάτων, μὲ ἔνθεον ζῆλον καὶ ἱερὸν ἐνθουσιασμόν!
Ἐγείρομεν, λοιπόν, τὸ ποτήριον καὶ προπίνομεν ὑπὲρ ὑγιείας καὶ μακροημερεύσεώς Σας, Μακαριώτατε, ὑπὲρ σωτηρίας τῶν ὑπὸ τὴν Πατριαρχικὴν εὐθύνην Σας πιστῶν τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, καὶ ὑπὲρ εὐλογίας παρὰ τοῦ Θεοῦ τῆς νέας σελίδος, ἡ ὁποία ἀνοίγεται εἰς τὰς διμερεῖς σχέσεις μεταξὺ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ Πατριαρχείου Ρουμανίας. Εἰς πολλὰ ἔτη, ἅγιε Ἀδελφέ!
[1] Ἐφεσ. 3: 18.
[2] Ἐφεσ. 3: 19.
[3] Β.Ε.Π. τ. Γ΄, σ. 97.
[4] Πρβλ. Ἐφεσ. 3: 6-7.
[5] Ψαλμ. 132: 1.
[6] Ρωμ. 12: 10-18.
[7] Δευτερ. 4: 11.
[8] Τίτλος βιβλίου τοῦ Ἀντων. Σαμαράκη.
************
Π Ρ Ο Π Ο Σ Ι Σ
ΤΟΥ ΜΑΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
κ. κ. ΔΑΝΙΗΛ
ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ
(28 Μαΐου 2009)
* * *
Παναγιώτατε,
Πανιερώτατοι καί Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Πανοσιολογιώτατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι Πατέρες,
Πνευματικά τέκνα έν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὅπως ὑπεγραμμίσατε, Παναγιώτατε, τό Πατριαρχικόν σημερινόν συλλείτουργον, τό ἐν τῇ παμφώτῳ ταύτῃ ἡμέρᾳ τελεσθέν, ἐπί τῇ εἰς οὐρανούς Ἀναλήψει τοῦ Κυρίου, ἐκφράζει ἄλλην μίαν φοράν τήν ἱεράν κοινωνίαν, τήν μεταξύ τῶν δύο Πατριαρχείων ὑφισταμένην, τήν ὁποίαν ἐκδηλοῦμεν οὐχί μόνον ἐν τῇ ἑνότητι τῶν δογμάτων καί τῶν ἱερῶν κανόνων, ἀλλά καί ἐν τῇ τῶν Θείων Μυστηρίων ἑνότητι. Αὐτή ἡ μυστηριακή ἑνότης ἐμφαίνεται πλήρως ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, τό μυστήριον τῆς ἐν θυσίᾳ καί ἐπί σωτηρίαν ἀγάπης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον οὐδέποτε παύει ἵνα τρέφει ἡμᾶς πνευματικῶς.
Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει καί γίγνεται κατά τόν ἐντονώτερον τρόπον «Ἐκκλησία» διά τῆς τελέσεως τῆς Θείας Εὐχαριστιακῆς Λειτουργίας, ὅταν τό πλήρωμα τῆς κοινωνίας (κλῆρος καί λαός) προσφέρει, ἐν ὀνόματι παντός τοῦ κόσμου, εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ, διά πάντα καί κατά πάντα δωρήματα Αὐτοῦ. Λόγῳ τούτου, διά τοῦ συλλειτούργου, ἡμεῖς, ὡς ἀρχιποιμένες τῶν ἐνταῦθα ἀντιπροσωπευομένων Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπιβεβαιοῦμεν καί διατρανοῦμεν, καθ᾿ ἱεράν στιγμήν, τήν συνοδικότητα καί τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ὑπάρχει, ταὐτοχρόνως, τοπική ἤ ἐθνική, καί οἰκουμενική ἤ παγκοσμία.
Ἑπόμενοι τῇ ἀποστολικῇ παραδόσει καί πρακτικῇ, ἡμεῖς, οἱ ἀνήκοντες εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, διεφυλάξαμεν, μετά χαρᾶς μέν, ἰδιαιτέρως δέ, ἐν τῷ τῶν μοναστῶν χώρῳ αὐτῆς, τόν σύνδεσμον μεταξύ τῆς Θείας Λειτουργίας, τῆς κατανοουμένης καί βιωμένης ὡς εὐχαριστιακή κοινωνία καί τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης, τῆς κατά συγκεκριμένον τρόπον ἐκφραζομένης ἐν τοῖς κοινοῖς δείπνοις. Ἀντιλαμβανόμεθα τόν προαναφερθέντα σύνδεσμον ὡς ἐπέκτασιν τῆς κοινωνίας, τήν ὁποίαν προγευόμεθα ἐν τῷ ἱερῷ τόπῳ τοῦ Ναοῦ. Τά ἀναρίθμητα πλήθη τῶν πιστῶν, τῶν εἰς προσκύνημα παραγιγνομένων εἰς τάς μονάς καί σκήτας, καθ᾿ ὅλην τήν ἐπέκτασιν τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, ἀπολαμβάνουσι τόσον τάς πνευματικάς εὐεργεσίας καί τούς πνευματικούς καρπούς τῆς Θείας Εὐχαριστίας, «πρός θεραπείαν ψυχῆς καί σώματος», ὅσον καί τήν ἀδελφικήν ἀγάπην, τήν διά δείπνου ἐν φιλοξενίᾳ ἐκδηλουμένην εἰς τά ἱερά μοναστήρια.
