Τα πράγματα μπορεί να μην είναι και τόσο άσχημα για κάποιους τελικά.. και δεν αναφέρομαι ούτε στους μεγαλοβιομήχανους ούτε στους τραπεζίτες.. Τα πράγματα μπορεί να φαίνονται άσχημα αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να γίνουν καλύτερα..
Στα φοιτητικά μας χρόνια, στις ατελείωτες και ατέρμονες συζητήσεις μας, συμφωνούσαμε ότι η κοινωνία , τότε, είχε μπει σε μια ψευδαίσθηση ευδαιμονίας που οδηγούσε σε τεχνητό λήθαργο. Οι πολλοί δεν είχαν λόγο να ρισκάρουν αφού είχαν τόσο ψωμί, τόση παιδεία και τόση ελευθερία που δεν πίστευε κανείς πως αξίζει τον κόπο να τα θέσει σε κίνδυνο με κέρδος κάτι καλύτερο..Αυτόν τον καιρό η κοινωνία έχει μια υπέροχη ευκαιρία αφού της δίνεται η αφορμή να κερδίσει την αλλαγή που φοβόταν να διεκδικήσει. Γιατί αυτόν τον καιρό το σύστημα έχει παρακμάσει τόσο, που αναγκάζει τον καθέναν να ξυπνήσει. Ένα σύστημα που υπάρχει από τότε που υπάρχουν οι αγώνες των εργατών με τη μόνη διαφορά ότι σήμερα είμαστε όλοι , με τον τρόπο μας, εργάτες..
Εξάλλου ένα σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από τον τρόπο που έχουν αποφασίσει οι κοινωνικές ομάδες να συνεργάζονται μεταξύ τους ..και αν αυτή η συμφωνία δεν αποδεικνύεται ωφέλιμη για τους πολλούς πρέπει να αλλάξει .
Μια οικονομική κρίση δεν είναι λόγος για απελπισία αλλά μια ευκαιρία για ουσιαστική κρίση. Κρίση του συστήματος που εφαρμόζουμε, κρίση των θεσμών και κρίση του ίδιου μας του εαυτού. Είναι μια ευκαιρία για τον καθένα να κριθεί και να αναρωτηθεί τι έχει κάνει λάθος και τι μπορεί να κάνει από τώρα και στο εξής για κερδίσει ένα καλύτερο αύριο για τον ίδιο και για όσους αγαπάει. Σε αυτή την “κρίση” οι εργάτες του Σικάγο απάντησαν την 1η Μαΐου του 1886 με τον μόνο τρόπο που έχει αποδειχθεί αποτελεσματικός μέχρι σήμερα από την αρχή του κόσμου. Με την συνεργασία των ανθρώπων και την μαζικότητα των αγώνων τους , συνειδητοποιώντας ότι ένα σύνολο είναι πιο δυνατό από το άθροισμα των επιμέρων μερών που το αποτελούν.
Σε απλά μαθηματικά αυτό σημαίνει 1+1=3 που όσο παράδοξο και αν φαίνεται ισχύει…
