Του Μάριου Ευρυβιάδη
Ο εικονοκλάστης αρθρογράφος της βρετανικής Guardian, George Monbiot, τα κείμενα του οποίου μπορούν να εντοπιστούν και στον ιστότοπο Monbiot.com, μας έδωσε, σε πρόσφατο κείμενό του (09-06-09) ένα ακόμη δείγμα γραφής της ρηξικέλευθης σκέψης του και το οποίο είναι, παράλληλα, υποστηρικτικό και μιας ιστορικής θεώρησης και προσέγγισης για τα πράγματα, την οποία πολλοί συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας να καταπολεμούν: Ότι η πολιτική είναι μία και ότι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός ανάμεσα σε εσωτερικά ζητήματα και την εξωτερική πολιτική.
Με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Outsourcing Unrest" ("Εξάγοντας τις Ταραχές") και με μία λακωνική εισαγωγική πρόταση, ο Monbiot μας εξιστορεί την ιστορία του βρετανικού ιμπεριαλισμού και την αμεσότητά του με τα σημερινά πράγματα: «Τα 300 χρόνια της αποικιακής περιπέτειας έχουν τελειώσει, και είναι γι'αυτό που η Βρετανία (σήμερα) βρίσκεται σε πολιτική κρίση».
Τα πρόσφατα σκάνδαλα διαφθοράς στην Βρετανία του Πρωθυπουργού Brown, υπογραμμίζει ο Monbiot, μαζί με άλλες συναφείς συμπεριφορές της τελευταίας δεκαπενταετίας, είναι απλώς συμπτώματα μιας συστημικής κατάρρευσης η οποία παρείχε πλούτο και πολιτική σταθερότητα στους Βρετανούς τα τελευταία 300 χρόνια και η οποία δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί.
Γράφει: «Πιστεύω ότι η παρούσα πολιτική κρίση έχει πολύ λίγη σχέση με το σκάνδαλο των εξόδων (expenses scandal) και ακόμη λιγότερη με τις ηγετικές ικανότητες του Gordon Brown. Η πολιτική κρίση είναι συνέπεια του γεγονότος ότι το πολιτικό μας σύστημα αδυνατεί πλέον να αποσπάσει πλούτο από άλλα έθνη. Οι επαναστάσεις και οι μεταρρυθμίσεις που έλαβαν χώρα σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες αποφεύχθηκαν στην Βρετανία λόγω των ξένων εμβασμάτων (foreign remittances). Και συνεχίζει: «Οι κοινωνικές αναταραχές που θα μπορούσαν να μετασχηματίσουν το πολιτικό μας σύστημα δεν εκδηλώνονταν αλλά τύγχαναν εξαγωγής (outsourced) στις αποικίες μας και στους εμπορικούς μας εταίρους, τους οποίους εξαναγκάζαμε να συναλάσσονται μαζί μας. Οι επαναστάσεις στην Ιρλανδία, στην Κίνα, στην Καραϊβική, στην Αίγυπτο, την Νότιο Αφρική, στην Μαλαισία, στην Κένυα, στο Ιράν και άλλα μέρη του κόσμου, καταστάλθηκαν από εμάς με τίμημα την κοινωνική ειρήνη στην Βρετανία. Μετά τον τερματισμό της αποαποικιοποίησης η λεηλασία άλλων εθνών συνεχίστηκε μέσω των τραπεζών μας. Σήμερα και για πρώτη φορά σε τρεις αιώνες δεν μπορούν πλέον το κράτος και οι τράπεζες να αποδώσουν και θα πρέπει συνεπώς να αντιμετωπίσουμε μετωπικά τα προβλήματά μας».
Ο Βρετανός σχολιαστής παραθέτει, στον περιορισμένο χώρο μιας εφημερίδας, εντυπωσιακά στοιχεία που βασίζονται σε εξαιρετικές έρευνες αρχειακού υλικού από γνωστούς επιστήμονες που έχουν ιστορικές γνώσεις και αναλυτικές δυνατότητες, αλλά και από ανερχόμενους επιστήμονες που είναι σχεδόν άγνωστοι, έξω από την επιστημονική κοινότητα. (Μερικοί από αυτούς: Hamsa Alavi, Capitalism and Colonial Production, 1979. Ralph Davis, The Industrial Revolution and British Overseas Trade, 1979. Mike Davis, Late Victorian Holocausts, 2001. John Newsinger, The Blood Never Dried, 2006).
Οι ληστρικές και κλεπτοκρατικές αντιφάσεις του βρετανικού ιμπεριαλισμού και των νεο-αποικιακών εκφάνσεών του έχουν πιάσει πάτο στην Βρετανία. Ωστόσο, τα κατάλοιπά τους συνεχίζουν να έχουν, δυστυχώς, το πάνω χέρι σε πολλές χώρες του κόσμου, της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης.
Στην Κύπρο η βρετανόλαγνη νομενκλατούρα υποφέρει από κάτι πολύ χειρότερο απ' όσα περιγράφει ο Monbiot για τη χώρα του. Υποφέρει από τη ζημιά που η βρετανική αποικιοκρατία έχει κάνει στα μυαλά της. Μία ζημιά που δεν της επιτρέπει παρά να ομφαλοσκοπεί, να αυτομαστιγώνεται και να μην τολμά καν να πει, μεταξύ άλλων, και το στοιχειώδες: Ότι και οι πλειοψηφίες έχουν δικαιώματα τα οποία πρέπει να διεκδικούνται.
