Του Γιάννου Χαραλαμπίδη, Δρ των Διεθνών Σχέσεων
Η αυτονόητη λύση, η εκτέλεση της δημοκρατικής λύσης και η διχοτόμηση. Οι εναλλακτικές επιλογές της διχοτομικής λύσης εκτελούνται εν ψυχρώ. Εάν η λύση του κυπριακού προβλήματος εξηρτάτο μόνο από τους Ε/κ και τους Τ/κ, τότε ενδεχομένως να είχε επιτευχθεί προ καιρού. Όμως, το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής/κατοχής, γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό, με φόντο την εξυπηρέτηση των τουρκικών και των βρετανικών εθνικών ζωτικών συμφερόντων, την ίδια στιγμή που για τους Ελληνοκύπριους συνιστά θέμα επιβίωσης.
Πρώτο, το αυτονόητο λέγει ότι η Τουρκία είναι αυτή που κάνει κουμάντο στο Κυπριακό. Είτε Ταλάτ είτε Έρογλου ηγούνται στα κατεχόμενα, τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχει το πανίσχυρο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας. Δεύτερο, ποιο είναι το πορτρέτο του Ταλάτ; Το συνθέτει ο ίδιος μέσα από τη δική του πολιτική και τις δηλώσεις: α. Στις 3 Αυγούστου του 2003 κατηγορούσε τον Ραούφ Ντενκτάς ότι ήταν εναντίον του σχεδίου Ανάν, το οποίο, σύμφωνα με τον Ταλάτ, ενέτασσε τη λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» στο διεθνές στερέωμα, εκεί όπου της αξίζει, ισότιμα με τους Ε/κ. Και πρόσθετε ότι με το σχέδιο Ανάν θα έμεναν όλοι οι έποικοι! Είναι τυχαίο, άραγε, ότι ο σύνδεσμος των εποίκων στηρίζει Ταλάτ;
β. Ο «μετριοπαθής και αριστερός» Ταλάτ περηφανεύεται ότι το 1974 ήταν μέλος τη ΤΜΤ, την οποία ο Πρόεδρος Χριστόφιας θεωρεί ως εθνικιστική, φασιστική και σοβινιστική Οργάνωση, ελεγχόμενη από το βαθύ κράτος της Άγκυρας. γ. Ο κ. Ταλάτ δηλώνει ότι η παρουσία του τουρκικού στρατού στην Κύπρο δεν προκαλεί προβλήματα, ότι εμπεδώνει την ασφάλεια και ότι στο περιουσιακό και στο εδαφικό δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην προ του ’74 κατάσταση. δ. Συζητά επί της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, αλλά εννοεί λύση συνομοσπονδίας. Διότι, όπως εξήγησε προ ενός περίπου έτους στην «Καθημερινή», οι Ε/κ δεν δέχονται να συζητούν φραστικά επί της συνομοσπονδίας. Δηλαδή, όταν ο Ταλάτ αναφέρεται σε διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία παραπέμπει στη συνομοσπονδία. Πού είναι, λοιπόν, η κοινή βάση των συνομιλιών; Και είναι πρόδηλο πώς ο Ταλάτ και η Τουρκία επιδιώκουν τη συνομοσπονδία. Επιχειρούν, μεταξύ άλλων, να την επιτύχουν μέσω της κατανομής των εξουσιών, των δύο πηγών εξουσίας, της εκ περιτροπής Προεδρίας και της σταθμισμένης ψήφου, που καταργούν τις κλασικές αρχές της δημοκρατίας και δη εκείνην που καθορίζει την ατομική ισότητα στην εξής βάση: Ένας άνθρωπος μία ψήφος. Συνεπώς, ο κ. Ταλάτ αναζητεί λύση αντιδημοκρατική, που θα νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής. Δηλαδή το διοικητικό, εδαφικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου, όπως αυτός προέκυψε από την εισβολή του 1974. Η διαφορά Ταλάτ – Έρογλου είναι στον τρόπο με τον οποίο προβάλλουν ο καθένας τη διχοτόμηση. Ο Ταλάτ είναι πιο επικοινωνιακός και βολικός για την προώθηση της διχοτομικής λύσης. Δεν είναι εριστικός και προκλητικός όσο ο Έρογλου. Ερώτημα: Εάν ο Ταλάτ είναι βολικός για την Άγκυρα και τους Βρετανούς επειδή προωθεί τη διχοτόμηση, γιατί να είναι ο καλύτερος για εμάς συνομιλητής; Για να επιβληθεί με διπλωματικότερο και ευκολότερο τρόπο μια λύση συνομοσπονδιακού, διχοτομικού χαρακτήρα, η οποία θα ονομαστεί κυπριακή διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία επανένωσης της Κύπρου;
