Aνάλυση του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού
Σε μια προηγούμενή μου ανάλυση [1] συμπέρανα, αναλύοντας την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, ότι το μοντέλο του δικομματισμού της μεταπολίτευσης πλέει τα λοίσθια, ως πια αναποτελεσματικό, λόγω εγγενών αδυναμιών και αιτίων (διαπλοκή, διαφθορά, σήψη, γενική εξαχρείωση των πάντων).
Πρόκειται να αντικατασταθεί, από εκείνους που αποφασίζουν για μας, πριν από μας, από ένα νέο μοντέλο, που έρχεται καθυστερημένα από τη Δύση, συγκεκριμένα από τη Γερμανία, αλλά αποτελεί σανίδα σωτηρίας για το αστικό σύστημα, γιατί παρουσιάζεται με το θελκτικό, αλλά απατηλό φωτοστέφανο του νέου, του διαφορετικού, του αμόλευτου και «άφθαρτου οικολογικού».
Είναι το μοντέλο της συγκυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών και Οικολόγων – Πρασίνων, που μεθοδεύεται συστηματικά από τα εξωθεσμικά κέντρα και κυρίως για να ακριβολογούμε από το συγκρότημα Αλαφούζου, που τελευταία παρουσιάζει και καλλιεργεί στους αφελείς και πάντοτε προδομένους ΄Ελληνες πολίτες την «πράσινή» του ευαισθησία, για πράσινη προστασία και ανάπτυξη.
Στη Γερμανία εφαρμόστηκε επιτυχώς με το δίπολο Σρέντερ (Σοσιαλδημοκράτες) – Φίσερ (Οικολόγοι – Πράσινοι ) και στην Ελλάδα θα εφαρμοστεί, όπως δείχνουν τα πράγματα και οι προβλέψεις, με Παπανδρέου – Τρεμόπουλο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου μιλάει για πράσινη ανάπτυξη.
Στο σκηνικό αυτό υπάρχει μια ενδιαφέρουσα προϊστορία που την βίωσα ο ίδιος στο Μόναχο της Γερμανίας, όταν άρχισε να διαμορφώνεται το κίνημα των Γερμανών Οικολόγων – Πρασίνων, η νέα ελπίδα για τους απογοητευμένους του συστήματος. Μου έχει εγχαραχθεί βαθιά στη μνήμη η ομιλία του μεγαλοβιομήχανου της πολεμικής βιομηχανίας στη Γερμανία Kraus Mafei, που σε μια ομιλία του το έτος 1973 είπε τα χαρακτηριστικά λόγια: «Το σύστημα χρειάζεται τους Πράσινους» κι εμείς γινήκαμε «καταπράσινοι» από τη σαστιμάρα μας. ΄Ηταν σαν κεραυνός εν αιθρία. Κανείς δεν περίμενε μια τέτοια δήλωση από έναν εκπρόσωπο της μεγαλοαστικής τάξης της Γερμανίας. Υποτίθεται ότι τότε οι Πράσινοι της Γερμανίας ήταν γενικά ενάντια στις πολεμικές βιομηχανίες, πρωτοστατώντας σε διαδηλώσεις σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια και ενάντια στα ατομικά εργοστάσια και τη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων κ.λπ.
΄Εκτοτε τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Οι Πράσινοι,( για τους οποίους από την αρχή ήμουν επιφυλακτικός) όχι μόνο προσαρμόστηκαν στο σύστημα, το σκληρό, αντιλαϊκό, νεοφιλελεύθερο, αλλά πρωτοστάτησαν και σε μια σειρά αντιδραστικών και αντι- οικολογικών ενεργειών, όπως ο βομβαρδισμός της πρώην Γιουγκοσλαβίας και μάλιστα με τις έξυπνες βόμβες του εμπλουτισμένου ουρανίου, μολύνοντας όχι μόνο τη Γιουγκοσλαβία, αλλά και όλα τα Βαλκάνια.
Θα πρέπει να προσθέσουμε, όσον αφορά τα καθ' ημάς, ότι πρωτοστατούν έως σήμερα σε κάθε ανθελληνική ενέργεια, από την υποστήριξη της τουρκικής πολιτικής στην Κύπρο και την άμεση συμπαράσταση στις αλυτρωτικές προκλήσεις των γειτόνων μας Σκοπιανών. Η στήριξή τους στην τουρκική πολιτική είναι πασιφανής. Με πρόσχημα τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα ενισχύουν την εκστρατεία των ΗΠΑ ενάντια στην «τρομοκρατία», όπως την καταλαβαίνουν και την εφαρμόζουν οι Αμερικανοί, σπέρνοντας την δυστυχία και τον όλεθρο σε ανυπεράσπιστους λαούς. Αυτοί αποτελούν το «αδελφό κόμμα» των Ελλήνων Οικολόγων – Πρασίνων, οι οποίοι θα ενορχηστρώσουν την πολιτική τους ενάντια στα δίκαια της πατρίδας μας, συνεργαζόμενοι μάλιστα αρμονικά με το «Ουράνιο Τόξο», που ούτε λίγο ούτε πολύ ζητά την απόσπαση της Μακεδονίας και Θράκης από την Ελλάδα. Αυτούς χρειάζεται σήμερα το σύστημα για να επιβιώσει.
Δυστυχώς για τους ΄Ελληνες που δε θα το συνειδητοποιήσουν και θα πέσουν πάλι, όπως και με το δικομματισμό, στο λάκκο των λεόντων (διαπλεκομένων).
Αυτό το μοντέλο πρόκειται κατά τα φαινόμενα, δεδομένης της χρεοκοπίας του δικομματισμού, να εφαρμοστεί στις επόμενες εθνικές εκλογές και στην Ελλάδα. Το προάγγελμα αποτελούν απλώς οι εκλογές για την Ευρωβουλή.
Οι διαπλεκόμενοι, δηλαδή η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία εντός και εκτός Ελλάδας, θα την ονόμαζα «Διεθνή του καπιταλισμού», ετοιμάζουν για τους υπηκόους τους στην Ελλάδα αυτή τη λύση.
Οι ανωτέρω δε σκοτίζονται για τους κοινωνικούς αγώνες στον τόπο μας, αλλά για τη λύση των ανοιχτών εθνικών θεμάτων, όπως Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη, Σκοπιανό (και ένας θεός ξέρει τι άλλο σε βάρος της πατρίδας μας), εξυπηρετώντας τις γεωστρατηγικές βλέψεις και στρατηγικές των ιμπεριαλιστικών κύκλων με αιχμή δόρατος τους Αγγλοαμερικάνους.
Πιστεύω ότι το σχέδιο αυτό αρχίζει να διαμορφώνεται με τις Ευρωεκλογές και να παγιώνεται ως καινούργιο μοντέλο διακυβέρνησης στην Ελλάδα στο μέλλον.
Ο καπιταλισμός αποδείχτηκε ικανότατος και πανούργος να βρίσκει διεξόδους στις κρίσεις του, φορτώνοντας τα βάρη της διεξόδου στους εργαζόμενους, σε αντίθεση με την Αριστερά που παραμένει εγκλωβισμένη και ανήμπορη στην κρίση της, αναζητώντας λύσεις σε πεπερασμένα και πεπαλαιωμένα πρότυπα του παρελθόντος.
[1] βλ. την ανάλυσή στο ιστολόγιό μου damonpontos.gr με τίτλο: «Διαβάθμιση υποτέλειας».
