Σχολιάζει ο Βάιος Φασούλας
Απ' όπου και αν κοιτάξεις να δεις τον πυθμένα ενός πηγαδιού, είναι πολύ δύσκολα να τον δεις. Μα και αν τα καταφέρεις, τότε θα δεις να σμίγει με έναν άλλον· ατέλειωτο. Αυτόν της θάλασσας. Ακόμα και στα τοιχώματα του πηγαδιού, είναι φυτρωμένα μύρια κογχύλια και λουλούδια και αναδύονται ευωδιαστές μυρουδιές και μελωδίες. Κι όσους κουβάδες ρίξεις για να τραβήξεις την μεθυστική αύρα των λουλουδιών και τις μαγευτικές μελωδίες των κογχυλιών, να «ξεπλύνεις» την ψυχή σου απ' την πνιγερή αιθαλομίχλη, η γοητεία θα σε συναρπάσει.
Κι όλο τραβάς, τραβάς την αέναη δροσιά που σου προσφέρει. Πότε να ξεδιψάσεις, πότε να θεραπευτείς κι άλλοτε να ταξιδέψεις νοερά στα πέρα και στα δώθε για να δεις μέσα από τον βαθύ πυθμένα τον κόσμο. Αυτό το βαθύ πηγάδι δημιουργήθηκε στη Λατινική Αμερική, μένει εκεί συντροφιά με τη δική του πλέον νοσταλγία, παράπονο και πόνο κι ένα μέρος του ο δημιουργός το μετέφερε στη γενέτειρά του, στη Μήθυμνα (Μόλυβο) της Λέσβου.
Έδωσα αυτή τη λιτή, μεταφορική διάσταση, προκειμένου να αναφερθώ…σε ποιον λέτε εσείς; Στον αγαπητό φίλο και συνοδοιπόρο, ιστοριοδίφη Μηθυμναίο, Στράτο Δουκάκη. Πνεύμα ανήσυχο· ασίγαστος αναζητητής, με λεπτές ευαισθησίες, με τρυφερή καρδιά παιδιού και σαν σύγχρονος Οδυσσέας με κατατρυπημένη στο κατάρτι τη σημαία του Νόστου, μετά από τέσσερις δεκαετίες παραμονής του στη Βενεζουέλα επαναπατρίστηκε με την ελπίδα να βρει την Ιθάκη του σε πολύ καλλίτερη μοίρα από τότε που την άφησε όταν ήταν παιδί.
Οξυδερκής με ανοιχτό νου, ρομαντικός και οραματιστής, ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον λόγο στο ξεκίνημα της έβδομης δεκαετίας του περασμένου αιώνα. Όλα του τα έργα (ποιήματα, ανταποκρίσεις, μικρές πραγματικές ιστορίες και άλλα) μεταξύ και αρθρογραφία, που θα μπορούσε να ζηλέψει και φτασμένος δημοσιογράφος. Εκδότης επί δύο χρόνια της δεκαπενθήμερης εφημερίδας «ΑΝΘΡΩΠΟΙ» στη Βαλένσια και μέσω διαδικτύου ανέπτυξε έντονη συγγραφική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Όλα του τα έργα, λοιπόν, προσεγμένα σχολαστικά και ανταποκρινόμενα στο ακέραιο, αναδεικνύουν το πηγαίο ταλέντο του.
Είναι μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών-Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων (Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.), από τα πρώτα ιδρυτικά στελέχη της Ένωσης και συμμετέχει σε τρεις Ανθολογίες. Σαν διασπαρμένος απόδημος Έλληνας με το έργο του στο χώρο της Ομογένειας, έχει δώσει ό, τι καλλίτερο μπορούσε να δώσει ο αυτοδίδακτος εαυτός του, δίνοντας στο χώρο των ομογενών συγγραφέων, μια ιδιαίτερη γραφίδα «τραβηγμένη» από το βαθύ πηγάδι, που προανέφερα στις πρώτες αράδες της εισαγωγής μου.
Στην 4η Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ, Μάιος 2009 σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (26.05.2009) αναφέρει: «Η ΕΕΛΣΠΗ «αποτελεί ίσως την μοναδική "διαδικτυακή" Ένωση που συνδέει τα μέλη της σε όλα τα μήκη και πλάτη της υδρογείου». Και επειδή συνηθίζω να υπερασπίζομαι ό, τι εκτιμώ ως αξιόλογο, συνεχίζω να εκθειάζω τη σημαντικότητα της περίπτωσης τονίζοντας το τι είναι ικανοί να κάνουν μια χούφτα άνθρωποι της ξενιτιάς, όταν το θέλουν: Καταφέρνουν να ενώνονται και να σκορπίζουν στα πέρατα της οικουμένης το Ελληνικό Πνεύμα και, με τον τρόπο τους, να διαδίδουν την Ελληνική Γλώσσα. Κι αυτό ακριβώς έγινε με τούτη την Ανθολογία. Ήλθε να συλλέξει πολύχρωμα άνθη όλων των ειδών, μικρά και μεγάλα, ταπεινά και φανταχτερά με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια υπέροχη ανθοδέσμη, πραγματικό στολίδι…».