Πολλάκις, ο Πρόεδρος Χριστόφιας υποστήριξε ότι επιμένει σε λύση αρχών και έθετε το ακόλουθο δίλημμα: Ή θα πάμε σε λύση διζωνικής ή σε διχοτόμηση. Πώς, όμως, συνάδουν λόγια και πράξεις όταν, με την εκ περιτροπής Προεδρία και τη σταθμισμένη ψήφο, αφενός καταργούνται οι βασικές δημοκρατικές αρχές της πλειοψηφίας και του ενός ανθρώπου μιας ψήφου; Πώς μπορεί να αποδίδει την πραγματικότητα το δίλημμα διζωνική ή διχοτόμηση όταν η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ήταν ανέκαθεν καθορισμένη, από το 1956, τόσο από τους Βρετανούς όσο και από τους Τούρκους ως η άλλη όψη της διχοτόμησης; Οι εναλλακτικές της διχοτομικής λύσης επιλογές εκτελούνται εν ψυχρώ προ καιρού κι επί τη βάσει βρετανικού σχεδίου, ώστε, όταν θα έρθει ή ώρα του νέου δημοψηφίσματος, να μην υπάρχουν επιχειρήματα και να μην μπορούν να ζητηθούν εξηγήσεις γιατί η λύση είναι αντιδημοκρατική αντί να ήταν δημοκρατική. Πώς, λοιπόν, εκτελείται η αυτονόητη δημοκρατική λύση; Αρχικά εξουδετερώθηκε η στρατηγική της αλλαγής των ισοζυγίων δυνάμεων, όπως αυτή αναμενόταν να προκύψει μέσω του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου από το ’93 ώς το ’98, με στόχο την πρόκληση γεωστρατηγικού κόστους στην Τουρκία, διασφάλισης των Ελλήνων της Κύπρου και διεξαγωγής συνομιλιών, χωρίς η Άγκυρα να θέτει επί των Ε/κ το πιστόλι των 40 χιλιάδων στρατού κατοχής στον κρόταφο. Προσφάτως εκδόθηκε η απόφαση του ΕΔΑΔ, στη βάση της οποίας διαβρώνονται κλασικές αρχές του διεθνούς δικαίου, ώστε να δίδεται η δυνατότητα προώθησης των διατάξεων του σχεδίου Ανάν στο πλαίσιο της νέας λύσης. Και, μετά από αυτήν, ήρθε η κίνηση του Επιτρόπου Αρμόδιου για θέματα Διεύρυνσης Στέφαν Φούλε για προώθηση του κανονισμού για το «απευθείας εμπόριο» μεταξύ ΕΕ και κατεχομένων, στη λογική της άρσης της «λεγόμενης απομόνωσης» των Τ/κ. Οι τελευταίες κινήσεις δεν έχουν ως μόνο στόχο να στηρίξουν τον Ταλάτ ενόψει «εκλογών» στα κατεχόμενα, αλλά: 1. Να οδηγήσουν τη λύση πίσω στις διχοτομικές διατάξεις του σχεδίου Ανάν.
2. Να δώσουν επιχειρήματα στην τουρκική πλευρά και σε όσους εκ των Ε/κ επιθυμούν να υποστηρίξουν τη γνωστή θέση ότι δεν υπάρχει άλλη μορφή λύσης από εκείνην του σχεδίου Ανάν. Ότι ο ΟΗΕ, αλλά κυρίως η ΕΕ ουδέν θετικό μπορούσαν και μπορούν να πράξουν. Ήταν ουτοπικό να πιστεύουν οι Ε/κ ότι η ΕΕ θα ήταν καταλύτης μιας δημοκρατικής λύσης. Η πολιτική αυτή επικουρείται από την πολιτική της ε/κ πλευράς, η οποία, αντί να θέτει ως βάση των συνομιλιών την πλήρη εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, των αρχών και των αξιών της ΕΕ, θέτει ως βάση των συνομιλιών το πώς θα αποκλίνει η λύση από τις αρχές και τις αξίες του ΟΗΕ και της ΕΕ. Τρανό παράδειγμα συνιστά η εκ περιτροπής Προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος και η παραμονή 50 χιλιάδων εποίκων ως πρώτο στάδιο συζήτησης.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ότι η ΕΕ δεν μπορεί να συνδράμει προς μια δημοκρατική λύση. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς διαβρώνουμε τις αρχές και τις αξίες της ΕΕ, θέτοντας τα θεμέλια για τη δημιουργία στην Κύπρο ενός νέου Άπαρτχαϊντ, που θα βρίσκει παράλογη νομιμοποίηση μέσω της παρθενογένεσης. Και θα επιτρέπει στην εισβολή να παράγει δίκαιο και να δημιουργεί το νέο κυπριακό πολιτειακό σύστημα των δύο «συνιστώντων κρατών». Το αυτονόητο λέγει ότι: Δεν είναι η ΕΕ και ο ΟΗΕ προς λανθασμένη κατεύθυνση, αλλά είναι η πολιτική μας ηγεσία, η οποία από τη μια δηλώνει ότι στοχεύει σε λύση αρχών και αξιών και, από την άλλη, επιδιώκει τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που συνιστά συνώνυμο της διχοτόμησης! Ουτοπία, λοιπόν, είναι να πιστεύει κάποιος ότι ο Ταλάτ θα λύσει το Κυπριακό μόνος του, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας. Ουτοπία είναι να πιστεύει ότι η Τουρκία, χωρίς να έχει κόστος και δη στην ΕΕ, θα υποχωρήσει στο Κυπριακό και θα συναινέσει σε λύση άλλη από εκείνην της διχοτόμησης. Ουτοπία είναι να θεωρεί κάποιος ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι λύση αρχών και επανένωσης. Και ρεαλισμός, δηλαδή πραγματικότητα, είναι ότι ο Ταλάτ, ο Έρογλου και ο κάθε Τ/κ πολιτικός συνιστά τον ταχυδρόμο της Άγκυρας με στόχο μια μορφή διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία συνιστά παρώνυμο της διχοτόμησης. Αυτή είναι η κοινή βάση λύσης με τον Ταλάτ; Αυτήν τη λύση θέλουμε;
Πηγή : http://www.sigmalive.com/
