Του Μάρκου Δραγούμη
Εξαιρετικό, ως συνήθως. το κύριο άρθρο τηε ‘Εστίας' της 31-10-09 με τίτλο «Σε λάθος δρόμο η Νέα Δημοκρατία». Είναι όντως καιρός πιά να καταργηθούν οι ποικίλοι επιθετικοί προσδιορισμοί στο κύριο όνομα «φιλελευθερισμός» (όπως ‘ριζοσπαστκός', ‘κοινωνικός' και ένας Λούλης. ξέρει τι άλλο ακόμη). Χειρότερο απ' όλα είναι το πρόθεμα ‘νεο-‘ που του έχουν κολλήσει λογής-λογής αντι-φιλελεύθεροι. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι δόγμα που παλιώνει δεδομένου ότι το άτομο του οποίου εξαίρει το πρωτείο είναι πηγή αυτονομίας και συνεχούς καινοτομίας. Όπως αναφέρω στην εισαγωγή τού προ 20ετίας εκδοθέντος βιβλίου μου «Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό»
‘ο φιλελευθρισμός… σε αντίθεση με τις ολοκληρωμένες, τελειωμένες, τελοκρατικές ιδεολογίες δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις, η αναπαυτικές βεβαιότητες καθώς βασίζεται στην εγρήγορση της συνδυαστικής και ανασυνδυαστικής φαντασίας του ατόμου μάλλον παρά σε συναγωγή τελικών συμπερασμάτων από αξιωματικές αρχές. Το μόνο «άρθρο πίστεως» του φιλελευθέρου είναι το πρωτείο του ατόμου και η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του, όλα τα άλλα στασιάζονται, ποικίλουν εξελίσσονται και προβληματίζουν'.
Κακώς επίσης ταυτίζεται ο φιλελευθερισμός που βασίζεται στο πρωτείο του ατόμου γενικώς με τον καπιταλίσμό που βασίζεται στο πρωτείο του οικονομικώς ενεργού ατόμου ειδικώς και θεσμοποιεί την καρποφόρο επένδυση και επανεπένδυση κεφαλαίου, τη μίσθωση εργατικής δύναμης και την παραγωγή-για-την-αγορά με σκοπό την κερδοφορία. Υπάρχουν άτομα τα οποία επιλέγουν άλλο τρόπο ζωής, το μοναχικό βίο, την ενασχόληση με την τέχνη και την ανεμελιά που έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα να στοχοθετούν ελευθέρως σε μια νομοκρατική πολιτεία όπως και ο κάθε επιχειρηματίας.
Όσο για το επίθετο ‘κοινωνικός εκεί τα πράγματα ξεφεύγουν τελέιως. Ο λόγος είναι ότι το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτού του επιθέτου είναι η μηδέποτε σαφώς οριζόμενη έννοια της ‘κοινωνικής δικαιοσύνης'. Έτσι λοιπόν όταν ορισμένοι υποψήφιοι για την αρχηγία της Ν.Δ. αρχίζουν να μιλάνε για ‘κοινωνική δικαιοσύνη' δικαιούται κανείς να τους προσάψει ότι φληναφούν. Το επίθετο ‘κοινωνική' συνδυαζόμενο με το ουσιαστικό ‘δικαιοσύνη' – σε αντίθεση με το ‘φορολογική' η ‘στρατιωτική' που προσδιορίζουν το καθ' ύλην αντικείμενό της η την κατηγορία προσώπων που υπάγονται στη δικαιοδοσία της – εμπεριέχει μιαν αξιολογική κρίση δεκτική υποκειμενικών και μόνον ερμηνειών. Η απουσία νόμου, δικαστού, εισαγγελέως, συνηγόρων και σώματος ενόρκων καθιστά τελείως αυθαίρετη κάθε κρίση που εκφέρεται στο όνομα αυτής της υποθετικής ‘δικαιοσύνης'. Εδώ και 20 χρόνια ο τέως σοσιαλιστής δήμαρχος Χαλκηδόνος Παπαδόπουλος, εγκέφαλος μιας εταιρείας δολοφόνων που σκότωνε ανυπεράσπιστους ευπόρους ηλικιωμένους έχοντας εξασφαλίσει προηγουμένως τις διαθήκες τους στο όνομα της εταιρείας του, απολογούμενος στο δικαστήριο είπε κάτι σημαντικό το οποίο κακώς έχει ξεχαστεί.: ‘Απέδιδα' τόνισε ‘κοινωνική δικαιοσύνη διότι έπαιρνα διαθήκες πλουσίων και μοίραζα τις περιουσίες τους στους φτωχούς'. Κατέληξε δε με μιαν ενδιαφέρουσα κορώνα: ‘Αν υπήρχαν 100 εταιρείες θανάτων στην Ελλάδα δεν θα ήταν σήμερα έτσι η κατάσταση' (‘Ελευθεροτυπία' 19-07-89).
Καιρός λοιπόν να εγκαταλείψει η Ν.Δ κάθε μνεία περί ‘κοινωνικής δικαιοσύνης' – που τείνει να εξελιχθεί σε διακομματικό πολιτικό αξίωμα στην σημερινή Ελλάδα – καθώς αυτή απειλεί να καταβαραθρώσει την οικονομία της χώρας δικαιολογώντας κάθε αυθαιρεσία, σπατάλη και διαφθορά
Εταιρείες θανάτων μπορεί να μην υπάρχουν αλλά όταν π.χ. μια χούφτα λιμενεργατών που κερδίζουν πάνω από 100.000 ευρώ το χρόνο χάρη στο ότι το επάγγελμά τους είναι κλειστό μπορούν να στραγγαλίζουν με τις απεργίες τους την οικονομική ζωή της χώρας στο όνομα της ‘κοινωνικής δικαιοσύνης' δικαιούται κανείς να αναρωτηθεί γιατί εξακολουθούν κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι να χρησιμοποιούν αυτήν την τόσο διαβλητή έννοια. Στο κάτω΄κάτω και η '17 Νοέμβρη' δεν λήστευε ‘δι΄ ίδιον όφελος΄και αυτό ισχυρίζονται και οι σημερινοί τρομοκράτες που συνεργάζονται με επαγγελματίες του υποκόσμου. Οι πολιτικοί που πρεσβεύουν την ‘κοινωνική δικαιοσύνη' θεσμοθετούν κατά την ατομική τους κρίση‘κοινωνικά δικαιώματα' (στον καλό μισθό ανεξαρτήτως πρσφερομένου έργου, την επιδότηση προϊόντων που προορίζονται για τη χωματερή κ.α.) χωρίς ούτε να προσδιορίζουν τα κριτήρια επιλογής δικαιούχων (που είναι ψηφοθηρικά και γι' αυτό τα συγκαλύπτουν) ούτε να εξηγούν ότι αυτά επιβαρύνουν το σύνολο των πολιτών.
Καιρός λοιπόν να εγκαταλείψει η Ν.Δ κάθε μνεία περί ‘κοινωνικής δικαιοσύνης' – που τείνει να εξελιχθεί σε διακομματικό πολιτικό αξίωμα στην σημερινή Ελλάδα – καθώς αυτή απειλεί να καταβαραθρώσει την οικονομία της χώρας δικαιολογώντας κάθε αυθαιρεσία, σπατάλη και διαφθορά.
