Από τον Χρήστο Ζεστό
Είμαι συνομίληκος σου (35 χρονών).
Ανήκω στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας, δίχως να έχω πολιτικές ρίζες. Δεν είχα τη δυνατότητα να μετέχω σε εκλογικές μάχες υπερασπιζόμενος την εκλογή και επανεκλογή των γονιών μου. Θυμάμαι τις μεγάλες συγκεντρώσεις όχι ως το παιδί του πολιτικού, το εγγόνι του πρωθυπουργού και προέδρου αλλά ως ένας άνθρωπος που κολλούσε αφίσες, κουνούσε σημαίες και φώναζε τα εκάστοτε συνθήματα.
Ανήκω στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας, δίχως να έχω πολιτικές ρίζες. Δεν είχα τη δυνατότητα να μετέχω σε εκλογικές μάχες υπερασπιζόμενος την εκλογή και επανεκλογή των γονιών μου. Θυμάμαι τις μεγάλες συγκεντρώσεις όχι ως το παιδί του πολιτικού, το εγγόνι του πρωθυπουργού και προέδρου αλλά ως ένας άνθρωπος που κολλούσε αφίσες, κουνούσε σημαίες και φώναζε τα εκάστοτε συνθήματα.
Μπορεί να μην σπούδασα στο εξωτερικό αλλά στην Ελλάδα έδινα μάχες με την ΔΑΠ στα φοιτητικά έδρανα. Για μένα η ΝΔ δεν ήταν ποτέ σχολείο διότι ποτέ δεν με προάλοιφαν κάποιοι για να γίνω μια μέρα σημαίνον στέλεχος της (πιθανών αρχικώς βουλευτής, μετέπειτα Υπουργός κτλ). Δυστυχώς ποτέ δεν εξέφρασα την επιθυμία να κατέλθω ως υποψήφιος βουλευτής στην Ευρυτανία γιατί προφανώς το επώνυμο μου δεν είναι βαρύ σαν ιστορία αλλά και ούτ κατάγομαι από τη συγκεκριμένη περιοχή. Σχολείο για μένα ήταν η κοινωνία. Δουλεύω 13 χρόνια δίχως οι πόρτες ποτέ να μου είχαν ανοιχθεί διάπλατα μια και ο κύκλος γνωριμιών τόσο ο δικός μου όσο και των γονιών μου ειναι περιορισμένος. Ποτέ για παράδειγμα δεν είχα τη δυνατότητα να είμαι σύμβουλος της μητέρας μου στο Υπουργείο Εξωτερικών, γιατί πολύ απλά η μητέρα μου δεν είναι πολιτικός αλλά μια απλή και ταπεινή νοικοκυρά της διπλανής (για το λαουτζίκο αυτό) πόρτα. Στο σχολείο ποτέ ο πατέρας μου δεν πήρε τηλέφωνο για να εκλεγώ εκπρόσωπος του 15μελούς ή πρόεδρος της τάξης.