Εν κατακλείδι ο Μηθυμναίος ιστοριοδίφης, Στράτος Δουκάκης , στην πρόσφατη 4η Ανθολογία της ΕΕΛΣΠΗ, (Εκδόσεις ΖΗΤΗ 2009), στο κείμενό του, «Ο ήχος της ψυχής και της σκέψης μου» γράφει μεταξύ άλλων: «Είναι να μη γνωρίσει κανείς δυο πατρίδες, έτσι κι αυτό συμβεί αρχίζει μέσα σου το σαράκι να κάνει τη δουλειά του… να σε τρώει. Είναι σαν ένα είδος διχασμού αυτό που συμβαίνει. Το αισθάνομαι τώρα που επέστρεψα. Όταν ήμουν στην ξενιτιά, μου λείπανε πολύ οι άνθρωποί μου στην Ελλάδα. Μου έλειπε ο τόπος μου γενικά. Τότε τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι νοσταλγίες, οι συμβιβασμοί και οι ελπίδες γέμιζαν τις αβάσταχτες ώρες, ιδίως αυτές της μοναξιάς. Έκανα χίλιες προσπάθειες ώστε να μη χαθούν σε κάποιο διάδρομο της καρδιάς μου αυτά που άφησα πίσω μου. Τώρα που επέστρεψα, μου λείπουν αντίστοιχα τα εκεί. Τόσα χρόνια έζησα μακριά αντάμα με αξιόλογες παρουσίες αλλά, συγχρόνως και με πολύ σημαντικές απουσίες. Κι αυτές είναι που πονάνε. Τώρα όλα έχουν αντιστραφεί… τα εδώ με τα εκεί. Όλοι οι καημοί κι όλες οι αγωνίες της ξενιτιάς, όλα τα ανάκατα συναισθήματα για την πατρίδα που με γέννησε και μ' ανάστησε αλλά και για την άλλη που με μεγάλωσε και με δίδαξε, όλα ένα κουβάρι από χρόνια μπροστά μου. Τα εκεί και τα εδώ, οι συγκρίσεις, οι διαφορές, οι ομοιότητες και τόσα άλλα. Κι όλο αυτό το κουβάρι από χρόνια, αν το στύψεις, έλεγε κάποιος, το πιο σίγουρο είναι να έχεις ένα πικρό ζουμί. Γιατί όμως να είναι έτσι».
Σχολαστικός σμιλευτής, σφυρηλατεί ακατέργαστα «μάρμαρα» και «σίδερα» δίνοντας τα μορφή. Σαν ένας νέος-σύγχρονος ιστοριοδίφης, μέσα από πραγματικές εμπειρίες και ζωντανές παραστάσεις, καταγράφει και την ιστορία του μετανάστη μελετώντας ευχάριστα και δυσάρεστα των δύο (2) πατρίδων που μοιράστηκε μαζί με τα εκατομμύρια συμπατριωτών μας.
«Απόδημος πάντα, δίχως τελικά να ριζώσω παρόλα τα 41 χρόνια. Στο πέρασμα των χρόνων έκανα προσπάθειες να μην εγκλωβιστώ μέσα στο εφήμερο, να μην απομακρυνθώ από το όνειρο και τη μέθη που χρειάζεται για να πραγματοποιήσεις αυτό το όνειρο… Όσοι έχουν ξενιτευτεί γνωρίζουν καλά το δράμα που ζουν με τον καημό τής πατρίδας. Γνωρίζουν καλά πως το πιο γλυκό όνειρο – αλλά και άπιαστο για πολλούς ήταν – και είναι η επιστροφή στην πατρίδα, η λαχτάρα να ξαναδείς τους ανθρώπους σου, τον τόπο σου…». Από το «Ο ήχος της ψυχής και της σκέψης μου»
Δύσκολο πράγμα να επιλέξεις κάτι από τα γραφτά του Στράτου. Το καθένα έχει το χαρακτήρα του, την αξία του, τη διαχρονικότητά του και παν' απ' όλα τη δροσάδα και την τρυφερότητά του. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής είναι παντού και πάντα παρόν. Με ένα κογχύλι και με ένα λουλούδι, με ένα τραγούδι και το Νόστο να δεσπόζει στην ψυχή του φτιάχνει τις λέξεις: «Οι λέξεις,» γράφει ο ίδιος, «έτσι λένε στο νησί μας, είναι σαν τα κογχύλια του γιαλού, αν τα βάλεις στο αυτί σου, ακούς τον ήχο του γιαλού σου ή της ψυχής σου…
Τρίκαλα, Ιούνης 08 2009
