Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Αυτό που συμβαίνει με τους φόρους είναι περίπου παρανοικό. Από παλιά πίστευα πως η άμεση φορολογία ισοδυναμούσε σχεδόν με κλοπή. Αν κάποιος βίαια αφαιρέσει εισόδημα η τιμαλφή από κάποιον άλλο με την δικαιολογία πως θα τα διαθέσει για τις ανάγκες τις δικές του η ενός τρίτου διαπράττει αδίκημα. Εντούτοις, αν το ίδιο ακριβώς πράγμα, και με το ίδιο αιτιολογικό, το διαπράξει το δημόσιο τιτλοφορείται κοινωνική πολιτική και φέρει τον μανδύα της απόλυτης νομιμότητας.
Ολες οι κυβερνήσεις τελικά οδηγήθηκαν στην εγκατάλειψη της μεγάλης φορολογίας και ο στόχος της διεύρυνσης της ευημερίας επιδιώχθηκε μέσω της μείωσης των κρατικών δαπανών, της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και της απελευθέρωσης των αγορών. Ακόμα και η μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση πουθενά δεν αντιμετωπίσθηκε με αύξηση φόρων
Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Η αιτιολογική βάση της φορολογίας στις δυτικές χώρες, απ' όπου βέβαια και ξεκίνησε σαν θεσμός, υπήρξε η κοινή προσπάθεια προστασίας της ιδιοκτησίας και της ζωής των πολιτών. Βαθμιαία τα όρια έκτασης των φορολογικών επιβαρύνσεων και οι στόχοι στους οποίους απέβλεπαν άρχισαν να διευρύνονται. Μέχρι που στα χρόνια της μεταπολεμικής σοσιαλδημοκρατίας μετατράπηκαν σε εργαλείο αλλαγής των κοινωνικών ισορροπιών και σε μηχανισμό αναδιανομής εισοδήματος. Oι φόροι δηλ. χρησιμοποιήθηκαν κατά της ιδιοκτησίας! Εκεί βέβαια που οι φόροι δεν έφθαναν, η που οδηγούσαν σε αναπόφευκτη μείωση των δημοσίων εσόδων, εφευρέθηκε η διέξοδος του εξωτερικού δανεισμού.
Με την εξαίρεση της Σκανδιναυίας, που κι εκεί όμως τελικά η μέθοδος αυτή οδηγήθηκε σε αδιέξοδο, σε καμία περιοχή της γής το στοίχημα της αναδιανομής και της διεύρυνσης με τον τρόπο αυτό της λαικής ευημερίας δεν κερδήθηκε. Ολες οι κυβερνήσεις τελικά οδηγήθηκαν στην εγκατάλειψη της μεγάλης φορολογίας και ο στόχος της διεύρυνσης της ευημερίας επιδιώχθηκε μέσω της μείωσης των κρατικών δαπανών, της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και της απελευθέρωσης των αγορών. Ακόμα και η μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση πουθενά δεν αντιμετωπίσθηκε με αύξηση φόρων. Καμιά χώρα που σέβεται τον εαυτό της δεν αποφάσισε να αναδιανείμει εισόδημα την στιγμή ακριβώς που αυτό είχε αρχίσει να συρρικνώνεται!
Αυτά όμως τα στοιχειώδη αποτελούν μαγική εικόνα για την πολύπαθη χώρα μας. Στο όνομα της «κοινωνικής ευαισθησίας» η κυβέρνηση, και η σημερινή αλλά και η προηγούμενη, βάλθηκαν να διαλύσουν τα πάντα. Χτυπώντας την ιδιοκτησία. Αυτήν ακριβώς που οι φόροι εφευρέθηκαν για να προστατεύουν. Λησμονώντας προφανώς πως η κρίση στην Ελλάδα είναι κατά βάση κρίση του δημόσιου τομέα. Και του μεγάλου δανεισμού. Που κατά κύριο λόγο προκλήθηκε από τις ανάγκες παροχών. Δεν δανείσθηκε το κράτος για να μοιράσει λεφτά σε εφοπλιστές, βιομήχανους και ιδιοκτήτες γής. Αλλοι λοιπόν έκαναν πάρτυ με τα δανεικά, κι άλλοι καλούνται σήμερα να πληρώσουν. Με επιβαρύνσεις μάλιστα πάνω σε περιουσιακά στοιχεία (σπίτια και οικόπεδα) που έχουν αγορασθεί με φορολογημένα χρήματα, που πλήρωσαν άλλους φόρους για την κατασκευή η την διαμόρφωσή τους και που συνεχίζουν ετήσια να πληρώνουν φόρους επειδή απλά και μόνο υπάρχουν!
