Ο Μίκης εξακολουθεί να παραμένει σύμβολο εθνικό

Γράφαμε τον Οκτώβριο του 2008 για το Μίκη, όταν δημοσιεύσαμε το καταλυτικό του κείμενο: «Τέλος Εποχής» ΕΔΩ:

«Κάποιοι, σήμερα, μοχθούν να αποδομήσουν το Μίκη, πατώντας πάνω σε κάποιες «παλινωδίες» του πολιτικές. Ξεχνούν, βεβαίως, ότι μόνο τα πτώματα δεν κάνουν λάθη.

Ο Μίκης, ως χειμαρρώδης και τεράστια καλλιτεχνική προσωπικότητα, ήταν αδύνατον να μη συμμετέχει και να μη παρεμβαίνει μέσα στο σίφουνα των γεγονότων της ταραγμένης εποχής του. Ήταν η εποχή αυτή των ιστορικών αναταράξεων και ιστορικών μεταλλαγών (εποχή παλινωδιών) που έζησε με πάθος και που τον οδήγησε και αυτόν σε κάποιες «παλινωδίες» και πολιτικά λάθη.

Ωστόσο, παρόλα αυτά ο «Χείμαρρος» δεν βγήκε από την κοίτη του, ο Μίκης δεν έχασε την «πυξίδα» μέσα στη θύελλα της εποχής.

Και αυτό δεν του το συγχωρούν οι μεταλλαγμένοι και οι νέοι γενίτσαροι…

Δεν συγχωρούν στο Μίκη, ότι παραμένει και σήμερα ακλόνητος και σημείο αναφοράς: Ιστορικής μνήμης και αγωνιστικής λαϊκής παράδοσης.

Και το έργο του: μετερίζι αγώνα γιατί είναι ριζωμένο στην συνείδηση του ελληνικού λαού.

Και αυτό το έργο δεν μπορούν να το σβήσουν οι νέοι γενίτσαροι, έστω και αν φορούνε «αριστερές» προβιές…»

Όταν, λοιπόν, είδαμε να υπογράφει το κείμενο της «Επιτροπής ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή» και να συντάσσεται μαζί με αυτούς τους «επαγγελματίες» που τα γραπτά του Μίκη τους προκαλούσαν αλλεργία, πάθαμε σοκ. Μας φαινόταν απίστευτο.

Σκεφτήκαμε ότι οι εναγώνιες προσπάθειες των εχθρών του, που μοχθούσαν να τον «αποδομήσουν» και να τον «εκθέσουν» καρποφόρησαν.

Διαβάζοντας, κατόπιν, όλα τα τελευταία κείμενα του Μίκη, μας έγινε, σχεδόν πεποίθηση ότι ο «αετός», σε κάποια στιγμή αδυναμίας και σύγχυσης, με δεδομένο ότι δεν μπορεί να γνωρίζει όλα αυτά τα «άνθη του κακού» ξεγελάστηκε και «πιάστηκε στο δόκανο» της «χαμηλής πτήσης».

Παραθέτουμε τα τελευταία κείμενα του Μίκη:

Και ένα για το βιβλίο της Ιστορίας που τόσο υστερικά το υποστήριζαν οι ποικίλοι «αντιεθνικιστές»!!!

Μίκης Θεοδωράκης:

«Επικράτησε η άποψη ότι, αφού τελείωσαν με εμάς τους ζωντανούς, μπορούν να ασχολούνται και με τους πεθαμένους. Τελειώσαμε με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ρήγα Φεραίο, το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, με τα σύμβολα. Τους πείραξε η 25η Μαρτίου. Γιατί, όμως; Γιατί οι ελευθερωτές μας ήταν αγράμματοι φουστανελάδες. Γιατί είναι λέει μύθος, δεν υπήρχε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, δεν υπήρχε το Σύμβολο της Ελληνικής Σημαίας να το κρατάει με το ένα χέρι ο Κολοκοτρώνης και με το άλλο το Σταυρό και να έρχεται η Εκκλησία να την ευλογεί. Αυτό είναι αντιδραστικό, δεν πρέπει να το ξέρουν τα παιδιά μας. Ακόμα και ο Βελουχιώτης έβαζε στη σειρά τους αγωνιστές, τους καλούσε να μπουν μέσα στην Εκκλησία. και παρακαλούσε τον παπά να ευλογήσει τη σημαία και τα όπλα, τον αγώνα τους.».

Η Ομίχλη άρχισε να διαλύεται όταν διαβάσαμε το μήνυμα του Μίκη στην «Επιτροπή». Ιδιαίτερα τα παρακάτω:

«Εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, το πρόβλημα των μεταναστών είναι πολύπλοκο και εξαιρετικά κρίσιμο, γιατί έχει σχέση με πολύ λεπτά εθνικά ζητήματα, σε όλους μας γνωστά…»
«Πώς και γιατί έφτασαν ως εδώ και ποιες πρέπει να είναι οι τελικές λύσεις, είναι θέματα που πρέπει να αναλυθούν και να συζητηθούν μπροστά στον λαό, πριν ληφθούν οριστικές αποφάσεις, που λόγω της ηθικής τους διάστασης πρέπει να έχουν το κύρος της εθνικής συναίνεσης, γιατί έχουν να κάνουν με την ουσία και την εικόνα της Ελλάδας, για την οποία όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες είμαστε συνυπεύθυνοι…»

Εδώ, γίνεται φανερό, ότι ο Μίκης αντιλαμβάνεται την παγίδευσή του. Ασφαλώς θα οργίστηκε…

Γίνεται, ωστόσο, ακόμα πιο καθαρό το ζήτημα, από την ίδια τη συμπεριφορά της «Επιτροπής». Η «Επιτροπή» αυτή, που μόνο στο άκουσμα της λέξης «Έλληνες» καταλαμβάνεται από «αντιεθνικιστικό» αμόκ, ΕΞΑΦΑΝΙΣΕ το κείμενο του Μίκη.

Διαβάστε εδώ:

Ενώ παραθέτουν το τι είπε ο καθένας τους, η επιστολή του Μίκη δεν παρατίθεται. Αυτή είναι η πλουραλιστική τους «φιλοσοφία» και η «εκτίμηση» που έχουν στο Μίκη. Απλώς τον χρησιμοποιούν ως «προσωπικότητα» που θα στηρίζει την «επιτροπή» τους, αλλά όχι και με το ανάλογο σεβασμό προς την τεράστια αυτή προσωπικότητα!!!

Η κουτοπονηριά και η δολιότητα πάνε μαζί, καθώς και η «επιχείρηση» χρησιμοποίησης του Μίκη και εξευτελισμού του.

Όποιος διαθέτει ελάχιστο πολιτικό μυαλό αντιλαμβάνεται.

Για μας ο Μίκης, παρά το «ολίσθημά» του παραμένει:

Σημείο Ιστορικής μνήμης και αγωνιστικής λαϊκής παράδοσης.

Ένα μετερίζι αγώνα γιατί είναι ριζωμένο στην συνείδηση του ελληνικού λαού. Δεν μπορούν εύκολα να το σβήσουν οι νέοι γενίτσαροι, έστω και αν φορούνε «αριστερές» προβιές…