Αὐτή ἡ τόσον εὔμορφος καί πλήρης χάριτος παράδοσις ἐπεκτάθη ὕστερον εἰς τά πανηγύρια τῶν Ἱερῶν ἐνοριακῶν Ναῶν, ἵνα ἐξαίρηται ἐντονώτερον ἡ ἀδελφική ἀγάπη, ἡ ἀνθρωπίνη ἀλληλεγγύη καί ἡ χαρά, ἡ ἐκ τῆς πρός τόν Θεόν καί τόν συνάνθρωπον ἀγάπης πηγάζουσα.
Αὐτό τό ἐν ἀδελφικῇ ἀγάπῃ δεῖπνον, τοῦ ὁποίου μετέχομεν, ἔχει σημασίαν ἰδιάζουσαν, δεδομένου ὅτι λαμβάνει χώραν κατά τήν ἐξαιρετικήν ταύτην πανήγυριν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός, ὁ Κύριος ἡμῶν, ὁ εὐλογήσας τούς Μαθητάς καθ᾿ ὅν χρόνον ἀνελαμβάνετο εἰς τούς οὐρανούς[1], παρίσταται, διά τῆς εὐλογίας Αὐτοῦ, ὁσάκις ἐκζητοῦμεν τήν Αὐτοῦ εὐλογίαν, ὅπως συμβαίνει ἐπί παραδείγματι, πρό τοῦ ἑκάστου δείπνου, καί ἀσφαλῶς, ὅπως συνέβη καί πρό τοῦ δείπνου τούτου, τοῦ ἐν τῇ τραπεζαρίᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου παρατιθεμένου. Οἱ τῆς Ἐκκλησίας ἱερεῖς χρίζονται ἤ ἐνδύονται «δύναμιν ἐξ ὕψους»[2] ἵνα μεταδιδῶσι τοῖς μεταλαμβάνουσι πιστοῖς τήν ἀγάπην, τήν προερχομένην ἀπό τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, τοῦ εὐλογοῦντος, ἁγιάζοντος, φωτίζοντος πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον[3] .
Ὡς ἐκ τούτου, χαίρομεθα ἐπειδή εὑρισκόμεθα σήμερον ἐν τῷ εὐλογημένῳ οἴκῳ τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί δοκιμάζομεν τήν χαράν τῆς ἀδελφικῆς κοινωνίας μετά τῆς Ὑμετέρας περισπουδάστου Παναγιότητος καί τῶν προσκεκλημένων Ὑμῶν. Ἐξ ἄλλου, αὐτή ἡ ἱερά ἀγάπη τῆς φιλοξενίας, ἡ ἐπέκτασιν τῆς εὐχαριστιακῆς ἀγάπης συνιστῶσα, τυγχάνει καί δεῖ παραμένειν θεμελιώδης χαρακτιριστικόν γνώρισμα τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας τῶν Χριστιανῶν, ὅπως προτρέπει ἡμᾶς ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ λέγων: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε»[4].
Ὅθεν, ἐγείροντες κατά τήν σειράν ἡμῶν, τό ποτήριον, προπίνομεν εἰς τήν τιμήν Ὑμῶν, Παναγιώτατε, καί εἰς τήν τιμήν πάντων τῶν ἐνταῦθα παρευρισκομένων, εὐχόμενοι Ὑμῖν ὑγίειαν, χρόνια πολλά καί καλά, ὅπως καί πολλήν παρά Θεοῦ βοήθειαν καί ἐνίσχυσιν εἰς τό πλούσιον, πολλαπλόν καί πολύπλευρον ἔργον, τό ὑφ᾿ Ὑμῶν ἐν παντί καιρῷ διεξαγόμενον, πρός τό ὄφελος τῆς Ἐκκλησίας καί πρός τήν χαράν τῶν ἀνθρώπων.
Εἰς πολλά καί εὐτυχῆ ἔτη, Παναγιώτατε!
Εἰς πολλά καί εὐτυχῆ ἔτη, ἐκλεκτοί συνδαιτυμόνες!
[1] Λουκ. 24, 51
[2] Λουκ. 24, 49
[3] Ἰωάν. 1, 9
[4] Πρός Φιλιππησίους 4, 4
Για τις ομιλίες της πρώτης μέρας πατήστε ΕΔΩ
